ECLIPSE

Өмнөх үг
Бидний бүхий л оролдлого дахиад гарц олсон нь дэмий байв.
Тэр намайг аврах гэж яаж тэмцэж байгааг мөс мэт хөлдүү зүрхэндээ би харж байлаа.
Эсрэг тал нь хэдийгээр олон байсан болов ч тэр ялна гэдэгтэй итгэлтэй, дээд зэргээр ухаанаа төвлөрүүлсэн байсан юм.
Тусламжинд найдах хэрэггүй гэж би мэдэж байлаа. Энэ мөчид түүний гэр бүл амьдарлийнхаа төлөө бидэн шиг тэмцэж байгаа. Энэ тулаанаас яаж гарах уу? Хэн нь ялж, хэн нь ялагдах бол? Би хэр удаан амьдрах бол? энэ бүгдийг мэдэхийг хүсч байсан ч тэндээс юу ч тодорхой биш байв.
Тас хар нүд харцаараа миний цогцосийг эрээгүй шаардаж, миний хамгаалагчийн өчүүхэн гэнэ алдахийг отож байлаа.
Тэр л мөчид би үхэх нь гэдэгтэй итгэлтэй байв.
Гүн, хүйтэн ойн хаа нэгтэйгээс чоно улилаа.

1р бүлэг

Зөв цэг
Бэлла
яагаад чарлигийн зурвасийг Биллид өгсөнийг чинь ойлгохгүй юм- 12 настай жоохон хүүхэд шиг. Хэрвээ би чамтай ярилцахийг хүсвэл чам дээр очино ш дээ.
Энэ чиний шийдвэр юм уу? чи 2ланг нь авч болохгүй........
Бид дайснууд гэхэд энд ойлгож ядаад байх юу байна´аа.
Би солиотой мэт байгаагаа мэдэж байна гэхдээ хуучин ийм байгаагүй.
чи үнэхээр тэр бүлэг цус сорогчдийн дунд байна гэвэл бид найзууд байж чадахгуй ээ.
Хэрвээ би чамайг их бодвол энд зөвхөн муу л юм болно тиймээс дахиж бичих хэрэггүй.
Тэгээд над руу ирэх ч хэрэггүй. Нээрээ шүү. юу ч өөрчлөгдөхгүй. Уучлаарай.
Жякоб
Бараг л урагдаад салбарчихсан, үзгээр хүчтэй дараад энд тэндээ цоорчихсон хуудас цаасан дээгүүр хуруугаа явуулан тэмтэрч байв. Түүний яаж энэ мөрүүдийг бичсэн нь, яаж уурлаж эмх замбараагуй таталгаад дараа нь бүгдийг нь сараачсан, түүнд юу таалагдаагүй нь нүдэнд харагдаж байлаа. Дуссан бэхийг харвал тууний том гаранд узэг эвдэрсэн болов уу. Түүний ууртайгаар духаа атируулж, хөмсөгөө зангидсан нь төсөөлөгдөж байв. Хэрвээ би хажууд нь байсан бол аль хэдийн инээчихсэн биз. Болгоомжтой Якоб чи дэлбэрэх нь гээд амнаасаа унагачина даа. Гэвч тэдгээр үгнүүд, бараг цээжилчихсэн ч дахиж уншаад инээх ямар ч зориггуй болчихов. Гуйсан захианд минь өгсөн түҮний хариулт, тэр зурвасыг би 12той жоохон хуухэд шиг тэдэнд аваачиж өгсөн. Энэ бол түүний зөв. Гайхах зүйл алга. Захиаг задалхаасаа л дотор нь юу байгааг мэдэж байсан юм. Гайхмаар юм: сараачсан мөр болгон нь, хурц мэс мэт дээшээ доошоо сэрийсэн усэгний хэсэг бүр нь намайг шархдуулж байв. Ууртайгаар эхлэх өгүүлбэр бүрийн ард гүн өвдөлт нуугдсан мэт, Якобын энэ зовлон намайг минийхээс илүү өвтгөж байлаа. Гэнэт шатаж түлэгдсэн Электрөн зуухны утаа гал тогооноос суунаглаж, үл таних үнэр ханхлав. Хэн нэгэн хоол хийх нь өөр газар бол аймшиг болох шалтгаангүй үнэн байж болох юм. Би үнгэгдсэн захиаг өмднийхөө арын халаас руу хийгээд шатаар яаран уруудлаа. Би яг зөв цагт ирсэн байлаа. Шпагетины соустай шилэн савыг Чарли шарах шүүгээнд хийгээд дөнгөж эргэж байхад нь би орж очсон юм. Би юу буруу хийчихэв? хэмээн Чарли асуув.
Эхлээд тагыг нь авна, Ааваа. Металл Богино долгионы зууханд тохирохгүй. Би тагыг нь хурдан эргэдэж аваад, хагасыг нь аяганд хийж Хөргөгч рүү хийгээд улдсэнийг нь Богино долгионы зуухандаа хийлээ. Тэгээд цагыг нь тааруулаад асаагаад орхив. Чарли хошуугаа цорвойлгон над руу хараад тэгвэл ядаж би гоймонг аятайхан чанаж уу? гэж асуулаа.
Зуухан дээрх тогоо руу би өнгийж харлаа. Тэндээс л үл таних үнэр гарч надад дохио өгсөн хэрэг шүү дээ. Заримыг нь хутгачихвал нээх хайрансаад байх юм алга хэмээн би эелдэгхэн хэлэв.
Тэгээд би халбага авч тогооны ёроолд наалдсан бөөн нялцгайг салгахыг оролдлоо.
Чарли санаа алдав.
Өнөөдөр ямар нгэн онцгой өдөр юм уу? гэж би асуулаа.
Чарли энгэрээ тэврэн ардах цонхоороо гадаа асгарах бороог ширтэн мэдэх юм алга, чи юу гэж бодоо вэ? хэмээн бувтнав.
Энэ хорвоод ойлгох юм алга. Чарли тэгээд бас Хоол? Тэгээд ягаад ийм муухай ааштай байгаа юм бол? Эдвард уг нь энд байхггуй л байх юм. Уг нь бол манай Аав энэ аашаа миний найз залууд зориулан хадгалаад тэгээд ируулэхгүй гэсэндээ үг бүр дохио болгондоо дайдагсан. Чарли ерөөсөө ингэж аашлах хэрэггүй л байгаа юм. Эдвард түүний юу бодож байгааг яаж ч байсан мэдчих хойно. Гоймонг хутгах зуураа би НАЙЗ гэдэг хацар хайраад авмаар үгийг бодоод дахиад л бухимдчихав.
Энэ уг ердөө ч тохирохгүй. Энд ядаж үүрд мөнх ч юм уу тиймэрхүү юм бх ёстой биз дээ. Хэрвээ хүмүүс Хувь тавилан, Заяа төөрөг гэдэг ойлголыг өдөр тумын яриандаа хэрэглэвэл энэ ойлголт замхрах бизээ.
Эдвардын толгойнд өөр үг байгаа энийг бодохоор унтуу хүрээд хамаг биеийн үс босчихдог юм.
Сүй: энэ төсөөллөөс нэг л жийрхмээр.
Би юмнаас хоцроо юу?
Хэзээнээс та оройн хоол хийдэг болов? гэж би асуулаа.
Шамбайсан гоймонгийн ус нь цалгиад тэрийг нь би дотогшлуулах зуураа арай дээрээр хэлвэл оролддог болоов? гэх юм уу гэв.
Чарли сугаа хавчаад миний гэрт намайг хоол хийхийг хорисон дурэм байхгуй байх аа гэв.
Хэрвээ энийг нэгийг өгөх юм бол та ч мэднэ дээ гээд би түүний савхин хүрмэн дээрх Таван хошуу руу нь маасайн харлаа.
Аха сайхан хошигнол гээд тэр хүрмээ тайлан дандаа өлгөдөг өлгүүрт нь өлгөлөө.
Түүний гар бууны тэлээ тэнд өлгөөтэй хэвээр бараг бараг 7 хонож байна, Тайван үед хэрэглэдэггүй билээ. Вашингтоны жижиг хот болох Форксд удаан хугацаагаар элдэв юм нээх тохиолдоод байхгүй; харин тэр нууц дүүрэн том чононууд бороотой ойгоор үзэгдэхээ болисон байв.
Чарли надаас хол байхдаа, намайг санасан гэж хэлэх болов уу гэж би чимээгүйхэн гоймонгоо эргүүлэнгээ бодож суулаа. Найзын биш аавын угээр бол түүний толгойд эргэлдэх учир тоймгуй олон санаануудаа ойлгуулахын тулд тэр нэг оройн хоолонд хамтдаа орохыг оролдсон гэсэн.
Дадсан зангаараа би цаг харав. Энийг би ядаж 30н минут тутамд биш 5 минут тутамд хийдэг билээ.
Үдээс хойш бол хамгийн муу нь байсан юм.
Миний сайн найз(чоно) Якоб намайг миний найз залуу Эдвардтай(Вампир) уулзуулахгүй, гэрийн хорионд оруулахын тулд миний нууцаар мотоцикль унасаныг аавд маань хэлсэнээс хойш би найз залуутайгаа орой 7-9.30 хүртэл гэртээ аавынхаа бат гэгчийн харцан доор уулздаг болсон билээ.
Энэ бол гэрийн хорионуудын арай хөнгөн хэлбэр нь юм. 3н хоног хэл чимээгүй алга болж, өндөр цохион дээрээс үсэрсэндээ энийг бас дагаж байгаа нь энэ.
Мэдээж сургууль дээр Эдвардтай уулзаж байгаа энэнд Чарли саад хийж чадахгүй.
Үүнээс гадна бараг шөнө бүр Эдвард надтай хонож энэ талаар Чарли ямар ч сэжиггүй байгаа билээ. Миний найз залуу эхний давхараар авиран ямар ч аниргүй цонхоор орж ирдэг, мөн Чарлигын бодолыг уншдаг ашигтай чадвартай. Зөвхөн үдээс хойш л би Эдвардаас салдаг ч тэр болгонд тайван биш байж цаг төгсгөлгүй мэт болдог байв.
Тэглээ гээд би шийтгэлийг гомдолгүй үүрч байгаа.
1рт: би энийг давна гэдэгээ мэдэж байгаа, 2рт удахгүй маш удаан хугацааны салалт болох тул ааваасаа нүүж чадахгүй.
Энэ тухай тэр ямар ч сэжиггүй яваа билээ.
Аав маань мөрөө сэгсрэн эвхээтэй чийгтэй сонингуудыг салган ширээний ард сууж
байлаа.
Аав би ердөө ойлгохгүй юм. Яагаад та сонин уншдаг юм бэ? уншлаа гээд бухимдахаас өөр юм байхгүй.
Тэр намайг огт анхааралгүй дургүйцэн гүнгэнээд ажилаа цааш нь үргэлжлүүлэнгээ
´тиймэс л бүх хүмүүс жижиг хотод амьдархыг санаархдаг`! гайхалтай биш гэж үү!
Том хотод одоо хэзээний ямар нэг юм болоод өнгөрчихсөн үү?
Сеатли бол алчуурчинтай хот болох хамгийн боломжтой хот. Сүүлийн 2 долоо хоногт ганцаараа 5н тайлагдашгуй аллага гарсан хот болжээ.
Ийм хотод амьдарна гэхэд чамд төсөөлөгдөж байна уу?
Ааваа, энэ жагсаалтад Поеникс дээгүүр бичигдэнэ гэдэгт би эргэлзэхгүй байна. Би тийм хотод амдарч л байсан ш дээ.
Алуурчинд амиа өгдөг ийм явдалд, гэм хоргүй жижиг хот дахь миний амьдрал хэзээч ойр байгаагүй. Харин одоо тэд надад илүү аюултай........
Гаран дахи халбага маань чичирч усыг цалгиулж байлаа.
10н мориор чирээд ч намайг тийш нь аваачиж чадахгүй хэмээн Чарли хэллээ.
Би орой хоолыг аятайхан болгочих гэсэн санаагаа орхин зугээр л таваглаж эхлэв. Стекний хутгаар Шпагетины гоймонгоо жижиглэн өөртөө болон Чарлид хуваах зуур Чарли санаа нь зовонгуй намайг харж байлаа. Тэр өөрийнхөө гоймон дээр соус хийгээд би шамбайсан гоймонгынхоо доогуур соусаа хийн урамгуйхэн идэв. Бид хоёр хэсэг зуур чиээгүй идэцгээв.
Чарли сонин уншсан хэвээр байхад би ч бас уншиж байгаа хуучирсан номоо барин өглөөний цайн дээрээ орхисон хэсгээсээ ургэлжлүүлэн 18р зуны үеийн Английн хэсгийг уншив,
Чарлийг хоолойгоо засан сонинг шал руу шидэх уед би Хэатклифийг эргэж ирж байгаа хэсэгийг уншиж байлаа.
Чиний зөв гэж Чарли хэлээд энд нэг л шалтгаан байдаг гэв. Тэр овоорсон гоймон дээрээ сэрээгээ орхин, би чамтай ярилцмаар байна гэлээ. Би навсайсан хавтастай номоо хажуу тийш нь тавиад, та зүгээр л хэлэхэд хангалттай ш дээ гэв.
Тэр хөмсөгөө зангидан толгойгоо дохин, тиймээ би мэдэрсэн миний хоол хийх нь чамд таатай биш байгааг. Би инээгээд гэхдээ та чадсан ш дээ. Таны хоол хийх урлагын ачаар би яг л Калифорнийн өвөл шиг л таатай байна.
За тэгээд юу болоов? ааваа.
Якобын тухай..
Хэрхэн миний царай хуйтэрхийг мэдэрч байв. Түүнтэй тэгээд юу болоов? хэмээн би уруулаа бараг үл хөөдөлгөн асуув.
Ямарч хувиралгүй шүү! чиний нууцыг задалсан гэж түүнд дургүй байгааг чинь мэдэж байна аа. Гэхдээ түүний зөв. Тэр үнэхээр хариуцлагатай байсан.
Хариуцлагатай! гэж би уурсангүй хэлэв.
Тэгээд Якобтой юу болоов?
Энэ асуулт дахиад л толгойд минь хангинаж ердөө ч улиг болсон мэт санагдсангүй. Юу тохиолдов түүнтэй?
Миний хамгийн сайн найз, тэр одоо миний......
Ер нь тэр миний хувьд юу юм болоо?
Миний дайсан гэж үү? хэмээн би дотроо хашгирлаа
Чарли гэнэтхэн болгоомжлонгуй болж, уурлаагүй биздээ, айн? гэв. миний оруулсан бүх хэсэг мэндбаярын орчуулга болно
Уурлахий?
Ийм юм Эдвард ч бас хийж л байсан ш дээ.
Би нүдээ анивчлаа.
Чарлигийн дуу нь одоо ширүүсч, гэхдээ би Эдвардыг энэ гэрт зүгээр орхисон байх аа? гэв.
Тиймээ би энийг зөвшөөрч байна, гэхдээ хэсэгхэн хугацаанд.
Та намайг ядаж хааяа ч болов хөгжилдөхөд мэдээж гаргаж байх байлгүй дээ гэж эрхшээнгүй дуугарлаа. Гэрийн хорио хичээлийн жилийн эцэс хүртэл хүчинтэй гэдгийг би мэдэж байлаа. Сүүлийн үед би ер нь их томоотой байгаа.
Тх тэгэхээр би яг л энэ тухай л ярих гээд.... , гэнэтхэн Чарлигын нүүрэнд инээмсэглэл тодорч даруй 20н насаар залуу харагдав.
Тэр инээмсэглэл надад бага ч гэсэн итгэл төрүүлсэн ч, би эрт баярлахыг хүссэнгүй.
Ааваа би ойлгохгүй нь, бид одоо Якобын тухай яриад байна уу? Эдвардын тухай яриад байна уу? эсвэл миний гэрийн хорионы тухай юм уу?
Дахиад л түүний инэмсэглэл алга болж, чухамдаа аль алиных нь талаар гэв.
Тэгээд энэ 3 юугаараа хамаатай юм гэж? би болгоомжтой асуулаа.
Чарли бууж өгсөн шинжтэй гараа татаад, би бодлоолдоо: чи сайн байсан болохоор хөнгөлөлт авч болох юм гэж. Хуучнаасаа сайн саургамж авсан байх.
Үнэн ярьж байна уу? гэж би хөмсөгөө өргөн хурдан хэллээ.
Тэгэхээр би чөлөөтэй гэсэн үг үү?
Ягаад ийм гэнэтхэн шийдэж байгаа юм бэ?

Гэрийн хориог би дуустал нь үүрнэ гэдэгтэй итгэлтэй байсан юм, харин Эсвард Чарлигын ой ухааныг уншсангүй, энэ юуны дохио вэ......
Чарли нэг хуруугаа өргөн, гэхдээ нэг нөхцөлтэй!
Миний урам хоромхон зуур хийсч, гайхалтай хэмээн ёолов.
Бэлла энэ Тушаал биш харин Гуйлт!
Чи одоо чөлөөтэй.
Гэхдээ чамайг энэ Чөлөөт цагыг ухаантай өнгөрүүлнэ гэж найдаж байна.
Энэ чинь юу гэсэн үг юм?
Чарли санаад алдаад, би мэдэж байнаа, Эдвардтай ихэнх цагаа өнгөрүүлдэг болохоор энийг хүсэхгүйг чинь......
Алистай ч бас өнгөрүлдэг ш дээ гээд би харцаа бурууллаа.
Эдвардын эгчийн хувьд түүнд тусгай ирэх цаг энэ тэр байхгүй дуртай үедээ ирж, явдаг

билээ. Чарли Алисд их сайн, сүйд байдаг юм.
Тэр ч тийм шүү. Гэхдээ чамд Күллэнийхнаас өөр найз нар байгаа шүү дээ, юутай ч ийм л байсан гэв.
Бид бие бие рүүгээ удаан харалцав.
Хэзээ чи Анжила Вэбэртэй сүүлийн удаа ярилцсан бэ? гэж Чарли асуув.
Баасанд үдийн хоолон дээр гэж би итгэлтэй хэллээ.
Эдвардыг ирэхээс өмнө манай сургуулийн найзууд 2 хуваагдсан юм. Би тэр 2 хэсгийг сайн, муу гэж хувааж байгаа. Мөн манай танай гээд нэрлэчихэж байгаа билээ.
Сайн талд нь Анжила, түүний найз залуу Бэн Хэнни, мөн Майк Ньютон нар багтах бөгөөд тэр 3 3лаа Эдвард намайг хаяж, би эрс өөрчлөгдөхөд намайг сайн ойлгож уучилсан юм. Лауран Маллори болон бусад нь худалаа цуурагчид байсан бөгөөд тэдэн дээр нэмээд Форксын миний анхны найз Жэссика Стэнли нар Бэллагын эсрэг баг байсан юм.
Эдвардыг дахиж сургууль дээр ирсэнээс хойш ч байдал ижил байв.
Эдвардын эргэж ирэлт надад Майкын нөхөрлөлийг харуулж, харин Анжила миний талд үнэнчээр үлдэж түүний найз Бэн ч бас үлдсэн билээ.
Зарим хүмүүс Күллэнийнхний эсрэг эрс зогсож байхад Анжила өдөр бүрийн үдийн
хоолон дээр зоригтойгоор Алисын хажууд сууж байлаа.
Хэдэн 7 хоногий дараа хүмүүсийн байдал дээрдсэн юм.
Күллэнсийнхан хүн татах онтцгой чадвартай, тэгэхийн тулд тэднийг өөрсддөө хангалттай ойртуулах хэрэгтэй.
Сургуулиас гадна уу? гэж Чарли миний доторхыг уншсан мэт асуув.
Сургуулиас гадна хэнтэй ч улздаггүй, Ааваа. Би гэрийн хориотой байгаа ш дээ.
Та мартчихаа юу?
Үүнээс гадна Анжилаа ч бас найз залуутай, тэгээд дандаа Бэнтэй байдаг,
Үнэхээр би чөлөөтэй бол... гэж эргэлзэнгүй дуугаар, тэгвэл 4лээ нэг гарвал гэв.
Болж байна аа, гэхдээ... гээд алгуурхнаар Якэ та 2 урьд нь үй зайгүй байсан, одоо......?
Би түүний яриаг таслан,
За юмаа ярья, Ааваа. Таны нөхцөл чинь яг юу юм бэ?
Чи бусдыг нэг талдаа хаях нь сайн гэж бодохгүи байна, яагаад гэвэл чамд ганцхан найз байдаг гэж ширүүн хэлэв. Энэ бол тийм ч эелдэг явдал биш, Бэлла
Хэрвээ чиний амьдралд өөр хэдэн хүн орж ирвэл тайван энгийн байна гэдэгт би итгэлтэй байна.
Би чичирсгээд явчихав.
Хэрвээ чиний амьдралд Эдвард Күллэний хажууд өөр хэдэн хүн байвал, тийм ч муу байхгүй байх гэж ухуулсан маягтай хэлэв.
Угаасаа л муу байна гэж би бувтнав.
Магадгүй, үгүй ч байж магадгүй.
Та үндсэн яриагаа ургэлжлүүлэхгүй юм уу? гэж би түүнд сануулав.
Өөр найз нартайгаа уулзаж энэ тэр чөлөөт цагаа ашигла. Жоохон зуршил болго.
Би удаанаар толгойгоо дохиод, Зуршилч сайн шүү гэв.
Би зуун хувь биеэлүүлэж ёстой юу? Тэр толгойгоо сэгсрэн, царайгаа үрчийлгэн: би энийг хүндрүүлмээргүй бна.
Чи найзуудаа мартахгүи л байвал........
Энэ ацан шалаанд би хэдийнээс орооцолдчихоод байгаа билээ.
Миний найзууд, Хүмүүс: тэднийг би сургуулийн төсөлтийн дараанаас хэзээч харахгүй болно шүү дээ.
Би тэдэнтэй уулзах ёстой болж байдаг, ингээд яваад байх уу?
Эсвэл дараа нь гэнэтийн болгохгүйн тулд одоо дуртайяа болих ёстой юу?
Миний хүвьд хоёрдугаар нь илүү хүнд байв.
Дотроо төгсгөлийн талаар боджооход, Чарли ялангуяа Якоб...., гээд тээнэгэлзэнгүи наашаа харав.
Юугаараа энэ ацан шалаа ийм том байдаг байна аа.
Би хэсэгхэн зуур хэлэх зөв угээ хайж, Якобтой ... энэ хэцүү л дээ гэв.
Блэйкийнхан жирийн сайхан гэр бүл, гэж Чарли эцэг хүн шиг хатуу хэллээ,
Би мэдэж байна аа.
Тэр чам дээр ирж байгаа биз дээ? гэж Чарли цөхрөнгүй асуув.
Гэнэтхэн хоолойн дээр минь бөөн юм тээглэж, хариулт өгөхөөсөө өмнө 2 удаа хоолойгоо засав.
Би харцаа бууруулан, үгүй ээ тэр ирэхгүй байгаа нээрээ шүү гэж хэлэв.
Хаанаа асуудалтай байгаа юм бэ?
Энийг би зүгээр л тайлбарлачихаж чадахгүй.
Чарли бидэн шиг хэвийн хүмүүс дэлхийгээр дуурэн мангас цус сорогчид биднийг тойрон амьдарцгааж байгааг мэднэ гэдэг байж боломгүй зүйл бөгөөд энэ нь надад бэрхшээлийг авчирсан. Чарлыг ийм бэрхшээлийг аваасай гэж би хүсэхгүй.
Якобын хувьд их зөрчилдөөнтэй...... гэж удаанаар хэлэв.
Бидний нөхөрлөл юунаас хамаардаг юм бол, Нөхөрлөл Якобын хувьд дандаа л хангалтгүй байсан.
Якобын чонын сүрэг Эдвардын вампир гэр бүлийг үзэн ядаж, тэр гэр бүлийн нэг хэсэг байна гэж хатуу шийдсэн намайг ч үзэн ядаж байгаа нь үнэнтэй харьцуулахад утгагүй ч яг л ийм байгаа билээ.
Энэ асуудалыг бид захиагаар ойлголцож чадахгүй, харин Якоб утасаар ярихаар зугтаагаад байгаа.
Чонуудтай шууд нүүр тулгарах гэсэн миний төлөвлөгөө Вампируудад сэтгэлд нийцэхгүй байгаа.
Эдвард жоохон ч гэсэн Өрсөлдөөн дааж чадахгүй юу? гэж Чарли ёжтой хэлэв.
Би түүн рүү хүйтэн харц чулуудаад, энд ямарч өрсөлдөөн байхгүй гэв.
Хэрвээ чи түүнийг ингээд орхивол тэр шархлах болно. Тэр чамтай зөвхөн найз байхыг л хүсч байгаа илүү дутуу юмгүй.
Аха одоо би түүнийг замаасаа гаргаж байгаа хэрэг үү?
Би бараг л итгэлтэй байна, тэр надтай зөвхөн найзууд байхыг хүсэхгүй байгаа гэж.
Тэдгээр үгнүүд хошууг минь хайрч байлаа.
Яагаад та ер нь энийг яриад байгаа юм?
Чарлигын харц тээнэгэлзэнгүй болж, болох л юм.
Өнөөдөр Билли бид хоёр энэ тухай ярилцсан л даа гэв.
Та тэгээд Билли та хоёр жинхэнэ хөгжөөн дэмжигчид гээд би ууртайгаар гоймонтой сэрээгээ тавган дээрээ шидэв.
Билли Якобын төлөө санаа нь зовж байна лээ, тэр сэтгэлээр унасан нь түүнд тун муу гэв.
Би тавга руугаа харалгүйгээр цацарсан юмсыг цуглуулав.
Чи түүнтэй өдөрийг өнгөрөөхдөө дандаа л баяртай байдаг гээд тэр санаа алдлаа.
Би одоо ч жаргалтай байна гэж шүдээ хавируулан хэлэв.
Тэр Сөрсөн яриа, үгнүүдийн хоорондох хөг тэсч ядсан байдалыг үгүй хийж байлБи цуг инээхээс өөрийг чадсангүй гэж Чарли шивнэв.
За за гэж би хэлээд, Зуршил!
Гэхдээ Якоб! гэж Чарли хэлэв.
Би орлдож узнэ ээ.
Сайн байна, зөв Цэгийг олохыг оролдоод үз, Бэлла!
Аа тийм нэмж хэлэхэд чамд шуудан ирсэн гэж тэр цаг алдалгүй сэдэвийг өндөрлөв.
Плитканы хажууд!
Би Якобын тухай бодоод ердөө ч тайвшрагүй байлаа.
Тодорхой нэг сурталцхилгаа л байгаа биз, өчигдөр ээжээс нэг жижигхэн илгээмж хүлээгээд авчихсан тиймээс өнөөдөр би юм хүлээхгүй байлаа.
Чарли сандалаа хойш нь түлхэж босоод суниав.
Тэр тавгаа угаалтуур руу аваачаад, угаахаасаа өмнө над руу зузаан илгээмж шидэв.
Тэр захиа ширээн дээгүүр гулсаад миний тохойны урд ирэв.
Би баярлалаа гэж бувтнаад, Чарлигын шаардангуйг байгаад нь гайхаж байлаа.
Тэгээд би илгээгчийг харав- тэр Захиа Сөүтийстын Алиаскын их сургуулиас ирсэн байв.
Энэ их хурдан явж шүү.
Бараг л хүлээж авах хугацаанаас хоцорсон доо.
Чарли дотогшооноо инээж байлаа.
Би захиаг эргүүлээд Чарли руу ууртайгаар харав.
Энэ онгорхой байна шүү дээ.
Сонирхол татаад байсан юм аа.
Би цочирдсон шүү, Шерифф. Энэ бол ФБАЙ-н нэг боломж.
Заа доторхыг нь үз л дээ.
Би курсын программ бүхий хуудас цааснаас бусдыг нь гаргав.
Намайг уншихаас өмнө `Баяр хүргье! чиний анхны урилга` гэж Аав хэлэв.
Баярлалаа! Ааваа
Бид санхүүгийн талаар ярилцах ёстой.
Би төлөлцөнө, харин.......
Үгүй, үгүй энэ тухай биш.
Таныг зөндөө зовоосон.
Надад миний коллежний мөнгө байгаа, бур тодруулах юм бол тэрнээс үлдсэн жаал жуугаа юм байгаа, нэг их биш л дээ..
Чарли духаа үрчийлгэн, гэхдээ зарим их сургуулиуд үнэтэй байдаг Бэлла!
Би чамайг дуртайяа дэмжинэ, тиймээс чи зөвхөн хямд гээд Алиаска руу явах албагүй шүү дээ.
Энэ ердөө цх хямд биш.
Гэхдээ хол нь үнэн л дээ, харин дунджаар жилийн гурван зуун хорин нэгэн хоног нь үүлтэй байна.
эхнийх нь надад сайн.
хоёрдугаарх нь Эдвардад сайн.
Энийг би амжуулчихна, үүнээс гадна би тэтгэлгт хамрагдаж болно.
Оюутны тэтгэлэгт хамрагдах их амархан.
Надад яг ч зөв мэдээлэл байхгүй ч, би тэнд ямар нэгэн будилаангүй гэж найдаж байна.
Гэхдээ..... гэж тулгангуй дуугарсанаа, амаа татан харцаа буруулав.
Юу гэхдээ? гэж
Юу ч бишээ, би бодохдоо зүгээр....., гээд духаа атируулан, дараа жил Эдвард яах төлөвлөгөөтэй байгаан бол гээл?
Аан тийм үү!
Тэгээд?
Гурван удаагын хурдан тогшилт намайг аврав.
Чарли нүдээ эргэлдүүлэн, үсрэн босов.
Очиж байна! гэж хэлэх үед Чарли цагаа олж дээ гэж бувтнах сонсдов.
Би түүнийг огтхон ч анзааралгүй, Эдвардад хаалга тайлахаар явлаа.
Би хаалга онгойлгохыг бараг л хүлээж тэвчихгүй байлаа. Ягаад гэвэл тэнд зөвхөн миний л хайрын элч зогсож байгааӨнгөрсөн үеүүдэд би түүний үзэсгэлэнтэй байдалын эсрэг дархлаатай байгаагүй.
Түүний сайхан байдалд би хэзээч дасаж байгаагүй ягаад гэвэл тэр байнаг шинэ шинэлэг байдаг
Би түүний царайн дээгүүр нүдээрээ тэнүүчлэн байлаа. Сэтгэлд хоногшим эрүү, инээмсэглэл тодорсон зөөлхөн булбарай уруул, шулуун нимгэн хамар, хээлсэн мэт шанааний яс, гялтганасан хүрэл өнгөөр хагас нь хучигдсан өөгүй бөөрөнхий гантиган дух, борооноос болоод одоо үс нь хар харагдаж байв.
Нүдээ түүний нүднээс холтгов. Яагаад гэвэл би түүнийг хараад байвал юм бодож чадах аа байна гэдэгээ мэдэж байлаа. Түүний нүд том, бүлээхэн шингэн алт мэт бөгөөд шигүү хар сормуусаар хүрээлэгдсэн. Түүний нүдийг харахаар яс минь цөцгий мэт зөөлөн болох шиг гайхалтай мэдрэмж төрдөг.
Толгой эргэх шиг, магадгүй би дахиад л амьсгалахаа мартсан байх.
Энэ л царайний төлөө дэлхий дээрх бүх л эрэгтэй моделууд сүнсээ өгнө дөө.
Энэнд дүйцэх гарцаагүй зөв үнэ хөлсний тухайд СҮНС л байж болох юм.
Үгүй дээ, мэдээж үгүй. Гэнэтхэн би өөрийнхөө бодолоос иччихэв.
Миний, зөвхөн миний л ой ухаан Эдвардад халттай байдагт би дандаа баяртай байдаг билээ.
Би санаа алдан түүний гарыг хайхад түүний хүйтэн хуруунууд минийхийг олов. Тэр надад хүрэхэд, гэнэтхэн ямар нэгэн өвчинг аваад хаячих мэт тийм гэхийн аргагүй сэтгэл минь тайвшрав.
Сайн уу? гэж би инээмсэглэн товчхон буцаан мэндэллээ.
Тэр миний гарыг атгасан хэвээрээ хацраа илэнгээ: үдээс хойш ямархуу байв даа гэв.
Онцгүй!
миний хувьд ч бас.
Тэр миний гарыг атгасан хэвээрээ миний алгыг нүүрэн дэээрээ тавин, нүдээ аниж, хамар дээгүүрээ миний гарыг явуулан арьсны үнэрийг авч нүдээ нээлгүйгээр зөөлөн инээмсэглэж байлаа.
Хэдийгээр тэр нэг удаа дарсанд дургүй гэдгээ илэрхийлж байсан болов´ч, одоо тэр яг л тэр үнэрийг авч байгаа мэт жаргалтай байлаа.
Энэ үнэр бол миний цусны үнэр, түүний үнэр бусад хүмүүсийнхээс илүү таатай байгааг би мэдэж байлаа. Яг л дарсыг архи устай харьцуулах мэт.
Түүнд миний цусны үнэр байж ядам цангалт, өвдөлт өгч байлаа.
Өмнө нь ийм харш зүйл түүнийг нээх цожроож байгаагүй. хүний тиймэрхүү хүч түүнийг сэрээдэг гэдгийг би мэддэг юм.
Энэ түүнд хэцүү байгаа нь надад ч бас хцүү байдаг.
Би түүнд нээх их удаан хугацаанд ийм өвчин өгөхгүй гэдэгтээ тайвширдаг билээ.
Зочиндоо дургүйгээ илэрхийлэх өнгө аяс үзүүлэхийн тулд санаатайгаар чанга гишгэлэн Чарлиг ирж явааг би сонсов.
Эдвард нүдээ нээн , гараа тавилгүйгээр миний гарыг доош нь буулгав.
Оройн мэнд, Чарли!
Хэдийгээр Чарли үл тоох боловч,Эдвард үргэлж эхлээд эелдэгээр ам нээдэг юм.
Чарли ойлгомжгүйгээр юм хэлээд, элэгээ тэврэн бидний хажууд зогсов.
Сүүлийн уед Чарли эцэг хүний санаа зовнилоо жоохон хэтрүүлээд байгаа.
Би чамд дахиад нэг Элсэлтийн материал авчирлаа хэмээн Эдвард хэлэд зузаан бор хавтас дээш нь өргөв.
Тэр захианы маркыг бөгж шиг чигчий хуруундаа ороосоон байлаа.
Би ёолов. Би нэмж коллежд матэриал явуулагүй биздээ?
Материал хүлээж авах дараагийнхыг нь олоод, энийг тэр яаж амжуулаад байна аа?
Би дэндүү оройтсон ш дээ.
Тэр миний ой ухааныг уншсан мэт инээж байлаа. Гэхдээ миний царайнаас бүгдийг харж болохоор байв.
Зарим нэгнийгх хувьд бол Хугацаа нь дууссан байсан. Зарим нь онцгой тохиолдолд л авч байсан.
Эдвард над руу харж инээмсэглээд, үзцгээх үү? гэд намайг гал тогооы ширээ рүү түлхэв.
Өнөөдөр оройн төлөвлөгөө бүтэхээргүй болсонд Чарли байж ядан уурлаж бидний араас алхлав.
Эцэст нь тэр өдөр бүр коллежийн талаарх асуудалаар миний дургүйг хүргэнэ.
намайг хурдан ширээг цэвэрлэж байхад, Эдвард цочмоор өндөр давхарласан материалыг эмхэлж байлаа.
Намайг Өндөр давалгааг`` гал тогооний шүгээн дээр тавихад Эдвард хөмсөгөө өргэв.
Түүнийг ажиглалт хийж чадсан мөн юу бодож байгааг нь би мэдэж байлаа.
Өө Эдвард апропос Коллежийн өргөдөл гэж Чарли хэлэв. Түүний дуу нөхөрсөг биш сонсогдож байв. Ерөнхийдөө Эдвард тэр тухай ярихаас зайлс хийж байлаа.
Бэлла бид хоёр сая наад тухай чинь ярьж байлаа, яаж цаашдаа сургуульд явах вэ гэж.
Хаана сурахаа чи аль хэдийн шийдчихсэн үү?
Эдвард инээмсэглэн эелдэгээр арай л үгүй байгаа.
Надад хэд хэдэн урилаг байгаа гэхдээ шийдээ арай л гаргаагүй бгаа гэв.
Хаана хаанахаас хүлээж авсан бэ? гэж Чарли мэдэхийг хүсэн асуулаа.
Сиракус, Харвард, Дартмоут, өнөөдөр бас Алиака сөүтхийстийн их сургуулиас урилга хүлээж авсан гээд толгойгоо бага зэрэг эргүүлэн над руу хараад ирмэв.
Би дотроо инээж байлаа.
Харвард , Дартмоут гэж Чарли бувтнав. Тэр гайхширлаа нуухгүй байлаа. Энэ бол сайхан хэрэг.... энэ бол тиймч муухай зүйл биш гэв.
Харин Алиаскын их сургууль.... Хэрвээ чи шилдэг Их сургуульд явбал Алиаскы их сургуүль нээх сонин биш байх. Би бодохдоо чиний аав мэдээж энийг хүсч.....
Миний юу хийхийг Карлэйсли ойлгоно оо гэж Эдвард хэлэв.
Хммммммм.
Эдвард чи мэдсэн үү? гэж би түүнтэй тоглох мэт баяртай асуув.
Юу вэ? Бэлла.
Би түүнд гал тогооны шүүгээн дээр байгаа захиаг үзүүлэн би ч бас өнөөдөр Алиаскын их сургуулиас урилга хүлээж авсан гэв.
Баяр хүргье! гэж тэр инээмсэглэн хэлээд, ямар гоё тохиолдол вэ гэв.
Чарлигын нүд жижгэрэн бид хоёр руу ээлжлэн хараад за за сайн байна хэмээн бувтнаад би явж тоглолт үзлээ Бэлла!
9.30!
Энэ бол балиар сонсогдож байлаа.
Өө Аав! Бид саяхан намайг гэрийн хориогүй болсон талаар ярилцаагүй билүү?
Тэр санаа алдаад, за яахав 10.30 Хэрвээ чи маргааш нь хичээлтэй бол энэ хил шүү.
Бэлла гэрийн хориогүй болоо юу? гэж Эдвард асуув.
Энэ нь түний хувьд жинхэнэ гэнэтийн байгаагүй ч тэр үүнийг мэдээгүй байлаа. Тэр үнэхээр баярласан сонсогдов.
Нэг нөхцөлийн дагуу гэж Чарли хэлэв.
Энэ тэгээд чамд ямархуу байна даа?
Би түүнийг хүйтнээр харсан ч тэр үүнийг олж хараагүй юм.
Энэ зөвхөн юу л даа, Алис дуртайяа зугаалахыг хүссэн юм гэж Эдвард хэлээд Үнэхээр тийм бол Бэлла ч бас хамт явж болно гээд над руу инээв.
Чарли үгүй гэж архирах шахам хэлээд царай нь улайв.
Аав! яагаад үгүй гэж?
Тэр шүдээ зуун ууртайгаар энийг би хүсэхгүй байна одоо чамайг Сиэтли рүүявахыг.
Ай?
Би чамд сиэтллид алуурчидын бүлэг явж байгаа тухай ярьж өгсөн байх аа!
тэгээд би чамайг тийш нь явуулаыг хүсэх үү?
Би нүдээ эргэлдүүлэн, Ааваа аянганд цохиулна гэвэл илүү магадлалтай байх, энэ нь намайг Сиэтли явахад тийм тохиолдоно гэдгээс илүү үнэмшилтэй байх......
Асуудалгүй ээ Чарли! Би ерөөсөө Сиэтли явах тухай бодоогүй. Ер нь би Портланд явах тухай л бодсон юм.
Би ч бас Бэллаг Сиэтли рүү явна гэхэд дуртай биш байна. Мэдэж үгүй.
Би түүнийг гайхан харав харин тэр сонингийн мэдээ рүү ухаанаа тавьчихсан байв.
Мэдээж тэр манай аавыг л сатааруулсан.
Хэн нэгэнд бол энэ шал утгагүй төсөөлөл. Жоохон аюултай байлаа гэхэд Эдвард эсвэл Алис байхад тэр нээх асуудал биш.
Эдвардын стратеги амжиллтай болж Чарли түүнийг хором ширтээд мөрөө хавчин сайн байна гэчихээд зочны өрөө рүү яаравчлав.
Тэр тоглолтоос хоцорхыг хүсээгүй байх.
Би зурагт асаж Чарли биднийг сонсохгүй болохыг хүлээв.
Юу... гэж би түрэмгий асуув.
Түр хүлээ гэж Эдвард сонингоос нүдээ салгалгүй хэлээд над руу эхний өргөдлийг түлхэв. Энэнд нээх цаг орохгүй байх гэж бодож байна. Энэ асуултууд нь ив ижил юм байна лээ.
Чарли сонсож байлаа. Би санаа алдаад эхлэв, Нэр. Хаяг, Улсын даатгалын дугаар......
Би түүнийг хэсэг зуур ажиглав. Тэр харин цонхоор бодлогошоргуй ширтэж байлаа.
Тэгээд би дахин өргөдлийн матеиал руу тонгойлоо, гэтэл сургуулийн нэр нэр нэг л биш харагдав.
Энэ юу вэ?
Инээдтэй юм! Дармоут?
Эдвард өргөдлийг надаас аваад над руу чухалаар хараад шинэ Хампшайр чамд таалагдана гэдэгт итгэлтэй байна гэв.
Надад бүхэл бүтэн оройн курсыг санал болгосон.
Бас тэнд ойгоор чөлөөтэй тэнэж болно, тэнд ойн амьтад зөндөө байгаа. Өнөөх л ид шидийн гэмээр далий инээмсэглэлээ нүүрэндээ тодруулав, намайг энийг дийлэхгүй гэдгийг тэр мэдэж байлаа.
Би гүнзгий амьсгаа авав.
Хэрвээ чи үүнийг зайлшгүй гэж үзэж байвал, чи надад буцааж төлж болно гэж тэр амлав. Би чамаас нээрээ хүү бодож болно.
Би ердүү хахуульгүйгээр хүлээгээд авсан аятай. Эсвэл энэ зээлийн нэг хэлбэр үү?
Паа!
Яагаад бид дахиад энэ тухай маргалдах ёстой гэж?
Бэлла, чи энэ өргөдлийг зүгээр л бөглөчихөж болохгүй гэж үү?
Энэнд нээх харамсах юм байхгүй ээ.
Би шүдээ зуугаад, юу гэдийг мэдэж байна уу? би энийг хийнэ гэж бодохгүй байна.
Би тэр хуудасыг базаад хогын сав руу шидэх санаатай хартал тэр байсангүй. Би хэсэг зуур хоосон ширээ рүү гөлрөөд дараа нь Эдвард руу харав.
Тэр хөдөлсөн гэхээр харагдахгүй байсан боловч тэр өргөдлийг Хүрмэндээ нуусан гэж би таамаглаж байлаа.
Чи яах гэж байна? гэж би асуув.
Би чамаас илүү чиний гарын үсгийг зурж чадна, харин чи тэкстүүдийг бэлэн болгочихсон байгаа.
Чи түүнийг явуулахад оройтсон. Би Чарлиг Тоглолтоо арай эхлүүлэгүй болов уу гээд маш аяархнаар ярьж байлаа.
Надад дахиад хаа нэгэн газарын өргөдөл хэрэггүй ээ.
Би Алиаскыг хүлээгээд авчихсан.
Эхний улирлын төлбөр надад бараг цугларчихсан.
Алиби бол бусад их сургуулиуд шиг л Алиаскын сайн нь.
Энэ үнэхээр хамаагүй бол, овоолсон мөнгө цонхоор хийсэх мэт алга болно, хамаагүй ээ энэ мөнгө хэнийх гэдэг нь.
Тэр зовсон харцаар харж, Бэлла!
Дахиад битгий эхэл л дээ.
- “Эхлэх хэрэггүй ээ. Би Чарлиг баярлуулахын тулд энэ алхамыг хийхийг зөвшөөрч байгаа. Гэхдээ би ирэх намар коллежэд элсэхгүй гэдгийг бид хоёулаа мэдэж байгаа биз дээ. Ер нь бол хүмүүсийн дэргэд үлдэхгүй.”

Миний ой ухаанд шинэ вампир болсон анхны жилүүд бүдэг бадаг дүрслэгдэв. Эдвард энэ тухай хэзээ ч тодорхой ярьдаггүй байлаа. Энэ түүний дуртай сэдэв биш байсан юм. Өөрийгөө хянах чадварыг олж авах нь илэрхий. Тэгэхээр бусад хувилбар болох эчнээгээр суралцах асуудлуудыг авч үзэх хэрэггүй.

- “Би асуудлыг шийдвэрлэх цаг биш гэж бодож байна” гэж Эдвард аяархан хэлэв. “Чи коллежийн хоёр улирлыг өнгөрүүлж болно. Олон хүмүүсийн дунд байх цаг чамд ахиад олдохгүй.”

- Би дараа нь гүйцээчихнэ.

- “Дараа нь тэд хүнийх байхаа болино оо. Чамд хүмүүсийн дунд байх хоёр дахь боломж байхгүй.”

- Би санаа алдав. “Чи ул суурьтай бодоод үз дээ, Эдвард. Эргэн тойронд хичнээн их аюул байгаа билээ дээ.”

- “Үгүй ээ ямар ч аюул байхгүй” гэж тэр шаардангуй хэлэв.

Би түүнийг уурсан харлаа. Ямар ч аюул осол байхгүй гэнээ? Итгэлтэй байна уу. Зөвхөн садист вампир хамтрагчынхаа хамт миний үхлийг хүсч намайг удаанаар зовоон алахыг хичээж байна. Викторияд хэн санаа зовох юм? Аан тийм дээ. Волтуригийн язгууртны гэр бүл болон жижигхэн арми нь ойрын ирээдүйд миний зүрхний цохилтыг зогсоохыг шаардсан. Чиний зөв. Сандралд орох ямар ч шалтгаан байхгүй.

Алис биднийг хэрхэн ажиглаж байгааг харах ч хэрэггүй байв. Эдвард түүний гайхамшигтай ирээдүйг харах явдлыг уншдаг. Тэр бидэнд гэнэтийн аюул болон ухаангүй эрсдэлд орохгүй байхыг анхааруулдаг.

Юуны түрүүнд би энэ маргаанд хэдийн ялсан байсан юм. Миний хувьсал сургуулиа төгсөнгүүт хэдхэн долоо хоногийн дараа болно.

Миний гэдэс хүчтэй мушгирахад би үнэхээр бага хугацаа үлдсэнийг ойлголоо. Мэдээж энэ өөрчлөлт ер бусын ч гэлээ дэлхий дээр миний хүсч буй зүйлийн түлхүүр нь байсан юм. Би хажуу өрөөнд тэмцээн үзэн сууж байгаа Чарлигийн тухай бодлогоширлоо. Бас нарлаг дулаахан Флоридад байгаа миний ээж намайг өөртэйгээ хамт зуныг эрэг дээр өнгөрүүлэхийг гуйж байсан. Жейкоб миний эцэг эхээс огт өөр болохоор хэрвээ би алс холын коллежэд сурахаар явбал юу болсныг мэдэх болно. Тэр ч байтугай миний эцэг эх хэзээ нэгэн цагт сэжиглэх л болно. Жейкоб үнэнийг мэднэ.

Жейкобийн тухай бодол агшин зуур орж ирэхэд миний шарх өвдлөө.

- “Белла” гэж Эдвард миний санаа зовнилыг уншсан бололтой бувтналаа. “Яарах хэрэггүй. Би хэнд ч чамайг өвтгөх боломж өгөхгүй. Чамд оролдож үзэх хангалттай цаг байгаа.”

- “Би түргэлэхийг хүсч байна” гэж би шивнээд тоглосон өнгөөр инээмсэглэхийг хичээлээ. “Би мангас болмоор байна.”

- Тэр шүдээ зуулаа. “Чи юуны тухай ярьж байгаагаа ойлгохгүй байна” гээд ширээн дээр байсан чийгтэй сонины гарчиг руу хуруугаараа огцом заав.

АЛЛАГА ҮРГЭЛЖИЛЭН ЦАГДААГИЙХАН ДЭЭРЭМЧДЭЭС АЙЖ БАЙНА.

- Энэ бидэнд ямар хамаатай юм?

- Мангас бол тоглоом биш, Белла.

Би ахин гарчиг луу хараад дараа нь түүний ширүүн царай лүү харлаа.

- “Өө... үүнийг цус сорогч хийсэн үү?” гэж би шивнэлээ.

- Тэр тоглоомгүй инээмсэглэв. Түүний хоолой аяархан бас хүйтэн байлаа. “Чи гайхаж байна уу, Белла. Гэхдээ вампирууд хүмүүсийн дунд айдсыг авчирдаг юм. Харваас ойлгомжтой байна. Мэдээнд Сиэтлд байгаа шинэ вампирын тухай дурджээ. Цусанд дуртай, зэрлэг, хяналтгүй. Бид бүгд үүнийг туулсан.”

Би харцаа буруулаад ахин сонин руу ширтлээ.

- “Бид хэдэн долоо хоногийн турш байдыг шалгаж байна. Шинж тэмдэгээс үзэхэд шөнийн цагаар гэнэтийн алга бололт...” Тэр гүнзгий амьсгал авлаа. “За яахав энэ бидний асуудал биш. Бид үүнд анхаарлаа хандуулах хэрэггүй тэгээд ч манай гэрийн хажууд болсон юм биш. Мангасын амьдралын үр дүн хэрцгий үр дүнг дагуулдаг юм.”

Би сонин дээр байсан нэрсийг харахгүй байхыг хичээсэн ч үгнүүд тодрон гарч ирлээ. Таван хүний амьдрал төгсөж хичнээн гэр бүл тэдний араас гашуудсан бол. Алуулсан хүмүүсийн тухай унших хэцүү байлаа. Маурин Гардинер, Жеффри Кэмпбелл, Грейс Рази, Майкл О Коннелл, Рональд Элбрук гээд л. Тэдэнд эцэг эх, хүүхдүүд, найз нөхөд, гэрийн амьтад, ажил төрөл, өөрсдийн гэсэн ирээдүйн тухай төлөвлөгөө байсан л байж таарна...

- Надад ийм юм тохиолдохгүй гэж би өөртөө шивнэлээ. “Та нар намайг тийм байдалд ороход хүргэхгүй. Бид Антаркидад амьдрах болно.”

Эдвард тургилаад биеэ чангалав.

- “Оцон шувууд. Хөөрхөн амьтад шүү.”

Би сулхан инээмсэглээд тэдгээр нэрсийг харахгүйн тулд ширээн дээр байсан сонинг түлхэхэд газар унав. Мэдээж Эдвард яаж ан хийх тухай бодож байгаа биз. Тэр болон түүний цагаан хоолтон гэр бүлийхэн хүний амьдралыг хамгаалж махчин амьтдын цусаар хооллодог.

- ”Тэгэхээр Аляскийн хувьд яаж төлөвлөж байна. Хаа нэгтээ цаашаа Жунод ч байж болох юм. Тэнд гризли баавгай их байдаг.”

- ”Илүү дээр юм. Тэнд бас цагаан баавгай байгаа. Маш догшин. Тиймээ чононууд ч бас хангалттай том.”

Миний ам нээгдэж би огцомхон дуу алдав.

- “Юу болсон бэ?” гэж тэр асуугаад намайг сэхээ авахаас урьтаж биеэ барьсан төрх нь алга болов. “Өө. Хэрвээ чамд таагүй байгаа бол чонын тухай март даа.” Түүний хоолой хатуу байлаа.

- “Эдвард тэр миний сайн найз” гэж би бувтнав. “Мэдээж надад таагүй байна.”

- “Бодлогогүй зүйл хэлсэнд уучлаарай” гэж тэр ёс төдий хэлэв. “Би чамд сануулах гээгүй юм.”

- “Санаа зовох хэрэггүй ээ” гээд би ширээн дор зангидсан гар луугаа харлаа.

Хэсэг хугацааны турш бид чимээгүй болоход түүний хүйтэн хуруу миний эрүүнээс өргөлөө. Түүний царайны өнгө нь зөөлөрсөн байв..

- “Уучлаарай. Үнэнээсээ.”

- “Би мэднэ. Би үүнтэй төсгүй байгааг мэднэ. Би эсэргүүцэж чадахгүй нь. Энэ бүхэн... Чамайг ирэхийн өмнөхөн би Жейкобийн тухай бодсон” гээд би тээнэгэлзлээ. Түүний алтлаг шаргал нүд намайг Жейкобийн нэрийг хэлэхэд харанхуйлав. Одоо миний хоолой илүү гуйж байгаа төрхтэй болов. “Чарли Жейкобд хүнд байгаа гэж хэлсэн. Тэр одоо шаналж байна... энэ миний буруу.”

- ”Чи ямар ч буруу зүйл хийгээгүй, Белла.”

- Би гүнзгий санаа алдлаа. “Би бүгдийг залруулах хэрэгтэй байна. Би түүнд өртэй. Энэ Чарлигийн нэг болзол...”

Намайг ингэж хэлүүт түүний царай өөрчлөгдөж хөшөө адил болов. “Чамайг хүн чоны хажууд, ямар ч хамгаалалтгүй орхино гэдэг байж боломгүй зүйл гэдгийг чи мэдэж байгаа шүү дээ. Тэгээд бидний хэн нэг нь тэдний газар нутаг руу очвол, тохиролцоог зөрчсөн хэрэг болно. Чи бидний дайтаасай гэж хүсээд байгаа юм уу?”
“Мэдээж үгүй!”

“Тэгвэл өөр яриад байх юм алга.”
Тэр гараа буулгаад, ярианы сэдэв өөрчлөгдөхийг хүлээн өөр зүг рүү харав.
Түүний нүдэнд болгоомжилсон байдал хэвээр байсан ч, миний хажууд байх ямар нэг юмыг хараад инээмсэглэлээ.
“Чарли чамайг гадагшаа гарахыг зөвшөөрсөнд баярлаж байна аа.Чи үнэхээр номын дэлгүүр орохыг хүсч байсан байх.

Яагаад чамайг одоо хүртэл Wuthering Heights гээд энэ номыг уншаад байдгийг гайхаж байна шүү. Чи бараг цээжээрээ мэднэ биз дээ?”
“Бүх хүн гайхалтай ой санамжтай биш шүү дээ.” гэж би ширүүхэн хэллээ.

“Гайхалтай ой санамжтай байх хамаагүй, яагаад дуртай байдгийг чинь мэдэхгүй юм. Дүрүүд нь бие биенийхээ амьдралыг сүйрүүлж буй аймшигтай хүмүүс шүү дээ. Яагаад Хэтклифф Кэти 2, Ромео Жулиет, Элизабэт Бэннет болон Ноён Дарситай дүйцэхүйц хос гэж үнэлэгдээд байгааг огт ойлгохгүй байна.”
“Чи тэгвэл сонгодог зохиол ойлгодоггүй юм байна даа.” гэж би хүйтнээр хариулав.

Тэр намайг сатааруулсандаа баярлаж байгаа бололтой, инээснээ, “Магадгүй би эртний зүйлс тийм ч дуртай биш болохоор тэгдэг байх.” Гэлээ.
“Үнэнээр нь хэл л дээ, яагаад дахин дахин уншаад байдаг юм?”
Түүний нүдэнд сониучирхсан байдал ба миний бодлоос төвөгтэй зүйлсийг авя хаях гэсэн байдал илэрхий байлаа.
Тэр ширээний цаанаас миний нүүрэнд зөөлхөнөөр хүрэв.

“Чамайг яг юу нь татаад байдаг юм?”
Түүний үнэн сэтгэлээсээ мэдэх гэсэн хүсэл нь намайг бууж өгөхөд хүргэлээ.
“Сайн мэдэхгүй юм аа.” Гэж хариулахдаа түүний харц нь миний бодлыг сарниулаад байгааг мэдэв.
“Зайлшгүй байдалтай л холбоотой байх. Тэднийг эмэгтэйн биеэ тоосон байдал, эрэгтэйн хэрцгий зан, үхэл гээд ямар ч зүйл салгаж чадахгүй байгаа нь...”
Тэр миний хэлсэн үг нэг бүрийг эргэцүүлж байв. Удалгүй тэр инээмсэглэлээ.

“Гэхдээ л би тэдний ядаж нэг нь сайхан зан чанартай байсан бол дээр байх байсан гэж бодох юм.”
“Сайхан зан чанар байхгүй нь гол угта учир байх.” Гэж би эсэргүүцэв.

“Тэдний хувьд хамгийн сайхан чанар нь тэдний хайр байхгүй юу.”
“Чамайг үүнээс илүү мэдрэмжтэй гэж найдъя. Арай тийм хорон санаатай хүнд хайртай болохгүй байлгүй дээ.”
“Одоо бол миний хувьд хайртай хүнээ сонгоход оройтсон байх аа даа.” Гэж би хэллээ.

“Гэхдээ сануулаагүй байсан ч, би арай тэгэхгүй байх.”
Тэр чимээгүйхэн инээд алдав. “Чамайг тэгж бодож байгаад баяртай байна аа.”
“Чамайг тийм зэвүүн амьтнаас хол байхаа мэдэхээр ухаантай гэж найдаж байна. Кэти бол хамаг гайг тарьдаг нь шүү дээ, Хэатклифф биш.”
“Би хамгаалж байна аа.” Гэж тэр амлалаа.
Би санаа алдав.
Тэр миний бодлыг сарниахдаа маш сайн юм. Би түүнийг нүүрэндээ ойртуулахын тулд гарыг нь барьлаа. “Би Жэйкобтой уулзах хэрэгтэй.”
Тэр нүдээ аньлаа. “Үгүй.”

“Үнэхээр ямар ч аюулгүй шүү дээ.” гэж би гуйх шахам хэллээ.
“Би тэдэнтэй хамт өдөржингөө Ла Пушд байдаг байсан. Тэгээд юу ч болж байгаагүй.”
Гэхдээ би нэг зүйл дээр худлаа хэлчихлээ. Юу ч болж байгаагүй гэж хэлэхдээ миний хоолой үл мэдэг түгдэрсэн юм. Юу ч болоогүй гэдэг бол худлаа. Зурвас санаанд орох тэр таагүй дурсамж, том саарал чоно хурц шүдээ яралзуулан над руу архирна. Ингэж бодтол би тэр айдсыг санан, гарын алга минь хөлөрлөө.
Миний зүрх хурдан цохилж эхлэхэд, тэр анзаарсан бололтой, толгойгоо дохив.

“Хүн чононууд тогтворгүй. Заримдаа тэдний хажууд байгаа хүмүүс гэмтдэг. Заримдаа бүүр алуулна.”
Би үгүйсгэх гэсэн ч, өөр нэг дүр зураг надад саад боллоо.
Миний нүдэнд Эмили Янгийн үзэсгэлэнт царайн дээрх баруун нүдний доор үлдсэн 3 зураас мэт шарх харагдсан юм. Энэ нь түүний царайг үргэлж хөмсөг зангидаж байгаа мэт харагдуулдаг байв.

Тэр миний санааг эргүүлсэн гэж бодон, миний хэлэх үгийг хүлээж суулаа.
Би бараг шивнэх шахам, “Чи тэднийг мэдэхгүй байна.” Гэв.
“Би тэднийг чамаас илүү мэднэ, Бэлла. Би хамгийн сүүлд энд байсан.”
“Хамгийн сүүлд ээ?”

“Бид 70 жилийн өмнөөс л эд нартай орооцолдох болсон. Бид Хокаймын өмнө дөнгөж суурьшаад байсан юм. Тэгэхэд Алис Жаспер 2 бидэнтэй нэгдээгүй байсан л даа.Бид тэднээс тоогоор илүү байсан. Тиймдээ ч тэд биднийг ангуучлах гэж оролдоход Карлайл тулдаа л тэднийг зогсоосон. Тэр Эфрайм Бэлкд хамт оршин тогтнож байж болно хэмээн итгүүлж, тохиролцоо хийсэн хэрэг.”
Жэйкобын өвөөгийн нэг намайг цочоох шиг болов.

“Эфрайм Блэк үхэхэд, хүн чононы удам тасарсан гэж бодож байсан юм.”гэж Эдвард бувтнахдаа бараг өөрөө өөртэйгөө ярьж байгаа мэт байлаа.
“Генетик холбоог устсан гэж бодсон чинь...”

Тэр над руу намайг буруутгасан байртай харлаа.”Чиний азгүйтэл өдрөөс өдөрт ихсэж байх шиг байна шүү. Чиний хамаг зүйлсийг эхлүүлдэг чинь бүхэл бүтэн мутант чонын сүргийг эргэн сэргэхэд хүргэж байгааг мэдэж байна уу? Чиний азгүйтлийг хязгаарлаж болдог бол, үнэхээр сайн зүйл болох байсансан.”
Намайг шоолоод байгааг нь үл тоогоод, түүний дүгнэлтэд би гайхлаа-Тэр үнэнээсээ яриад байгаа юм байх даа?
“Би тэднийг буцаан авч ирээгүй. Чи мэдэхгүй гэж үү?”

“Юуг мэдэхгүй гэж?”
“Миний азгүйтэл үүнд ямар ч хамаагүй. Цус сорогчид буцаж ирсэн болохоор хүн чононуул эргэж ирсэн.”
Тэр гайхсан бололтой, хөшөөд, над руу ширтлээ.
“Жэйкоб чиний гэр бүлийн оршин байгаа нь бүгдийг эхлүүлсэн гэсэн. Чамайг мэдэж байгаа байх гэж бодсон юмсан...”
Тэр хөмсгөө зангидлаа. “Тэд тэгж боддог гэнэ үү?”

Эдвард, бодит байдалтай тул, далан жилийн өмнө та нар энд ирсэн, хүн чононууд гарч ирсэн, одо та нар эргээд ирсэн, тэд нар ч бас дахин гарч ирсэн, чи энийг тохиолдол гэх үү?
Түүний гялалзсан харц нь зөөлөрлөө. Карлайлд энэ теором сонин санагдана байх.
Теором, би шооллоо.
Эдвэрд хэсэг хугацааны турш чимээгүйхэн цонхоор асгарах бороог ширтэж байлаа. Би бодит байдал дээр уугуул нутгийнхан аварга ноход болсон талаархи түүний гэр бүл яаж цуг хөрш байх талаар төсөөлөн суулаа.
Сонин л юм гэхдээ яг ч хамааралтай биш юм аа, тэр амандаа бувтналаа, нөхцөл байдал ижилхэн байна.
Би үүнийг амархан орчуулж байв. Ямар ч хүн чоно найз гэж байх ёсгүй.
Би Эдвардтай тэвчээртэй хандах хэрэгтэй байгаагаа мэдэж байсан, үүнд ямар ч учир битүүлэг зүйл байхгүй, тэр зүгээр л ойлгоогүй байна. миний амьдрал олон дахин өнгөрсөн ч би Жэйкоб Блэкд ямар өртэйг тэр мэдэхгүй байгаа, магад миний зөв байж ч болох юм.
Надад ямар ч үр дүнгүй ярилцлага хийх сонирхол байхгүй байлаа, ялангуяа Эдвардтай.тэр зөвхөн намайг авархын тулд орхисныхоо төлөс болгон, миний оюун ухааныг хамгаалахыг оролдож байна. Түүний байхгүйд нь хийсэн миний тэнэг алдаанууд болон миний туулсан шаналалыг тэр үүрээсэй гэж хүсэхгүй байлаа. Тэр тэгж байсан юм.

Тиймээс би тайлбарлах үг бүрээ болгоомжтой сонгох хэрэгтэй байв. Би босон ширээ тойрлоо. Тэр гараа алдлан, би өвөр дээр нь суун, цээжинд нь хургалаа. Би ярьж байхдаа түүний гар луу нь харж байсан юм.
Гуйя, намайг хэсэг зуур сонсооч, энэ зүгээр нэг хуучин найз руугаа тэмүүлж байгаа шиг хэрэг биш, Жэйкобд хэцүү байгаа, миний хоолой энэ үгийг хэлэхдээ бодит бус юм шиг байв. Би түүнд тусалж чадахгүй ч түүнд би хэрэгтэй үед ингээд бууж өгч чадахгүй нь, түүнийг цаг үргэлж хүн биш байсанд нь ч биш , хүн байх хэцүү үед минь тэр дэргэд минь байсан. Чи ямар байсныг нь мэдэхгүй...би түгдэрлээ. Эдвардийн гар нь намайг хөдөлгөхөөргүй болон ороолоо. Нударгаа зангидан шөрмөс нь чангарлаа.

Хэрэв Жэйкоб надад туслаагүй бол ... чамайг гэртээ ирэхэд юу болох байсанд эргэлзэж байна. Эдвард, би түүнд үүнээс ч илүү өртэй.
Би царай руу нь болгоомжтой ажлаа. Тэр нүдээ аньж, завьжаа чангалсан байлаа. Би чамайг орхиж явсаныгаа хэзээ ч өршөөж чадахгүйнь. Тэр шивнэлээ. Хэрэв би хэдэн зуун мянган жил амьдрахгүй л юм бол.
Би алгаа хацран дээр нь тавьж нүдээ нээж санаа алдтал нь хүлээлээ.
Чи зүгээр л зөв зүйлийг хийхийг оролдож байна. Надаас өөр хэн ч байсан илүү дээр байх байсан. Тэрнээс гадна чи одоо энд байна. Энэ хамаатай хэсэг нь.
Хэрэв би чамайг орхиогүй байсан бол чи өөрийнхөө амьдралыг тэр нохойтой цуг байж эрсдэл оруулахгүй байх байсан.
Би цочлоо. Би Жэйкобын хайхрамжгүй доромжилсон утгатай цус сорогч, хануур хорхой, паразит гэсэн үгнүүдэд нь дассан байлаа. Эдвардийн зөөлөн тунгалаг хоолойнд нь зохицолгүй сонсогдож байлаа.
Би яг юу гэж хэлэхээ мэдэхгүй юм, эдвардийн хоолойны өнгө нь ширүүн байлаа. Муухай сонсогдож байгаа байх. Гэхдээ би чамайг алдах шахсан шүү дээ. Би ямар байхыг одоо мэддэг болсон, би дахин ямар нэгэн аюултай зүйлсийг цуглуулахгүй байх болно.
Чи надад итгэж болно оо. Би зүгээр байх болно. Царай нь ахин зовиурлангуй боллоо. Бэлла гуйж байна, тэр шивнэлээ.
Би шатаж буй алтлаг өнгөтэй нүд рүү нь ширтэн, юу гуйж бйана гэж? Асуулаа.
Миний төлөө гуйя, өөрийгөө аюулгүй байлгахын тулд үүнийг хийгээч, би чадах бүхнээ хийх болно бас би чамд бага ч болов туслах байх,
Би хичээх болно оо, би шивнэлээ.
Чи өөрийгөө миний хувьд ямар чухал хүн гэдгийг мэдэх үү? Энэ бүгдээс илүү чамд ямар их хайртайг минь? Тэр цээж рүүгээ намайг нааж миний толгой хацранд нь хүрлээ. Би түүний цас шиг хүйтэн хүзүүг нь үнслээ. Би чамд ямар их хайртайгаа мэднэ, би хариуллаа.
Чи нэг модыг бүхэл бүтэн ойтой зүйрлэж байна.
Би нүдээ эргүүлсэн ч тэр харсангүй, байж боломгүй юм.
Миний духан дээр үнсэн санаа алдлаа.
Ямар ч хүн чоно байх ёсгүй
Наадах чинь чухал биш, би Жэйкобтой уулзах болно.
Тэгвэл би чамайг зогсоох хэрэгтэй болох нь
Тэр ингэхэд ямар ч асуудалгүй байх юм шиг өөртөө итгэлтэй хариулав.
Түүний зөв гэдэгт итгэлтэй байлаа.
Харж байж больё. Би хэнэггүйгээр, тийм байлаа тэр миний найз.ы
Би халаасандаа байгаа Жэйкобын зурвас гэнэт арван паунд хүрсэн юм шиг мэдрэмж төрлөө. Түүний амьдрал дээр хэзээ байж боломгүй ямар нэгэн зүйлийг, Эдвардийг хүлээн зөвшөөрч буй үг бүхэн нь чихэнд минь сонсогдох шиг болов.
Энэ юу г ч өөрчөхгүй, уучлаарай

БУЛТАЛТ
Бүлэг 2

Испани хэлний хичээлийн дараа хоолны газар луу явж байхад намайг хачирхалтай баяр хөөр эзэмдэн авлаа. Би дэлхий дээрх хамгийн гайхамшигтай залуугийн гараас барьж байгаад ч биш.

Магадгүй энэ бүхэн миний шийтгэл хүчингүй болж би ахин эрх чөлөөт эмэгтэй болсонтой холбоотой байж болох юм.

Эрх чөлөөний уур амьсгал сургуулийн бүх талбайгаар түгэн тархаж байв. Удахгүй хичээлийн жил дуусч төгсөлт болон сэтгэлийн хөөрөл агаарт дэгдэн нисэх болно.

Эрх чөлөө хүрч эсвэл амталж болохоор ойрхон байсан юм. Түүний шинж тэмдэг хаа сайгүй мэдэгдэж байв. Хоолны газрын хажуугийн хананууд зурагт хуудсаар дүүрч хогийн савнаас янз бүрийн өнгөтэй зурагт хуудас цухуйж харагдана. Зурагт хуудсанд сургуулийн жил бүрийн номыг худалдан авахыг сануулж, цугларалтыг зарлан мэдэгдэж байв. Мөн төгсөлтийн үеэр өмсөх даашинз, малгай, цацаг захиалах зарлал болон хурц неоноор алаглуулан будсан өсвөр үеийхэнд зориулсан сургуулийн ухуулах хуудас, ягаан өнгө бүхий төгсөлтийн бүжгийн зарлал гээд л. Эцсийн эцэст би хэдийн амьдралын туршлага хангалттай хуримтлуулсан.
Миний эрх чөлөө өнөөдөр намайг урамшуулсангүй. Хичээлийн жилийн төгсгөл намайг нэг их баярлуулаагүй хэдий ч бусад нь бол баярлаж байсан юм. Зөвхөн энэ тухай бодоход л би бухимдан дотор муухайрч байв. Би төгсөлтийн талаар санахгүй байхыг хичээж байсан юм.

Гэсэн ч энэ цаг үеэ олсон сэдэв болохоор энэ талаарх ярианаас зугатаах нь боломжгүй зүйл байв.

- “Чи урилгаа тараачихсан уу?” гэж Анжела, Эдвард бид хоёрыг ширээний ард суух үеэр асуулаа. Тэр цайвар хүрэн үсээ ардаа боогоод бага зэрэг тэвдсэн байдалтай харагдаж байв.

Алис, Бен хоёр Анжелагийн хажууд суужээ. Бен комиксийн номыг шимтэн үзэхэд нүдний шил нь хамрын үзүүр дээр нь гулсан тогтсон харагдана. Алис миний уйтгартай ердийн хийцтэй жинсэн өмд футболкыг анхааралтай харан судална. Түүний харц нь надад амаргүй байлаа. Магадгүй тэр дотроо намайг яаж хувцаслахаа хэдийн төлөвлөсөн байх. Би санаа алдав. Миний хайхрамжгүй хувцаслалт түүний хувьд үүрдийн өргөс л гэсэн үг. Хэрвээ би түүнд зөвшөөрвөл тэр баяртайгаар намайг өдөр болгон хувцаслаж тэр ч байтугай өдөрт хэдэн удаа том будсан хүүхэлдэй болгох байсан биз.

- “Үгүй“ гэж би Анжелад хэлэв. “Тэгж бодохгүй байна. Рене намайг сургуулиа төгсөхийг мэдэж байгаа. Бас өөр хэнийг урих гэж?“

- “Харин чи, Алис?“

- Алис инээмсэглэв. “Бүгдийг бэлтгэчихсэн.“

- “Амжилт хүсье” гээд Анжела санаа алдав. “Миний ээж мянган хамаатантай болохоор урилга болгоныг гараар бичнэ гэж хүлээж байгаа. Хэдий хүртэл энэ айдас намайг зовоохыг мэдэхгүй юм.”

- “Би чамд тусалъя” гэж би санал болгов. “Хэрвээ чи миний бичгийн хэлбэрийг аймаар гэж бодохгүй бол шүү дээ.”

Чарлид энэ таалагдах болно. Би нүднийхээ булангаар Эдвардыг инээмсэглэхийг ажиглав. Түүнд ч энэ бас таалагдаж байлаа. Би Чарлигийн болзлын дагуу бас ямар ч хүн чоно байхгүй.

- Анжела сэтгэл хангалуун байв. “Чиний зүгээс ямар эелдэг хэрэг вэ. Хэзээ боломжтой гэдгээ надад хэлээрэй.”

- “Үнэндээ би өөрөө чам дээр очихоор төлөвлөж байна. Чарли намайг өчигдөр орой чөлөөлсөн” гэж би инээмсэглэн сайн мэдээ дуулгав.

- ”Үнэн үү?” гэж Анжела асуухад түүний ердийн тайван нүдэнд хөөрсөн шинж тодров. ”Чамайг бүх насаар чинь шийтгэсэн гээ биз дээ.”

- ”Би чамаас илүү гайхаж байна. Гэхдээ тэр намайг сургууль төгстөл тавихгүй гэдэгт би итгэлтэй байна л даа.”

- ”Энэ чинь сайн хэрэг шүү дээ, Белла! Бид үүнийг тэмдэглэх хэрэгтэй.”

- ”Энэ ямаршуухан сонсогдож байгааг чи төсөөлөх ч үгүй байна.”

- ”Тэгэхээр бид юу хийх вэ?” гэж Алис бодлогоширон дуугарахад түүний царайд боломжууд гялсхийлээ. Ихэнхдээ Алисийн бодлууд миний хувьд хэтэрхий сүржин байдаг юм. Одоо би түүний харцыг хараад юу төлөвлөж байгааг нь шууд ойлголоо.

- ”Алис чи юуны тухай бодсон ч байсан тийм зүйл болно гэдэгт би эргэлзэж байна.”

- ”Эрх чөлөө бол эрх чөлөө” гэж тэр эсэргүүцлээ.

- ”Миний эрх чөлөө хилийн зурвас шиг тодорхой гэдэгт би итгэлтэй байна.”

Анжела Бен хоёр инээлдэхэд Алис нүүрээ үрчийлгээд урам нь хугарах шиг болов.

- ”Тэгвэл бид орой юу хийх юм бэ?” гэж тэр зөрүүдлэв.

- ”Юу ч биш. Сонсооч Чарли тоглоогүй гэдгийг мэдэхийн тулд хоёр өдөр хүлээх хэрэгтэй байна. Удахгүй төгсөлт боллоо.”

- ”Тэгвэл энэ долоо хоногт тэмдэглэх болж байна уу” гэж Алис урам зоригтой хэллээ.

- ”Тэгэлгүй яахав” гэж би түүний найдлагыг унтраан хэлэв. Би ямар ч онцгой юм хийхгүй гэдгээ мэдэж байсан юм. Чарлиг насанд хүрсэн байдалд минь итгэл хүлээлгэсэн байдлыг үнэлж биеэ хариуцлагатай авч явах хэрэгтэй байв.

Анжела Алис хоёр сонголтуудын талаар ярилцаж байх зуур Бен комиксоо хажуу тийш тавиад ярианд оролцлоо. Миний санаа бодол тэртээ алсад байв. Миний эрх чөлөө намайг нэг их баярлуулахгүй байгаад би гайхаж байсан юм. Тэднийг Порт Анжелес юмуу Хокьюэймд юу хийхээ ярилцаж байх зуур миний уур хүрч эхэллээ.

Намайг юу зовоож байсныг би удалгүй ойлгов.

Би Жейкоб Блэкт гэрийнхээ хажуугийн модон дотор баяртай гэж хэлж байсан үеийн таагүй дүр зураг миний бодолд урсан орж ирлээ. Хагас цаг тутамд дуугарах сэрүүлэгтэй цаг шиг миний ой ухаанд Жейкобийн шаналсан царай харагдсаар байв. Энэ түүний тухай сүүлчийн дурсамж байсан юм.

Энэхүү дүр зураг ой ухаанд минь ахин дахин давтагдахад би яагаад өөрийн эрх чөлөөндөө баярлахгүй байснаа ойлгов. Яагаад гэвэл тэр бүрэн дүүрэн биш юм.

Би чөлөөт цагаараа Ла Пуш руу очиж Жейкобтой уулзахыг хүсч байв. Би хөмсөг зангидлаа. Бүхнийг өөрчлөх ямар нэгэн боломж байх л ёстой.

- “Алис? Алис!”

Анжелагийн хоолой миний бодлыг тасалдуулав. Анжела Алисийн нүдээ томоор нээсэн хоосон царайны өмнө гараа даллаж байв. Энэ царайны хувирлыг хараад би юу болсныг ойлгон бүх биеэр электрон гүйдэл гүйх шиг болов. Түүний хоосон харц нь надад бодит бус зүйлийг харж байгааг илтгэж байсан юм. Ямар нэгэн юм удахгүй болох нь. Миний царай цонхийн цайлаа.

Эдвард инээд алдав. Анжела, Бен хоёр түүн рүү харахад харин би Алисаас харцаа салгасангүй. Тэр гэнэтхэн ширээн доогуур ямар нэгэн зүйлээр цохиулсан мэт цочлоо.

- “Зүүрмэглэх цаг болсон уу, Алис?” гэж Эдвард дооглонгуй хэлэв.

- Алис хэвийн байдалдаа оров. “Уучлаарай мөрөөдөлдөө автаад.”

- “Сургуулийн хоёр цаг тутамд л мөрөөдөж байдаг юм” гэж Бен хэлэв.

Алис ярианд эргэн ирлээ. Би тэр агшинд түүний харц Эдвард руу агшин зуур чиглэснээ ахин Анжела руу эргэн харахыг харлаа. Эдвард юу ч хэлэлгүй миний үсээр тоглосон хэвээр.

Би сэтгэл түгшин Алисийн юу харсан талаар Эдвардтай ярилцах боломжыг хүлээлээ. Гэсэн ч хоолны дараа бидэнд хүнгүй үлдэх цаг байсангүй.

Би түүнийг надаас ямар нэгэн зүйл нууж байгаа гэдэгт итгэлтэй байв. Хоолны дараа Эдвард, Бентэй удаан алхах зуураа даалгаварын талаар ярилцахад түүнийг хэдийн хийсэн гэдгийг би мэдэж байв. Хичээлийн турш бидний хажууд хэн нэгэн эргэлдэн ердийнхөөрөө ярилцах боломж өгсөнгүй. Сүүлчийн хонх дуугархад Эдвард Майк, Ньютон болон бусад сурагчтай нийлэн машины зогсоол руу явлаа. Би түүний араас дагав.

Хүмүүсийн дундуур явах зуураа би Майк, Эдвардын ер бусын нөхөрсөг асуултанд хариулахыг сонслоо. Майкийн машинд асуудал үүсэн бололтой.

- ”… гэхдээ би удахгүй аккумлятороо солино” гэж Майк хэлэв. Тэр урашаа харан Эдвардтай болгоомжтой ярилцаж байв.

- ”Утас нь байж болох юм” гэж Эдвард үргэлжлүүлэв.

- ”Болох л юм. Гэхдээ би үнэндээ машины талаар юу ч мэдэхгүй. Би Доулингт төлж чадахгүй болохоор өөр хэн нэгэнд үзүүлэх хэрэгтэй байгаа юм.”

Би өөрийн засварчингийн талаар ам нээсэн ч түргэн хамхилаа. Миний засварчин одоо завгүй аварга том чононуудын дунд гүйж байгаа.

- ”Хэрвээ хүсвэл би харж болох юм” гэж Эдвард хэлэв. ”Гэхдээ Алис, Белла хоёрыг гэрт нь хүргэсний дараа.”

Майк миний адил Эдвард руу ширтээд амаа ангайв.

- ”Өө… баярлалаа” гэж тэр биеэ бариад бувтналаа. ”Гэсэн ч би одоо ажилтай байгаа болохоор дараагийн удаа болох юм.”

- ”Гарцаагүй.”

- ”Баяртай.” Майк машиндаа суугаад толгойгоо итгэлгүйхэн сэгсрэв.

Эдвардын вольво Майкийн машинаас ердөө хоёр машины дараа зогсоно. Алис хэдийн дотор суужээ.

- ”Энэ юу байсан бэ?” гэж би Эдвардыг хаалга нээж өгөхөд асуулаа.

- ”Ердийн тусламж.”

Алис биднийг арын суудалд хүлээнгээ түргэн дуржигнуулж эхэллээ. - ”Чи сайн засварчин биш биз дээ. Хэрвээ Майк чамайг машиндаа туслуулахаар дуудвал чамд Розалитай ярилцах хэрэг гарах байх. Эсвэл Розалигийн туслахыг хараад түүний царай ямар болох нь хөгжилтэй байна уу. Гэхдээ Розали нутгийн нөгөө хагасын коллежэд байгаа болохоор энэ тийм сайхан санаа биш. Харамсалтай байна. Чи Майкийн машиныг өөрөө л засах болох нь дээ. Энэ чинь дэгжин хийцтэй италийн спорт загварын машин. Дашрамд би италид спорт машин хулгайлахад чи надад шаргал өнгийн порше авч өгнө гэж амалсан. Зул сар хүртэл хүлээх хэрэгтэй гэж би бодохгүй л байна шүү…”

Минутын дараа би түүнийг сонсохоо болиод арын суудлаас дүнгэнэх чимээнд тэвчээртэйгээр хүлээж эхлэв.
Надад Эдвард миний асуултаас зугтаад байгаа юм шиг санагдлаа. Сайн байна. Тэр удахгүй надтай ганцаараа үлдэх болно.

Тэр харваас үүнийг ойлгож байлаа. Тэр Алисийг Каллены гэрийн хажуугийн зам дээр буулгалаа.

Алис машинаас гараад Эдвардыг хурцаар ажиглан харав. Эдвард үнэхээр тайван байлаа.

- ”Удахгүй уулзая” гэж тэр хэлээд үл ажиглагдам дохив.

Алис эргээд мододын дундуур орон алга болов.

Эдвард машинаа чимээгүйхэн Форксийн зүг эргүүлэв. Би хүлээх зуураа түүнийг яриаг эхэлнэ гэж таалаа. Гэвч тэр эхэлсэнгүй. Алис өнөөдөр хоолон дээр юу харсан юм болоо? Тэр надад юуны тухай ярихыг хүсэхгүй байгаа юм бол. Магадгүй би асуухаасаа урьтаж өөрийгөө бэлтгэх хэрэгтэй байх. Би айхыг хүсэхгүй байгаа ч түүний тухай бодох хэрэгтэй байв.

Бид Чарлигийн байшин хүрэх замаар чимээгүйхэн давхилаа.

- ”Өнөө орой гэрийн даалгавараа хийх үү” гэж тэр санал болгов.

- ”Ммм” би зөвшөөрлөө.

- ”Чи намайг дотогшоо орж болно гэж бодож байна уу?”

- ”Намайг сургуулиас авахад чинь Чарли уурлахаа больсон.”

Гэсэн ч би Эдвардын хамт гэртээ харивал Чарли уурлахгүй гэдэгт итгэлгүй байв. Магадгүй би ямар нэгэн онцгой оройн хоол хийж болох юм.

Би гэртээ орон дээшээ өгсөхөд Эдвард намайг дагалдав. Тэр миний орон дээр суугаад цонх руу ширтэн байж ядсан байдалд минь огт ажиггүй байлаа. Би цүнхээ тавиад компьютер асаав. Тэнд миний ээжээс ирсэн огт хариулаагүй захидал байлаа. Би хуруугаараа бөмбөрдөн хүлээхэд миний хуучин компьютер шажигнан дуугарав.

Тэр миний хурууг дараад тайвшируулан барив.

- ”Бид өнөөдөр бага зэрэг тэвчээргүй байсан уу?” гэж тэр шивнэлээ.

Би толгойгоо өргөөд даажигнасан хариулт олохыг хичээхэд нүүр нь миний хүлээж байснаар ойртлоо. Түүний алтлаг нүд нь минийхээс хэдхэн инчийн зайд байв. Харин сэрүүхэн амьсгал нь урууланд мэдрэгдэж байв. Би түүний анхилам үнэрийг хэлэндээ мэдэрлээ.

Би ухаалаг хариулт хэлэх гэж байснаа мартчихлаа. Бүр өөрийнхөө нэрийг ч санаж чадахааргүй байсан юм.

Тэр надад сэхээ орох боломж өгсөнгүй.

Хэрвээ миний дурын хэрэг байсан бол би ихэнхи цагаа Эдвардтай үнсэлдэн өнгөрүүлэх байв. Миний амьдралд үүнтэй харьцуулах мэдрэмж байсангүй. Түүний гантиг адил хатуу сэрүүхэн уруул намайг энхрийлэн үнслээ.

Миний хүсч байснаас ч илүү болсон юм.

Би түүнийг хэзээ миний үсийг тавин нүүрнээс барисныг ажиглаж ч амжсангүй. Миний гар түүний хүзүүгээр чанга тэврэн тэрхэн хоромд юу юунаас илүү ийм хэвээрээ байхыг хүслээ. Түүний гар миний нуруугаар доош гүйж намайг цээжиндээ чанга тэврэн шахав. Нимгэн цамцны цаанаас түүний хүйтэн бие мэдрэгдэхэд би чичирлээ. Энэхүү жихүүцэл сэтгэл ханамж аз жаргалыг мэдэрсэндээ байсан ч түүний гар намайг сулран орхив.

Би ойролцоогоор гурван секунтийн дараа тэр санаа алдан намайг холдуулаад миний амьдралыг нэг өдрийн дотор хангалттай эрсдэлд оруулж байгаа тухайгаа бувнаж эхлэхийг мэдэж байв. Би үлдсэн секунт бүрийг ашиглахыг хичээн түүнд улам ойртож биед нь наалдлаа. Би хэлнийхээ үзүүрийг түүний доод урууланд хүргэхэд гөлгөр агаад амттай…

Тэр миний нүүрийг өөрөөсөө холдуулаад миний тэврэлтийг хөнгөхөн болиулав. Би түүнийг бүх хүчээрээ барьж байсан ч гэсэн.

Эдвардын хоолойноос аяархан инээд сонсогдов. Түүний нүд хөөрсөндөө гялалзаж байв.

- “Ах, Белла” тэр санаа алдлаа.

- ”Би уучлаарай гэж хэлсэн биз дээ.”

- ”Би чамайг уучлал гуйсанд биш өөртөө харамсч байна. Магадгүй би орон дээр суусан нь дээр байх.”

- Би санаа алдахад толгой хөнгөхөн эргэлээ. ”Хэрвээ чи үүнийг зайлшгүй зүйл гэж бодож байгаа бол…”

Тэр гашуунаар инээмсэглэв.

Би толгойгоо хэдэн удаа сэгсрээд биеэ барихыг хичээн компьютер дээр эргэн суулаа. Компьютер хүнгэнэн дуугарч халжээ. Үнэндээ хүнгэнээгүй ёолж байв.

- “Ренед миний мэндийг дамжуулаарай.“

- “Тэгэлгүй яахав.“

Би Ренегийн захиаг уншаад түүний ухаангүй үйлдлийг гайхан толгой сэгсэрлээ. Би анх удаа түүний захиаг уншиж байгаа юм шиг шохоорхон айдас хүрэн уншлаа. Би Филд бага зэрэг уурслаа. Тэр түүнтэй хоёр жилийн турш хамт байсан байж түүнд үүнийг зөвшөөрч л байдаг. Би түүнд үнэхээр санаа зовлоо. Түүнийг зүгээр гэж мэдэж байсан ч гэсэн.

Чи түүнд өөрийн замаа сонгохыг нь зөвшөөрөх ёстой гэж би өөртөө сануулав. Тэднийг хүссэнээрээ амьдрахыг зөвшөөрөх…

Би өөрийн амьдралынхаа ихэнхи хэсгийг Ренед санаа тавин өнгөрүүлжээ. Би үргэлж түүнд тэвчээртэй ханддаг байлаа. Түүний алдаагаар дүүрэн алхамуудан талаар би төсөөлөн бодоод өөртөө инээмсэглэв. Хөнгөмсөг Рене.

Би түүнээс өөр байсан юм. Илүү оновчтой бас болгоомжтой. Хариуцлагатай бас илүү насанд хүрсэн. Би өөрийгөө тэгж бодож байв.

Эдвардын үнсэлтийн дараа толгойд цус дүүрч судсаар үргэлжлүүлэн урсахад би ээжийн алдааны тухай бодлоо зогсоож чадсангүй. Тэнэг романтик сургуулиа төгсөв үү үгүй юу нөхөрт гарч жилийн дараа би төрсөн. Тэр үргэлж үүнд харамсдаггүй байсан бөгөөд би түүний амьдралын хамгийн том бэлэг нь гэж итгүүлдэг байсан юм. Харин одоо тэр намайг ухаалаг хүмүүсийн тухай яриагаараа уурлуулж байлаа. Ухаалаг хүмүүс коллежэд элсэн карьер хөөж илүү чухал харилцаанд ордог. Тэр намайг хэзээ ч түүний адил ухаангүй биш гэдгийг мэдэж байгаа…

Би шүдээ зуугаад захианд хариулахын тулд бодлоо төвлөрүүлэхийг хичээв.

Дараа нь анхаарлаа нэг өгүүлбэрт хандуулан яагаад хариулах гэж яарахгүй байгаагаа саналаа.

Чи Жейкобийн талаар удтал бичсэнгүй. Тэр тэнд хэр байна? Чарли түүнд хэлсэн гэдэгт би итгэлтэй байв.

Би санаа алдаад түүний асуултанд хариулахын тулд түргэн бичлээ.


Жейкобийн бүх зүйл хэвийн гэж бодож байна. Би үргэлж түүнийг харж байж чадахгүй. Тэр одоо ихэнхи чөлөөт цагаа Ла Пушийн найз нөхөдтэйгээ өнгөрүүлж байгаа.

Би өөртөө гашуунаар инээмсэглээд Эдвардын мэндчилгээг нэмэв.

Би Эдвард миний ард чимээгүйхэн зогсч байгааг тааварласангүй. Би компьютерээ унтраагаад ширээнээс бослоо. Би түүнийг мөрөн дээгүүр захиа уншсаныг зэмлэх гэсэн ч тэр надад анхаарлаа хандуулаагүй байв. Тэр янз бүрийн утас цухуйсан судалтай хар хайрцгыг харж байлаа. Секунтын дараа би миний төрсөн өдрөөр Эммет, Розали, Жаспер нарын бэлэглэсэн стерео систем болохыг танив. Би энэ бүх бэлгийг ханын шүүгээний доод талын тоостой шал руу чихээд мартсан юм.

- “Чи түүгээр яах гэж байна?“ гэж би айн асуулаа.

- Тэр үүнийг нуухыг хүсээгүй.

- Чи түүнийг ашиглахаар шийдээ юу?

- Намайг хэрхэн ашигладгийг чи мэдэж байгаа.

- Тэр толгойгоо сэгсрэхэд царайд нь эмгэнэсэн төрх тодров. “Чи түүнийг алсан байна.“

- Би мөрөө хавчив. “Өө, тийм л дээ.“

- Хэрвээ тэд үүнийг харах юм бол хэцүү байх болно. Чамайг гэрийн хорионд байсныг сайн хэрэг гэж бодож байна. Тэднийг мэдэхээс өмнө би шинэ стерео худалдаж авахаас.

- Баярлалаа гэхдээ надад шинэ загварын стерео хэрэггүй.

- Чиний төлөө солих гэж байгаа юм биш.

Би санаа алдлаа.

- ”Чи өнгөрсөн онд авсан бэлгэндээ нэг их баярлаагүй” гэж тэр таагүйхэн хэлэв. Тэр гэнэтхэн тэгш өнцөгтэй хуудас цаас гаргаж ирлээ.

Би юу ч хэлж чадсангүй толгой эргэлээ. Миний аюултай арван найман насны төрсөн өдрөөр урт хугацааны уршигтай явдал болсон. Би энэ талаар санахыг хүсдэггүй байтал тэр яагаад энэ сэдвийг хөндсөн юм бол. Тэр үүнд надаас ч илүү эмзэг ханддаг байж.

- “Чи хугацаа нь дуусах гэж байгааг мэдэж байна уу?“ гэж тэр асуугаад хуудсыг миний өмнө тавилаа. Энэ бол Эсми Карлайл хоёрын надад бэлэглэсэн билет байв.

- Би гүнзгий санаа алдаад хайхрамжгүй хариулав. “Үгүй. Би зүгээр л түүнийг мартчихсан.“

Түүний царай эелдэг өнгөтэй болоо.

- “Бидэнд багахан хугацаа үлджээ. Чи чөлөөтэй болохоор… бидэнд энэ долоо хоногт төлөвлөгөө алга. Чи надтай бүжигт явахаас татгалзаж байдаг” гээд инээмсэглэлээ. “Яагаад бид чиний эрх чөлөөг тэмдэглэж болохгүй гэж?“

- Би алмайрлаа. “Флорида явах юмуу?“

Би түүнийг сэжигтэй хараад юу хэлэх гээд байгааг нь ойлгохыг хичээв.

- “Яасан?“ гэж тэр шаардлаа. “Бид Рене руу явах юмуу үгүй юмуу?“

- Чарли хэзээ ч зөвшөөрөхгүй.

- Чарли чамайг ээжтэйгээ уулзахыг чинь хориглож чадахгүй. Тэр чиний гол асран хамгаалагч.

- Хэн ч намайг асраагүй. Би насанд хүрсэн.

- Тэр зальжин инээмсэглэв. “Чухам.”

Би минутын турш бодсон ч үүнийг зогсоож чадсангүй. Хэрвээ би Рене руу явна гэх юм бол Чарли галзуурах байх даа. Учир нь Эдвард надтай хамт явна. Би ахин гэртээ цоожтой сууж Чарли надтай бүтэн сар ярилцахгүй байж болзошгүй. Хэдэн долоо хоногийн дараа болох төгсөлт болох гэж байхад бэлэг ямар хэрэг байна.

Ээжтэй одоо уулзахыг эсэргүүцэх нь амаргүй байв. Би хэтэрхий удаан хугацааны турш Ренег харсангүй. Сүүлчийн удаа би түүнтэй Фениксэд байхдаа ихэнхи цагаа эмнэлэгийн орон дээр өнгөрүүлсэн. Харин дараа тэр намайг ийш нь хүргэж ирэхэд би биеэ бараг барьж чадаагүй. Түүнд энэ тухай таатай дурсамж үлдээгүй нь мэдээж.

Магадгүй тэр намайг Эдвардтай жаргалтай байхыг хараад энэ тухай Чарлид хэлж түүнийг тайвшируулж болох юм.

Намайг бодлогоширон байх зуур Эдвард миний царайг анхааралтай харан судалж байв.

- Би санаа алдав. “Энэ долоо хоногт биш.“

- Яагаад үгүй гэж?

- Би Чарлитай хэрэлдэхийг хүсэхгүй байна. Тэр намайг даруйхандаа уучлахгүй. - Тэр хөмсөг зангидав. “Би энэ долоо хоногт сайхан таарна гэж бодож байна.“

- Би толгойгоо сэгсрэв. “Дараагийн удаа.“

- Чи энэ байшинд ганцаараа хавханд орсон юм шиг түгжээтэй байгаа биш гэдээ мэднэ биз дээ.

Сэжиглэл эргэн ирэв. Түүний байдал нэг л биш байлаа. Тэр үргэлж итгэмээргүй өөрийгөө хайрлахгүй байдалтай байдаг.

- Чи хүссэн зүгтээ явж болно.

- Гадаад ертөнц чамайг байхгүйд надад сонин биш.

Би нүдээ эргэлдүүлэв.

- “Би тоглоогүй байна“ гэж тэр хэллээ.

- Тэгвэл гадаад ертөнцөд аажмаар дасан зохицох уу? Жишээлбэл бид Порт Анжелес руу кино үзэхээр…

Тэр дуу алдан ёолов.

- Бодох ч хэрэггүй. Энэ тухай дараа ярилцъя.

- Тэгвэл өөр юуны тухай ярилцана гэж.

Тэр мөрөө хавчив.

- “Сайн байна тэгвэл сэдвээ өөрчилье“ гэж би хэллээ. Би өнөөдрийн санаа зовнилынхоо тухай бараг мартсан байсан юм. “Өнөөдөр хоолон дээр Алис юу харсан юм бэ?“

Би түүний хариу үйлдлийг ажиглахаар нүүрнээс нь харцаа салгасангүй.

Түүний царай тайвширч зөөлөрсөн хэдий ч молор адил нүд нь хатуурлаа.

- “Тэр Жасперийг өмнө зүгт хачирхалтай газар байхыг харсан юм… өмнөх гэр бүлийн дунд. Гэхдээ тэр буцаж очихгүй л дээ.“ Тэр санаа алдав. “Энэ нь түүний санааг зовоогоод.“

- “Өө“, энэ миний хүлээж байсантай адилгүй байв. Алис, Жасперийн ирээдүйд санаа зовж байна. Тэр түүний хоёр дахь хагас нь болохоор Эммет, Розали хоёр шиг омог бардам харилцаагүй байдаг. “Чи яагаад надад урьд нь хэлсэнгүй вэ?“

- “Би чамайг анхаарлаа хандуулна гэж бодсонгүй. Үнэндээ ямар ч чухал зүйл болоогүй.“
Миний төсөөлөл гунигтай болон хувирлаа. Миний хувьд бүрэн дүүрэн ердийн өдөр байж. Би Эдвардыг надаас ямар нэгэн юм нуугаад байна гэж бодсон юм. Надад эмчилгээ хэрэгтэй юм байна.

Хэрвээ Чарли гэнэтхэн эрт ирвэл бид гэрийн даалгавараа хийж байхын тулд доошоо буулаа. Эдвардад бүгдийг хийхэд хэдхэн минут л оров. Харин би бодлогуудыг удаан бодож Чарлид оройн хоол бэлдэхээр бослоо. Эдвард надад туслав. Би эмээгийн хуучин жороор хоол хийхээр шийдэв. Энэ миний дуртай хоол биш ч гэсэн Чарли баярлах нь гарцаагүй.

Чарли гэртээ ирэхдээ сайхан ааштай байв. Тэр Эдвардтай урьдын адил бүдүүлэг харьцсангүй. Эдвард бидэнтэй хооллож чадахгүйдээ ердийнхөөрөө уучлалт гуйгаад хажуу өрөөнд оров. Үдшийн мэдээ дүнгэнэн сонсогдоход түүнийг үзэж байгаа гэдэгт би эргэлзсэнгүй.

Гурав дахь порцийг хуваах үед Чарли дэргэдэх сандал дээрээ хөлөө тавиад гараа гэдсэн дээрээ зөрүүлэн тавив.

- Гайхалтай байлаа, Беллс.

- “Таньд таалагдсанд баяртай байна. Ажил ямар байв даа?” Тэр хоолны үеэр яриа эхлэхэд хэтэрхий завгүй байсан юм.

- Нам гүм. Бүх юм царцчихсан юм шиг. Би Марктай бараг өдрийн турш хөзөр тоглосон. Би арван есийг хожоод. Дараа нь утсаар Биллитэй бага зэрэг ярилаа.

- Би царайны хувирлаа өөрчлөхгүй байхыг хичээв. “Тэр ямархуу байна?“

- Сайн сайн. Түүний үе мөч бага зэрэг зовоогоод л.

- Өө. Энэ чинь муу хэрэг дээ.

- Тэр биднийг энэ долоо хоногт айлчилж ирэхийг урьсан. Бас Клирвотер бол Улеев нарыг урьсан юм билээ.

- “Хм.” Би юу хэлж чадна гэж? Би үдэшлэгийг хүн чонотой эцгийнхээ хараан дор өнгөрүүлэхээ мэдэж байв. Чарли чөлөөт цагаа Ла Пушт өнгөрүүлэхэд Эдвардын санаа зовох эсэх нь сонирхолтой. Эсвэл Чарли ихэнхи цагаа Биллитэй өнгөрүүлэхэд аюулгүй байх юм уу.

Би тавагнуудыг цуглуулж тавиад Чарлигийн харцыг ажсангүй. Би тэднийг угаагуурт хийн ус гоожууллаа. Эдвард дэргэд чимээгүйхэн зогсоод савнуудыг арчиж байв.

Чарли энэ сэдвийг орхисонд санаа алдахад би түүнийг ирээгүй байсан бол бидэнд ямар байхыг төсөөллөө. Тэр орой болгоныхоо адил зурагтын зүг явлаа.

- “Чарли” гэж Эдвард хэлэлцээний өнгөөр хэлэв.

- Чарли жижигхэн гал тогооны дунд зогслоо. “За?“

- Белла таньд миний эцэг эх түүний сүүлчийн төрсөн өдрөөр онгоцны билет бэлэглэснийг мэдсэн үү? Ренед зочлох билет?

Би угааж байсан тавгаа алдчихлаа. Тэр ширээн дээрээс шал руу чангаар жингэнэн унав. Гэсэн ч хагарсангүй бөгөөд Чарли үүнийг ажигласангүй.

- “Белла?“ гэж тэр мэгдэн асуув.

- Би газар унасан тавагнаас нүдээ салгасангүй. “Тиймээ ааваа, бэлэглэсэн.“

- Чарли шүлсээ чанга залгилан Эдвард руу эргэн харахад түүний нүд нь нарийсав. “Үгүй ээ тэр энэ тухай хэзээ ч яриагүй.“

- “Хмм“ гэж Эдвард бувтнав.

- “Чи яагаад асуусан юм?“ гэж Чарли ууртай асуув.

- Эдвард мөрөө хавчив. “Тэдний хугацаа бараг дуусчихсан. Хэрвээ Белла түүний бэлгийг ашиглахгүй бол би Эсмигийн урам хугарах байх гэж бодоод. Мэдээж тэр энэ талаар хэлээгүй л дээ.“

Би сандран Эдвард руу харлаа.

- Чарли минутын турш бодлогоширов. “Чиний ээж дээрээ очих чинь сайхан санаа байна, Белла. Түүнд таатай байх болно. Харин чи энэ тухай юу ч яриагүйд би гайхаж байна.“

- “Би мартчихсан“ гэж би үнэнээ хэлэв.
- Тэр хөмсөг зангидав. “Чи хэн нэгэн чамд бэлэглэсэн онгоцны билетийг мартсан хэрэг үү?“

- “Ммм“, би бувтнаад угаалтуур луу эргэлээ.

- “Эдвард чи билетийн хугацаа бараг дуусч байгаа гэж хэлсэн“ хэмээн Чарли үргэлжлүүлэв. “Эцэг эх чинь хэдэн билет Беллад бэлэглэсэн юм бэ?“

- Зөвхөн нэгийг түүнд… нэгийг надад.

Одоо таваг угаалтууранд унахад ямар ч чимээ гарсангүй. Миний нүүр бараг цусгүй болж уур хүрлээ. Эдвард яагаад үүнийг хийж байгаа юм бэ? Би цочирдон угаалтуурын хөөс рүү ширтлээ.

- “Энэ талаар ярилцах хэрэггүй“ гэж Чарли үг бүрийг ууртайгаар тодотгон хэлэв.

- “Яагаад?“ гэж Эдвард гайхширахад түүний хоолойд буруугүй өнгө тодров. “Та Белла ээжтэйгээ уулзах нь сайн хэрэг гэж хэлсэн биз дээ.“ - Чарли түүнийг тоосонгүй. “Чи хаашаа ч түүнтэй цуг явахгүй, залуу хатагтай минь“ гэж тэр хашгирлаа. Би эргэж харахад тэр хуруугаараа миний зүг зааж байв.

Түүний дууны өнгөнөөс миний уур хилэн өөрийн мэдэлгүй дүрэлзэн асав.

- Би хүүхэд биш, аав аа. Хэрвээ санаж байгаа бол шийтгэл дууссан биз дээ?

- Өө тийм, чи шийтгэгдсэн. Одооноос эхлээд.

- Юуны төлөө?

- Яагаад гэвэл би тэгж хэлж байна.

- Би хэдийн насанд хүрсэн гэдгээ таньд сануулах хэрэгтэй байх, Чарли?

- Энэ миний гэр. Чи миний дүрмийг дагах болно.

- Миний харц хүйтэрлээ. “Ямар таатай юм бэ. Чи өнөө орой намайг явахыг хүсээ юу? Эсвэл хэдэн өдрийн турш?“

Чарлигийн царай хүрэн улаан өнгөтэй болов. Надад аймшигтай байсан ч би тоглоомыг гартаа атгаж байв.

- Би гүнзгий санаа алдаад зүгээр ярихыг хичээв. “Би шийтгэлээ дуусгачихсан. Би юу буруу хийсэн юм бэ, аав аа. Гэхдээ таны энэ үйлдлийг би тэвчихгүй.“

Тэр надад эсэргүүцэж юу ч хэлсэнгүй.

- Одоо би ээжтэйгээ энэ долоо хоногт уулзах болно. Хэрвээ ээж болон Алис Анжелатай хамт явахыг эсэргүүцэж байгаа бол.

- “Тэд чинь эмэгтэй” гээд тэр толгой дохив.

- Хэрвээ би Жейкобтой явбал та бас санаа зовох уу?

Би энэ нэрийг дурьдсан учир нь миний эцэгт Жейкоб таалагддаг гэж мэдэж байсан юм. Гэсэн ч үүнд түргэн харамслаа. Эдвард шүдээ тасхийтэл хавирах чимээ сонсогдов.

Аав хариулахын урьд тайвширахыг хичээв.

- “Тиймээ” гэж тэр итгэлгүй хэлэв. ”Би санаа зовох байсан.”

- Та өөдгүй худалч, аав аа.

- Белла…

- ”Би Вегас руу шоу үзэхээр юмуу өөр юманд явах гээгүй байна. Би ээжийгээ харахаар явж байна” гэж би түүнд санууллаа. ”Таны адил түүнд өөрийн гэсэн дүрэм бий.”

Тэр намайг гундсан нүдээр харав.

- Эсвэл ээж миний байдлыг харахыг хүсээ юу?

Чарли миний асуултанд уурсан цочирдлоо.

- Би түүнд энэ тухай ярихгүй гэж найдаж болно.

- “Бодох ч хэрэггүй“ гэж тэр анхаарууллаа. “Би үүнд чинь баяртай биш байна, Белла.“

- Таньд юунд ч санаа зовох хэрэг байхгүй.

Тэр нүдээ эргэлдүүлсэн хэйдий ч шуурга намджээ.

- Би угаалтуур руу эргэн харлаа. “Миний гэрийн даалгавар дууссан, оройн хоол хийгдсэн, сав суулга угаагдсан болохоор би шийтгэлтэй биш. Би явлаа. Арав хагаст эргэж ирнэ.“

- “Чи хаачих нь вэ?“ Түүний царай хэвийн өнгөө алдаж ахин улаан өнгөтэй болов.

- “Түүнийг мэдэх хэрэг байхгүй. Би арван милийн радиус дотор байна. Ойлгов уу?“

Тэр ямар нэгэн зүйл бувтнаад гал тогооноос гаран явлаа.

- Тэгэхээр бид явах уу? гэж Эдвард намуухан хоолойгоор урам зориг дүүрэн асуулаа. Би түүн рүү ууртай эргэн харлаа.

- Тиймээ. Бидэнд хүнгүйгээр ярилцах хэрэг байна.

Энэ миний хүлээж байснаар түүнийг ер айлгасангүй.

Би яриагаа аюулгүй машинд суусан үедээ эхэллээ.

- ”Энэ юу байсан бэ?” гэж би шаардангуй асуув.

- Би чамайг ээжтэйгээ уулзахыг хүсч байгааг мэднэ. Чи зүүдэндээ энэ тухай ярьсан юм. Түүний ямар нэгэн юманд санаа зовоод.

- Тэгсэн гэж үү?

- Тэр толгой дохив. “Гэхдээ Чарлигийн дэргэд чи хэтэрхий аймхай болохоор би туслах гэсэн юм.“

- Туслах гэнээ? Чи намайг аварга загасанд хаяж өгч байгаа юм уу!

- Тэр нүдээ эргэлдүүлэв. “Чамд аюул учирсан гэж бодохгүй байна.“

- Би чамд Чарлитай хэрэлдэхийг хүсэхгүй байна гэж хэлээ биз дээ.

- Хэн ч яриагүй байхад чи хэрэлдэж эхэлсэн.

Би ууртайгаар түүн рүү харлаа.

- Тэр над руу хашгирахад нь биеэ барьж чадаагүй юм.

Тэр инээмсэглэв.

- Тэгэхээр энэ миний буруу биш.

Би бодлогоширон түүн рүү харлаа. Тэр үүнийг ажигласангүй. Түүний царай амарлингуй төрхтэй харагдана. Миний өдрийн төсөөлөл ахиад л зугаалан одлоо.

- Энэ гэнэтийн Флорида явах хүсэл чинь Биллигийн гэрийн үдэшлэгтэй холбоотой юу?

- Тэр эрүүгээ чангалав. “Хамаагүй. Чи энд юмуу ертөнцийн төсгөлд байх чинь тийшээ явахтай чухал биш.“

Энэ надад Чарли хэлсэнтэй адил байлаа. Тэд надтай хүүхэд адил харьцаж байна. Би хашгирахгүйн тулд шүдээ зуув. Би Эдвардтай бас маргалдахыг хүсэхгүй л байлаа.

Эдвард санаа алдаад ярьж эхлэхэд түүний хоолой дулаахан дур булаам өнгөтэй байв.

- Чи өнөөдөр орой юу хийхийг хүсч байна?

- Бид танай гэрт очиж болох юм? Би Эсмиг удтал харсангүй.

Тэр инээмсэглэв.

- Түүнд энэ таалагдана даа. Ялангуяа бид энэ долоо хоногт юу хийх гэж байгааг сонсох юм бол.

Би дуу алдан ёолов.

Би амласан ёсоороо нэг их удсангүй. Харанхуй болон бид гэр лүүгээ буцах үед Чарли над руу хашгирахаар хүлээж байгааг би мэдэж байв.

- “Чи дотогшоо орсны хэрэггүй байх“ гэж би хэлэв. “Энэ чинь байдлыг муутгана.“

- “Түүний бодолдоо тайван байна“ гэж Эдвард даажигнан хэллээ. Түүний царай намайг бодлогошироход хүргэж би ямар нэгэн тоглоом бодож олохыг оролдов. Тэр уруулаа өргөн инээмсэглэлээ.

- “Дараа уулзая“ би баргар царайлан бувтнав.

- Тэр инээмсэглэсэн хэвээр миний зулай дээр үнслээ. “Би Чарлиг унтахаар эргээд ирнэ ээ.“
Намайг орох үед зурагт дуугарах чимээ сонсогдоно. Би түүнийг ажиглаагүй далимдуулан дэргэдүүр нь өнгөрөхийг бодов.

- “Чи наашаа орж ирч чадах уу, Белла?“ гэх Чарлигийн дуу миний төлөвлөгөөг эвдлээ.
Би хөлөө удаанаар зөөн шаардлагатай таван алхам хийв.

- Юу болсон бэ, аав аа?

- “Чи орой цагаа сайхан өнгөрүүлсэн үү?“ гэж тэр асуулаа. Тэр тайван харагдаж байв. Би түүнд хариулахаасаа өмнө бодлоо нуулаа. - “Тийм“ гэж би шийдвэргүйхэн хэлэв.

- Юу хийсэн юм?

- Би мөрөө хавчив. “Алис, Жаспер бид гурав зугаалсан. Эдвард Алистай шатар тоглоод харин дараа нь би Жаспертай тоглосон. Тэр намайг хожсон л доо.“

Би инээмсэглэв. Эдвард Алис хоёртой тоглоом тоглох нь миний харсан хамгийн хөгжилтэй зүйл байсан юм. Тэд бараг хөдөлгөөнгүй суугаад өрөг рүү ширтэн Алис Эдвардын нүүдлийг урьдчилан харах гэж хичээнэ. Харин тэр түүний бодлыг уншаад хариу нүүдэл хийж байв. Тэд шатарынхаа ихэнх хэсгийг ухаан санаандаа тоглож байлаа. Би тэдний хоёр хүү хөдөлгөхөд Алис гэнэтхэн ноёноо унагачихсан.

Тоглоом гурван минут л үргэлжилсэн.

Чарли товчлуур даран унтраах чимээ гарав. Энэ нь ер бусын хэрэг байлаа.

- “Сонсооч би чамтай зарим зүйлийг ярих хэрэгтэй гэж бодлоо.“ Тэр хөмсгөө зангидахад надад амаргүй болж эхлэхийг би мэдэрлээ.

Би чимээгүй суугаад хүлээв. Тэр намайг буруулж амжихаас өмнө миний харцыг ажиглачихлаа. Гэсэн ч тэр юу ч хэлсэнгүй.

- Аав аа, юу юм?

- Тэр санаа алдав.

- Би тиймэрхүү ярианд нэг их сайн биш. Хаанаас эхлэхээ мэдэхгүй…

Би ахин хүлээв.

- “За яахав, Белла.“ Тэр орноос босоод доош ширтсээр нааш цаашаа холхилоо.

- Эдвард та хоёрын харилцаа харваас чухал үедээ хүрсэн байна. Чи болгоомжтой байх хэрэгтэй. Би чамайг насанд хүрснийг мэдэж байна л даа. Гэхдээ чи Белла залуу байна хэдийгээр олон чухал зүйл байдаг ч гэлээ юуны өмнө мэдэх… за, бие махбодийн харилцаанаас эхэлж…

- Өө, гуйя гуйя үгүй ээ! би гуйгаад байрнаасаа үсрэн бослоо. “Чарли, гуйя та надад сексийн тухай ярих гээгүй биз дээ.“

Тэр шалны нүх рүү харлаа.

- Би чиний эцэг. Надад үүрэг хариуцлага бий. Ойлгооч надад ч гэсэн чиний адил амаргүй байна.

- Хүмүүсийн боломжийн асуудал гэж бодохгүй л байна шүү. Ээж арван жилийн өмнө таньд хэлсэн биз дээ. Үргэлжлүүлэх хэрэггүй. Та чөлөөтэй.

- “Арван жилийн өмнө чамд найз банди байгаагүй“ гэж тэр дургүйцэн бувтналаа. Бид буруу харан зогсоод шал руу ширтлээ.

- “Утга нь өөрчлөгдсөн гэж бодохгүй байна“ гэж би бувтнахад миний царай түүний адил улаан өнгөтэй болсон байв. Энэ нь тамын долоо дахь цагариг дундуур алхан орохтой адил байв. Хамгийн муу нь гэвэл Эдвард намайг гэрт юу хүлээж байгааг мэдэж байсан. Тэгэхээр тэр яагаад машинд тийм сэтгэл хангалуун байсан нь ойлгомжтой боллоо.

- “Надад зүгээр л та хоёр биеэ сайн авч явна гэж хэлээч“ хэмээн Чарли гуйхдаа шалны нүх рүү орохыг хүссэн юм шиг харагдаж байв.

- Санаа зовох хэрэггүй аав аа, бүх юм тийм биш.

- Би чамд итгэхгүй байна, Белла. Гэхдээ чи надтай энэ талаар ярилцахыг хүсэхгүй байгааг мэдэж байна. Үнэн хэрэгтээ би энэ талаар юу ч сонсохыг хүсэхгүй байна. Би нээлттэй байхыг хичээгээд. Цаг хугацаа өөрчлөгдсөн болохыг би мэднэ.

- Би арайхийн инээлээ. “Цаг хугацаа өөрчлөгдсөн байж болох ч Эдвард хуучин хэвээрээ. Таньд санаа зовох хэрэг байхгүй.“

- Чарли санаа алдав. “Тэр үнэхээр тийм шүү“ гэж тэр бувтналаа.

- “Өө!“ би ёоллоо. “Та надтай энэ талаар ярилцахыг би үнэхээр хүсэхгүй байна, аав аа. Үнэн шүү. Гэхдээ... Би... цэвэр ариун байдлаа ойрын ирээдүйд өөрчлөх бодолгүй байна.“

Бид зогсоход Чарлигийн царайд эелдэг өнгө тодров. Тэр харваас надад итгэсэн бололтой.

- Би унтахаар явж болох уу? Гуйя.

- “Минутын дараа“ гэж тэр хэлэв.

- Өө, гуйя аав аа. Би танаас гуйж байна.

- “Ичих зүйл байхгүй гэдгийг би амалж байна“ гэж тэр намайг итгүүлэв.

Би түүн рүү хяламхийн хараад илүү тайван харагдсанд нь баярлалаа. Түүний царай эргээд хэвийн төрхөндөө оров. Тэр буйдан дээр буцан суугаад сексийн тухай яриа зогссонд сэтгэл амран санаа алдлаа.

- Одоо юу хийх вэ?

- Би чиний найзуудын талаар мэдэх гэсэн юм.

- Өө. Би сайн байгаа гэж бодож байна. Би өнөөдөр Анжелатай ярилцаад түүнд төгсөлтийн урилга бичихэд нь туслах болсон. Зөвхөн охидууд.

- Энэ чинь сайн хэрэг. Харин Жейкобийн тухайд?

- Би санаа алдлаа. “Би энэ талаар юу ч бодоогүй, аав аа.“

- Оролдоод үз Белла. Чамайг зөв юм хийснийг би мэдэж байна. Чи сайн хүн.

Сайн байна. Болчихлоо хэрвээ би Жейкобтой харилцаагаа сэргээх арга олохгүй бол муу хүн болох уу?

- “Тиймээ тийм“ гэж би зөвшөөрөв. Автомат хариулт намайг бараг инээмсэглэхэд хүргэв.

Чарли инээмсэглэн эргээд зурагтын дууг тавилаа. Тэр дэрэн дээр толгойгоо тавиад үдшийн ажилдаа сэтгэл хангалуун оров. Би түүнийг тоглоом үзэн цаг нөхцөөж байгаагаар төсөөлөв.

- Тавтай нойрсоорой, Беллс.

- “Өглөө уулзая!“ гээд би яаран шатаар өгслөө.

Эдвард удтал алган болоод эргэж ирсэнгүй. Чарли унтаагүй болохоор энэ ч дээр л дээ. Тэр ан агнах юмуу эсвэл өөр юм хийж байгаа байх. Би унтахаар яарсангүй. Би ганцаараа цагийг өнгөрүүлэхэд сэтгэл санаа муу байлаа. Гэсэн ч доошоо буухыг хүссэнгүй. Чарли гэнэтхэн сексийн тухай яриад эхэлвэл яана. Би цочирдлоо.

Гэсэн ч би Чарлигийн түгшсэн явдалд талархаж байв. Гэрийн даалгавараа хийчихсэн болохоор би юм унших юмуу хөгжим сонсохыг хүсээгүй юм. Би Рене рүү утасдахаар шийдээд зочлох гэж байгаагаа дуулгахаар шийдэв. Гэхдээ дараа нь Флоридагийн цаг зөрөөг бодоод үзэхэд шөнийн гурван цаг болж тэр унтаж байв.
Би Анжела руу утасдсан нь дээр гэж бодлоо.

Гэхдээ гэнэтхэн Анжелатай ярилцахыг хүсэхгүй байгаагаа мэдэв. Надад чухал зүйлсийг ярилцах...

Би харанхуй цонхоор ширтэнгээ уруулаа хазлав. Хэр удаан зогссоноо мэдсэнгүй. Хамгийн сайн найзтайгаа уулзахын тулд сонголт хийх хэрэгтэй байв. Сайн хүн хэвээрээ үлдвэл Эдвард надад уурлах болов уу. Арван минут өнгөрлөө. Шийдвэр гаргахад хангалттай хугацаа. Эдвард миний аюулгүй байдлын төлөө санаа зовдогийг би мэднэ. Утас үүнд тус болохгүй. Намайг Эдвард дээр эргэн очсоноос хойш Жейкоб миний дуудлаганд хариулахгүй байгаа. Би түүний дулаахан инээмсэглэлийг харахыг хүсч байв. Сүүлчийн аймшигт дурсамжинд Жейкобийн царай өвдсөндөө үрчийсэн байсан.

Надад бараг цаг үлдсэнгүй. Намайг Ла Пуш руу түргэн яваад эргэж ирэхээс өмнө Эдвард байхгүй гэдгийг маань мэдэх болно. Чарли надад санаа зовсон уу эсвэл Эдвардад уу гэдэг нь хэнд сонирхолтой юм. Түүнийг мэдэх цорын ганц арга бол энэ.

Би хүрмээ өмсөх зуураа шат уруудан буулаа.

Чарли тэмцээн үзсэн хэвээрээ агшин зуур сэжигтэйгээр эргэн харав.

- “Хэрвээ би одоо Жейкобтой уулзахаар явбал та хориглох уу?“ би асуугаад амьсгал авав. “Би нэг их удахгүй.“

Би Жейкобийн нэрийг дурсмагц Чарлигийн царай тайвширч сэтгэл хангалуун инээмсэглэл тодров. Тэр түүний лекц нь ийм хурдан үйлчилсэнд ер гайхахгүй байгаа бололтой.

- Үгүй дээ, үр минь. Асуудалгүй. Тэнд хүссэнээрээ байж болно.

- “Баярлалаа, ааваа“ гэж би гудамжинд гарахдаа хэллээ.

Оргодол ийш тийшээ харалгүй харанхуй шөнө машин руугаа гүйлээ. Би машины хаалгыг татлаа.

Би түлхүүрээ эргүүлэн машинаа асаах зуураа харанхуйг нэгжин ийш тийшээ ажиглав. Би зүүн тийш хүчтэй эргүүлэхэд мотор чаг чаг хийн дуугарав. Би ахин оролдлоо гэвч ассангүй.

Тэгтэл нүдний үзүүрт хөнгөн дүрс сүүтэгнэж намайг цочоолоо.

- “Ай!“ би машиндаа ганцаараа биш гэдгээ мэдээд дуу алдан цочирдов. Эдвард харанхуйд бараг үзэгдэхгүй шахам суугаад гартаа нууцлаг хар зүйл эргэлдүүлнэ. Тэр ярьж эхлэхээсээ өмнө энэ зүйлийг харж байлаа.

- “Алис утасдсан“ гэж тэр хэлэв.

Алис! Хараал идмэр гэж. Би өөрийн төлөвлөгөөндөө түүний авъяасын талаар мартжээ. Тэр намайг дагахыг гуйсан байж таарлаа.

- Тэр ердөө таван минутын өмнө чиний ирээдүй гэнэтхэн алга болсон болохоор бухимдаад.
Миний нүд огт санаандгүй томоор нээгдлээ.

- “Яагаад гэвэл тэр чононуудыг харж болохгүйг чи мэднэ“ гэж тэр аяархан хоолойгоор тайлбарлав. “Чи мартчихсан уу? Чи хувь заяагаа түүнтэй холбохоор шийдсэний дараа бас алга болсон. Чи үүнийг мэдэхгүй байж болохыг би ойлгож байна. Гэхдээ энэ нь намайг санаа зовоход хүргэснийг... чи ойлгох хэрэгтэй. Алис чамайг алга болохыг хараад гэртээ эргэж ирэхийг чинь хэлж мэдэхгүй байсан. Чиний ирээдүй тэдний адил алга болчихсон.“

- “Яагаад тэгснийг бид мэдэхгүй. Магадгүй тэд байгалаас ямар нэгэн хамгаалалттай төрсөн байж болох уу? “ Тэр өөртөө хэлж байгаа юм шиг машины доторхыг харангаа гараа эргэлдүүлэв. “Хамгаалалтанд итгэлгүй байгаа ч тэдний бодлыг уншихад надад ямар ч асуудал байхгүй. Энэ хариу үйлдэл таатай биш шийдвэр. Агшин зуур тэд нэгэн бие болоод. Тэдний ирээдүйг...“

Би түүний бодлыг сонсонгоо чимээгүй болов.

- “Хэрвээ чи өөрөө явахыг хүсвэл сургуульдаа явахаас чинь өмнө машиныг чинь засъя“ гэж тэр минутын дараа хэллээ.

Би хөмхийгөө зуугаад түлхүүрээ аван бүхээгээс түргэн гарав.

- “Хэрвээ өнөө орой надтай цуг байхыг хүсэхгүй бол цонхоо хаагаарай. Би ойлгоно“ гэж намайг хаалга хаахаас урьтаж тэр шивнэлээ.

Би гэр лүүгээ ороод үүдний хаалгыг савлаа.

- “Юу болоо вэ?“ гэж Чарли гал тогооноос асуув.

- Машин асахгүй байна.

- Би үзээд өгөх үү?

- Үгүй ээ. Өглөө оролдож үзэхээс.

- Миний машинаар явах юмуу?

Би түүний цагдаагийн машинаар явж болохгүй байлаа. Чарли намайг Ла Пуш руу очуулахыг цөхөртлөө хүсч байсан юм. Би ч гэсэн цөхөрсөн байлаа.

- Үгүй ээ, би ядраад байна. Тавтай нойрсоорой.

Би шатаар дээш өгсөөд цонх руу очлоо. Цонхны жаазыг бүдүүлгээр түлхэхэд чанга хаагдан шил жингэнэх чимээ сонсогдов.

Би бороонд норсон харанхуй шилийг удтал ширтэн суусан ч тэр үзэгдсэнгүй. Дараа нь би санаа алдаад цонхоо томоор нээлээ. ШАЛТГААН
Бүлэг 3

Нар зузаан үүлний цаагуур орж тосгон байгаа эсэх нь үл мэдэгдэнэ. Бид баруун зүг тийш удтал ниссэн болохоор тэнгэрийн хаяанд нэг газраа хөдөлгөөнгүй тогтчихсон мэт санагдаж байлаа.
Ой гэнэтхэн дуусч удахгүй харихын дохио болон анхны байшин гарч ирлээ.
- Чи нэг л чимээгүй байх чинь гэж Эдвард ажиглан хэлэв. “Онгоцонд ядраа юу?”
- Үгүй дээ, би зүгээр.
- Чи явсандаа гунигтай байгаа юм уу?
- Гуниглахаас илүү санаа амралт гэж хэлж болно.
Тэр хөмсгөө өргөн над руу харав. Би түүнд үнэнээ хэлэхийг хүссэнгүй. Энэ нь ашиггүй зүйл гэж мэдэж байв.
- Рене Чарлиг бодоход... илүү гярхай. Би бүр санаа зовж эхэлж байна.
Эдвард инээд алдав.
- Чиний ээжийн бодол их сонирхолтой. Бараг хүүхдийнх гэмээр гэхдээ тэр илүү ажигламтгай байх. Тэр бусад хүмүүсийг бодвол өөр ойлголттой.
Ажигламтай гэнээ. Энэ бол миний ээжийн сайн тал байв. Рене өөрийн амьдралаа хэтэрхий завгүй өнгөрүүлдэг бөгөөд эргэн тойрноо бараг анзаардаггүй. Гэвч энэ долоо хоногт тэр надад анхаарлаа маш ихээр хандуулсан юм.
Фил ахлах сургуульд бейсболийн хичээл заан сургуулийнхаа багтайгаа мужийн цуврал тэмцээнд оролцож байгаа учир Ренегийн хурц хараа Эдвард бид хоёр дээр төвлөрлөө. Удаан хугацааны хагацлын дараах баяр хөөртэй тэврэлт дуусах үед Рене биднийг ажиглаж эхлэв. Түүний цэнхэр нүдэнд эхлээд сандрангуй байдал дараа нь санаа зовсон өнгө тодров.
Тэр өглөө би ээжтэйгээ холгүй орших эргээр зугаалахаар явсан юм. Тэр надад шинэ гэрийнхээ бүх сайхан зүйлсийг үзүүлэхийг хичээн нар намайг Форксоос ирэхэд хүргэнэ гэж найдаж байв. Тэр надтай хүнгүйгээр ярилцахыг хүсч энэ нь ч хялбархан бүтлээ. Эдвард яаралтай ажлаар шалтаглан өдрийн турш хаалганы цаана үлдэв.
Би ахиад л ээжтэйгээ ярьсан зүйлийн тухай бодлогоширов...
Рене бид хоёр явган хүний замаар удаан алхалж дал модны сүүдэрт хоргодохийг хичээж байв. Өглөө эрт байсан хэдий ч бүгчим халуун байв. Агаар чийгшин хүндэрч амьсгал авах болон гаргахад бэрхшээлтэй байсан юм.
- Белла? гэж ээж давалгаа руу ширтэн асуулаа.
- Юу вэ, ээжээ?
- Тэр харцаа буруулан санаа алдав. ”Би санаа зовоод...”
- Юу болсон юм бэ? би түгшин асуулаа. “Би юугаар туслах вэ?”
- Миний талаар биш гээд тэр толгойгоо сэгсрэв. ”Би чиний талаар санаа зовоод... бас Эдвардын.”
Рене түүний нэрийг хэлээд эцэст нь над руу харахад түүний царайд уучлал гуйсан өнгө тодров.
- Өө, би бувтнахад хажуугаар хоёр тамирчин гүйн өнгөрлөө.
- Миний таамагласнаар та хоёрын харилцаа илүү гүнзгий болсон байна гэж тэр үргэлжлүүлэв.
Би хөмсөг зангидан сүүлийн хоёр өдөр болсон явдлыг эргэцүүлэн бодлоо. Түүний дэргэд Эдвард бид хоёр бие биенээсээ холхон байхыг хичээж байсан юм. Рене надад хариуцлагын талаар лекц уншихаар шийдсэнийг би тааварлаж байв. Чарлигаас ялгаатай нь гэвэл би түүний яриаг нэг их эсэргүүцээд байдаггүй. Эцсийн эцэст сүүлийн арван жилийн турш би ганцаараа л түүнд лекц уншсан.
- Ямар нэгэн... та нарын дунд хачирхалтай зүйл гэж тэр бувтнаад духаа үрчийлгэлээ. ”Тэр чамайг нэг тиймэрхүү хараад... хамгаалах гэж байгаа аятай. Чамайг ямар нэгэн аюултай зүйлээс өөрийн биеэр хаах гээд байгаа ч юм шиг.”
Би инээд алдсан ч түүний нүд рүү харж зүрхэлсэнгүй.
- Энэ тэгээд муу юу?
- Үгүй ээ, тэр хөмсөг зангидан үгээ зөөв. ”Энэ бол өөр хэрэг. Тэр чиний төлөө санаа зовоод... маш их анхаарал тавьж байна. Би та нарын харилцааг ойлгохгүй байна. Хэрвээ та нарын дунд миний мэдэхгүй ямар нэгэн нууц байгаа бол...”
- “Надад бол та өөрөө бүхнийг бодож олсон юм шиг санагдаж байна ээж ээ” гэж би түргэн аль болох тоглосон өнгөөр хэлэхийг хичээв. Миний гэдэс үл мэдэг чичирлээ. Би ээжийнхээ хичнээн ажигламтгай болохыг мартаж орхиж. Ямар нэгэн зүйл түүний энгийн ертөнцийг нэвтлэн гарч анхаарлыг нь сарниулжээ. Өмнө нь ямар ч асуудал байсангүй. Надад түүнээс нуудаг нууц гэж үгүй байв. - ”Зөвхөн түүнд байгаа юм биш” гээд тэр инээмсэглэв. ”Би чамайг эргэн тойрноо түүнгүйгээр хардаг байгаасай гэж хүсч байна.”
- Та юу хүсээд байгаа юм?
- Чи явж байхдаа энэ тухай бодоогүй байх л даа. Чамайг биеийн байдлаа өөрчлөх үед тэр хөдөлгөөнөө бага багаар өөрчлөөд л. Яг л соронзонд юмуу хүндийн хүчинд татагдаж байгаа аятай. Би хэзээ ч ийм юм харж байсангүй.
Тэр уруулаа жимийгээд өөр тийш харав.
- ”Надад л битгий хэлээрэй дээ”, гэж би даажигнаад хүчээр инээмсэглэв. ”Та ахиад л нууцлаг зүйл сонирхож эхлээ юу? Эсвэл шинжлэх ухааны уран зөгнөл юмуу?”
Рене үл мэдэг улайлаа.
- Энэ үүнд хамаагүй.
- Ямар нэгэн сонирхолтой юм олсон уу?
- Ер нь бол зарим нэг юм олсон гэхдээ үүнтэй ямар ч холбоогүй. Бид одоо чиний тухай ярьж байна.”
- ”Таньд эмэгтэйчүүдийн роман хэрэгтэй юм байна, ээж ээ. Та өөрийгөө этгээд гэдгээ мэднэ биз дээ.”
- Би тэнэг юм хэлсэн гэж үү?
Би секунтын турш юу ч хэлж чадсангүй. Рене хөнгөхөн найгалаа. Заримдаа түүний бодол санаа биелэгдэмээр байдаг нь сайн хэрэг. Гэхдээ тэр үйл явдлын учрыг түргэн олсон нь миний санааг зовоож байв. Энэ удаад түүний зөв байсан юм.
Тэр над руу харахад би царайны хувирлаа хянахыг хичээв.
- Тэнэг бишээ та зүгээр л өөрийгөө мэдэх хэрэгтэй.
Тэр инээмсэглэн гүн цэнхэр усны хажуудах цагаан элсний зүг дохилоо.
- Үнэхээр энэ бүх хангалттай бус зүйлийг үзүүлэхээр өөрийн тэнэг ээждээ ирээ юу?
Би жүжиглэж байгаа юм шиг духаа арчаад үсээ мушгих дүр үзүүлэв.
- Чи чийгэнд дасна гэж тэр амлав.
- Та ч гэсэн бороонд дасаж болно шүү дээ, би эсэргүүцлээ.
Тэр намайг тоглон түлхээд бид түүний машин руу буцах үед гараас хөтөллөө.
Хэрвээ түүний санаа зовнилыг эс тооцвол тэр намайг хараад жаргалтай сэтгэл хангалуун байв. Тэр бас Филийг баясгалантай нүдээр харсан хэвээр байсан нь намайг тайвшируулж байсан юм. Түүний амьдрал санаанд нийцсэн зүйлээр дүүрэн байсан нь гарцаагүй. Харин одоо бол намайг санасанд эргэлзэх хэрэггүй байлаа...
Эдвардын хүйтэн хуруу миний хацрыг илэв. Би түүн рүү хараад бодит байдалд буцан ирж нүдээ цавчиллаа. Тэр бөхийн миний духан дээр үнсэв.
- Бид гэртээ ирчихлээ. Сайхан унтлаа сэрэх цаг болж.
Бид хэдийн Чарлигийн байшингийн гадаа зогсч байв. Үүдний довжооны гэрэл асаалттай бөгөөд замын хажууд цагдаагийн машин зогсчээ. Би гэр лүүгээ хараад харанхуй зүлгэн дээр шаргалдуу туяа зочны өрөөний хөшигний цаанаас тусахыг ажиглалаа.
Би санаа алдав. Чарли надтай ярилцах гээд хүлээж байгаа юм байна.
Эдвард бас тэгж бодсон бололтой. Учир нь надад хаалга онгойлгож өгөхөөр явахдаа түүний царай хөшиж нүд нь хаа нэгтээ алсад ширтэж байв.
- Хэр их муу байна? гэж би асуулаа.
- Чарлид ямар ч хэцүү зүйл алга гэж тэр амлахад хоолойд нь тоглосон өнгө байсангүй. ”Тэр чамайг санажээ.”
Миний нүд сэжигтэй нарийслаа. Хэрвээ тийм байсан юм бол Эдвард яагаад тулалдааны өмнөх байдал шиг биеэ чангалдаг билээ.
Миний цүнх жижигхэн байсан хэдий ч тэр гэр лүү аваачихаар зогслоо. Чарли бидэнд хаалга онгойлгож өгөв.
- Гэртээ тавтай морилоорой хүүхдүүд ээ! гэж Чарли үнэн сэтгэлээсээ хашгирав. ”Жексонвильд ямар байв даа?”
- Чийгтэй бас галзуурмаар.
- Рене чамайг Флоридагийн их сургуульд оруулах талаар ярьсангүй юу?
- Тэр хичээсэн л дээ. Гэвч би тэнд байхдаа амьсгалахын тулд хэтэрхий их ус уугаад.
Чарлигийн нүд дургүйхэн Эдвард дээр тусав.
- Чи цагийг сайхан өнгөрүүлэв үү?
- Тийм ээ гэж Эдвард тайван хариулав. “Рене их зочломтгой юм.”
- ”Энэ... хм, сайн хэрэг. Чамд таатай байсанд баяртай байна.” Чарли Эдвардыг орхиод гэнэтхэн намайг татан тэврэв.
- Сэтгэгдэл төрүүлсэн гэж би түүний чихэнд шивнэлээ.
Тэр инээд алдав. - Би чамайг үнэхээр саналаа, Беллс. Чамайг байхгүй болохоор энд хоол ч олдохгүй юм.
- Би үүний учрыг олно оо гэж хэлэхэд тэр намайг орхилоо.
- Харин чи Жейкоб руу утасдахгүй юмуу? Тэр өглөө над руу зургаан цагаас хойш таван минут тутамд залгасан. Би түүнд чамайг юмаа янзлахаас өмнө яриулна гээд амалчихсан.
Эдвардад ямар байгааг мэдэхийн тулд түүн руу харах хэрэггүй байв. Тэр миний хажууд хөдөлгөөнгүй хүйтэн хэвээр зэрэгцэн сууж байсан юм. Тэгэхээр ийм учраас л тэр сэтгэлийн зовиуртай байж дээ.
- Жейкоб надтай ярихыг хүсээ юу?
- Маш их гэж би хэлээд байна шүү дээ. Тэр юу ч хэлээгүй гэсэн их чухал гэсэн.
Утасны хонх түгшүүртэйгээр жингэнэлээ.
- Ахиад л тэр байна гэж цалингаараа мөрийцөхөд бэлэн байна хэмээн Чарли бувтналаа.
- Би авья гэж хэлээд гал тогоо руу яарав.
Чарли зочны өрөө лүү явахад Эдвард миний араас дагалаа.
Би утас аваад хана руу харан зогсов.
- Байна уу?
- Чи эргээд ирэв үү гэж Жейкоб хэллээ.
Танил сөөнгө хоолой сонсогдон намайг гунигт автуулав. Миний толгойд мянга мянган дурсамж эргэлдэн орж ирлээ. Хадтай эрэг, энд тэнд хаялсан модод, хуванцар саравчтай гараж, цаасан аягатай бүлээн содтой ус, элэгдсэн хоёр хүний сандал бүхий жижигхэн өрөө. Түүний гүн хар нүдэн дэх инээмсэглэл, миний гарыг барьж байдаг халуун том алга, бараан арьсан дээр нь гялалзах цагаан шүд, үргэлжид байдаг нүүр дүүрэн инээмсэглэл гээд л.
Миний хоолойд бөөн юм тээглэв.
- Тиймээ, би хариулав.
- Чи яагаад над руу утасдсангүй вэ? гэж Жейкоб эгдүүцэв.
Тэр ууртай байгааг би шууд л мэдэрлээ.
- Яагаад гэвэл би гэртээ дөрвөн секунтын өмнө л ирсэн. Чамайг утасдахаас өмнө Чарли ярьсан гэж хэллээ.
- Өө, Уучлаарай.
- Зүгээр дээ. Харин одоо яах гэж Чарлиг зовоосноо хэлээч?
- Би чамтай ярилцах хэрэгтэй байна.
- Тиймээ би энийг ч тааварласан л даа. Үргэлжлүүл.
Хэсэг зуур нам гүм болов.
- Чи маргааш сургууль дээрээ очих уу?
Би хөмсөг зангидаад түүний асуултыг ойлгосонгүй.
- Мэдээж очно. Яагаад очихгүй гэж?
- Мэдэхгүй. Зүгээр л сонирхсон юм.
Ахиад л чимээгүй болов.
- Чи юу хэлэхийг хүсээ вэ, Жейк?
- Тэр эргэлзлээ. “Тийм ч чухал биш л дээ. Би... чиний хоолойг сонсох гэсэн юм.”
- ”Тиймээ, би мэднэ. Чамайг утасдсанд би ч гэсэн баяртай байна, Жейк... ” Би өөр юу хэлэхээ мэдсэнгүй. Би түүн дээр одоохон Ла Пуш руу очьё гэж хэлэхийг хүслээ. Гэвч үүнийг хэлж чадсангүй.
- Би явах хэрэгтэй байна гэж тэр гэнэтхэн хэлэв.
- Юу?
- Чамтай удахгүй уулзана, за юу?
- Гэхдээ Жейк...
Тэр харилцуураа тавьчихлаа. Би утасны тасалдсан дууг итгэж ядан сонслоо.
- Богинохон юм, би бувтналаа.
- Бүх юм зүгээр үү? Эдвард асуулаа. Түүний хоолой аяархан халамжлангуй өнгөтэй байв.
Би түүн рүү удаанаар эргэн харав. Түүний царай тайван байсан бөгөөд юу бодож байгааг нь таахын аргагүй байлаа.
- “Би мэдэхгүй байна. Энэ юу байсан нь сонирхолтой.” Би Жейкоб юуны учир бүтэн өдрийн турш Чарлиг залхаасан болохыг ойлгож чадсангүй. Тэр үнэхээр зөвхөн сургуульдаа явах эсэхийг асуулаа гэж үү. Хэрвээ миний хоолойг сонсохыг хүссэн юм бол яагаад харилцуураа тийм түргэн тавив.
- Чиний таамаглал минийх л гэсэн үг гэж Эдвард хэлээд инээмсэглэв.
- Мм-м, би бувтналаа. Энэ үнэн байв. Би Жейкийг сайн мэднэ. Би түүний энэ сонирхолтой зүйлийн учрыг олж чадсангүй.
Би арван таван милийн тэртээх Ла Пуш хүрэх замын тухай бодсоор хөргөгч онгойлгон Чарлид оройн хоол бэлдэх юм зэхлээ. Эдвард ширээ налан суугаад миний нүүрийг ажиглаж байгаа гэдэгт би итгэлтэй байв. Би хэтэрхий их бодолд дарагдсан болохоор тэр хараад санаа зовох нь мэдээж.

Сургуулийн тухай асуулт надад тааврын хариулт боллоо. Энэ бол Жейк надаас асуусан цорын ганц асуулт байв. Түүнд хариулт ямар нэгэн зүйлд хэрэгтэй байгаагүй бол тэр Чарлиг шургуу залхаахгүй байсан.
Миний сургуульд очих нь түүний хувьд яагаад тийм чухал байсан юм болоо?
Би энэ тухай логикоор бодохыг хичээлээ. Хэрвээ би маргааш сургуульдаа очихгүй бол Жейкобийн зүгээс асуудал үүсэх үү? Чарли надад багагүй төвөг удсан болохоор би бүтэн өдрийг шалгалтанд бэлдэж өнгөрүүлэн баасан гаригт хичээлд явахгүй байх нь миний сурлагад нөлөөлөхгүй гэж түүнд итгүүлж болох юм. Жейк үүнд санаа зовох байх.
Миний тархинд гялалзсан шийдвэр орж ирлээ. Магадгүй би их чухал үйл явдлын хэсэг болж болох юм.
Сүүлчийн гурван өдөр Жейкобийн хувьд чухал болох юу өөрчлөгдсөн юм бол? Тэр намайг тоохгүй дүр үзүүлэхээ болиод ахин утсаар ярилаа. Гурван өдрийн дотор юу өөрчлөгдсөн байж болох вэ?
Би гал тогооны дунд хөшин зогслоо. Хүйтэн гамбургертай цаасан уут миний хуруунаас мултран унав. Хэдэн секунт өнгөрсөн хэдий ч шалан дээр унах чимээ сонсогдсонгүй.
Эдвард түүнийг барьж аваад ширээн дээр тавилаа. Тэр намайг тэврээд уруулаа чихэнд наав.
- Юу болсон юм?
Би гайхширан толгойгоо сэгсэрлээ.
Гурван өдөр бүхнийг өөрчилж болно.
Би зөвхөн коллеж миний хувьд хичнээн боломжгүй талаар бодож байж. Би яаж хүмүүсийн дунд байлгүй хувьслын шаналгаатай гурван өдрийг өнгөрүүлэн үхэшгүй мөнх болон үүрд Эдвардтай хамт байх тухай л бодож байж. Хувьсал надад бас үүрдийн цангааг өгөх болно...
Чарли үнэхээр намайг гурван өдөр алга болсон гэж Биллид хэллээ гэж үү? Билли юу гэж дүгнэсэн бол? Жейкоб намайг хүн хэвээр эсэхийг сонирхсон юм болов уу? Хүн чононууд Калленыхантай хүн хазахгүй байх талаар хийсэн гэрээндээ итгэлтэй байхын тулд... хазсан ч алахгүй...?
Гэхдээ тэр намайг тиймэрхүү үйл явдлын дараа Чарлигийн гэрт эргэн ирнэ гэж үнэхээр бодлоо гэж үү?
Эдвард намайг сэгсэрлээ.
- Белла? тэр үнэнээсээ сэтгэл зовон асуулаа.
- Би бодохдоо... түүнийг шалгасан гэж бодож байна, би бувтналаа. ”Намайг хүн хэвээр байгаа эсэхийг шалгасан.”
Эдвард биеэ чангалахад би чихэнд нь аяархан шивнэлээ.
- Бид явах хэрэгтэй байна, би шивнэлээ. Урьдчилан. Хэлэлцээрийг зөрчих хэрэггүй. Бид хэзээ ч эргэж ирэхгүй байх болно.
- Тэр намайг чанга тэвэрлээ. “Би мэднэ.”
- Кхм, Чарли бидний ард чанга ханиалгав.
Би цочин Эдвардаас гараа татан аваад нүүр улайлаа. Эдвард ширээн лүү очиж суув. Түүний харц нь ойлгомжгүй байв. Би түүний нүдэнд санаа зовнил болон уур илрэхийг харлаа.
- Хэрвээ чи оройн хоол бэлдэхийг хүсэхгүй бол би пицца захиалж болох юм гэж Чарли хэллээ.
- Үгүй дээ, бүх юм хэвийн. Би хэдийн эхэлчихсэн.
- Сайн байна гэж Чарли хэлээд гараа зөрүүлэн хаалган дээр зогслоо.
Би санаа алдаад ажлаа үргэлжлүүлэхдээ тэднийг тоохгүй байхыг хичээв.
- Хэрвээ би чамаас зарим зүйл хийхийг гуйвал чи намайг сонсох уу? гэж Эдвард намуухан хоолойгоор асуулаа.
Бид бараг сургууль дээр ирчихсэн байв. Эдвард хэдхэн минутын өмнө тайван гэгч нь ямар нэг зүйлийн талаар тоглон ярьж байсан бол одоо жолоогоо чанга атган биеэ чангалжээ.
Би түүний түгшсэн царай луу харахад нүд нь алсад ширтсэн харагдана.
Түүний дарамттай байдлыг хараад миний судас хурдан цохилон болгоомжтойгоор хариуллаа.
- Харж байж больё.
Бид сургуулийн зогсоол дээр ирж зогсов.
- Чамайг ингэж хэлнэ гэж би айж байлаа.
- Би юу хийх ёстой гэж, Эдвард?
- ”Би чамайг машиндаа үлдээсэй гэж хүсч байна.” Тэр ердийнхөө байранд зогсоод хөдөлгүүрээ унтраалаа. ”Намайг буцаж иртэл энд хүлээж байгаасай гэж хүсч байна.”
- Гэхдээ... яагаад?
Тэгэхэд л би түүнийг харсан юм. Тэр бүх сурагчдын өмнө хар мотоциклтойгоо явган хүний зам дээр зогсч байлаа.
- Өө. Жейкобийн царай миний сайн мэдэх тайван төрхтэй харагдана. Тэр одоо квилетийн сүргийн хамгийн ахмад чоно болох Сэмтэй адилхан харагдаж байв. Гэхдээ Жейкоб Сэмийн үргэлж байдаг тайван байдлыг нэг их сайн дуурайж чаддаггүй байсан юм.
Энэ царай намайг хичнээн их уурлуулдаг байсныг би мартаж орхиж. Калленыхан буцаж ирэх үед би Сэмийн сайн талыг мэдэж амжаад бүр таалагдаж эхэлж байсан юм. Гэвч энэ бол өөр царай байлаа. Тэр энэ төрхтэйгээ миний Жейкоб биш байв.
- Өчигдөр орой чи буруу дүгнэлт гаргасан гэж Эдвард хэлэв. ”Тэр чамайг сургууль дээр ирэхийг асуухдаа намайг цуг байна гэж мэдэж байсан. Тэр надтай ярихын тулд аюулгүй газар эрж байна. Үзэгчдийн хажуу дахь талбай.”
Тэгэхээр өчигдөр орой би Жейкобийн байдлыг сайн ойлгоогүй юм байна. Надад хангалттай мэдээлэл байсангүй. Жейкоб яагаад гэнэтхэн Эдвардтай ярихыг хүссэн юм болоо.
- Би машинд үлдэхгүй.
- Эдвард аяархан дуу алдав. “Би мэдсэн юмаа. Очиж түүнтэй ярилцъя.”
Биднийг гараасаа хөтлөлцөн очиход Жейкобийн царай ширүүн төрхтэй боллоо.
Би ангийнхаа хүүхдүүдийг олж харав. Би тэднийг нүдээ хэрхэн бүлтийлгэн Жейкобийн арван зургаан настай гэхэд зургаан фунт долоон инчийн өндөр булчинлаг биеийг гайхан харж байхыг ажиглав. Бас тэдний нүд хэрхэн түүний биеэ барьсан хар футболкан дээр нь тусан улиралдаа зохицоогүй тосон толбо болсон жинсэн өмд бүхий гялалзсан хар мотоцикл дээр бөхийн сууж байхыг нь ажиглаж байхыг харлаа. Түүний царайны хувирлыг хараад тэдний харц нүүрэн дээр нь тогтолгүй харцаа түргэн буруулж байв.
Бишрэн гайхах сэтгэгдэл төрж би тэдэнд Жейкоб аюултай санагдаж байгааг ойлголоо. Ямар жигтэй юм.
Эдвард Жейкобийн өмнө хоёр алхмын зайд зогсоход би тэгж ойртох нь хүнд чонод таалагдахгүй гэж хэлэхийг хүслээ.
- Чи биднийг дуудсан уу гэж Эдвард хатуу өнгөөр хэлэв.
- Уучлаарай гэж Жейкоб хэлээд басамжлан инээмсэглэв. “Миний утасны жагсаалтанд цус сорогч байхгүй.”
- Чи намайг Беллагийн гэрээс олж болох байсан.
Жейкобийн эрүү чангарч хөмсөг нь өргөгдөв. Тэр хариулсангүй.
- Энэ тохиромжгүй газар, Жейкоб. Бид дараа уулзаж болох юм?
- Мэдээж, тэгэлгүй яахав. Би сургуулийн дараа чамайг хүлээж байя гэж Жейкоб тургилав. ”Яагаад одоо болохгүй гэж?”
Эдвард түүн рүү учиртай харахад нүд нь холгүй зогсох хүмүүс дээр туслаа. Зам дээр хэсэг хүмүүс тээнэгэлзэн зогсоход нүд нь горьдсон шинжтэй байв. Тэд нэг дэх өдрийн уйтгартай өглөө зодоон болж магадгүй гэж найдсан байх л даа. Би Тайлер Кроули, Остин Марксийг ёвроод хамтдаа ангийхан руугаа ширтэхийг харав.
- Чи юу хэлэхээр ирснийг би мэднэ гэж Эдвард сонсогдох төдий хоолойгоор сануулав. “Мэдэгдлийг хүлээн авсан. Бидэнд анхааруулсан гэж бодож болно.”
Эдвард түгшин над руу түргэн ширтлээ.
- Анхааруулах гэнээ? би гайхан асуулаа. Та нар юуны тухай яриад байна вэ?
- Чи түүнд хэлээгүй юм уу? Жейкоб асуухад нүд нь үл итгэсэндээ дүгрэглэв. “Тэр бидэн лүү хүрээд ирнэ гэж айгаагүй биз дээ?”
- Гуйя, Жейкоб больж үз гэж Эдвард тайван хоолойгоор хэллээ.
- Яагаад? Жейкоб маргалдлаа.
- Би гайхширан хөмсөг зангидлаа. “Би юу мэдэхгүй гэж? Эдвард?”
Эдвард Жейкобийг ууртай харсан хэвээр намайг сонссонгүй.
- Жейк?
Жейкоб хөмсгөө өргөн над руу ширтэв.
- Тэр чамд түүний том... ах нь хагас сайны шөнө хил зөрчсөнийг хэлээгүй юу? гэж Жейкоб ёжтой хэллээ. Дараа нь тэр дахин Эдвард руу харав. “Полийн зөв байж.”
- Энэ бол төвийг сахьсан газар гэж Эдвард шүд зуун хэллээ.
- Тийм биш!.
Жейкоб илт уурсаж эхлэв. Түүний гар нь чичирч эхлэхэд толгойгоо сэгсрээд хоёр удаа гүнзгий амьсгал авлаа.
- Эммет бас Пол гэнээ? би шивнэлээ. Пол бол Жейкобийн сүргийн хамгийн тогтворгүй нэгэн байсан юм. Тэр өдөр ойд хяналтаа алдсан саарал чоно архирч байсан дурсамж миний нүдний өмнүүр жирэлзэн өнгөрлөө. “Юу болсон юм? Тэд зодолдсон юм уу? Яагаад? Пол эхэлсэн үү?”
- Хэн ч зодолдоогүй гэж Эдвард надад хандан аяархан хэлэв. “Хэн ч гэмтээгүй. Санаа зовох хэрэггүй.” Жейкоб биднийг үл итгэсэн байртай харна.
- Чи түүнд юу ч хэлээгүй юм уу? Чи яагаад түүнийг авч явсан юм бэ? Түүнд энэ талаар мэдэгдэхгүйн тулд...
- “Эндээс одоохон яв” гэж Эдвард түүний яриаг таслахад царай нь ширүүсч сүрдүүлсэн өнгөтэй боллоо. Тэр яг л цус сорогч шиг харагдаж байв. Тэр Жейкобийг үзэн ядсан харцаар харж байлаа.
Жейкоб хөмсгөө өргөөд ямар ч хөдөлгөөн хийсэнгүй.
- Чи яагаад түүнд хэлээгүй юм?
Тэд чимээгүй болж бие биенээ удтал харлаа. Тайлер, Остин хоёрын ард сурагчид цуглав. Би Майкийг Бентэй зэрэгцэн зогсохыг харлаа. Майк нэг гараа Бений мөрөн дээр урагшаа түлхэх гэж байгаа юм шиг тавилаа.
Энэ гэнэтийн нам гүм байдал аймшигтай зүйлийг ёрлов.
Ямар нэгэн зүйлийг Эдвард намайг мэдээсэй гэж хүсээгүй юм байна.
Ямар нэгэн зүйлийг Жейкоб надаас нуухыг хүссэнгүй.
Ямар нэгэн учраас Калленыхан болон чононууд ойд дайралдаж аюултай ойрхон зөржээ.
Ямар нэгэн зүйлийг Алис өнгөрсөн долоо хоногт урьдчилан харж Эдвард надад худал хэлжээ.
Ямар нэгэн миний хүлээж байсан зүйл. Ямар нэгэн миний мэдэх зүйл ахин давтагдаж хүсээгүй хэн нэгэн иржээ. Энэ бүхэн хэзээ ч дуусахгүй гэж үү?
Миний амьсгаа давхцаж эхлэхэд би зогсоож чадсангүй. Надад сургууль чичирэн газар бүхэлдээ дайвалзан хөдөлж байгаа юм шиг санагдсан ч зөвхөн би чичирч байв.
- Тэр над дээр эргээд иржээ гэж би давчдан хэллээ.
Виктория намайг үхтэл салахгүй нь бололтой. Тэр хуурамч дайралт үзүүлж миний хамгаалалтыг нэвтрэхээр оролдож байв.
Надад аз таарч болох юм. Магадгүй Волтури түрүүлж ирвэл намайг илүү түргэн дуусгах байх.
Эдвард намайг чанга тэврээд миний нүүрийг тайвшируулан иллээ.
- Бүх юм зүгээр гэж тэр надад шивнэлээ. Бүх юм зүгээр. Би түүнд хэзээ ч чамд ойртох боломж өгөхгүй.
Дараа нь тэр Жейкоб руу уурсан харлаа.
- Энэ чиний асуултын хариулт биш нохой минь?
- Чи Беллаг үнэнийг мэдэх хэрэгтэй гэж бодохгүй байгаа юм уу? гэж Жейкоб маргалдлаа. “Энэ бол түүний амьдрал.”
Эдвард яриагаа хамгийн ойрхон зогсч байсан Тайлер ч сонсохооргүй аяархнаар үргэлжлүүлэв.
- Тэр яагаад айж аюул осолд түгшиж байх ёстой гэж?
- Мэхэлж байснаас айлгасан нь дээр.
Миний нүдэнд нулимс цийлэгнэв. Би нүдээ аниад Викториягийн царай түүний уруул болон шүд бас цангасандаа хүрэн улаанаар цогшсон нүдийг нь харлаа. Тэр Эдвардыг өөрийн хайрт Жеймсийн үхэлд буруутгаж байсан. Тэр өшөөгөө авахаас нааш хэзээ ч зогсохгүй.
Эдвард миний нулимсыг хурууныхаа үзүүрээр арчив.
- Чи үнэхээр түүнийг өвтгөхийг хүсээд байна уу? Энэ чинь хамгаалахаас илүү дээр байна гэж үү?
- Тэр чиний бодож байгаагаас илүү хүчтэй гэж Жейкоб хэллээ. “Бас илүү муу.“
Гэнэтхэн Жейкобийн царайны өнгө өөрчлөгдөж тэр Эдвардын хачирхалтай царайг судлан харж эхлэв. Тэр нүдээ нарийсгаад математикийн хүнд бодлого бодож байгаа юм шиг төрхтэй боллоо.
Би Эдвардын биеэ чангалахыг мэдрэв. Би түүний царайг харахаар толгойгоо өргөхөд өвдсөндөө мурийсан харагдана. Ахин нэг аймшигт мөч өнгөрөхөд би Италид өнгөрүүлсэн өдөр, Волтуригийн шилтгээний аймшигтай өрөө, Жейн Эдвардыг хэрхэн хорсолтойгоор зовоож байсныг саналаа...
Энэ дурсамж намайг шавхуурдах шиг болов. Учир нь Эдвардын ахин шаналахыг харснаас Виктория намайг олон зуун удаа алсан нь дээр байлаа.
- Хөгжилтэй юм гээд Жейкоб Эдвардын царайг хараад инээв.
Эдвард давхийгээд бага зэрэг тайвширлаа. Гэсэн ч тэр нүдэндээ илэрсэн шаналсан төрхөө нууж чадсангүй.
Би нүдээ бүлтийлгэн эхлээд Эдвардын зовж шаналсан төрх дараа нь Жейкобийн басамжилсан инээмсэглэлийг харлаа.
- Чи түүнийг яагаа вэ? би шаардан асуув.
- Ямар ч айх зүйл байхгүй, Белла гэж Эдвард аяархан хэллээ. “Жейкоб хэтэрхий сайн ой тогтоолттой юм. Тэгээд л тэр.“
Жейкоб инээмсэглэхэд Эдвард ахин давхийн цочлоо.
- Үүнийгээ зогсоо. Одоохон болиоч.
- Мэдээж чи хүсч байвал гээд Жейкоб мөрөө хавчив. “Гэвч тэр өөрөө буруутай. Түүнд таалагдахгүй байсан ч би санах л болно.“
Би түүн рүү уурсан харахад тэр хүүхэд адил зүггүйтэн инээмсэглэв. - Сургуулийн захирал хийх юмгүй хүмүүсийг сургуулийн талбайгаас хөөхөөр бидэн рүү ирж байна гэж Эдвард надад шивнэлээ. “Англи хэл рүүгээ яв, Белла. Чи оролцох хэрэггүй.“
- Хэтэрхий халамжтай юм, тийм үү? гэж Жейкоб надад хандан хэлэв. “Жижигхэн таагүй явдлаас амьдрал хөгжилтэй байдаг юм. Чамд зугаацахыг зөвшөөрдөггүй гэж таасан ч болж байна?“
Эдвард түүн рүү уурсан харахад хараад уруул нь бага зэрэг ярагдаж шүд нь цухуйлаа.
- Амаа тат, Жейк гэж би хэллээ.
Жейкоб инээд алдав.
- Энэ чинь үгүй гэж байгаа юм шиг сонсогдож байна. Хэрвээ хэзээ нэгэн цагт амьдралаа шинээр эхлэх хэрэг гарвал над дээр ирж болно шүү. Чиний мотоцикль миний гаражад байсан хэвээр байгаа.
Энэ миний хувьд шинэ мэдээ байлаа.
- Чи түүнийг худалдаагүй юмуу. Чи Чарлид амалсан биз дээ.
Би Жейкээс гуйхыг хүссэнгүй тэр миний мотоцикль дээр долоо хоног ажиллах үедээ зохих ёсоор хөлсөө авсан. Харин Чарли миний мотоциклийг хогийн цэг дээр хаяж боломжтой бол шатаах байсан биз.
- Тийм шүү. Би үүнд дуртай. Тэр надад биш чамд хамаатай зүйл. Чамайг буцаж ирэх хүртэл би байлгаж байна аа.
Жейкобийн уруул дээр инээмсэглэл бүжиглэхэд би түүний үл мэдэг инээмсэглэлийг нь саналаа.
- Жейк...
Тэр урагшаа бөхийхөд нүүр нь илүү чухал төрхтэй болж дооглонгуй өнгө нь арилжээ.
- Би урьд нь алдаж байжээ. Бид найз нөхөд байх боломжгүйг чи мэдэж байгаа. Магадгүй бид миний хилийг давахаар оролдоод үзвэл. Над руу хараач.
Би Эдвардад хэр байгааг ойлгож байв. Түүний гар намайг хамгаалан тэвэрсэн хэвээр чулуу адил зогсч байлаа. Би түүний нүүр лүү харахад тайван тэвчээртэй төрхтэй харагдав.
- Би... э-э... үүнийг мэдэхгүй байна, Жейк.
Жейкоб ууртай төрхөө авч хаяв. Тэр Эдвардыг энд байгааг мартсан бололтой шийдэмгий байв.
- Би чамайг өдөр болгон санадаг, Белла. Чамайг байхгүй болохоор бүх юм нэг л.
- Би мэднэ намайг уучлаарай, Жейк. Би зүгээр л...
Тэр толгойгоо сэгсрээд санаа алдав.
- “Би мэднэ ээ. Асуудал үүнд биш биз дээ? Зарим зүйлийг би таамаглаж байна. Найз байх нь хэнд хэрэгтэй юм бэ?” Тэр өвдсөндөө нүүрээ үрчийлгээд энэ байдлаа мэдэгдэхгүйг хичээв.
Жейкобийн шаналал үргэлж надад түүнийг хамгаалах хүсэл төрүүлдэг байсан юм. Энэ бүхэлдээ ухаалаг зүйл биш байсан ч түүнд хэрэгтэй байсан физик хамгаалалтыг би гаргах дөхлөө. Гэвч би түүн рүү хүрэхээр тэмүүлэхэд Эдвард миний гарыг барьсан хэвээр байлаа.
Эдвард хамгаалсан гараа суллав.
- Сайн байна, бүгд ангидаа гэх ширүүн хоолой бидний ард сонсогдов. “Ороорой ноён Кроули.”
- Сургуулиас яв, Жейк гэж би захирлын хоолойг таниад санаа зовон шивнэлээ. Жейкоб квилетийн сургуульд явдаг болохоор түүнд сургуулийн газар нутагт нэвтэрсэн асуудал үүсч болох юм.
Эдвард намайг тавин гараас бариад араасаа дагуулан явлаа.
Ноён Грин үзэгчдийн дундуур түлхэн явж хөмсөг нь нумраад царай нь барайжээ.
- Намайг ахин ирэх үед бүгд хичээлдээ суусан байгаарай. Хэн нэгэн энд зогсч байх юм бол барих болно шүү.
Түүний хоолойны өнгө мэдэгдэхүйц зөөлрөв.
- Аан, ноён Каллен. Бидэнд энд асуудал үүсээ юу?
- Үгүй дээ, ноён Грин. Бид анги руугаа явж байна.
- “Сайн байна. Би чиний найзыг танихгүй юм шиг байна.” Тэр Жейкоб руу эргэн харлаа. “Чи шинэ сурагч уу?”
Ноён Грины нүд Жейкобийг анхааралтай харахад би хэн нэгэнд аюул учрах нь гэж дүгнэлээ. Таагүй явдал ч юмуу.
- Үгүй гэж Жейкоб бага зэрэг инээмсэглэн хариуллаа.
- Тэгвэл намайг цагдаа дуудахаас өмнө таныг сургуулийн талбайгаас гарахыг зөвлөж байна залуу минь.
Жейкобийн мишээлт нүүр дүүрэн инээмсэглэл болон хувирахад би Чарли түүнийг баривчилж байгаа дүр зургийг төсөөлөв. Энэ инээмсэглэл хэтэрхий гашуун хиймэл төрхтэй байлаа. Энэ миний харахыг хүсч байсан инээмсэглэл биш байсан юм.
- Тиймээ ноёнтоон гэж Жейкоб цэргийн хүн шиг тасхийтэл хэлээд замын хажууд байсан мотоциклдоо суулаа. Хөдөлгүүр хүнгэнэж эхлэхэд хаймран дугуй чахран огцом эргэлдлээ. Секунтын дараа тэр хөдлөн алга болов.

Ноён Грин түүнийг шүдээ хавиран харж байлаа.
- Ноён Каллен та өөрийн найзаа сургуулийн талбайд ахин ирүүлэх хэрэггүй шүү.
- Тэр миний найз бишээ ноён Грин. Гэхдээ би түүнд анхааруулна.
Ноён Грин хөмхийгөө зуулаа.
- Ойлгомжтой. Хэрвээ таньд ямар нэгэн таагүй явдал тохиолдоогүй бол би баяртай байна...
- Түүнд санаа зовох хэрэггүй дээ, ноён Грин. Ямар ч таагүй явдал болоогүй.
- Таны зөв гэж би найдаж байна. Тэгэхээр анги руу яв. Та ч гэсэн хатагтай Свон.
Эдвард толгой дохиод намайг дагуулан англи хэлний хичээлийн байшингийн зүг түргэн явлаа.
- Чи хичээлд орохоор хангалттай сайн байна уу? гэж бид захирлаас холдох үед тэр шивнэлээ.
- Тийм гэж би түүнд хариу шивнэсэн ч нэг их итгэлтэй биш байв.
Миний одоо сайн байгаа эсэхээс илүү чухал өөр асуудал байлаа. Би Эдвардтай ярилцах хэрэгтэй байв. Англи хэлний хичээл бол ярилцахад тохиромжтой газар биш байсан юм.
Гэвч ноён Грин бидний араас ирж байсан болохоор өөр сонголт байсангүй.
Бид яльгүй хоцорч ороод суудлаа түргэн эзэллээ. Ноён Берти Фростийн шүлгийг аялгуулан уншиж байв. Тэр биднийг орж очих үеэр уншлагын хэмнэлээ алдахгүйн тулд тоосонгүй.
Би дэвтрээсээ хуудас цаас урж аваад бичиж эхлэхэд догдолсондоо болоод миний бичиг ердийнхөөс илүү замбараагүй боллоо.

Юу болсон юм? Надад бүгдийг хэлээч.

Би хуудсыг Эдвард руу сунгалаа. Тэр санаа алдаад дараа нь бичиж эхлэв. Тэр бүтэн өгүүлбэрийг өөрийн онцгой хичээнгүй бичгээрээ бичихэд надаас хамаагүй бага хугацаа орлоо. Дараа нь надад зурвасыг өгөв.

Алис Викторияг эргэж ирэхийг харсан. Би чамайг хотоос аюулгүй байлгахын тулд авч явсан юм. Өөр ямар ч боломж байсангүй тэр чамд хэтэрхий ойрхон байсан. Эммет Жаспер хоёр түүнд дөхөж очиход Виктория онцгой авъяасаараа үргэлж биднээс мултарчихаад байсан. Тэр биднээс зугтан квилетийн хил рүү дөхөж очсон. Би тусалж чадаагүй Алисийн авъяас бүрэн төгс биш болохоор тэд квилетийхэнтэй таарчихсан. Том саарал чоно Эмметийг хилийн ойролцоо очиход хамгаалахаар гарч ирсэн. Розали эсэргүүцсэн ч гэлээ хүн бүр мөрдөн хөөлтөнд оролцсон. Карлайл Жаспер хоёр байдал хяналтаас гарахаас өмнө бүхний учрыг олсон. Гэсэн ч Виктория биднээс зугтчихсан. Ингээд л болоо.

Би хөмсөг зангидан хуудас цаас руу харлаа. Эммет, Жаспер, Алис, Розали бас Карлайл гээд л бүгд үүнд оролцжээ. Магадгүй Эсми хүртэл оролцсон байж болох ч тэр дурьдсангүй. Тэр ч байтугай квилетийн сүргийн Пол хүртэл оролцож. Энэ нь хялбархнаар дайн болж болох байсан. Миний ирээдүйн гэр бүл миний хуучин найзуудын эсрэг. Тэдний хэн нэг нь гэмтэж болох байв. Би чононууд хэр их аюултай талаар бодоод жижигхэн Алис тэдний эсрэг тэмцэж байна гэж төсөөллөө...
Миний дотор зарсхийв.
Би болгоомжтойгоор бичгийг баллуурдан арилгаад дээр нь бичлээ.

Чарли яах бол? Тэр түүн дээр очиж болох юм.

Намайг дуусах үеэр Чарлид ямар ч аюул учрахгүй гэж итгүүлэхийн тулд Эдвард толгойгоо сэгсэрлээ. Тэр гараа сунгахад би тоолгүй ахин бичиж эхлэв.

Тэр энэ талаар бодоогүй эсэхийг чи мэдэхгүй. Чи тэнд байгаагүй биз дээ. Флорида руу нисэх хэрэггүй байж.

Тэр цаасыг миний гар дээрээс авлаа.

Би чамайг ганцааранг чинь явуулж чадсангүй. Чиний аз болоход хар хайрцаг ч үлдэхгүй.

Энэ ердөө ч тийм зүйл байсангүй. Би түүнгүй явах талаар ерөөсөө бодоогүй. Би зүгээр л бид хамтдаа энд үлдэж болох байсан гэж хэлэхийг хүссэн юм. Түүний хариулт даажигнасан төрхтэй байв. Онгоц уначихсан байхад би бүх орон даяар нисэж чадахгүй. Их инээдтэй байна.

Сая онгоцны сүйрлийн үеийн миний муу азын талаар ярилаа. Бид энэ тохиолдолд яах вэ? Яагаад онгоц сүйрнэ гэж?

Тэр одоо инээмсэглэлээ нуулаа.

Нисэгчид согтуу байсан.

Амархан. Би онгоцоор ниснэ.

За яахав. Би уруулаа жимийгээд ахин уншлаа.

Хөдөлгүүр дэлбэрсэн бол бид газар луу унаж үхэх байсан.

Би газар хангалттай ойртохыг хүлээж байгаад чамайг чанга тэврэн хана руу өшиглөн үсэрч гарах байсан. Тэгээд би ослын газар буцан ирж бид амьд үлдсэн азтай тохиолдолд тэмдэглэгдэнэ.

Би түүн рүү харахад надад хэлэх үг байсангүй.
- Яасан? тэр шивнэлээ.
- Би толгойгоо сэгсрэв. “Юу ч биш.”

Чи надад сүүлчийн удаа хэлээч.

Би энэ сүүлчийн удаа гэж мэдэж байлаа. Бүх юм үргэлжилсээр гэвч хэн ч тоглоогүй байв.
Эдвард миний нүд руу удаан харахад миний царай ямар харагдаж байгаа бол гэж би гайхлаа. Миний царай хүйтэн хацар бараг цусгүй шахам болсон байв. Бас миний сормуус нойтон байв.
Тэр санаа алдан толгой дохилоо.

Баярлалаа.

Цаас миний гараас мултран алга болов. Би толгойгоо өргөөд гайхан нүдээ цавчилахад ноён Берти ширээний дэргэд зогсч байв.
- Та нар бусадтайгаа ямар нэгэн юм хуваалцахыг хүсээ юу, ноён Каллен?
Эдвард толгойгоо өргөөд гэмгүй царайлан дэвтэр дор байсан цаасаа авч түүнд өгөв.
- Миний тэмдэглэл гэнээ? гэж тэр будилсан байртай асуулаа.
Ноён Берти тэмдэглэлийг харахад эргэлзэх юмгүй түүний хичээлийг бичсэн байв. Тэр хөмсөг зангидан эргээд явлаа.
Миний Эдвардгүй цорын ганц хичээл болох математик дээр хэн нэгэн шивнэх чимээ сонсогдов.
- Том индиан дээр тавилаа гэж хэн нэгэн нь хэллээ.
Би эргэн харахад Тайлер, Майк, Остин, Бен нар чимээгүйхэн шивнэлдэн толгойгоо бие бие рүүгээ бөхийжээ.
- Аан, Майк шивнэлээ. Та нар сая Жейкобийн биеийн хэмжээг харсан уу? Тэр лав Калленыг унагах байсан байх аа гэж урамшсан байртай хэлэв.
- Тэгж бодохгүй байна гээд Бен зөвшөөрсөнгүй. Эдвардад ямар нэгэн юм бий. Тэр үргэлж ... өөртөө итгэлтэй байдаг.
- Би Бенийг зөвшөөрч байна гэж Тайлер хэлэв. Эдвардаас гадна өөр залуу түүний том ах нь бий.
- Чи Ла Пушт байл уу? гэж Майк асуулаа. Бид Лорентэй эрэг рүү долоо хоногийн өмнө явсан. Надад итгэ Жейкобийн найзууд түүн шиг л том биетэй.
- Хөөх, Тайлер хэллээ. Юу ч болоогүй нь ямар харамсалтай юм бэ. Энэ яаж төгсөх байсныг бид хэзээ ч мэдэхгүй нь.
- Надад бол дуусаагүй юм шиг санагдаж байна гэж Остин хэлэв. Магадгүй удахгүй бид харах байх.
- Майк инээмсэглэв. “Хэн мөрийцмөөр байна?”
- Арвыг Жейкоб дээр гэж Остин дуугарав.
- Арвыг Каллен дээр гэж Тайлер нэмэрлэв.
- Арвыг Эдвард дээр гэж Бен зөвшөөрлөө.
- Жейкоб гэж Майк хэллээ.
- Хөөе хүүхдүүдээ энэ юу байсныг мэдсэн үү? Остин сониучирхав.
- Үргэлжилж болох юм гэж Майк хэлээд над руу хяламхийхэд Бен Тайлер хоёр зэрэг харлаа.
Тэдний царайны хувирлыг би хараад намайг сонссон болохыг хэн ч тааварлаагүй болохыг би ойлгов. Тэд түргэн эргэж хараад ширээн дээрээ цаас шаржигнуулав.
- Би Жейкобтой ярина аа гэж Майк чимээгүйхэн бувтналаа. 4. Байгаль.

ДОЛОО ХОНОГ МААНЬ ОНЦГҮЙ ӨНГӨРЧ БАЙЛАА.

Үнэн хэрэгтээ юу ч өөрчлөгдөөгүй гэдгийг би мэдэж байв. Тэгэхээр, Виктория бууж өгөөгүй, гэвч тэрнийг бууж өгч байна гэж би ганц хоромын турш ч болтугай бодож байсан билүү? Түүний дахин гарч ирсэн нь миний мэдэж байсныг л баталж өгсөн. Шинэ сандралд орох шалтгаан байсангүй.

Онолын хувьд. Сандралд орохгүй байх нь хийхээс амархан байсан юм.

Төгсөлт хэдхэн долоо хоногийн дараа, харин би сул дорой байдалтайгаар дараагийн гай зовлонгоо хүлээгээд сууж нь байгаа нь бага зэрэг тэнэг санагдав. Надад хүн байх нь хэтэрхий аюултай гэж санагдлаа - зөвхөн бэрхшээлийн төлөөх гуйлга. Над шиг хэн нэгэн хүн байх хэрэггүй. Над шиг азгүй хүн арай бага гай болдог байх хэрэгтэй.

Гэвч хэн ч намайг сонссонгүй.

Карлайл хэлэв, “Бид долуулаа, Белла. Бидэнд бас Алис байна, би Виктория биднийг энэ хамгаалалтаас барьж чадна гэж бодохгүй байна. Бид анхны төлөвлөгөөгөөрөө үлдэх нь Чарлиг аюулгүй байлгахад чухал.”

Эзмэ хэлэв, “Хонгор минь, бид чамд ямар нэг юм тохиолдохыг хэзээ ч зөвшөөрөхгүй. Чи үүнийг мэднэ. Битгий санаа зов.” Дараа нь тэр миний духан дээр үнслээ.

Эммэт хэлэв, “Эдвард чамайг алаагүйд би үнэхээр баярладаг шүү. Чамтай байхад бүх зүйл илүү хөгжилтэй байдаг.”

Розали түүнрүү муухай харлаа.

Алис нүдээ эргэлдүүлээд хэлэв, “Би гомдолтой байна. Чи үүний төлөө жинхнээсээ санаа зовоогүй, тийм биздээ?”

“Хэрэв энэ тийм том хэрэг биш юм бол яагаад Эдвард намайг Флорида-руу чирж аваачсын бэ?” би шаардав.

“Белла, чи Эдвардыг бага зэрэг хэтрүүлдэг талтайг анзаараагүй гэж үү?”

Сэтгэл хөдлөлтэй уур амьсгалыг удирдах өвөрмөц чадвараараа Жаспер миний бие дэх бүхийл сандрал ба түгшүүрийг чимээгүйхэн арилгав. Би дахин өөртөө итгэлтэй болсон байлаа, тэгээд өөрийхөө цөхөрсөн гуйлтыг хориглох боломжийг тэдэнд олгов.

Мэдээж Эдвард бид хоёрыг өрөөнөөс гарахад энэ тайван байдал үгүй болсон юм.

Эцэст нь өнөөх муу санаатай бөгөөд миний үхлийг зорилгоо болгосон вампирыг мартах ёстой гэсэн шийдвэрт хүрэв. Өөртөө л анхааръя.

Би хичээсэн. Гэвч гайхмаар нь гэвэл, үүнтэй адилхан өөр нэг дарамттай зүйл байсан юм, энэ нь намайг онцгой аюулд орсон амьтадын жагсаалтад оруулж ч болохоор зүйл.

Учир нь гэвэл Эдвардын хариу хамгийн ихээр сэтгэлийг минь зовоож байв.

“Энэ Карлайл та хоёрын хоорондох зүйл,” тэр хэлэв. “Мэдээж, чи мэднэ, чи л хүсвэл хэзээд би үүнийг чи бид хоёрын хоорондын зүйл болгоход бэлэн. Чи миний болзлыг мэднэ.” Тэр сахиусан тэнгэр мэт инээмсэглэлээ.

Би түүний болзлыг мэднээ. Эдвард хэзээ ч байсан хамаагүй би л хүсвэл намайг өөрөө хувиргаж өгнө гэж амласан... зөвхөн эхлээд түүнтэй гэрлэсний дараа.

Заримдаа би тэрнийг миний бодлыг уншиж чаддаггүй дүр үзүүлдэг гэж гайхдаг байв. Тэр яаж миний хүлээж авахад бэрхшээлтэй ганц болзлыг оноод хэлчихдэг байнаа? Намайг зогсоож чадах ганц болзол.

Бүхэлдээ, маш муухай долоо хоног. Харин өнөөдөр хамгийн муухай өдөр нь.

Эдвард байхгүй байх өдөр үргэлж муухай байдаг. Энэ долоо хоногт Алис юуг ч урьдчилж хараагүй, иймд би тэрэнд ах нартайгаа ан хийх боломжийг алдалгүй яв гэж шаардав. Түүнд ойр хавиаасаа амархан идэш агнах ямар уйтгартай байгааг би мэдэж байлаа.

“Яв, хөгжилдөөд ир,” би түүнд хэлэв. “Надад хэдэн уулын арслан хүүдийлээд ир.”

Түүнийг надаас явахад ямар хэцүү байсныг би түүнд хэзээ ч хэлэхгүй - яаж надад ганцаардмал xар дарсан зүүднүүдийг авчирч байсныг. Хэрэв тэр үүнийг мэдвэл түүнд аймшигтай санагдаж намайг зайлшгүй тохиолдолд ч орхиж явахаас айна. Энэ яг л түүнийг эхний үед, Италиас эргэж ирж байсантай адил байв. Түүний алтлаг нүд хар болсон байлаа, тэр цангаанаасаа болж зайлшгүйгээсээ ч илүү шаналж байсан юм. Иймээс би зоригтой царай гарган түүнийг хаалгаруу түлхэв, тэнд Эммэт Жаспер хоёр явах гэж байлаа.

Тэр намайг нэвт харж байсан гэж бодож байна. Бага зэрэг. Өнөө өглөө миний дэрэн дээр зурвас үлдээсэн байв.

“Би тун удахгүй эргээд ирнэ, чи намайг санах цаг ч гарахгүй. Миний зүрхийг харж байгаарай - чамтай цуг үлдээлээ.”

Ингээд надад нэгэн том, хоосон бүтэнсайн өдөр бий боллоо, гэхдээ өглөө нь намайг сатааруулах Ньютоны дэлгүүр дэхь ээлжтэй байв. Тэгээд мэдээж Алисийн тайтгаруулсан амлалт:

“Би гэрийн ойр хавиар ан хийнэ. Хэрэв би чамд хэрэг болвол гэрээс арван таван минутын зайтай л байх болно. Бэрхшээл тулгарвал би ойрхон шүү.”

Орчуулга: Эдвардыг явсан гээд ямар нэг инээдтэй зүйл битгий хийгээрэй.

Алис үнэхээр Эдвардын адил миний ачааны машиныг эвдлэх чадалтай.

Би сайн талыг нь харах гэж хичээв. Ажлыхаа дараа би Анжела-д зарлал бичихэд нь тусалхаар төлөвлөв, энэ нь намайг сатааруулж өгч байсан юм. Эдвардын байхгүй байгаатай холбогдуулан Чарли маш сайхан зантай байв, иймд энэ байдал нь дуусан дуустлаа надад сайхан санагдав. Хэрвээ би Алисыг гуйхаа тултлаа өрөвдмөөр байдалд орвол тэр надтай хамт хононо. Харин дараа нь Эдвард гэртээ ирнэ. Ингэж би аврагдана.

Ажилдаа тэнэг хүн шиг эрт очихгүйн тулд би өглөөний хоолоо удаанаар идэв, Чирио-г нэг нэгээр нь авч идэж байлаа. Дараа нь аяга тавгаа угааж дуусаад соронзнуудыг хөргөгчин дээр тэгшхэн эгнээ болгон өрөв. Магадгүй би өөртөө тэсэхийн аргагүй өвчинг бий болгож байсан байх.

Сүүлийн хоёр соронз - дугариг хар ширхэгүүд миний дуртай нь байсан юм, яагаад гэвэл тэд ямар ч хүч хөдөлмөргүйгээр шууд арван хуудсыг хөргөгчинд тогтоож чаддаг - миний хүчийг оролцуулалгүйгээр. Тэдний туйлшрал нь эсрэг байв; сүүлийхийг тогтоож эгнээг дуусгах гэх болгонд өөр нэг нь байрнаасаа үсрээд байлаа.

Ямар нэг шалтгаанаар - магадгүй заналхийлсэн солио байх - энэ үнэхээр намайг бухимдуулж байв. Тэд яагаад хүссэнээр минь тогтчихгүй байгаан болоо? Тэнэглэл ба зөрүүд зан, би тэднийг хамтад нь чихсээр байлаа, яг л тэд гэнэт буугаад өгчих юм шиг найдсаар. Би нэгийг нь эргүүлчихэж болох байсан, гэвч энэ нь ялагдаж байгаа мэт санагдав. Эцэст нь, соронзнуудаас илүү өөртөө уурлан, тэднийг хөргөгчнөөс татаж аваад бүгдийг нь хоёр гартаа атгав. Үүнд бага зэрэг чармайлт хэрэг болсон юм - тэд эсэргүүцэх хангалттай хүчтэй байлаа - гэвч би тэднийг зэрэгцүүлэхийн тулд хүчлэв.

“Харж байнуу?” би чангаар хэллээ - амьгүй зүйлтэй ярих нь яавч сайны дохио биш - “Энэ тийм ч аймшигтай биш, тийм үү?”

Хоромын турш би тэнд тэнэг амьтан шиг л зогсов, шинжлэх ухааны хуулийг зөрчөөд үр дүнд хүрэхгүй гэдгээ хүлээн зөвшөөрч чадахгүй байлаа. Дараа нь санаа алдаад соронзнуудыг хөргөгчин дээр тус тусд нь наав.

“Хатуу чанга байгаад хэрэг байхгүй,” би бувтнав.

Бас л эрт байлаа, гэхдээ амьгүй зүйлс эргүүлээд ярьж эхэлхээс өмнө гэрээсээ гарсан нь дээр гэж шийдэв.
Ньютоныд ирэхэд, Майк ээжийгээ лангуундаа шинэ үзүүлэнгүүдээ өрж байх зуур байшингийн жигүүрийг маш цэгцтэйгээр хуурай алчуураар арчиж байлаа. Би тэднийг маргалдаж байхад нь ирсэн байв, тэд намайг ирснийг мэдээгүй.

“Гэхдээ Тайлер зөвхөн энэ удаад л явж болно,” Майк гомдоллов. “Та төгсөлтийн дараа гэж хэлсэн шдээ.”

“Чи хүлээх л болж дээ,” гэж хадагтай Ньютон таслав. “Тайлер та хоёр хийж болох өөр зүйлийн талаар бодож болох юм. Цагдаа нар Сийтл-д юу болоод байгаагийн учрыг олтол чи тийшээ явахгүй. Бэт Кроули ч бас Тайлэрийг явахыг зөвшөөрөөгүй, иймээс битгий намайг муу хүн мэт аашлаад бай - өө, өглөөний мэнд, Белла,” намайг орж ирэхэд тэр дууныхаа өнгийг даруй солин хэлэв. “Чи их эрт иржээ.”

Карен Ньютон спорт хэрэгслийн дэлгүүр дэх тусламж гуйж болохоор цорын ганц хүн гэж би бодов. Түүний төгс, гэгээлэг шаргал үс нь үргэлж хүзүүнийх нь ард гоёмсог мушгиагаар самнагдсан байдаг, тэр гарын хумсаа мэрэгжлийн хүнээр засуулжээ, хөлийн хумс нь ч ялгаагүй - түүний оломтой өндөр өсгийтэй гуталны цаанаас энэ нь ил харагдаж байв, тэрний гутал нь Ньютоны дэлгүүрт өрөөстэй байгаа аяны гутлуудтай ямар ч төсгүй байлаа.

“Хөдөлгөөн багатай байлаа,” гэж хошигнон лангуун доороос цайвар улбар шар өнгийн муухай хантаазаа шүүрэн авлаа. Хадагтай Ньютон Чарлигийн адилаар Сийтл-д болсон зүйлийн талаар санаа зовсонд нь би гайхшрав. Би түүнийг хэтрүүлж байнa гэж бодсон.

“Тэгэхээр...” гэж хадагтай Ньютон хэсэг хугацааны турш эргэлзэв, тэр гартаа кассны хажууд өрөх гэж байгаа сурталчилгааны хуудсуудыг тухгүйгээр барьсан байв.

Хантаазандаа нэг гараа шургуулаад би зогсолоо. Би энэ харцыг ойлгосон юм.

Би энд энэ зун ажиллахгүй гэдгээ Ньютоных-д хэлхэд - хамгийн ачаалалтай улиралд орхиж явах болоход - тэд Кети Маршалыг миний оронд авахаар бэлтгэж эхэлсэн. Тэд үнэхээр бид хоёрт зэрэг цалин өгч чадахгүй, иймээс энэ өдөр удаан үргэлжлэх мэт санагдахад…

“Би утасдах гэж байсан юм,” хадагтай Ньютон үргэлжлүүлэв. “Бид өнөөдөр их ажилтай гэж бодохгүй байна. Майк бид хоёр болгочих байх. Харамсалтай байна л даа, чи буцаад явж дээ...”

Жирийн өдөр ийм зүйл тохиолдвол би туйлын ихээр баярлах байсан. Гэвч өнөөдөр... тийм ч их биш.

“За,” би санаа алдаж мөр минь сулрав. Одоо би юугаа хийнээ?

“Энэ шудрага биш байна, ээжээ,” Майк хэлэв. “Хэрэв Белла ажиллахыг хүсэж байвал...”

“Үгүй дээ, зүгээр, хадагтай Ньютон. Нээрээ шүү, Майк. Би шалгалтандаа бэлдэх ёстой, бас бус зүйлс ч байгаа...” Тэднийг маргаантай байхад нь би нэмж өөр маргааны үүсвэр болоод яахав. “Баярлалаа, Белла. Майк, чи дөрөвдүгээр жигүүрийг алгасчихлаа. Өмм, Белла, чи замдаа энэ сурталчилгааны хуудсуудыг хаячихаж чадахгүй биз? Эднийг орхиод явсан охинд би лангуун дээрээ өрнө гэж хэлсэн юм, гэвч надад үнэхээр зай алга.”

“Мэдээж, асуудалгүй.” Би хантаазаа буцааж тавиад, хуудсуудыг гартаа хавчуулаад манантай бороонд гарлаа.

Хогийн цэг Ньютоны хажууханд байв, ажилчдын машины зогсоолын дэргэд. Би замдаа тааралдсан чулуунуудыг ууртайгаар өшигчин хөлөө чирэн явлаа. Нэг үг онцгойлон миний анхаарлыг татав.

Би хуудсуудыг хоёр гараараа шүүрэн аваад гарчигийн доорх зурагруу ширтлээ. Хоолойд минь бул чулуу тээглэх шиг л болов.

ОЛИМПИЙН ЧОНЫГ АВАР.

Энэ үгсийн доор гацуурын өмнө суусан чоныг нарийвчлан зуржээ, түүний толгой нь сарлуу чиглэн тэрээр ульж байв. Энэ нь сэтгэлд тавгүй зураг байлаа; чоно ямар нэг учраас зовиурласан харагдав, энэ нь түүнийг уйтгарласан харагдуулж байсан юм. Яг л тэр зовлонгоосоо болж ульж байгаа юм шиг.

Харин дараа нь би ачааны машинруугаа гүйлээ, хуудсууд гарт минь байсаар л байв.

Арван таван минут - надад байсан бүх зүйл. Гэвч энэ нь хангалттай урт хугацаа байх ёстой. Ла Пуш-д хүрэхэд арван таван минут л байв, тэгээд мэдээж хотруу орхоосоо өмнө хилийг давах гэж хэдэн минут зарцуулна.

Ачааны машин маань ямар ч хүндрэлгүйгээр нүжигнэж байлаа.

Алис намайг ингэж байгааг харж чадахгүй, яагаад гэвэл би үүнийг урьдаас төлөвлөөгүй. Гэнэтийн шийдвэр, энэ л түлхүүр нь! Би хангалттай хурдалвал, энэ нөхцөл байдлыг ашиглаж болно.

Би яарсандаа нойтон хуудсуудыг шидчихэв, тэгтэл тэд замбраагүйгээр зорчигчийн суудлаар нэг тарлаа - зуу зуун тодруулсан гарчигууд, зуу зуун шар фон дээрх бараан, ульж буй чононууд.

Би машиныхаа шил арчигчийг асаан, хуучин хөдөлгүүрийн нүргээнтэй чимээг анхааралгүй нойтон шулуун замаар хурдаллаа. Цагт тавин таван километр хурдлах нь миний машины хамгийн өндөр хурд, иймээс би энэ нь хангалттай байгаасай гэж залбирав.

Би хилийг хаана байгаа талаар юу ч мэдэхгүй байлаа, гэвч би Ла Пушийн эхний байшингуудад хүрээд арай итгэлтэй болов. Энэ нь Алисийн намайг дагаж болохоос ч илүүтэй хол.

Би түүнрүү Анжела дээр очсон хойноо залгахаар шийдэв, ингэж түүнд зүгээр гэдгээ мэдэгдье. Түүнд уурлах шалтгаан байхгүй. Тэр надад уурлаж ч чадахгүй - Эдвард иргэж ирээд бид хоёрт хоюуланд нь уурлана.

Танил гандсан улаан байшингийн өмнө зогсоход ачааны машин маань шууд л нүжигнэж эхлэв. Өмнө нь орогнодог байсан жижиг газарлуугаа харахад хоолойд минь дахиад л овооросон юм тээглэх шиг боллоо. Энд байсан сүүлийн өдрөөс хойш зөндөө хугацаа өнгөрчээ.

Хөдөлгүүрээ унтрааж амжхаас өмнө Жекоб хаалган дээр гараад иржээ, түүний царай хоосон бас цочирдсон байв.

Хөдөлгүүрийн нүжигнээн арилах тэр чимээгүй мөчид би түүний амьсгаадахыг сонсов.

“Белла?”

“Сайн уу, Жейк!”

“Белла!” тэр эргүүлээд орилов, тэгээд миний хүлээж байсан түүний нүүрэн дэх инээмсгэлэл яг л нар үүлнээс чөлөөлөгдөж байгаа мэт харагдлаа. Түүний шүд улаан хүрэн арьсанаас нь ялгаран тод гялалзаж байв. “Итгэж чадахгүйнээ!”

Тэр ачааны машинруу гүйж ирээд намайг онгорхой хаалганаас бараг мулт татав, тэгээд бид яг л жоохон хүүхдүүд шиг дээш доош үсэрцгээлээ.

“Чи яаж энд ирвээ?”

“Би зугтчихсан!”

“Гайхалтай!”

“Сайн уу, Белла!” Билли юун шуугиан гараад байгааг харах гэж үүдрүү өөрийгөө түрэн ирсэн байлаа.

“Сайн уу, Бил!”

Дараа нь надад агаар дутагдаж эхлэв - Жекоб намайг шүүрэн аваад амьсгалахад хэт чангаар баавгайн тэврэлтээр тэврэн эргүүлж орхив. “Хөөх, чамайг энд дахин харах сайхан байна шүү!”

“Амьсгалж... чадахгүйнээ,” би амьсгаадав.

Тэр инээгээд намайг буулгалаа.

“Тавтай морил, Белла,” тэр инээнгээ хэлэв. Түүний ингэж хэлсэн нь яг л гэртээ тавтай морил гэж байгаа юм шиг сонсогдлоо.

Гэрт сууж ч чадхааргүй хэт хөөрсөн байсан учраас бид зугаалж эхлэв. Жекоб алхаж байхдаа бараг л харайж байв, харин би түүнд миний хөл арван фит урт биш гэдгийг сануулах хэрэгтэй боллоо.

Алхаж байхдаа би өөрийгөө өмнө нь Жекобтай хамт байдаг байсан шигээ мэдэрлээ. Арай залуу, арай хариуцлага муутай. Ямар нэг сайхан шалтгаангүйгээр ямар нэг тэнэг зүйл хийж чадах хэн нэгнээр.

Бидний ярих бөөгнөсөн зүйлс ярианы эхний хэдэн сэдвүүд дээр үргэлжлэв: бид ямаршуухан амьдарч байсан, юу хийж байсан, бас намайг энд юу авчирсан талаар. Би түүнд эргэлзээтэйгээр чонотой хуудсуудыг хэлхэд нүжигнэсэн инээд моднуудаас эргээд цуурайтав.

Гэвч дараа нь, агуулахын араар алхаж, First Beach-ийн ирэмгийг хүрээлсэн шигүү бутан дундуур шахалдан явахдаа бид ярианыхаа хүнд хэсэгт орсон юм. Эрт орой хэзээ нэгэн цагт бид бидний удаан хугацааны салалтын талаар ярих хэрэгтэй байсан, тэгээд би найзыхаа нүүрэнд нэгэн танил бөгөөд шаналсан төрхийг олж харлаа.

“Тэгэхээр, ямартай ч юу болсон юм бэ?” Жекоб асуухдаа замдаа тааралдсан модыг хэтэрхий хүчтэйгээр өшиглөв. Тэр элсэн дээгүүр хурдтай хөдөлсөөр чулууг цохиж эхэллээ. “Тэгэхээр, биднийг хамгийн сүүлийн удаа... нөгөө, тэрнээс өмнө, чи мэднэ дээ...” Тэр үг хэлэхдээ чармайлт гаргаж байлаа. Тэр гүнзгий амьсгаа аваад дахин оролдов. “Миний асуух гээд байга зүйл бол... бүх зүйл тэр чамайг хаяж явахаас өмнөх байдалд эргээд орчихсон юмуу? Чи түүнийг бүх зүйлд уучилсан гэж үү?”

Би гүнзгий амьсгаа авлаа. “Энд уучлаад байх зүйл байхгүй.”

Би энэ хэсгийг алгасахыг хүсэж байв, урвалтыг, зэмлэлийг, гэвч бид өөр зүйлийн талаар ярьж эхлэхээс өмнө энэ тухай ярих ёстойг би мэдэж байлаа.

Жекобын царай яг л лемон долоочихсон юм шиг үрчийв. “Өнгөрсөн есөн сард, тэр шөнө Сэм чамайг олохдоо зураг авчихсан байсан ч болоосой. Энэ нь баримт А болох байсан юм.”

“Бид шүүх хурал дээр байгаа биш шүүдээ.”

“Магадгүй хэн нэгэн тэнд байх ёстой.”

“Чи түүний явсан шалтгааныг нь мэдвэл тэрнийг буруутгахгүй.”

Тэр хэдэн хоромын турш надруу гөлрөв. “За за,” тэр ёжлон дуудав. “Намайг гайхшруулаач.”

Түүний дайсагнасан байдал намайг залхаав - түүний ууртай байдал нь намайг зовоож байлаа. Энэ нь надад дээр үед болж өнгөрсөн нэгэн хүйтэн хөндий өдрийг санагдуулав, Сэмийн тушааснаар - тэрний биднийг найзууд байж болохгүй гэж хэлсэн өдөр. Надад тайвширхад хэдэн хором шаардагдлаа.

“Эдвард намайг вампируудтай хамт байх нь буруу гэж бодоод өнгөрсөн намар намайг хаяж явсан. Түүний явах нь надад тустай гэж тэр бодсон.”

Жекоб түр азнав. Тэр хоромын турш тэмцэх хэрэгтэй байлаа. Түүний хэлэх гэж байсан үгс одоо хэрэглэхгдэхгүй нь тодорхой болов. Би түүнийг Эдвардын шийдвэрийн учрыг мэдээгүйд баярлаж байлаа. Би тэрний юу бодож байгааг зөвхөн төсөөлж л чадаж байв, хэрэв тэр Жаспер намайг алах гэж оролдсныг мэдэж байвал.

“Тэгсэн ч тэр иргээд ирсэн, тийм биш гэж үү?” Жекоб бувтнав. “Тэр шийдвэртээ үнэнч байж чаддаггүй нь тун харамсалтай.”

“Хэрэв чи санаж байвал, би явж түүнийг авчирсан.”

Жекоб хэсэг хугацааны турш надруу ширтлээ, харин дараа нь буруу харав. Түүний царай нь тайвширжээ, тэгээд тэр ярьж эхлэхэд хоолой нь тайван байлаа.

“Энэ үнэн. Гэвч би юу болсныг ерөөсөө сонсоогүй. Яг юу болсон юм бэ?”

Би уруулаа хазангаа эргэлзэв.

“Энэ нууц юмуу?” Түүний хоолой нь доогтой байлаа. “Чамд надад хэлэхийг зөвшөөрөөгүй юмуу?”

“Үгүй,” би ширүүнээр хэлэв. “Энэ зүгээр л маш урт түүх.”

Жекоб хямсгар инээмсэглэв, тэгээд эрэгрүү алхахдаа намайг хойноос нь очихыг хүлээсээр байлаа.

Хэрэв Жекоб ингэж аашлаад байвал түүнтэй хамт байх нь тийм ч хөгжилтэй зүйл биш байв. Би өөрийн мэдэлгүй түүний хойноос дагахдаа буцаж эргээд явах хэрэгтэй үгүйдээ эргэлзэж байлаа. Хэрэв би гэртээ харивал Алистай нүүрэлдэнэ... Би яараагүй юм шиг байхаар болов. Жекоб нэгэн аварга, танил модруу дөхлөө - бүхэл бүтэн мод, үндэс гээд бүх юмтайгаа, мод цагаанаар цайрж элсэнд гүнд шигдсэн байлаа; нэг талаар энэ бидний мод байсан юм.

Жекоб байгалийн сандал дээр суугаад дэргэдэх хоосон зайг дэлсэв.

“Би урт түүхээс татгалзахгүй ээ. Энд ямар нэг үйл явдал бий юу?”

Би нүдээ эргэлдүүлээд түүний хажууд суулаа. “Хэдэн үйл явдал байгаа,” би хүлээн зөвшөөрөв.

“Үйл явдалгүйгээр энэ жинхэнэ аймшиг болохгүй байсан биз.”

“Аймшиг!” би дооглов. “Чи сонсох юмуу үгүй юмуу, эсвэл чи миний яриаг тасалж найзуудыг минь бүдүүлгээр хэлэх гээд байгаа юмуу?”

Тэр амаа түгжээд дараа нь үл үзэгдэх түлхүүрийг мөрөө давуулан шидэж буй мэт жүжиглэв. Би инээхгүй байхыг хичээсэн ч бүтэлгүйтэв.

“Би чиний аль хэдийн мэдэж байгаа зүйлээс эхэлье,” би шийдээд эхлэхээсээ өмнө толгойдоо үйл явдлыг эмхлэх гэж оролдлоо.

Жекоб гараа өргөв.

“Эхлээрэй.”

“Сайн хэрэг,” тэр хэлэв. “Тэр үед юу болсныг ч би нэг их сайн ойлгоогүй.”

“За, тэгэхээр, энэ их хүндрэлтэй л дээ, тиймээс анхааралтай сонс. Чи Алисийг юм хардаг гэдгийг мэдэх үү?”

Би түүний ууртай ширүүн төрхийг олж харлаа - чононууд вампируудын ер бусын чадвартай гэх домгийг үнэн гэдэгт огтхон ч баяртай байдагүй байсан юм - би Эдвардыг аврахын тулд Италируу явсан талаарх яриагаа үргэлжлүүлэв.

Би чухал биш зүйлсийг алгасан аль боломжтойгоороо л товчилж ярив. Эдвард намайг үхсэн гэж сонсоод өөрийгөө алах гэж байсныг Алис урьдчилж харсан тухай ярьж байхдаа би Жекобын нүүрний хувирлыг ойлгох гэж хичээв, гэвч түүний царай нууцлаг байлаа. Тэр миний яриаг нэг л удаа тасалсан юм.

“Урьдчилан харагч цус сорогч биднийг харж чадах уу?” тэр асуув, түүний царайнд уур хилэн, баяр хөөр хамтдаа байлаа. “Үнэн үү? Гайхалтай!”

Би шүдээ зуув, тэгээд бид чимээгүйд сууцгааж байв, түүний царай намайг үргэлжлүүж ярихыг хүлээж байсан юм. Би түүнрүү алдаагaa ухаартал нь гөлрөв.

“Өө!” тэр хэлэв. “Уучлаарай.” Тэр амаа дахин түгжив.

Би Волтури-гийн тухай ярианд хүрэхэд түүний хувирлыг ойлгоход амархан боллоо. Тэр шүдээ зуув, түүний гар нь бэржийсэн байлаа, мөн тэрний хамар нь хөдлөв. Би тодойрхой зүйлс ярилгүй зөвхөн Эдвард биднийг бэрхшээлээс гаргасан тухай л ярилаа, би тэрэнд Эдвард бид хоёрын амлалт, бас хүлээж байсан зочлолтын тухай юу ч цухуйлгасангүй. Жекоб-д миний хар дарсан зүүднүүд хэрэггүй.

“Одоо чи болсон үйл явдлыг бүхэлд нь мэдлээ,” би дуусгав. “Тэгэхээр, одоо чиний ярих ээлж. Энэ амралтын өдрүүдэд намайг ээжтэйгээ хамт байх үед юу болсон юм бэ?” Би Жекобыг Эдвардаас илүү тодорхой ярина гэдгийг мэдэж байлаа. Тэр намайг айлгахаас эмээхгүй.

Жекоб урагш тонгойхдоо тэр дороо сэргэв. “Тэгэхээр, Эмбри Күил бас би бүтэнсайны шөнө харуулд гарж байсан юм, зүгээр л байнга хийдэг зүйл дээ, гэнэт хаанаас ч юм бүү мэд - бам!” Тэр тэсрэлтийг гараа шидлэн үзүүлэв. “Энэ өнөөх зүйл чинь - шинэхэн ул мөр, арван таван минутаас хэтрээгүй. Сэм биднийг хүлээхийг хүссэн, гэвч би чамайг явсныг мэдээгүй, бас би чиний цус сорогчид чамайг дагасаар байгаа үгүйг ч мэдэхгүй байсан. Ингээд бид түүний араас хамаг хурдаара хөөлөө, гэвч биднийг барихаас өмнө тэр хилийн зураасыг өнгөрчихсөн. Бид тэрнийг иргэж ирнэ гэж найдан хилийн шугамын дагуу тарж зогсцгоосон. Энэ үнэхээр санаа зовоож байсан шүү, чамд хэлчихье.” Тэр толгойгоо сэгсэрхэд тэрний бүлгэмд элсээд, тайруулснаас хойш ургасан үс нь нүдрүү нь унаж ирэв. “Бид өмнө зүгрүү хэт хол явсан. Калленыхан тэрнийг буцаагаад бидний нутгаас хойшоо хэдхэн милийн зайруу хөөчихсөн. Бид тэрнийг хаана хүлээхээ мэдэж байсан бол энэ нь бидний хийж болох сайхан отолт байх байсан юм.”

Тэр одоо толгойгоо сэгсрэхдээ ярвайв. “Сэм ба бусад нь биднээс түрүүлээд тэрнийг барихад энэ нь аз туршсан хэрэг болж хувирсан юм. Тэр яг хилийн шугаман дээр байсан, харин вампирын гэр бүл яг тэнд хилийн нөгөө талд байсан. Нэг том биетэй нь, тэрний нэр нь хэн бэ,”

“Эммэт.”

“Тиймээ, тэр. Эммэт тэрэнлүү дайрсан, гэвч тэр улаан үст их хурдан юм билээ! Тэр яг түүний хойноос хөөхдөө Пол-ыг бараг л мөрөгчихсөн. Тэгээд, Пол... чи Пол-ыг мэднэ дээ.”

“Тиймээ.”

“Тэр удирдлагаа алдчихсан. Түүнийг буруутгаж байна гэж хэлж чадахгүй ээ - том цус сорогч яг түүний дээр байсан. Тэр харайгаад - хөөе, надруу битгий ингэж хараад бай л даа. Вампир бидний нутаг дээр байсан.”

Би түүнийг үргэлжлүүж яриулахын тулд царайгаа тайван байлгахыг хичээв. Энэ бүхэн сайнаар дууссаныг мэдэж байсан ч хумс минь алгаруу шигдэж байлаа. 5. Ижлээ олох

“ЧИ ЗҮГЭЭР ҮҮ, ЖЕЙК? ЧАРЛИ ХЭЛЭХДЭЭ ЧАМД ХЭЦҮҮ БАЙСАН ГЭСЭН... Бага зэрэг ч болтугай дээрдэж байнуу?”

Тэр дулаан гараараа миний гарыг барив. “Тийм ч муу бишээ,” тэр хэлсэн ч миний нүдрүү огт харсангүй.

Тэр солонгорсон өнгийн хайрга чулууруу ширтсээр модон сандалруу намайг татан алхав. Би бидний модон дээр буцаад суулаа, гэвч тэр миний хажууд суухын оронд чийгтэй чулуун газар дээр суув. Ийм байдлаар тэр надаас царайгаа нуух илүү амар байсан байх. Тэр миний гарыг барьсаар л байлаа.

Би чимээгүйг эвдэхийн тулд түрүүлж ам нээв. “Намайг энд байснаас хойш удаан хугацаа өнгөрчээ. Би магадгүй маш их зүйлсийг өнгөрөөчихсөн байх. Сэм Эмили хоёр ямаршуухан байгаа вэ? Бас Эмбри? Мөн Күил...?”

Би Күилийг Жекобын хувьд эмзэг сэдэв нь гэдгийг санаад тал өгүүлбэр дээрээсээ гацав.

“Күил,” Жекоб санаа алдав.

Тэгэхээр энэ бүх зүйл болчихож - Күил сүрэгт нэгдчихэж.

“Надад харамсалтай байна,” би бувтналаа.

Миний гайхширалд Жекоб тургилав. “Түүнд ийм зүйл битгий хэл.”

“Энэ чинь юу гэсэн үг вэ?”

“Күилд харамсах хэрэггүй. Зүгээр л эсэргээрээ - тэр эрч хүчтэй болсон. Ерөнхийдөө баяртай байгаа.”

Энэ нь надад утгагүй санагдлаа. Бусад бүх чононууд тэдний найз тэдний хувь заяаг хуваах болсонд санаа сэтгэлээр унасан байсан юм. “Тиймүү?”

Жекоб намайг харахын тулд толгойгоо хазайлгав. Тэр инээмсгэлээд нүдээ эргэлдүүллээ.

“Күил үүнийг түүнд тохиолдож байгаа хамгийн сайхан зүйл гэж бодож байгаа. Бас тэр буцаад найзуудаа олж авсандаа баяртай байгаа - бүлгэмийн нэг хэсэг болсондоо.” Жекоб дахиад л тургилав. “Миний бодлоор гайхаад байх зүйл байхгүй. Энэ чинь Күил шүүдээ.”

“Тэр үүнд дуртай гэж үү?”

“Үнэндээ... тэдний ихэнх нь дуртай,” Жекоб удаанаар хүлээн зөвшөөрөв. “Үүнд эргэлзээгүй сайн талууд байдаг юмаа - хурд, эрх чөлөө, хүч... гэр бүлийн мэдрэмж... Сэм бид хоёрт л зөвхөн энэ нь зовлонтой санагддаг. Тэгээд Сэм үүнийг аль эрт дуусгасан. Иймээс одоо би уйланхай амьтан болчхоод байна.” Жекоб өөрийгөө шоолон инээв.

Надад мэдэхийг хүссэн маш олон зүйлс байлаа. “Сэм та хоёр яагаад ийм өөр юм бэ? Ямар ч байсан Сэм-д юу тохиолдсын? Юунд асуудал байна?” Асуултууд Жекобыг хариулах зай гаргахгүй л амнаас минь урссаар байлаа, Жекоб дахиад л инээв.

“Энэ их урт түүх л дээ.”

“Би чамд өөрийхөө урт түүхийг ярьж өгсөн. Үүнээс гадна би буцах гэж яараагүй байна,” би хэлээд, яригдах бэрхшээлийг бодон муухай царайлав.

Тэр миний үгсийн далд утгыг ойлгон надруу огцом харлаа. “Тэр чамд уурлах уу?”

“Тийм,” би хүлээн зөвшөөрөв. “Би түүний хүсээгүй зүйлийг хийхийг тэр үнэхээр үзэн яддаг... аюултай зүйлийг.”

“Хүн чононуудтай цагаа өнгөрүүлэх гэх мэтчилэн үү?”

“Тимээ.”

Жекоб мөрөө хавчив. “Тэгвэл битгий буц. Би буйдан дээр унтчихна.”

“Гайхалтай санаа байна,” би үглэв. “Яагаад гэвэл тэр намайг хайж энд ирнэ.”

Жекоб хөшөөд, дараа нь хүйтнээр инээмсэглэв. “Ирэх болов уу?”

“Тэр намайг гэмтэх эсвэл ямар нэг зүйл болно гэж айж байвал - магадгүй л юм.”

“Миний санаа яаж ч байсан дээр сонсогдож байна.”

“Гуйя, Жейк. Энэ чинь үнэхээр миний уурыг хүргэж байна шүү.”

“Яг юу нь?”

“Та хоёр хоюулаа бие биенээ алахад бэлэн байгаа чинь!” би гомдоллов. “Энэ чинь намайг галзууруулж байна. Та хоёр яагаад боловсон байж болдоггүй юм бэ?”

“Тэр намайг алахад бэлэн гэж үү?” Жекоб миний ууранд анхаарлаа хандуулалгүй догшин инээмсэглэн асуув.

“Чам шиг бишээ!” би орилж байгаагаа мэдлээ. “Тэр ядаж л үүнд насанд хүрсэн хүн шиг хандаж чадна. Чиний шархалж байгаа чинь намайг ч бас шархлуулна гэдгийг тэр мэдэж байгаа - иймээс тэр хэзээ ч тэгэхгүй. Чи үүнд санаа тавиад ч хэрэггүй!”

“Тиймээ, зөв,” Жекоб бувтнав. “Би түүнийг энх тайвныг эрхэмлэгч гэдэгт итгэлтэй байна.”

“Ёох!” би гараа түүнийхаас татан аваад толгойг нь түлхэв. Дараа нь өвдөгөө цээжиндээ авчраад гараараа чанга тэвэрлээ.

Би уурссаар тэнгэр өөд гялбав.

Жекоб хэдэн хоромын турш чимээгүй байв. Эцэст нь, тэр газраас босон миний хажууд ирж суугаад гараа миний мөрөн дээр тавилаа. Би үүнийг нь сэгсэрчихэв.

“Уучлаарай,” тэр аяархнаар хэлэв. “Би биеэ зөв авч явахыг хичээнээ.”

Би хариулсангүй.

“Чи Сэмийн тухай сонсохыг хүссээр л байнуу?” тэр санал болгов.

Би мөрөө хавчлаа.

“Миний хэлсэнчлэн, энэ урт түүх. Бас маш... хачин. Энэ шинэ амьдралын тухай маш их хачин зүйлс бий. Надад чамд үүний талыг ч болтугай ярьж өгөх цаг байгаагүй. Бас Сэмийн өнөөх зүйл - нөгөө, би үүнийг зөв тайлбарлаж чадах үгүйгээ ч мэдэхгүй байна.”

Миний уурыг үл хайхран түүний үгс сонирхлыг минь татав.

“Би сонсож байна,” би эв хавгүйхэн хэллээ.

Нүднийхаа үзүүрээр би түүний инээмсэглэж байхыг харав. “Сэм үүнийг биднээс хавьгүй хэцүүгээр давж гарсан. Яагаад гэвэл тэр хамгийн анхных байсан, бас ганцаараа, тэр юу болоод байгаагаа хэлэх хүнгүй байв. Сэмийн өвөө түүнийг төрөхөөс өмнө нас барсан, бас түүний аав хэзээ ч тэрний дэргэд байгаагүй. Тэнд шинж тэмдэгүүдийг таних хүн байгаагүй. Энэ анхны удаа түүнд тохиолдоход - тэр анхны удаа хувирахад - тэр өөрийгөө галзуурсан гэж бодсон. Тэрэнд тайвширч, буцаад хүн болж хувирахад хоёр долоо хоног шаардагдсан юм.”

“Энэ чамайг Форкс-т ирэхээс өмнө болсон зүйл, иймээс чи мэдэхгүй ээ. Сэмийн ээж ба Ли Клирвотер түүнийг хайхын тулд уулын аянчид ба цагдаад хандсан. Хүмүүс түүнд осол эсвэл өөр ямар нэг зүйл тохиолдсон гэж бодож байсан...”

“Ли?” би гайхан асуув. Ли Харригийн охин байсан юм. Түүний нэрийг сонсоод надад өөрийн эрхгүй өрөвдөх сэтгэл төрлөө. Харри Клирвотер, Чарлигийн насан туршийн найз, өнгөрсөн хавар зүрхний шигдээсээр нас барсан.

Түний хоолой хүнд болон өөрчлөгдөв. “Тиймээ. Ли Сэм хоёр ахлах сургуульд хос байсан юм. Тэд Ли-г шинэхэн оюутан байхаас эхлээд л болзож эхэлсэн. Сэмийг алга болоход тэр галзуурах шахсан.”

“Гэвч Сэм Эмили хоёр...”

“Би үүний тухай яринаа - энэ түүхийн нэг хэсэг,” тэр хэлэв. Тэр удаанаар амьсгаа аван чангаар гаргав.

Би Сэмийг Эмилитэй учрах хүртэл хэнд ч хайртай байгаагүй гэж төсөөлөх нь тэнэг гэж бодлоо. Ихэнх хүмүүс амьдралдаа олон удаа дурлаж бас салдаг. Энэ зүгээр л би Сэмийг Эмилитэй хамт байхыг харчихаад өөр хэн нэгэнтэй байна гэж төсөөлж чадахгүйд байсан юм. Сэмийн түүнрүү харж байгаа харц... энэ нь надад хааяа Эдвард надруу хардаг харцыг санагдуулсан.

“Сэм иргэж ирсэн,” Жекоб хэлэв, “гэвч тэр хэнд ч хаана байснаа хэлээгүй. Цуу яриа тарсан - ихэвчлэн түүнийг муу зүйлтэй орооцолдуулж ярьцгааж байсан. Харин дараа нь нэг өдөр Хөгшин Күил Атеара хадагтай Юлей-г эргэж ирэхэд Сэм түүн дээр очсон юм. Сэм тэрний гарыг барьсан. Хөгшин Күил бараг л цохилтонд орсон доо.” Жекоб завсарлаад инээв.

“Яагаад?”

Жекоб гараа миний хацар дээр тавиад царайг минь өөрлүүгээ харуулан өргөв - тэр надруу тонгойж байв, тэрний нүүр хэдхэн инчийн зайд байлаа. Тэрний алга арьсыг минь төөнөж байв, яг л тэр халуунтай байгаа мэт.

“Өө, тийм л дээ,” би хэлэв. Тэрний халуун арьсыг мэдрэн нүүрийг нь ийм ойроос харах тухгуй байлаа. “Сэм-ийн халуун нэмэгдсээр байсан юм.”

Жекоб дахиад л инээв. “Сэмийн гар яг л халуун зуухнаас гарж ирсэн мэт мэрдэгдэж байсан.”

Би тэрний дулаан амьсгалыг мэдэрж болхоор ойрхон байлаа. Би түүний гарыг холдуулж нүүрээ чөлөөлөхийн тулд хааш яаш хөдлөв, гэвч түүнийг гомдоохгүйн тулд гараас нь барив. Тэр миний хайхрамжгүй байх гэсэн оролдлогыг ажиглан, инээмсэглээд хойшоо бөхийлөө.

“Ингээд ноён Атеара шууд л бусад хөгшчүүлрүү явсан,” Жекоб үргэлжлүүлэв. “Тэд л зөвхөн үүнийг одоо болтол мэдэж байсан юм, санаж байсан. Ноён Атеара, Билли, бас Харри л өөрсдийн өвөө нараа яаж өөрчлөгдөж байсныг харсан. Хөгшин Күил тэдэнд энэ тухай хэлэхэд тэд нууцаар Сэмтэй уулзаж тайлбарласан юм.”
“Тэр энэ бүгдийг ойлгож - ганцаараа биш болоход түүнд илүү амар болсон. Калленыхны эргэн ирэлт ганц түүнд нөлөөлөөгүй гэдгийг тэд мэдэж байсан юм.” - тэр энэ нэрийг өөрийн мэдэлгүй зэвүүцлээр дүүрэн хэлэв - “гэвч хэн ч хангалттай ахмад байгаагүй. Иймээс Сэм биднийг түүнтэй нэгдэхийг хүлээсэн...”

“Калленыхан юу ч мэдээгүй,” би шивнэлээ. “Тэд энд одоо болтол хүн чоно амьдарч байгааг ч мэдээгүй. Тэд өөрсдийгөө энд ирвэл та нар өөрчлөгдөнө гэдгийг мэдээгүй.”

“Энэ болсон явдлыг өөрчлөхгүй.”

“Чиний муу талыг харахгүй байх талаар надад сануулаач.”

“Би чам шиг энэрэнгүй сэтгэлтэй байх ёстой гэж чи бодоод байгаа юмуу? Бид бүгд ариун гэгээн бас зовсон хүмүүс байж чадахгүй.”

“Өсөж том болооч, Жекоб.”

“Би хүсэж л байна,” тэр аяархан шивнэв.

Би түүний хариултын утгыг ойлгохыг оролдон түүнрүү ширтлээ. “Юу?”

Жекоб инээд алдав. “Миний дурьдаж байсан хачин зүйлсийн нэг.” “Чи... өсөж... чадахгүй юмуу?” би хөндий хэлэв. “Чи арай? Хөгширдөггүй...? Энэ чинь наргиан уу?”

“Үгүй.” Тэр уруулаа хазав.

Цус маань нүүрлүү юүлэгдэх шиг л боллоо. Нулимс - уур хилэнгийн нулимс - нүдийг минь дүүргэв. Би шүдээ ширүүн дуу гарган хавирлаа.

“Белла? Би юу хэлчихэв?”

Би дахин хөл дээрээ зогсож, гар минь нударга зангидсан байв, бүх бие маань чичирч байлаа.

“Чи. Хөгширдөггүй.” би шүднийхаа цаанаас үглэв.

Жекоб намайг суулгахыг оролдон миний гарнаас зөөлөн татав. “Бидний хэн ч. Чи яачихваа?”

“Би л ганцаараа хөгширдөг нь юм гэж үү? Новшийн өдрүүд өнгөрөх тусам би хөгширсөөр байна!” Би гараа савчин бараг л орилж байлаа. Миний нэгэн өчүүхэн хэсэг би Чарлиг зөнд нь хаяж байгааг ойлгосон ч, энэ ухаалаг хэсэг маань ухаангүй хэсгээр халхлагдаж байв.
“Новш гэж! Энэ чинь ямар гээчийн ертөнц вэ? Шударга байдал хаа байна?”

“Тайвшир, Белла.”

“Амаа тат, Жекоб! Зүгээр л амаа тат! Энэ үнэхээр шударга биш байна!”

“Чи сая жинхнээсээ хөлөөрөө дэвсэлсэн үү? Би үүнийг охидууд зөвхөн зурагтаар л хийдэг гэж бодсон.”

Би хайр найргүй үглэсээр байлаа.

“Энэ чиний бодож байгаа шиг тийм ч муу зүйл биш. Суу, би чамд тайлбарлая.”

“Би зогсож байя.”

Тэр нүдээ эргэлдүүлэв. “За. Хүссэнээр чинь л болог. Гэвч сонс, би хөгширнө... хэзээ нэгэн өдөр.”

“Тайлбарлаач.”

Тэр модыг цохив. Би хоромын турш муухай харлаа, миний уур гэнэт дүрэлзэн ассан шигээ хурдан унтрав, ингээд би тайвшран ямар тэнэг зан гаргаснаа ухаарлаа.

“Бид өөрсдийгөө зогсоож чаддаг болвол...,” Жекоб хэлэв. “Бид ийм удаан хугацаагаар хувирхаа боливол, бид буцаад л хөгширнө. Энэ тийм амар биш.” Тэр эргэлзээтэйгээр толгойгоо сэгсрэв. “Өөрийгөө хянадаг болтол маш удаан хугацаа шаардагдана гэж би бодож байна. Сэм ч үүнд хүрээгүй. Хажууханд вампирын сүрэг амьдарч байгаа нь үүнд нөлөөлж байгаа. Аймагт хамгаалагч хэрэгтэй байгаа учраас бид болино гэж бодож ч чадахгүй. Гэвч ямар ч байсан чи үүний тухай санаа зовох хэрэггүй, яагаад гэвэл би аль хэдийн чамаас хөгшин болсон, ядаж л бие махбодиороо.”

“Чи чинь юу яриад байнаа?”

“Надруу хардаа, Беллс. Би арван зургаатай юм шиг харагдаж байнуу?”

Би энгийн байх гэж хичээн түүний аварга биеийг дээрээс нь доош нь харлаа. “Яг ч тийм биш гэж бодож байна.”

“Бүхэлдээ үгүй. Бидний биед хүн чонын ген идэвхжихэд хэдхэн сарын дотор л бид гүйцэт өсдөг. Энэ бол новшийн гэнэтийн өсөлт.” тэр ярвайв. “Бие махбодийн хувьд би магадгүй хорин тав орчим настай байх. Иймээс чи ойрын долоон жилдээ надаас хөгшин боллоо гэж санаа зовох хэрэггүй.”

Хорин тав орчим. Энэ бодол толгойг минь эргүүлж байв. Гэвч би тэр гэнэтийн өсөлтийг саналаа - тэрний миний нүдэн дээр өсөж томорч байсныг. Би тэрнийг өдрөөс өдөрт яаж өөрчлөгдөж байсныг санав... Би толгойгоо сэгсэрлээ, толгой минь эргэж байсан юм.

“Тэгэхээр, чи Сэмийн тухай сонсохыг хүсэж байна уу, эсвэл чи миний хяналтанд байдаггүй зүйлээс болж надруу хашигчихыг хүсээд байгаамуу?”

Би гүнзгий амьсгаа авлаа. “Уучлаарай. Нас гэдэг миний хувьд эмзэг сэдэв. Энэ нь намайг бухимдуулдаг.”

Жекобын нүд нарийсав, мөн тэр ямар нэг зүйл хэлэх гээд байгаа юм шиг харагдлаа.

Би энэ эмзэг зүйлсийн талаар - миний ирээдүйн төлөвлөгөө, эсвэл энэ төлөвлөгөөнөөс болж нурах гэрээний тухай ярихыг хүсэхгүй байгаагаас хойш би түүнэс шалгааж эхлэв. “Тэгэхээр Сэм юу болсныг ойлгож, тэрэнд Билли бас Харри мөн ноён Атеара бий болж тэрэнд тийм хэцүү байхаа больсон гэсэн. Бас чи тэнд гоё хэсгүүд байгаа гэж байсан...” Би бага зэрэг эргэлзэв. “Яагаад Сэм тэднийг тэгж их үзэн яддаг юм бэ? Яагаад тэр намайг тэднийг үзэн ядаасай гэж хүсдэг юм?”

Жекоб санаа алдав. “Энэ үнэхээр хачин хэсэг.”

“Би хачин зүйлсд дасчихсан.”

“Тиймээ, би мэднэ.” Үргэлжлүүлэхээсээ өмнө тэр инээв. “Тэгэхээр, чиний зөв. Сэм юу болоод байгаагаа мэдсэн, бас бүх зүйл бараг зүгээр байсан. Ерөнхийдөө тэрний амьдрал эргээд байрандаа орсон, хэвийн болоогүй ч дээрдсэн.” Ямар нэг зовоосон зүйл болох гэж буй мэт Жекобын хувирал чангарав. “Сэм Ли-д хэлж чадаагүй. Үүнийг мэдэх ёсгүй хүмүүст бид энэ тухай ярьж болохгүй. Мөн Сэм түүний хажууд байх нь тийм ч аюулгүй зүйл биш байсан юм - гэвч тэр хуурсан, яг л би чамайг хуурсан шиг. Ли тэрнийг юу болоод байгааг ярьж өгөхгүй байсанд их уурласан - тэр хаана байсан, шөнөөр хаагуур явж байсан, яагаад тэр тийм их ядарсан байсан гээд л - гэвч тэд эвлэрсэн. Тэд хичээж байсан. Тэд үнэхээр бие биедээ хайртай байсан юм.”

“Ли мэдсэн үү? Юу болсон юм бэ?”

Тэр толгойгоо сэгсрэв. “Үгүй, асуудал үүнд байгаагүй. Тэрний үеэл Эмили Яанг Makah-ын нутгаас долоо хоногийн хугацаатай түүн дээр ирсэн.”

Би амьсгаадав. “Эмили Ли-ийн үеэл юмуу?”

“Хаяал. Тэгсэн ч тэд ойр байдаг байсан юм. Тэд бага байхдаа яг л төрсөн эгч дүүс шиг байсан.”

“Энэ... аймшигтай юмаа. Сэм яаж...?” Би толгойгоо сэгсрэн чимээгүй боллоо.

“Одоохондоо тэрнийг тухай битгий ярь. Хэн хэгэн чамд ярьж байсан уу... Чи ижлээ олох талаар сонсож байсан уу?”

“Ижлээ олох ий?” Би энэ танил биш үгийг давтлаа. “Үгүй. Энэ юу гэсэн үг юм бэ?”

“Энэ бидний эвлэрэх ёстой бас нэгэн хачин зүйл. Энэ хэн болгонд тохиолддоггүй. Үнэндээ энэ бол онцгой ховор тохиолдол, дүрэм биш л дээ. Сэм бидний домог гэж боддог байсан бүх түүхүүдийг сонссон. Тэр ижлээ олох талаар сонссон, гэвч хэзээ ч бодож байгаагүй...”

“Энэ чинь юу юм бэ?” би шамдуулав.

Жекобын нүд далайгаар тэнүүчилж байлаа. “Сэм Ли-д үнэхээр хайртай байсан. Гэвч тэр Эмилиг харахад энэ бүх зүйлийг тоохоо болисон. Заримдаа... бид яг яагаад гэдгийг мэддэггүй... бид ижлээ ийм байдлаар олдогоо.” Тэрний нүд минийхрүү гялбав, тэрний нүүр улайжээ. “Сэтгэл зүрхний хосоо гэх гээд байна л даа.”

“Ямар байдлаар? Анхны харцаар дурлах уу?” би инээв.

Жекоб инээмсгэлсэнгүй. Миний хариу үйлдлийг Жекобын хар нүд шүүмжлэлтэйгээр харж байлаа. “Энэ наадхаас чинь арай хүчтэй зүйл. Арай илүү.”

“Уучлаарай,” би бувтнав. “Чи үнэнээсээ ярьж байна, тийм үү?”

“Тиймээ.”

“Анхны харцаар дурлах? Гэхдээ арай хүчтэй?” Миний хоолой эргэлзээтэй хэвээр байлаа, харин тэр үүнийг ойлгов.

“Үүнийг тайлбарлах амархан биш. Ямар ч байсан хамаагүй зүйл.” Тэр хайхрамжгүйгээр мөрөө хавчив. “Чи яагаад Сэмийг вампируудыг үзэн яддагийг мэдэхийг хүссэн, тэднээс болж тэр хувирч, өөрийгөө үзэн ядахад хүрсэн юм. Ийм л зүйл болсон. Тэр Ли-гийн зүрхийг шархлуулсан. Сэм түүнд амалсан ганц ч амлалтаа биелүүлэгүй. Өдөр болгон тэр Ли-гийн нүдэнд зэмлэлийг харах ёстой болсон, мөн тэрний зөв гэдгийг ч бас.”

Тэр гэнэт ярихаа болчихов, яг л хэлэх гээгүй байсан зүйлээ хэлчихсэн мэт.

“Яаж Эмили үүнтэй эвлэрсэн юм бэ? Хэрэв тэр Ли-тэй тийм ойр дотно байсын бол...?” Сэм Эмили хоёр маш тохирсон харагдаж байсан, яг л эвлүүлдэг тоглоомын хэлбэр нь таарсан хэсгүүд шиг. Тэхдээ л... Эмили яаж тэрнийг өөр хүнийх гэдгийг тоохгүй байж чадваа? Бараг дүүгийх нь байхад.

“Эхэндээ тэр үнэхээр уурлаж байсаан. Гэвч түүнд зэмлэл ба хүндэтгэлийг тэвчихэд хэцүү байсан.” Жекоб санаа алдав. “Харин дараа нь, Сэм тэрэнд бүх зүйлээ ярьсан. Чи өөрийхөө нэг хэсгийг олсон үед чамайг боох дүрэм журам гэж байхгүй. Эмилигийн яаж хохирсныг чи мэдэх үү?”

“Тийм ээ.” Форкст тэрнийг баавгайтай таарсан гэж ярьцгаадаг, гэвч би нууцыг нь мэднэ.

Хүн чононууд тогтворгүй гэж Эдвард хэлсэн. Тэдний дэргэдэх хүмүүс хохирох боломжтой.

“Тэгэхээр, хангалттай хачинаар, тэд ийм байдлаар асуудлыг шийддэг. Сэм маш ихээр цочирдож өөрийгөө маш ихээр жигшсэн, хийсэн зүйлдээ өөрийгөө хангалттай ихээр үзэн ядсан... Хэрвээ энэ нь тэрэнд туслаж чадах байсан бол тэр автобусны урдуур ч ороход бэлэн байв. Тэр хийсэн зүйлээсээ зугтахын тулд юу ч хийхээр байсан юм. Тэр сүйрсэн байв. Дараа нь ямар нэг аргаар тэрнийг ганц Эмили л тайвшруулж байсан юм, тэгээд дараа нь...”

Жекоб бодож байснаа дуусгасангүй, тэгэхэд би энэ түүх цаашаагаа хэн нэгэнд ярихад хэт хувийн зүйл гэдгийг ойлгов.

“Хөөрхий Эмили,” би шивнэлээ. “Хөөрхий Сэм. Хөөрхий Ли...”

“Тиймээ, Ли-д хамгийн хэцүү байсан,” тэр хүлээн зөвшөөрөв. “Тэр зүгээр мэт дүр үзүүлэн сүйт бүсгүйн найз байхаар болсон.”

Би энэ бүгдийг ойлгох гэж хичээх зуураа эргийн өмнө хаяан дээрх далайгаас ургасан хурц хаднуудыг ширтлээ. Тэр намайг ямар нэг юм хэлэхийг хүлээн надруу харж байгааг би мэдрэв.

“Энэ чамд тохиолдсон уу?” эцэст нь би асуулаа, өөр тийшээ харсан чигээрээ. “Энэ анхны харцаар дурладаг зүйл?”

“Үгүй,” тэр түргэн хариулав. “Зөвхөн Сэм Жейрэд хоёрт л.”

“Хмм,” би зүгээр л эелдэг бөгөөд сониучирхсан дугарахыг хичээв. Би хөнгөрсөн байлаа, тэгээд өөрийхөө энэ байдлыг өөртөө тайлбарлахыг хичээв. Би тэрнийг бид хоёрын дунд энэ далд чонын холбоо байна гэж хэлээгүйд баярласан гэж ойлголоо. Бидний холбоо энэнтэй энэнгүй будлиантай байгаа. Одоо эвлэрэх хэрэгтэй байгаа ер бусын зүйлс дээр нэмж өөр иймэрхүү зүйл надад хэрэггүй байв.

Тэр ч бас чимээгүй байлаа, тэгээд нам гүм байдал эвгүй санагдав. Миний зөн совин надад тэрний бодож байгаа зүйлийг сонсохыг хүсэхгүй байна гэж хэлэв. “Энэ Жейрэдтэй яаж тохиолдсон бэ?” чимээгүйг эвдэхийн тулд асуулаа.

“Энэнд анхаарал татхаар зүйл байхгүй ээ. Энэ зүгээр л сургуульд түүнтэй жилийн турш өдөр болгон хамт суудаг байсан охин, Жейрэд хэзээ ч тэрэнлүү хоёр дахин хардаггүй байсан. Гэвч, дараа нь, тэр өөрчлөгдснийхөө дараа тэрнээс нүдээ салгахаа больсымдаа. Ким маш их баярласан. Жейрэд тэрэнд маш их таалагддаг байсан юм. Тэр өдөржингөө л өдрийн тэмдэглэл дээрээ өөрийхөө нэрний араас Жейрэдийн овогийг залгуулж бичдэг болсон.” тэр шоолон инээв.

Би ярвайв. “Жейрэд чамд тэгж хэлээ юу? Тэр тэгэх хэрэггүй байсын.”

Жекоб уруулаа хазав. “Би инээх хэрэггүй байсан бололтой. Гэхдээ л инээдтэй байсан шүү.”

“Өөрийн нэг хэсэг гэнэ шүү.”

Тэр санаа алдав. “Жейрэд бидэнд хандаж юу ч хэлээгүй ээ. Би аль хэйин чамд үүний тухай ярьсан, санаж байна уу?”

“О, тиймээ. Та нар бие биеийхээ бодлыг уншиж чадна, гэхдээ зөвхөн чоно болсон үедээ л, зөв үү?”

“Зөв. Яг л чиний цус сорогч шиг.” тэр муухай харав.

“Эдвард,” би засав.

“Тийм, тийм. Би ингэж л Сэмд ямар байсныг мэдсэн юм. Хэрэв түүнд сонголт байсан бол тэр энэ бүгдийг бидэнд ярьж өгөх байсан гэсэн үг биш. Үнэндээ энийг бид бүгд үзэн яддаг.” Тэрний хоолой гэнэт догшин болж хувирав. “Энэ аймшигтай. Ямар ч хувийн зүйл, нууц байхгүй. Чиний ичдэг бүх зүйл бүгдэд ил гарна.” Тэр чичирч байлаа.

“Аймшигтай сонсогдож байна,” би шивнэв.

“Заримдаа бид зохицох хэрэгтэй үед энэ нь хэрэг болдог,” тэр дургүйцсэн өнгөөр хэлэв. “Цус сорогчид манай нутаг дэвсгэрт орж ирэх ховор тохиолдолд. Лорент инээдтэй байсан шүү. Бас өнгөрсөн хагассайн өдөр Калленыхан бидний замд хөндөлсөөгүй бол... ёстой!” тэр ёолов. “Бид тэрнийг барих байсын.” Тэр ууртайгаар нударга зангидсан байлаа.

Би эмээв. Би Жаспер Эммет хоёрыг хохирохвий гэхээс айж байсан нь Жекобыг Викториятай тулалдана гэж бодож айхын хажууд юу ч биш байлаа. Эммет Жаспер хоёр миний төсөөлж чадах хамгийн ялагдашгүй зүйл байсан юм. Жекоб дулаан хэвээр, бараг л хүн хэвээр. Тэр үхэж болно. Би Жекобыг Викториятай нүүр тулж байна гэж бодов, тэрний гялалзсан үс этгээд зальжин нүүрнийх нь хажуугаар хийсж байхыг... би чичирлээ.

Жекоб надруу сониучирхсан харцаар харж байв. “Гэвч энэ чамд үргэлж л болдог зүйл биш гэж үү? Тэрнээр өөрийхөө бодлыг уншуулах?”

“Өө, үгүй дээ. Эдвард хэзээ ч миний бодлыг уншдаггүй. Тэр зөвхөн тэгэхийг хүсдэг.”

Жекобын царайнд гайхширал илэрлээ.

“Тэр намайг сонсож чаддаггүй,” би тайлбарлахад хоолой минь байдгаасаа илүү маадгар байлаа. “Би ийм байдлаараа түүний хувьд цорын ганц. Тэр яагаад чаддаггүйг бид мэдэхгүй.”

“Хачин юмаа,” Жекоб хэлэв.

“Тиймээ.” Маадгар байдал үгүй болжээ. “Энэ магадгүй миний тархинд ямар нэг юм буруу гэдгийг илтгэж байгаа байх,” би хүлээн зөвшөөрөв.

“Чиний тархинд ямар нэг юм буруу гэдгийг би аль хэдийн мэднээ,” Жекоб бувтнав.

“Баярлалаа.” 6. Щвейцарь

Би гэр лүүгээ явах замдаа наранд гялтганан харагдах чийгтэй зам тйиш нэг их анхаарлаа хандуулалгүй харин Жэкобийн надтай хуваалцсан үерлэсэн их мэдээллийн тухай эргэцүүлэн бодож, учрыг олох гэж хичээж байв. Хичээсний эцэст надад арай ойлгомжтой санагдаж байв. Жэкобийн инээмсэглэлийг харах, нууц болгоныг илэрхий болголоо гээд... бүх юмийг төгс болгож чадахгүй зөвхөн тэдэнд арай амар болгож байгаа хэрэг. Би явах нь зөв байсан. Жэкобд би хэрэгтэй. Би хурц гэрэлд нүдээ онийлгон хараад ойр хавьд ямар ч аюулгүй байна гэж бодов.

Миний эргэн тойронд юу ч алга. 1минутын өмнө миний хойд толинд тод хурдны замаас өөр юу ч байхгүй байсан бол минутын дараа нар миний хойно саарал Волвон дээр гялбалаа.

“Өө, чөтгөр гэж” би гаслав.

Би замын хашлага руу зогсох талаар бодсон боловч надад яг одоо түүнтэй нүүр тулж уулзах зориг байсангүй.
Би уул нь бэлтгэл хийх цаг гарна гэж найдаж байсан юмсан..бас Чарлиг хамгаалалт болгон ашиглан төсөөлж байв. Тэр ядаж л намайг хоолойныхоо өнгийг бууруулахыг шаардах байсан биз.
Волво миний араас 1 инчийн |2.54см| зайтай л дагаж байлаа. Би зөвхөн урдах замаа л ширтэж явав.
Би жинхэнэ хулчгар амьтан юм, би Анжелагийнх руу шууд чиглэлээ. Миний толь шатаад цоорох гэж буй мэт санагдаж байлаа.
Тэр намайг Веберийн гэрийн урд байрлах замын хашлаганд тулж зогсох хүртэл дагав. Тэр зогссонггүй. Би түүний араас харалгүй явган хүний замаар гүйв, учир нь би түүний царайных нь хувирлыг харахыг хүсээгүй юм. Анжелагийн хаалганы үүдэнд ирэхэд тэр аль хэдийн нүдэнд харагдахаа больсон байлаа.

Бен ягл хаалганы ард зогсож байсан мэт намайг хаалга тогшиж дуусаагүй байхад онгойлголоо.

“Өө, Белла” тэр гайхан хэлэв

“Сайн уу, Бен. Амм, Анжела байгаа юу?” Анжела хэрэв бидний төлөвлөгөөг мартчихсан бол би эрт харих талаар дургүйхэн бодов.

“Мэдээж” Бенийг хэлэх агшинд “Белла!” гээд Анжела шатны дэргэд зогсож байв.

Бен надруу ширтэж байтал зам дээр машин ирэх чимээ сонсогдов. Энэ чимээ намайг айлгасангүй-хөдөлгүүрийн ээрэх чимээ зогсож араас нь чанга поп дуу явах сонсогдов. Волвоны дуутай огтхон ч адилгүй юм. Энэ магадгүй Бений хүлээж буй зочин байх.

“Остин ирчихлээ.” Анжелаг ирэхэд Бен хэлэв.
Машины сигналдах чимээ гудамжаар нэг сонсогдов.

“За дараа уулзья” Бен хэлээд “Аль хэдийн санаад эхлэчихлээ”
Тэр Анжелагийн хүзүүгээр тэврэн өөр лүүгээ ойртуулан дуртайяа үнслээ. Дараагийн секундэд Остиний сигналдах дахин сонсогдов.

“Баяртай, Анж! Хайртай шүү” гээд Бен миний хажуугаар яаравчллаа.
Анжелагийн царай бага зэрэг ягааран хөл дээрээ найгаад, даруй сэргэн Бен, Остин 2–ийг явтал нь даллав. Дараа нь надруу эргээд гэмшингүй инээмсэглэлээ.

“Үүнийг хийж байгаад баярлалаа. Белла” гээд

“Сэтгэлийн гүнээс шүү. Миний гарыг зөвхөн удаан чилэхээс ч бус, 2 цагийн сонирхолгүй, орчуулгын тулааны урлагийн киноноос аварлаа” нам дуугаар хэлэв.

“Тусалж байгаадаа баяртай байна”. Миний сандрал бага зэрэг багасч бүтэн амьсгал авч болохоор санагдаж эхлэв. Энд надад тухтай санагдаж байв. Анжелагийн уянгын драм шиг байдал, хачин нь намайг тайтгаруулж байлаа. Хаа нэгтээ энгийн амьдрал байгаа гэдгийг мэдэх сайхан байлаа.

Би Анжелаг даган шатаар дээш гаран өрөө лүү нь явав. Тэр замд тааралдсан тоглоомнуудаа өшиглөж явлаа. Тэднийх гайхалтай чимээгүй юм.

“Гэрийнхэн чинь хаана байгаа юм бэ?”

“Манай гэрийнхэн ихрүүдийн төрсөн өдрийг тэмдэглэх гээд Порт Анжелес явчихсан. Би чамайг надад туслаж байгаа гэдэгт итгэж чадахгүйнээ. Бен яг л гар нь өвдчихсөн юм шиг царайлаад байсан” тэр жоготой царайлан хэлэв.

“Тийм ч сүртэй юм биш дээ” гээд би Анжелагийн өрөө лүү ороод овоолсон их дугтуйнууд байхыг харлаа.

“Хөөх, “ би уулга алдахад, Анжела надруу гэмшсэн нүдээр харав. Түүний үүнийг хойшлуулаад байсан болон Бений яагаад эвтэйхэн бултаад байсаныг одоо л ойлгож байна.

“Би чамайг хэтрүүлээд байна л гэж бодож байлаа” гэхэд

“Тэгсэн ч болоосой. Чи үүнийг хийх гэж байгаадаа итгэлтэй байна уу?”

“Миний хийх юмийг хурдхан өг. Би өдөржингөө завтай.”
Анжела овоолсон юмийг хоёр хуваагаад ээжийнхээ хаяг бичдэг дэвтрийг бид 2-н дунд ширээн дээр тавив. Би хэсэг зуур хийж буй зүйлдээ анхаарлаа хандуулахад тэнд зөвхөн бидний цаасан дээр хөнгөхөн бичих чимээ л сонсогдож байв.

Хэдэн минутын дараа Анжела: “Эдвард өнөө орой юу хийж байгаа юм?” гээд асуув.

Би дугтуйн дээрээ балаараа бичихээ болиод “Амралтын өдрүүдэд Эммитийнх рүү явчихсан.”

Тэд явган аялал хийж байгаа байх.

“Чи яг л өөрөө мэдэхгүй эргэлзэж байгаа юм шиг ярих юм”

Би мөрөө хавчив. АЗ ЖАРГАЛГҮЙ ТӨГСГӨЛ
долдугаар бүлэг

Розали үүдэн дээр тээнэгэлзэн зогсоход түүний гайхалтай үзэсгэлэнтэй царайд итгэлгүй байдал тодров.
- Тэгэлгүй яахав гэж би гайхсан өнгөөр хэллээ. “Орооч”.
Би орон дээрээ цаашлан суугаад түүнд сул зай тавьж өгөв. Калленыхны надад хамгийн таалагддаггүй хүн чимээгүйхэн ирж дэргэд суухад санаа зовсноос болж гэдэс хүржигнэлээ. Тэр надтай юу ярилцахыг хүсч байгааг би таахыг оролдсон ч толгойд юу ч орж ирсэнгүй.
- Хэрвээ чи татгалзахгүй бол хэдэн минут ярилцаж болох уу? гэж тэр асуулаа. “Би чамайг сэрээчихээгүй биз?“
Тэр хоосон ор луу хараад харцаа буйдан руу эргэн шилжүүлэв.
- “Үгүй ээ, би унтаагүй байсан. Бид ярилцаж болохгүй яахав” гэж би түгшсэн өнгөөр дуугарав.
- Тэр бага зэрэг инээд алдав. “Тэр чамайг ганцааранг чинь хэтэрхий ховор үлдээх юм. Би энэ аятайхан боломжийг ашиглах нь зүйтэй гэж шийдлээ.”
Тэр Эдвардын дэргэд хэлж болохгүй юуны талаар надтай ярилцахыг хүссэн юм бол? Би сэтгэл түгшин гараа бүтээлгийн ирмэгээр гүйлгэв.
- “Гуйя ямар нэгэн аймаар юм хэлэх нь гэж бодох хэрэггүй” гэж тэр аяархан хоолойгоор гуйсан байртай хэлэв. Тэр гараа миний өвдөг дээр тавиад ярингаа ширтлээ. “Би урьд нь чамайг их гомдоож байсан болохоор ахин давтахыг хүсэхгүй байна.“
- Санаа зовох хэрэггүй ээ, Розали. Би гомдоогүй. Чи юу хэлэхийг хүсээ вэ?
- Тэр ахиад л инээд алдав. “Чамтай ярилцахыг оролдох гэсэн юм. Учир нь би чамайг хүн хэвээрээ үлдсэн нь дээр гэж бодож байна. Хэрвээ би чиний оронд байсан бол хүн хэвээрээ үлдэхийг сонгох байсан.”
- Өө!
Тэр миний цочирдсон хариултанд инээмсэглээд дараа нь санаа алдлаа.
- Эдвард чамд хэзээ нэгэн цагт энэ юу болдог тухай ярьж байгаагүй гэж үү? Тэр асуунгаа өөрийнхөө гайхамшигтай үхэшгүй мөнхийн бие рүү заалаа.
- Гэнэтхэн би гунигтай болж толгойгоо удаан дохилоо. “Тэр Порт Анжелест надад таагүй явдал тохиолдох үед намайг аврахдаа энэ талаар хэлсэн.“ Энэ тухай санахад миний дотор зарсхийлээ.
- Бүх үнэнийг чамд хэлсэн гэж үү?
- Тиймээ гэж би бачимдсан хоолойгоор дуугарлаа. “Бас өөр юм байгаа юм уу?“
Тэр над руу харан инээмсэглэхэд царайд нь гашуун төрх тодров.
- Тийм гэж тэр хэлэв. “Өөр юм бий.“
Би хүлээхэд тэр цонх руу харж эхлэв. Тэр өөрийгөө тайвшируулахыг хичээж байгаа юм шиг санагдлаа.
- Белла чи миний түүхийг сонсохыг хүсч байна уу? Энэ хэдийгээр аз жаргалгүй төгсгөл ч гэсэн бидний хэнд нь аз тохиосон билээ дээ. Хэрвээ бидний түүх сайнаар төгссөн бол одоо бүгд шарилын чулуун дор хэвтэж байх байсан биз.
Би түүний хоолойны өнгөнөөс айсандаа толгой дохив.
- Чамайг бодоход би өөр ертөнцөд амьдарч байлаа, Белла. Миний хүний ертөнц бага зэрэг дээр үед 1933 оноос эхэлдэг юм. Би арван найман настай гоо үзэсгэлэнтэй байлаа. Миний амьдрал төгс төгөлдөр байсан юм.
Тэр цонхоор мөнгөлөг үүл рүү харахад түүний санаа бодол хаа нэгтээ алсад байх шиг санагдав.
- Миний эцэг эх дунд ангийн төлөөлөгчид байлаа. Миний эцэг тогтвор суурьшилтай банкинд ажилладаг байсан бөгөөд үүнд хүрсэндээ сэтгэл хангалуун байдаг байв. Тэр өөрийн хөгжин цэцэглэлтийн шагнал нь авъяас болон хүнд хөдөлмөр гэж үздэг байсан бөгөөд азтайгаа хүлээн зөвшөөрч байв. Би ч энэ бүхнийг хүлээн зөвшөөрч байлаа. Манай гэр цуу үгнээс болж таагүй байдалд ороод байв. Мэдээж би аз таараагүй ядуу хүмүүсийг харж байсан. Миний эцэг надад тэд өөрийн ядуу зүдүү байдалдаа буруутай хэмээн итгүүлж билээ.
- Миний ээжийн ажил бол гэрийн эзэгтэй үүрэг байлаа. Тэр намайг болон миний хоёр эрэгтэй дүүг өсгөн хүмүүжүүлж байсан юм. Би түүний эн тэргүүнд тавьдаг хамгийн хайртай охин нь байв. Тэгэхэд би сайн ойлгоогүй хэдий ч тааварлаж байснаар бол миний эцэг эх орлогодоо сэтгэл ханамжгүй байсан бөгөөд бусад хүмүүсийг бодвол илүү ихийг хүсч байв. Тэд нийгмийн дунд дээшлэн өгсөхийг эрмэлзэж байлаа. Миний гоо үзэсгэлэн тэдэнд хувь заяаны өгсөн бэлэг байв. Тэд намайг бодвол үүнээс илүү их боломжийг олж харсан юм.
- Тэд амьдралдаа сэтгэл хангалуун биш байсан ч миний хувьд бол бүх юм бүтэж байв. Би өөрийгөө Розали Хейл гэдэгт сэтгэл хангалуун байсан юм. Намайг арван есөн нас хүрэх үед эрчүүд надад бялдуучлан харцаараа үддэг байлаа. Би дур булаам байсан болохоор найз охидууд минь миний үсийг барьж үзээд атаархсандаа шүүрс алдаж байв. Эцэг эх минь надаар бахархаж байгаад би жаргалтай байлаа. Аав минь надад гоёмсог даашинз авч өгч билээ. 8. Уур


Бид дахиад л далайн эрэг дээр хийх юмаа олж ядан алхаж эхлэсэн байлаа. Жэйкоб намайг аварсандаа бүр хөөрч орхисон байв.

“Тэд чамайг хайж ирэх боловуу?” тэр их л дуртай асууна.

“Үгүй ээ.” Би итгэлтэй байлаа. “Гэхдээ надад уурлах нь мэдээж.”

Тэр далай руу чулуу аван шидэв. “Тэгвэл битгий буц,” тэр дахин санал болгов.

“Чарлид ч наадах чинь таалагдана даа,” би хэллээ.

“Тэр аягүй бол дургуйцахгүй биз.”

Би ч хариу өгсөнгүй. Бодвол Жэйкобийн зөв байх. Чарлигийн Хүлиетсийнхэнд дуртай нь намайг шүдээ зуухад хүргэж байсан юм. Дэндүү шударга бус юм. Хэрэв тэр намайг вампир, хүн чоно хоёрын аль нэгийг нь сонгох хэрэгтэй гэдгийг мэдвэл альных нь талд орох бол?

“Танай омгынхноор сүүлийн үед ямар ямар шуугиан дэгдэж байна даа?” би хөнгөхөн шиг асууж орхилоо.

Жэйкоб шууд л алхахаа больж над руу цочирдсон харцаар харан зогссон юм.

“Яав? Тоглож байх чинь.”

“Аан.” Тэр харцаа буруулав.

Би түүнийг дахин алхаж эхлэхийг нь хүлээж байсан ч тэр өөр юмны талаар бодож буй мэт зогссоор байлаа.

“Яасан? Шуугиан дэгдсэн юмуу?”

Жэйкоб бага зэрэг инээлээ. “Миний эргэн тойрон дахь бүх хүмүүс миний юу бодож байгааг мэдэж байдаг болохоор чамтай хамт байхаар сонин юм. Бодлоо уншуулсаар байгаад бүр дасчихаж. Толгойндоо хувийн, өөрийн гэсэн зайтай байх мэдрэмжийг хүртэл мартсан бололтой.”

Бид хоёр хэдэн минутын турш үг дуугүй алхлав.

“Тэгээд чи надад хэлэхгүй юмуу?” би эцэст нь асуулаа. Тэр түр зуур эргэлзэн эцэст нь санаа алдан ярьж эхлэсэн юм. “Квил ижлээ олчихсон. Ингээд гурав дахь нь олчихлоо ш дээ. Бид нар сүүлийн үед санаа зовж эхлэж байгаа. Домгууд дээр гардгаас их тохиолддог бололтой....” Тэр хөмсгөө зангидан над руу эрчимтэйгээр ширтэж эхлэлээ. Анхаарлаа нэг юман дээр айхтар төвлөрүүлж байв.

“Юугаа ширтээд байгаан?” би гэнэт сандран асуулаа.

Тэр ч санаа алдан больсон юм. “Юу ч биш ээ.”

Жэйкоб дахиад алхаж эхлэв. Тэр нэг их юм бодолгүйгээр миний гарыг барьж бид хоёр хамтдаа үг дуугүй алхасан юм.

Бид хоёр яг одоо хосууд шиг харагдаж байгаа нь мэдээж. Би түүнийг болиулах эсэхээ бодлоо. Гэвч Жэйкоб бид хоёр анхнаасаа л иймэрхүү байдалтай байдаг байсан ш дээ. Гэнэт одоо дургүйцаад ч яахав.

“Квилийн ижлээ олсон нь яагаад шуугиан дэгдээсэн юм бэ?” Би түүнийг өөрөө ярьж эхлэхийг нь хүлээж тэсэлгүй асууж орхив. “Тэр сүүлд нэмэгдсэн болохоор тэгж байгаа юмуу?”

“Наадах чинь хамаагүй ээ.”

“Тэгвэл яасан гэж?”

“Бас л өнөөх домог дээр гардаг зүйлсийн нэг. Тэр домгууд бараг бүгдээрээ үнэн бололтой. Бид хэзээ цочирдож, гайхширдагаа болих юм болдоо,” тэр өөртөө бувтналаа.

“Чи надад хэлэх юмуу аль эсвэл би таах юмуу?”

“Чи хэзээ ч таахгүй ээ. Юу гэхээр, Квил бид нартай саяхнаас л нийлж эхлэсэн дээ. Тийм учраас тэр сүүлийн үед Эмилигийн гэрт очоогүй байсан юм.”

“Квил бас Эмилиг ижлээ болгочоо юу?” би цочирдон асуув.

“Үгүй ээ. Би чамайг битгий таахыг оролд гэж хэлсэн ш дээ. Эмили хоёр зээ дүүгээ авчирчихсан байсан юмаа...тэгээд л тэр Клэйртэй уулзсан...”

Тэр үргэлжилсэнгүй. Би хэсэг бодлоо.

“Эмили дүүгээ хүн чонотой хамт байлгахгүй гээд байгаа юмуу? Жоохон шударга бус биш гэж үү?” би хэлэв.

Гэвч тэрэнд тэгж бодох эрх байгаа шүү дээ. Би түүний нүүрэн дээрх урт урт соривнуудын талаар бодлоо. Сем ганц л удаа алдаа гаргахад Эмили түүнтэй хэт ойрхон зогсож байсан. Ганц л удаа байхад хангалттай...Семийн өөрийнхөө юу хийснийг харах болгонд түүний харцанд харагддаг тэр их ой гайшууг би өөрөө ч харж амжсан шүү дээ. Эмилиг дүүгээ тиймэрхүү юмнаас яагаад хамгаалах гээд байгааг нь ойлгож болох юм.

“Чи битгий таахыг оролдоод бай л даа. Хэтэрхий худлаа таагаад байна. Эмили тиймэрхүү юмыг тоохгүй. Гэхдээ түүний хувьд одоохондоо дэндүү эрт байгаа.”

“Эрт гэж юу гэсэн үг үү?”

Жэйкоб над руу нүдээ нарийсган харлаа. “Битгий шүүмжлээрэй, за?”

Би толгой дохив.

“Клэйр хоёрхон настай.”

Бороо орж эхлэлээ. Нүүрэн дээр минь ус дусалж эхлэхэд би ууртайгаар нүдээ цавчиж эхлэсэн юм.

Жэйкоб үг дуугүй хүлээн зогслоо. Борооны дуслууд түүний хар футболк, урт үсэн дээр нь дуслана. Тэр ямар ч сэтгэлийн хөдлөл үзүүлсэнгүй.

“Квил ...хоёр настай хүүхдийг... ижлээ болгочооо юу???” гэх үгс эцэст нь амнаас минь гарав.

“Байдаг л явдал шүү дээ,” Жэйкоб мөрөө хавчин хэллээ. “Домгуудад тэгж ярьсан байдаг.”

“Гэхдээ тэр чинь жоохон нялх амьтан байна ш дээ,” би эсэргүүцэн хэлэв.

Тэр над руу сонин гэгч нь харлаа. “Квил одоо хөгшрөхгүй ш дээ,” тэр надад дахин сануулав. Тэр бага зэрэг гомдсон сонсогдож байлаа. “Тэр зүгээр л хорин жил хүлээхэд болоо.”

“Би юу ч гэж хэлэхээ мэдэхгүй байна.”

Би шүүмжтэй хандахгүй байхыг үнэхээр их хичээж байсан ч үнэн хэрэгтээ надад энэ бүхэн аймшигтай санагдаж байсан юм. Өнөөдрийг хүртэл хүн чононуудын талаар надад муу юм юу ч бодогдож байгаагүй.

“Чи амласан ш дээ,” тэр гүтгэв. “Наад царайгаа хардаа.”

“Уучилаарай,” би бувтналаа. “Гэхдээ арай л ...” БАЙ
Бүлэг 9

Өчигдөрийн зугаалганы дараа Алис өглөө намайг гэр лүү хүргэж өгөв. Эдвард энэ удаагийн өөрийнхөө явалтаас түргэн буцаж ирсэн. Энэ бүх хуурмаг зүйлс намайг уурлуулж байлаа.
Машины хаалга чанга хаагдах чимээнээр Чарли цонхоор харлаа. Тэр Алист гар даллан мэндчилээд хаалга онгойлгож өгөв.
- Цагийг сайхан өнгөрүүлэв үү?
- Тиймээ, ёстой сайхан байсан. Маш их... эмэгтэйчүүдийн.
Би өөрийн эд зүйлээ оруулан шатны дор тавиад гал тогоо руу юм идэхээр орлоо.
- Чамд мэдээлэл ирсэн гэж Чарли хашгирлаа.
Гал тогооны ширээн дээр мэдээллийг харагдахуйц байранд сав түшүүлэн тавьжээ.

Жейкоб утасдсан.
Тэр үнэн хэрэгтээ тэгж бодоогүй болохоор харамсаж байх шиг байна. Тэр чамайг утасдахыг гуйсан. Түүнд ахин боломж өгөөрэй. Тэр бүр сэтгэлээр уначихсан байсан гэж Чарли бичжээ.

Би нүүрээ үрчийлгэв. Ерөнхийдөө Чарли мэдээллийг тодорхой бичээгүй байв.
Жейкоб сэтгэлээр унасан болохоор энд ирж болох юм. Би түүнтэй ярилцахыг хүсэхгүй байв. Ер нь бол түүнийг утасдахыг ч зөвшөөрөхгүй. Хэрвээ Жейкоб намайг үхсэн гэж мэдвэл нам гүм болох байсан биз.
Хоол идмээргүй болчихлоо. Би эргээд юм хумаа цэгцэлж эхэллээ.
- Чи Жейкоб руу ярихгүй юмуу? Чарли асуув. Тэр зочны өрөөний хана түшин зогсоод над руу ширтэж байв.
- Үгүй.
- Би шатаар өгсөж эхлэв. “Энэ чинь тийм сайн зүйл биш дээ, Белла. Бурхад ч гэсэн өршөөдөг юм.“
- Өөрийгөө хичээ гэж би түүнд сонсогдохооргүй аяархан бувтналаа.
Би угаалга хийх цаг болсон гэдгийг мэдэж байсан юм. Би шүдээ угаагаад хиртэй хувцсаа сагсанд хийж Чарлигийн цагаан хэрэглэлийг авахаар явлаа. Би түүний цагаан хэрэглэлийг шатны дээд гишгүүр дээр орхиод өөрийнхийгөө авахаар явлаа.
Тэгээд орны дэргэд зогсон ийш тийшээ харав.
Миний дэр хаана байна аа? Би өрөөгөө тойруулан харлаа. Дэр минь байсангүй. Миний өрөө нэг л замбараагүй харагдана. Ядахдаа саарал өнгийн спорт майк минь хүртэл орны толгойд байсангүй. Би буйдангийн түшлэг дээр оймсоо орхисон гэж тангарагласан ч болно. Харин хоёр өдрийн өмнө миний тайлж хаясан улаан цамц... би ахин эргэж харлаа. Миний сагс тал хүртлээ бохир хувцастай харагдана. Би харин түүнийг дүүргэн орхисноо сайн санаж байв.
Чарли угаалга хийлээ гэж үү? Үгүй л баймаар юм.
- Аав аа та угаалга хийгээ юу? би хаалгаар хашгирлаа.
- Үгүй. Юу болоо вэ? Тэгэх байсан юмуу?
- Үгүй, би зүгээр л... Та миний өрөөнд юм хайгаагүй биз?
- Үгүй. Яах гэж?
- Би цамцаа... олдоггүй ээ.
- Чамаас өөр хүн ороогүй дээ.
Дараа нь би Алис ийшээ миний хүрмийг авахаар ирснийг санав. Тэр миний дэрийг авснийг би ажиглаагүй байж болох юм. Би хичээнгүйлэн ороо гүйлгэн харлаа. Надад миний салан задгай байдал ичгүүртэй байв.
Гэсэн ч улаан цамц минь цэвэрхэн байсан болохоор би овоолсон цагаан хэрэглэлээс дундаас сугалан авсан даа.
Би түүнийг хамгийн дээр нь хайж үзэхэд тэр байсангүй. Би бүхий л цагаан хэрэглэлийг онгичон үзээд ч цамцаа олсонгүй. Сагс талаасаа үл ялиг дээгүүр хувцастай байв.
Би өөрийнхийгөө аваад замаараа Чарлигийн цагаан хэрэглэлийг авч угаалгын машин руу явлаа. Машин хоосон байв. Би дотор талыг нь шалган үзэж угаасан хувцаснуудыг хайв. Юу ч байсангүй. Би хөмсгөө зангидлаа ямар нэгэн үл ойлгогдох зүйл болоод байх шиг байна.
- Чи юу хайгаа вэ? гэж Чарли хашгирав.
- Юу ч бишээ.
Би дээшээ гарч орон доороо хайж үзэхэд тэнд зөвхөн тоос л байлаа. Шүүгээнд үзлээ. Магадгүй улаан цамцаа би тэнд мартсан байж болох шүү дээ.
Хаалганы хонх дуугарах сонсогдов. Эдвард л байх.
- Онгойлгоорой гэж Чарли намайг дэргэдүүр нь өнгөрөхөд хэллээ. 10. Үнэр
Бүх зүйлс яг л хүүхдийнх шиг байлаа. Яагаад заавал Эдвард Жэйкобыг ирэх үед явах ёстой гэж? Бид иймэрхүү зүйлсийг туулж өнгөрөөгөөгүй гэж үү?
- би түүнтэй холбоотой ямар ч хувийн зөрчилдөөн байхгүй, Бэлла, ингэх нь хэн хэнд маань амар байх болно. Хаалганы хажууд зогсож байхдаа Эдвард ингэж хэллээ. Чи аюулгүй байх болно.
- би тэр талаар санаа зовохгүй байна.
Тэр инээснээ харцанд нь зальжин байдал анзаарагдлаа. өөр лүүгээ намайг татан, нүүрээ үсэнд наан амьсгалаа гаргахад нь сэрүүн амьсгааг нь мэдэрч нурууны шар үс бослоо.
- би эргээд ирнээ, ингэж хэлэнгүүтээ, түүнд би онигоо ярьсан юм шиг чангаар инээд алдлаа.
- юу нь тийм инээдтэй байна?
Гэсэн ч Эдвард хариулалгүйгээр мушилзсаар модон дундуур харайн алга боллоо.
Би өөрөө өөртөө яншин гал тогоогоо цэвэрлэхээр орлоо.
Ус дүүрж дуусаагүй байхад хаалганы хонх дуугарлаа. Жэйкоб машингүйгээр хэр хурдан явдагыг мэдэх хэцүү, надаас бусад нь яагаад ийм хурдан байдаг байна аа?
-ОРООД ИР Жэйк, би хашгирав.
Би тавагнуудыг хөөстэй усанд угаах гэж анхаарлаа хандуулсан байсан учир Жэйкобыг ингэж сүнс шиг хөдөлдөгийг мартсан байлаа. Ард түүний дуу гарахад би цочсондоо үсчлээ.
- чи хаалгаа түгжилгүй орхих нь үнэхээр хэрэгтэй юм гэж үү? өө уучлаарай.
Түүнийг ярьж эхэлж байхад нь би усаа цалгиулчихав.
- цоожтой хаалганд хашигдах хэнд ч би санаа зовохгүй байна. Аяганы алчуураар пудволкныхоо норсон хэсгийг арчиж байхдаа хэллээ.
- давгүй санаа байна, тэр зөвшөөрлөө. Би түүнийг шинжэхээр эргэлээ. – Жэйкоб, чамд хвцас өмсөх тийм хэцүү байна уу? Би асуулаа. Жэйкоб дахиад л цээж нүцгэн, доогуураа хуучирч урагдсан жийснээс өөр хувцасгүй байлаа. Жэйкоб өөрийнхөө шинэ булчингаараа үнэхээр бахдаж байна уу гэлтэй түүнийгээ халхлахыг ч оролдохгүй байгаад нь би сэмхэн гайхаш тасарлаа. Сэтгэл хөдөлгөмөөр, гэхдээ би хэзээ ч түүнийг шал дэмий ингэсэн гэж боддоггүй, үүнийгээ ч хүлээн зөвшөөрлөө. – би чамайг ер даардаггүй гэж мэднэ л дээ, гэхдээ л... үс нь урагшаа унжиж байсан учир тэр нойтон үсэн дундуураа гараа гүйлгэлээ.
- илүү амар байдаг гэх үү дээ, тэр тайлбрлав.
- юу нь амар байдаг гэж?
Жэйкоб тайвнаар инээмсэглэн, - хувцас авж явах нь тээртэй байдаг юм, тэгээд л больсон,
- би юу шиг харагдаж байна? Сүргийн зөрүүд шиг?
Би нүдээ эргэлдүүллээ. – чи юуны тухай яриад байна, Жэйкоб?
Би ямар нэгэн чухал зүйлийг орхигдуулаад байгаа юм шиг царай нь дүрсхийн өөрчлөгдлөө.

- Би өөрчлөгдөх үед миний хувцас гэнэт гарч ирдэггүй юм, гүйж байхдаа авч явах хэрэгтэй болдог. Ачаагаа хөнгөлсөнд өршөөнө биз.
- Аан, би энэ талаар бодолцоогүй юм байна,
Тэр инээснээ зүүн хөлөндөө ороож уясан хар, арьсан уяа руугаа заалаа. Би түүний хөл нүцгэн явдаг байсныг ч анзаараагүй юм байна. – зүгээр л нэг загварын үзүүлбэрээс дээр шүү, амандаа жийнс зууж явна гэдэг балай байдаг юм.
Би юу хэлэхээ мэдэхгүй байлаа.
Тэр далий инээснээ – миний хагас нүцгэн байгаа нь чамд тээртэй байна уу?
- Үгүй
Би аягаа угаахаар эргэтэл тэр дахин инээд алдлаа. Би асуултанд нь юу ч хэлж чадалгүй тэнэгээсээ болж ичиж, улайсныг маань тэр гадарлах шиг болов.
- Заза, би ч ажилдаа эргээд оръё доо, санаа алдлаа. Би ажлыг нь сунжруулсандаа түүнд тайлбар тавихыг хүсэхгүй байв.
- Жэйкоб, энэ чиний хийх зүйл биш.
Тэр гараа өргөн яриаг минь тасаллаа. – би энд сайн дураараа ажиллаж байна. Одоо, тэр хулгайчийн үнэр аль хавьд илүү үлдсэн бол?
- Миний өрөөнд л байх даа.
Тэр нүдээ онийголоо, тэр Эдвардын байсан газар байх юу юунаас илүү дургүй.
- Би удахгүй ээ,
Би барьж байсан тавгаа нарийн угааж байлаа. Гарч байгаа ганц чимээ нь керамик дээгүүр тойруулан хуванцар арзайсан үстэй зүлгүүрээр үрж байгаа чимээ л байлаа. Дээрээс шалан дээр чихрах, хаалга дуугарах чимээ гарлаа. Тэнд юу ч байсангүй. Би нэг тавгийг хэт удаан дэмий зүлгэж байгаагаа мэдээд ахин анхаарлаа төвлөрүүллээ.
- Ёох, Жэйкоб миний ард инчийн зайтай бас л намайг айлгалаа.
- Хөөшээ Жэйк, ингэхээ болиоч
- Уучлаарай, ... энд --- Жэйкоб алчуур аваад хэсэг үсэрсэн хэсгийг хаман арчиж – би чамд туслая, чи угаа, би арчаад хатаая.
- Тэгье, би таваг өглөө.
- Яахав, үнэр нь барихад дөхөм юм. Тэрнээс гадна өрөө чинь өмхийрчихэж.
- Би агаар цэвэршүүлэгч авна аа.
Тэр инээлээ.
Би хэсэг хугацаанд чимээгүйхэн угааж арчиж байлаа.
- Би чамаас нэг юм асуучих уу?
Би түүнд нэг таваг өгөнгөө – чиний юу мэдэх гэж байгаагаас л шалтгаална даа.
- Би зүгээр нэг тоглоом хийхгээгүй шүү, би үнэхээр сонирхож байна. Жэйкоб намайг тайвшрууллаа.
- За яахав, асуу.
- Хагас секунд орчим дуугүй байснаа, - цус сорогч найз ....залуутай байх ямар байдаг вэ?
Би нүдээ эргүүлэн, - хамгийн шилдэг нь.
- Би тоглоогүй байна. Чамд төвөгтэй ч юмуу, хэзээ ч хачин байгаагүй юу?
- Хэзээ ч
Тэр миний гарт барьж байгаа аяганаас барьлаа. Би нүүр лүү харсанд тэр хөмсгөө зангидан, доод уруулаа цорвойлголоо.
- Өөр юм байна уу? Би асуулаа.

ДОМОГ
Арван нэгдүгээр бүлэг

- Чи энэ хот-догийг идэх гэж байна уу? гэж Пол Жейкобд хандан хэлээд хүн чонын хоолноос үлдсэн хэсэг рүү хомхойрон харлаа.
Жейкоб миний өвдөгийг түшин суугаад хот-догоор тоглонгоо зайдас өлгөсөн төмөр утсаа тэгшилэв. Галын дөлөнд долоолгосон зайдас хөөсрөн шаргалтана. Жейкоб хүндээр санаа алдаад гэдсээ илэв. Тэр яагаад үүнийг үлдээсэн нь ойлгомжгүй байсан хэдий ч би түүнийг бараг арван хот-дог идсэн байх гэж таалаа. Бас том хайрцагтай чипс болон хоёр литрийн лонх бүхий рут-бира ундааг ч дурьдах хэрэггүй байв.
- Магадгүй гэж Жейк удаанаар хэлэв. “Миний гэдэс цадсан болохоор одоо дотор муухайрах шиг санагдаж байна. Гэвч ахин нэгийг идэх хүслээ дарж чадна гэж бодохгүй байна” гэж тэр ахин гунигтайгаар санаа алдлаа.
Пол уурсан нударга зангидав.
- Чишш, гээд Жейкоб инээд алдав. “Тоглосон юм, Пол. Бариад аваарай.”
Тэр өөрийн хийсэн шортой зайдсаа түүний зүг шидэв. Би халуун хот-дог элсэн дээр унахыг хүлээсэн ч Пол хянамгай барьж авлаа.
- Баярлалаа, залуу минь гэж Пол хэлэхдээ уураа хэдийн мартсан байв.
Элсэн дээр асаасан түүдэг гал тас няс хийтэл дүрэлзэн асна. Гэнэтийн салхи галыг үлээн хөгжөөхөд харанхуй тэнгэрт хурц шаргал өнгийн очис бутран нисэлдэв. Би хөгжилдсөөр нар жаргасан эсэхийг ч анзаарсангүй. Би гэнэтхэн хэт орой болсныг анзаарлаа.
Миний найзууд болох квилетийн овгийнхонтой цаг нөгцөөхөд төсөөлж байснаас минь илүү хялбархан байсан юм.
Бид миний мотоциклыг Жейкобийн гаражад түр орхих үед тэр дуулга хичнээн сайхан санаа болохыг урьд өмнө бодож үзээгүйдээ харамсаж байлаа. Би түүний хамтаар түүдэг галын дэргэд очихдоо гэнэтхэн хүн чононууд намайг урвагч гэж үзвэл яах вэ хэмээн сэтгэл түгшлээ. Тэд намайг Жейкобийг урьсан явдалд уурлаж байгаа болов уу? Магадгүй би үдэшлэгийг үймүүлж болох уу?
Гэсэн хэдий ч биднийг ойгоос цохионы орой луу уулзалт болох газарт ирэх үед гал хэдийн дүрэлзэн асаж бараан үүлний цаанаас нар гийгүүлэх мэт бүгд сэтгэл хангалуун чөлөөтэй байцгаав.
- “Сайн уу, цус сорогчхон минь!” гэж Эмбри надтай чангаар мэндлэв. Квил намайг цочтол гар бариад хацар дээр үнслээ. Биднийг Сэмийн дэргэд хүйтэн чулуурхаг газар суухад Эмили миний гараас атгав.
Пол салхиар дамжуулан миний авчирсан цус сорогчийн өмхий үнэр ханхалж байна гэж даажигнан гомдоллоно.
Энэ зөвхөн өсвөр насныхны ч цугларалт байсангүй. Билли тэргэнцэртэйгээ дугуйн гол хэсэгт байрлажээ. Түүний дэргэд үрчлээтэй туранхай хөгшин өвгөн Квил сандал дээр сууж харагдана. Хажууд нь Чарлигийн найз Харригийн бэлэвсэн эхнэр Сью Клирвотер сандал дээр сууж үзэгдэнэ. Түүний хүүхдүүд болох Сэт, Леа хоёр бусдын адил шууд газар дээр суужээ. Тэр гурав нууцлаг зүйлтэй танилцах гэж байгаа төрхтэй мэт харагдаж байсанд би гайхлаа. Билли, өвгөн Квил хоёр Сьютэй ярилцах үеэр тэр Харриг төлөөлөн суусан болохыг нь би ойлгов. Тэгэхээр түүний хүүхдүүд Ла Пушийн нууц нийгэмлэгийн гишүүнд автоматаар нэгдэн орсон хэрэг үү?
Надад Сэм, Эмили хоёрын эсрэг талд сууж байсан Леагийн дотор ямар байгааг бодоход аймшигтай байлаа. Түүний эелдэгхэн царайд урван тэрслэлтэнд дургүйцсэн ямар ч өнгө байсангүй. Тэрээр галаас нүд салгахгүй ширтэж харагдана. Би Леагийн үзэсгэлэн гоо төгөлдөр царайг харахдаа Эмилигийн гэмтсэн нүүртэй харьцуулахгүй байж чадсангүй. Леа тэдний тухай үнэнийг мэдсэнийхээ дараа Эмилигийн соривны талаар юу гэж бодсон бол. Тэр үүнийг шударга шийтгэл гэж бодсон болов уу? Жаал хүү Сэт Клирвотер өсөн том болжээ. Түүний нүүр дүүрэн жаргалтай инээмсэглэл бүхий өндөр бие надад Жейкобийн урьдны төрхийг санагдуулав. Тэдний төстэй байдалд би инээмсэглэсэн хэдий ч дараа нь санаа алдлаа. Сэт эдгээр бусад залуусын адил амьдралаа эрс тэс өөрчлөх шийдвэр гаргалаа гэж үү? Хэрвээ энэ түүний ирээдүй юм бол яагаад гэр бүлийхэнд нь энд байлцахыг зөвшөөрсөн юм бол?
Сэм Эмилигийн хамт, Пол, Эмбри, Квил бас Жаред Ким хоёр гээд л бүхий л сүрэг энд цугласан харагдана.
Ким хөөрхөн охин бөгөөд надад бага зэрэг ичимхий юм шиг санагдлаа. Тэр өргөн шанаархаг нүүрэндээ таараагүй хэтэрхий жижигхэн нүдтэй юм. Түүний хамар болон ам нь том хэдий ч уламжлал ёсоор үзэсгэлэнтэй харагдана. Цохионы оройд салхилахгүй байсан болохоор түүний шулуун хар үс нь шингэн утаанд үл мэдэг намирна.
Миний анхны сэтгэгдэл гэвэл ийм байлаа. Хэдийн цагийн турш Жаред, Кимийг алга болчих гэж байгаа юм шиг ширтэн суулаа.
Тэр түүнийг яаж харж байсан гээч! Анх удаагаа нар харж байгаа хүн гялбаж байгаатай адил, Леонардо Да Винчигийн цуглуулгын нэрд гараагүй зурагт дүрсэлсэн байдаг эх хүн шинэ төрсөн хүүхдээ энхрийлэн харж байгаатай адил байсан юм.
Түүний сониучирхсан харц намайг ахин шинээр харахад хүргэв. Түүдгийн гэрэлд түүний арьс улаан хүрэн өнгийн торго адил гялалзан зөв хэлбэртэй уруул, цагаан шүд, хацартаа хүрэх шахам урт сормуус нь тодрон үзэгдэнэ.
Жаредийн тэвчээргүйхэн харцтай тулгарах үедээ Ким нүд буруулахад арьс нь заримдаа бараантах хэдий ч тэрээр түүний харцнаас удаан зугтаж чадахгүй ажээ.
Тэднийг харж байхдаа би Жейкобийн урьд нь надад тайлбарлаж байсан анхны сэтгэгдлийн тухай ойлгов.
Ким одоо Жаредийн тэврэлтэнд унтаж байлаа. Түүний дэргэд ямар дулаахан байгаа талаар би төсөөлөв.
- Орой болчихож гэж би Жейкобт шивнэв.
- Тэсч үз гэж Жейкоб хариу шивнэхэд тойрон суусан хүмүүсийн тэн хагас нь биднийг сонсох шиг болов. “Одоо л хамгийн сонирхолтой үе нь эхэлж байна.”
- Юу хамгийн сонирхолтой нь гэж? Чи бүтэн үнээ идэх гэж байгаа юм уу?
- Жейкоб хоолойныхоо гүнээс аяархан инээд алдав. “Үгүй ээ, төгсгөлд нь үлдээсэн. Бид энд долоо хоногийн нөөц хоол идэхээр цугласан юм биш харин зөвлөгөөн хийхээр цугласан юм. Квил энд анх удаагаа ирж байгаа болохоор бидний түүхийг ерөөсөө сонсч байгаагүй. Ер нь бол тэр үүнийг сонсоод анх удаагаа үнэнийг мэдэж авах гэж байгаа юм. Ким, Сэт, Леа гээд л тэд бүгдээрээ бас анх удаагаа сонсох гэж байна.
- Түүх гэнээ?
Би тийм ч өндөр бус хадан дээр суухад Жейкоб өөрийн суудлаасаа босон миний дэргэд суув. Тэр гараа миний мөрөн дээр тавиад чихэнд аяархан шивнэлээ.
- Түүх бидэнд үргэлж домгийн талаар хүүрнэдэг юм гэж тэр хэллээ. Түүхэнд биднийг хаанаас үүсэлтэй талаар өгүүлдэг. Анхны түүхэнд оюун ухааны дайчдын тухай гардаг юм.
Жейкобийн аяархан шивнэлтийг удиртгал гэж хэлж болмоор байв. Дүрэлзэн асах түүдэг галын эргэн тойрон дахь уур амьсгал агшин зуур өөрчлөгдөв. Пол, Эмбри хоёр тэгшрэн суулаа. Жаред, Кимийг сэрээгээд аяархан босгов.
Эмили дэвтэр үзгээ барин бэлтгэхэд чухал лекцэнд бэлтгэж байгаа оюутан адил харагдана. Сэм түүний дэргэдээс босоод өвгөн Квилийн дэргэд суухад би гэнэтхэн ахмадын зөвлөл гурав биш дөрвөн хүнтэй болохыг ойлголоо.
Леа Клирвотерийн үзэсгэлэнтэй царай юу ч илтгэхгүй хэвээр байлаа. Тэр анхаарлаа төвлөрүүлэхийн тулд нүдээ анив. Харин түүний ах нь тэсч ядсан байртай өвгөн рүү ойртон суулаа.
Галын дөл тас няс хийн улалзахад шөнийн тэнгэрт очис бутран цацагдав.
Билли хоолойгоо засан ханиалгаад гүн хоолойгоор түүхийг өгүүлж эхлэв. Түүний үг итгэлтэйгээр нисэн онцгой хөг эгшигээр дуурсана. Яг л аялгуулан уншиж буй шүлэг адил санагдав.
- Квилетийхэн эхэн үедээ жижигхэн ард түмэн байсан юм гэж Билли хэллээ. “Бид жижигхэн ард түмнээрээ үлдсэн хэдий ч хэзээ ч устан алга болоогүй. Учир нь бидний цусанд үргэлж ид шид байдаг юм. Үргэлж биш ч гэлээ ид шид хэлбэрээ өөрчлөн авъяас билгийн хэлбэртэй ирэх нь ч бий. Бид эхэндээ оюун ухаанаараа дайтаж байлаа.” 12. Цаг хугацаа

“Би ирээдүйг харсан...” гэж Алис нэг л ёрлосон хоолойгоор дуугарав.
Эдвард түүний хавирга руу нударч, харин Алис оновчтой бултлаа.
“За яахав” гэж тэр бувтнаад “Эдвард намайг ийм зүйл хийхэд хүргэсэн. Гэхдээ би чамд гэнэт хэлж гайхуулсан бол чамд илүү хэцүү байх байсан болохоор би ирээдүйг харсан юм.”
Бид сургуулийн хажууд байх машин руугаа явж байсан бөгөөд түүний яг юу яриад байгаа талаар надад ямар ч ойлголт байсангүй.
“Арай ойлгомжтойгоор?” гэж би гуйлаа.
“Битгий аягла. Уурлаад хэрэггүй шүү”
“Харин одоо би айж байна шүү.”
“Тэгэхээр чи...би бид гэх гэсэн юм л даа...бид төгсөлтийн үдэшлэгт явах болно. Нэг их сүртэй биш л дээ. Үүнд уурлаад байх юу ч болохгүй. Гэхдээ хэрвээ би энэ үдэшлэгийг гэнэтийн бэлэг болгохоор оролдвол чамайг уурлах болно гэдгийг харсан юм” гэхэд Эдвард түүний үсийг сэгсийлгэхээр гараа сунгаж, харин Алис түүний замаас гунхалзан бултав.
“Тэгээд Эдвард үүнийг чамд хэлэх хэрэгтэй гэсэн. Гэхдээ энд сүртэй зүйл юу ч байхгүй. Амлаж байна.”
Би хүндээр санаа алдлаа. “Бултах ямар ч аргагүй гэж үү?”
“Байхгүй ээ.”
“Тэгье л дээ Алис. Би тэнд очих болно. Тэгээд бас би тэр үдэшлэгийн минут болгоныг үзэн ядах болно. Амлая.”
“Яг зөв. Дашрамд хэлэхэд би бэлгэнд чинь маш их баярлаж байна шүү. Яахнав дээ.”
“Алис, би ямар ч бэлэг аваагүй шүү дээ”
“Би мэдэж байна аа. Гэхдээ чи авна.”
Би хэзээ түүний олж харж болох ямар нэгэн бэлгийг түүний төгсөлтөнд зориулж авахаар шийдсэнээ санахаар тархиа гашилгалаа.
“Гайхалтай” гэж Эдвард бувтнаад “Яаж ийм өөдөсхөн амьтан ийм их яршигтай байж чаддаг байна аа” гэв.
Алис инээлээ. “Энэ чинь авъяас.”
“Чи үүнийг надад хэлэхээ хэдэн долоо хоног хүлээзнэж чадсангүй юу?” гэж би уцаартай асуув. “Би одоо илүү удаан дарамттай байх нь.”
Алис над руу харан хөмсөг зангидлаа.
“Белла” гэж тэр аажуухан хэлээд “Чи тэр өдөр ямар өдөр болохыг мэдэх үү?”
“Даваа гариг уу?”
Тэр нүдээ эргэлдүүллээ. “Тийм ээ. Даваа гариг...Дөрөвний өдөр.” Тэр миний тохойноос бариад хагас эргүүлэн биеийн тамирын заалны хаалган дээр наасан том шар зарлал руу чиглэв. Тэнд тод хар үсгүүдээр төгсөлтийн баярын өдрийг бичсэн байлаа. Өнөөдрөөс яг долоо хоногийн дараа ажээ.
“Дөрөвний өдөр гэж үү? Зургаадугаар сарын уу? Та нар итгэлтэй байна уу?”
Хэн ч хариулсангүй. Алис толгойгоо гунигтай сэгсэрч, харамссан царай гарган, Эдвард хөмсгөө өргөв.
“Байж боломгүй юм. Яаж ингэдэг байна аа?” Би толгой дотроо өнгөрсөн өдрүүдийг тоолохыг оролдсон боловч тэдгээр өдрүүд хаачсаныг ойлгосонгүй.
Хэн нэгэн миний хөлийг суга татаад авчих шиг л боллоо. Дарамт, сэтгэл өвтгөсөн долоо хоногууд...энэ үед бүх цаг хугацааг миний шаналал дарж, миний хувьд цаг хугацаа үгүй болсон байсан юм. Шаналалаа давах, ямар нэгэн төлөвлөгөө гаргах баримжаа алга болсон байсан. Миний хувьд цаг хугацаа байхгүй болсон байсан.
Тэгээд ч би бэлэн биш байлаа.
Би яахаа мэдэхээ болив. Би яаж Чарли болон Ренед, бас Жэйкобд, бас хүн байхдаа баяртай гэж хэлж чадах юм бэ?
Би юу хүсч байгаагаа маш сайн мэдэж байсан хэдий ч түүнтэй гэнэт тулгарахад айлаа.
Онолын хувьд би мөнх насанд хүргэх үхэлд хүсэн шунаж байсан хэдий ч миний сэтгэл ихээхэн шаналж байв. Эцсийн эцэст энэ бол Эдвардтай үүрд хамт байх түлхүүр. Бас нэг баримт гэвэл намайг мэдэгдэж буй болон үл мэдэгдэх хэсэг бүлэг хэн нэгэн ангуучилж байлаа. Би авралгүй, амттай нэгэн болж тэдгээрийн нэгнийг намайг барихыг хүлээн дэмий суумааргүй байв.
Онолын хувьд эд бүгд утга учиртай байлаа.
Бодит байдал дээр...би ердөө хүн байхыг л мэднэ. Асар том харанхуй ангал мэт алсад байгаа ирээдүйд чухам юу байгааг би түүн рүү үсрэн орох хүртлээ мэдэж чадахгүй.
Энгийн үнэн гэвэл тэр өдрийг би яг л үхлийн ял сонсох өдөр шиг тэвчиж ядан хүлээж байлаа.

13. Дахин Мэндэлсэн нь

``Чиний гарт тохиолдсонтой ижил зүйл`` хэмээн Жаспер нам дуугаар хариуллаа.
``Хичнээн ч удаа давтагдсанийг бүү мэд. Зөвхөн бидний хор л ийм сорви үлдээдэг юм.`` гэж хэлээд, тэр бага зэрэг　гунигтайгаар инээмсэглэн гараа үрчив.

Түүний урагдаж гэмтсэн арьсийг нүд салгалгүй ширтэнгээ ``Яагаад ?`` гэж түүнээс асуухдаа надад айдас төрж байсан ч бас хэтэрхий бүдүүлэг загнаж байгаагаа мэдэрч байлаа.

``Би өргөмөл ах эгч нар шигээ　ижилхэн хүмүүжилээр өсөөгүй. Миний гарал бол огт өөр.`` гэж үгээ дуусгахдаа түүний хоолойнд нэг л хатуу өнгө сонсогдов.

би түүн рүү гайхан харахад тэр балмагдав.

``Чамд би өөрийн түүхийг яриж өгөхийн өмнө, бидний ертөнцөд үл хөгшрөх амьдралийн хугацаа зуунаар биш долоо хоногоор хэмжигдэж байдаг тийм газар байдаг гэдгийг ойлгоорой бэлла.`` гэлээ.

Бусад нь ч гэсэн энэ яриаг урьд нь сонсож байжээ. Карлисле, Эммэтт хоёр өөрсдийн анхаарлаа телевиз-ийн суваг руу дахин хандуулж, Алис Эсмегийн хөлийн ойр суухаар чимээгүйхэн хөдлөв. Гэвч Эдвард миний нэгэн адилаар бодолд дарагдаж, нүүрэнд минь илрэх сэтгэл хөдлөлийг тааж мэдэх гэсэн шиг ширтэх түүний харцийг л би мэдрэж байлаа.

``Яагаад гэдгийг үнэхээр ойлгохын тулд чи тэрxүү ертөнцийг өөр өнцгөөс харах хэрэгтэй. Тэр ертөнц сүр хүчтэй, бас ховдог шунахай ... (үргэлжийн мөнхийн цангалт)
гэж төсөөл. Гэвч хэнээс ч илүүтэйгээр бидний хүсэл болсон газар энэ ертөнцөд байдаг гэдгийг чи харж байгаа биздээ. Бид илүү бага хязгаарлалттай байж бас илрүүлэгдэхээс зайлсхийж чадах тийм газар. Жишээ нь, дэлхийн баруун тал бөмбөрцөгийг чи төсөөл дөө. Тэгээд түүн дээрx амьтай хүн нэг бүрийг улаан цэг гэж бод. Гүн улаан өнгө... хамгийн амархан нь бид ямар ч анхаарал таталгүйгээр өөрсдийгөө хооллож дөнгөнө. `` гэж ярилаа.

Хооллож гэсэн үгийг сонсонгуут толгой доторхи төсөөлөлөөсөө болоод дотор минь жихүүдэс даав. Гэхдээ намайг үргэлжид хамгаалах гэдэг Эдвардаас ялгаатай нь Жаспер намайг айлгаж байгаадаа огтхон ч санаа нь зовохгүй байлаа. Тэр ямар ч зай чөлөө авалгүйгээр яриж байв.

``Өмнөдийн цус сорогчидийн хувьд хүмүүсийн анхаарал татах татахгүй нь огтхон ч хамаагүй. Гагцxүү тэднийг хянаж удирдаж байдаг цус сорогч бол Волтури юм. Өмнөдийнхөний хувьд Волтури бол цорийн ганц айдас нь. Хэрвээ Волтури байгаагүйсэн бол, цус сорогчид аль хэдийн нийтэд ил гарч мэдэгдсэн байх байсан юм.`` гэв.

Жасперийг Волтуригийн нэрийг хүндэтгэсэн бараг л талархсан өнгө аястайгаар хэлэхэд яагаад ч юм надад дургүйлхэх сэтгэл төрөв. Сайн залуусийн тухай яриж буй мэт байх түүний Волтуригийн талаархи бодлийг яаж ч бодсон хүлээн зөвшөөрхөд тун хэцүү зүйл байв.

``Умардын цус сорогчидыг Өмнөдийнхөнтөй харьцуулахад нилээдгүй иргэншсэн. Бидний ихэнхи нь нэг газраа удаан тогтодгүй, мөн өдөрт ил гарна гэдэг бидний хувьд тийм ч төвөгтөй зүйл биш. Түүний дээр xүмүүст сэжиг төрүүлэлгүйгээр өөрсөдтөйгөө харилцахийг зөвшөөрдөг. Бид хүний нүдэнд өртөхөөргүй амьдрах нь маш чухал зүйл. ``
``Өмнөдөд цус сорогчидын өртөнц бол огт өөр. Үхэшгүй мөнхийн болсон тэд зөвхөн шөнийн цагаар л ил гардаг. Өдрийг тэд өөрсдийнхөө дараагийн алхамыг бодож төлөвлөх юм уу эсвэл дайснуудаасаа сэрэмжилэхэд өнгөрөөдөг. Яагаад гэвэл, Өмнөдөд хэдэн зууны туршид төгсгөлгүй үргэлжилсэн дайн одоо ч болсоор байгаа юм. Цус сорогчидийн амьдрах газарийн ойр орчмоор хүмүүс төдийлэн харагдаад байдаггүй, хааяа нэг цэргүүд үхэр маллах малчидыг олж харахыг эс тооцвол. Тэд зөвхөн Волтуригаас болоод л хүмүүсийн анхаарлаас нуугддаг. `` гэлээ.

``Гэхдээ Тэд юуны төлөө ингэтлээ байлдаад байгаа юм бэ? ``гэж намайг асуухад Жаспер инээмсэглэн `` Улаан толбонуудтай газрийн зургийг санаж байна уу`` гэв. Тэгээд тэр дуугүй болж намайг хүлээхэд би тийм гэж толгой дохив.

``Тэд тэр зузаан гүн улаанийг чинь удирдахийн тулд шүү дээ . `` гээд,
`` Хаа нэг газарт жишээ нь　Мексик хотод, ганц цус сорогч байж л дээ. Тэр шөнө болгон хоёроос гурван удаа хооллож байсан авч түүнийг хэн ч хэзээ ч анзаарсангүй. Ингэснээр тэр өрсөлдөөнд ялах аргуудаа боловсруулсан.
Бусад нь ч гэсэн адил санаа бодож олцгоосон. Гэвч зарим нь илүү үр дүнтэй арга хэрэглэцгээж гарч ирсэн юм. Тэдний дундаас хамгийн үр нөлөөтөй тактик зохиосон нь нилээд залуу цус сорогчдоо орох Бенито байсан юм. Түүний тухай хамгийн анх дуулсан зүйл бол, тэр Даллас-ийн хойд хэсгийн хаа нэгтээгээс ирсэн　гэх бөгөөд Хюстон-ний ойролцоох нутаг дэвсгэрийг эзэмшдэг 2 жижиг цус сорогчдийн бүлгийг хүйс тэмтэрсэн. Хоёр хоногын дараа Хойд Мексикд байрлах Монтэреи гэх нилээдгүй хүчтэй бүлгийг буулгаж аван, тэр дахин ялсан юм. `` гэлээ.

``Тэр яаж ялсан юм бэ? `` гэж би болгоомжтойгоор сониучирхан асуувал,

``Бенито шинэ хувирсан залуу цус сорогчдоос бүрдсэн арми үүсгэсэн юм. Тэрээр хамгийн анх энэ санааг бодож олсон цус сорогч байсан бөгөөд эхэндээ түүнийг хэн ч зогсоож чадахааргүй байлаа. Дэндүү залуу вампирууд хөнгөн хувирамтгайн дээр догшин зэрлэг байсан тул тэднийг удирдах нь бараг л боломжгүй байв. Шинэ Төрсөн ганц вампирд зааж сурган, өөрийгөө барьж тэвчихэд сургаж болдог боловч , арав, арван тавуулаа нийлсэн вампирууд бол хар дарсан зүүд л гэсэн үг. Тэд өөр хоорондоо муудалцаж яг л дайсан мэт болох нь амархан байсан тул тэд ялагдахаасаа өмнө гэхэд тэр цэргийн хүчнийхээ хагасаас илүүг алдсан байсан юм.
Үүнээс харахад, шинэ төрсөн вампирууд нь маш аюултай ба биеийн хүчний хувьд итгэмээргүй их хүчтэй тул хөгшин цус сорогчийг ч ядах юмгүй дарж чадна. Гэвч тэд үргэлж өөрсдийнхөө зөн совингын боол нь байдаг тул тэднийг урьдчилан тааж мэдэж болдог. Бас тэдэнд тулалдах ямар ч туршлага чадвар байхгүй, зөвхөн хүч чадал болоод зэрлэг авир л бий.
Өмнөд Мексикийн цус сорогчид тэднийг чиглэн юу ирж байгааг ойлгон, Бенитог дарахын тулд тэд өөрсдийн армийг бий болгосон юм.
Үхэшгүй мөнхийн бид ч гэсэн өөрсдийн түүхтэй, ба тэр тулаан бол хэзээ ч мартагдахгүй. Мэдээж Мексик дэхь хүмүүсийн хувьд тийм ч таатай биш байсан цаг үе юм.`` гэв.

Үүнийг сонсоод бие маань дагжин чичрэх шиг болов. 14. Тунхаглал

``Тоглож байгаа биздээ. Чи бүүр галзуурчихжээ`` гэж би лхагва гаригийн үдээс өмнө хэлэхэд、``Чи миний тухай юу дуртайгаа л хэл. Гэхдээ л үдэшлэг болох л доо л болно. `` гэж Алис хариулав.

Би итгэж ядсандаа нүд маань бүлтийж түүнийг ширтэв.

``Өө тайвшир Белла минь. Үдэшлэгт явахгүй байх шалтгаанийг олж харахгүй л байна шүү. Тэгээд ч урилганууд аль хэдийн тараагдсан.`` гэв.

`` Гэвч ... чи ... би ... солиотой юм ``гэж намайг ээрч муурахад, ``Чи миний бэлгийг аль хэдийн худалдаад авчихсан шүү. Чи юу ч хийхгүй байхад болно ганцxан ирэхэд л хангалттай. `` гэлээ.
Би өөрөө өөрийгөө тайвшруулах оролдлого хийн, ``одоо болж байгаа зүйлст үдэшлэг тохиромжтой гэхэд хэцүү л байна. Алис аа! ``гэхэд , Тэр гүнзгий амьсгаа аваад , чухал царай гаргахыг оролдов. ``Бидэнд амжуулах хэрэгтэй хэд хэдэн зүйлс байгаа юм. Үүнд　бага зэргийн хугацаа шаардагдах байх.　Чи харин анхны удаагаа ахлах сургуулиа төгсөх гэж байна шүү дээ. Бэлла、Чи ахин хүн болохгүй　болохоор、энэ бол амьдралд чинь тохиох ганцxан мөч. `` гэв.

Эдвард, бидний энэ яриаг дүүгүй өнгөрөөж, Алис　руу　харин анхааруулсан харц шидэхэд Алис түүн рүү хэлээ гаргав. Алисын зөв шүү дээ. Түүний зөөлөн хоолой хэзээ ч сургуулийн хоолны газарын шуугианыг давж гарч чадахгүй. Тэгээд ч хэн ч түүний　ярианд　агуулагдах утгийг ойлгох үгүй.

Би асуудлаас хаягдаж хоцрохгүйн тулд, ``Тэгээд амжуулах хэрэгтэй зүйлс гэдэг чинь юу юм бэ дээ`` гэж асуухад Эдвард `` Жаспер бидэнд тусламж хэрэгтэй гэж үзэж байгаа. Танягийн гэр бүл бол бидэнд байгаа ганцxан сонголт биш л дээ. Карлислэ хуучины хэдэн андуудаа олохоор оролдож байгаа. Жаспер ч мөн адил Петер болон Шарлотте хоёрийг хайж байна. Тэр Мариатай ярилцах талаар бодож байгаа боловч хэн ч Өмнөдийнхөнтөй орооцолдохийг хүсэхгүй байгаа юм. `` гэж сул хоолойгоор хариуллаа . Алис зөөлнөөр чичирхийлэв.

``гэхдээ Тэднийг ятгахад тийм ч хэцүү биш байх ёстой. Хэн ч италиас айлчлал ирэхийг хүсэхгүй байгаа. `` гэж Эдвард　үргэлжлүүлэв.
Күллинс нар өөрсдийгөө ёжлон хэлдэг хочийг ашиглан ``Гэхдээ тэр найзууд чинь цагаан хоолтон биш, тийм үү ? `` гэж намайг эсэргүүцэхэд, Эдвард гэнэт юу ч гэхийн аргагүй царайгаар `` Үгүй ээ`` гэж xариуллаа.

``Энд, Форксд уу?`` гэж　намайг асуухад

Алис миний санааг амраах гэж ``Тэд бол найзууд. Бүх зүйл сайхан болно. Бүү санаа зов. Тэгээд ч Жаспер бидэнд шинэ хувирсан цус сорогчидыг устгах хэдэн арга зааж өгөх болно. `` гэж ятгахад, Эдвардын нүд нь гэрэлтэж царайнд нь бага зэргийн инээмсэглэл тодорлоо. Гэнэт миний гэдэс хурц нарийн мөсөн　хэлтэрхийнүүдээр дүүрсэн мэт санагдаж , ``Хэзээ явах юм бэ ? `` хэмээн　хөндий хоосон хоолойгоор асуулаа. Хэн нэгэн маань буцаж ирэхгүй байж магад хэмээх бодлыг би тэсвэрлэж чадахүй байв. хэрвээ тэр хэн нэгэн нь xэзээ ч хянамгай байдаггүй хэнэггүй зоригтон Эммэт байвал яана!, эсвэл Эсмэ! эхийн сэтгэлтэй хонгорхон түүнийг тулалдаж байна гэдгийг төсөөлчиж чадахгүй нь. Эсвэл хэврэг царайтай бяцxан Алис минь байвал яана. Бүүр эсвэл ... бурхан минь... тийм байх боломж　байтугай нэрийг нь ч бодож чадахгүй нь.

``Долоо хоног. Бидэнд хангалттай хугацаа өгч байгаа юм. `` гэж Эдвард хайнгадуухан
хэлэв. Нөгөө мөсний хэлтэрхийнүүд гэдсийг маань эвгүй болгов. Гэнэт миний бөөлжис цутгав.
``Чи цонхигор харагдаж байна. Бэлла `` гэж Алисыг хэлэхэд, Эдвард гараараа намайг тэврэн өөрлүүгээ татаад ``Бүх зүйл сайхан болно Бэлла надад итгэ `` гэлээ.

``Мэдээж ``гэж　дотроо бодлоо. Түүнд итгэх ... Оршихуйнх нь цөм болсон хүн нь гэртээ буцаж ирэх үгүйг хүлээн ардаас санаа зовож суух хүн нь Эдвард биш би. Магадгүй би тэгж хойно сууж үлдэх хэрэггүй ч юм билүү. Нэг долоо хоног гэдэг бол хангалттай хугацаа.

``Чи тусламж хайж байгаа шдээ `` гэж намайг удаанаар хэлэхэд, Алис миний дууны өнгөн дөхь өөрчлөлтийг мэдэрч толгойгоо өргөн ``тийм `` гэлээ. Би зөвхөн Алис руу харж байв. Тэгээд ``Би туслаж болно шүү дээ `` гэж хэлэхдээ миний хоолой исгэрэхээс арай жаахан чанга төдий л байв. Эдвардын бие нь гэнэт хатуурч , түүний гар намайг хэтэрхий чангаар тэвэрлээ. Тэр амьсгаадан, хоолой нь хяхнаж байв. Гэвч Алис тайван хэвээр ``Үнэндээ Тийм ч тустай байж чадахгүй л болов уу `` хэмээн хариуллаа.
`` Яагаад үгүй гэж... Найм чинь долоогоос илүү шүү дээ. Тэгээд ч цаг хангалттай байгаа `` гэж маргаж байхдаа , би　хоолойноосоо цөхрөл мэдэрч байв.
Алис өөртөө итгэлтэйгээр үл зөвшөөрөн , `` Бэлла, чамайг бид нарт туслаж чадахаар болгоход хугацаа амжихгүй. Жаспер залуу цус сорогчидын тухай юу яриж байсныг санаж байна уу? Чи сайн тулалдаж чадахгүй. Чи өөрийн зөн билгээ удирдаж амжихгүй учираас чи өөрийгөө амархан бай болгоно. Эдвард чамайг хамгаалах гэж байгаад шархтаж ч болно. `` гээд өөрийн логикдоо сэтгэл хангалуунаар гараа энгэртээ зөрүүлэн барилаа. Түүнийг ингэж хэлэхэд, би Алисын зөв гэдэгийг ойлгож байлаа. Миний гэнэтийн найдвар бүтэлгүйтэн, би суудал дээрээ лагхийтэл суухад , Эдвардын санаа нь амарч тайвширав.
“ Өө” гээд Алисын царай бага зэрэг ууртай болон, “Би сүүлийн минут дахь цуцлалтыг үзэн яддаг. Үдэшлэгийн зочдын тоо 65 болох нь... `` гэж түүнийг хэлэхэд, миний нүд ахин томорч `` 65аа? Надад тиим олон найзууд байхгүй ш дээ. Би тийм олон хүмүүсийг танидаг билүү. ? `` гэхэд, ``Хэн боличихов? `` гэж Эдвард намайг эс тоон гайхав.
Алис ``Рене`` гэж хэлэхэд,
Би ``Юу ? `` хэмээн уулга алдлаа. Алис ``Тэр уг нь чиний төгсөлтийн баярт зориулж сюрприз барихаар бэлдэж байсан ч ямар нэг зүйл нь болохоо боличихлоо. Чамайг гэртээ харихад мэссэж ирэх болно`` гэхэд, тэрхэн зуурт би өөрийгөө тайвширахыг　мэдрэв. Ээжийн маань юу болохгүй болснийг мэдэхгүй ч гэлээ, би баяртай байв. Хэрвээ ээж энд ирсэн бол ч ... ер нь үүний тухай бодохийг ч хүсэхгүй байсан юм. Миний толгой дэлбэрэх байсан байхаа.

Намайг гэртээ ирэхэд утасны дуут шуудангийн гэрэл нь анивчиж байв. Фил　талбай дээрээ бэртсэн тухай ээжийнхээ яриаг сонсоод, миний тайвширал ахин сэргэлээ. Фил тоглож байхдаа шүүрэгчтэй мөргөлдөн шаантны яс нь хугарч, ээжийн асаргаа зайлшгүй шаардлагатай болжээ. Тийм учираас ээж яагаад ч Филийн хажуунаас холдох боломжгүй болсон ажээ. Ээж ч мэссэжээ дуусган дуусталаа уучлал гуйсаар л байв.
``Ашгүй нэг нь ч гэсэн `` гэж намайг гүнзгий амьсгаа авахад ``Яагаад нэг ?`` гэж Эдвард асуулаа. ``Ядаж энэ долоо хоногт нэг ч гэсэн хүн алагдах талаар санаа зовохгүй боллоо. `` гэхэд Эдвардын нүд нь эргэлдлээ.
``Алис та хоёр ер нь яагаад нухацтайгаар хүлээж авахгүй байгаа юм бэ? энэ чинь маш ноцтой асуудал `` гэж түүнээс шаардахад, Эдвард инээмсэглэн ``Өөртөө итгэлтэй байгаа болоод л `` хэмээн хариулав.
Би Эдвардад гоморхон ``Гайхалтай `` гэж хэлээд, утасаа аван Рене рүү залгалаа. Урт яриа болно гэдгийг мэдэж байвч, би түүнд тийм ч их нэмэр болож чадахгүйгээ ойлгож байв. Яриа дөнгөж эхлээд л , би түүнийг санааг амраахын тулд өөрийн урам хугараагүй, уурлаагүй, огт гомдоогүй тухайгаа хэлсээр л байлаа. Филийн асаргаанд ээж төвлөрөх хэрэгтэй тул би Филд хурдан эдгэхийг хүсээд Форк ахлах сургуулийн төгсөлтийн баярийн талаар нэг бүрчлэн тодорхой ярих болно гэдгээ ч амлав. Төгсгөлд нь улирлын сүүлийн шалгалтандаа бэлдэх хэрэгтэй байна гэдгээ хэлж байж утаснаасаа саллаа.
Эдвардын тэвчээр дуусашгүй байлаа.Бүхэл ярианы турш тэр эелдэгээр хүлээн, Намайг харахад инээмсэглэж үсээр минь тоглосоор байсан юм. Бодох олон чухал зүйлүүдийн хажуугаар түүний энэ байдлийг анзаарах нь тийм ч онцын зүйл биш мэт боловч Эдвардын инээмсэглэл нь намайг амьсгалахад ч хүнд болгосон хэвээр л байлаа. Эдвардын гоо үзэсгэлэн нь　Филын асуудлууд , Ренегийн уучлал,өшөөтөн Цус сорогчын арми гээд заримдаа өөр зүйлийн талаар бодоход ч хэцүү болгож байв. Би бол зөвхөн хүн байлаа. Утсаар яриж дуусангуутаа, түүнийгээ үнсэхээр өлмий дээрээ зогсон сунахад, Эдвард бэлхүүсээр минь тэврэн хоолны ширээн дээр өргөж суулгав. Тиймээс түүндээ хүрэхэд тийм ч хэцүү биш болсон тул надад амар байлаа. Би хүзүүгээр нь гараа оруулан тэврээд түүнийхээ хүйтэн цээж рүү наалдав. Удалгүй урьдийнх шигээ тэр өөрөөсөө бага зэрэг холдуулахад, өөрийнхөө царайг урвайж байгааг би мэдэрч байлаа. Миний гар хөлийг өөрөөсөө тавиулаад, миний царайг харан инээв. Тэгээд тэр ширээг налан, нэг гараа мөрөн дээр минь хөнгөхөн тавиад ``Чи намайг нэгэн төрлийн төгс төгөлдөр, бас дэндүү өөрийгөө хянаж удирддаг гэж боддогийг чинь би мэддэж байна л даа. Гэвч үнэндээ үүнд асуудал байгаа юм биш .`` гэлээ.
``Тийм　л　байгаасай даа `` гэж намайг санаа алдахад, Эдвард ч мөн адил санаа алдав.
Тэгснээ тэр ярианы сэдвийг өөрчлөн, ``Маргааш хичээлийн дараа би Карлисле, Эсмэ, Розали гуравтай анд явах болно. Зөвхөн хэдхэн цаг л болно. Алис Жаспер Эммэт гурав чиний аюлгүй байдлийг хамгаална `` гэхэд, ``Үгүй ээ. Би үргэлж асрамжлуулж байдагаа үзэн ядаж байна. `` гэж дургүйцлаа. Маргааш улирлийн сүүлийн шалгалтуудийн эхний өдөр. Тоо, түүх гэсэн 2хон хичээлийн шалгалттай. Тэгээд маргааш бүхэл өдрийг хийх зүйлгүйгээр бас түүнгүйгээрээ санаа зовон өнгөрөөх нь.
``Түрхэн зуур шүү дээ`` гэж Эдвард надад амлалаа.
``Жаспер уйтгартай байна байх даа. Эммэт болохоор надаар тоглоом хийгээд л `` гэж намайг хэлэхэд, ``Тэд маргааш маш сайхан зантай байх болно доо`` гэхэд, би ``Ойлголоо `` хэмээн бувтналаа.
Гэвч надад өөр нэгэн сонголт байгаагаа саналаа. ``Чи мэдэж байгаа шдээ. Би түүдэг галын өдрөөс хойш Ла Пуш руу ердөө яваагүй гэдгийг...`` гэж хэлэхдээ түүний сэтгэл хөдлөлийг мэдэх гэж царай руу нь болгоомжтой харлаа. Түүний нүд үл мэдэгхэн нарийслаа.
``Би тэнд Аюлгүй байх болно доо `` гэж Эдвардад сануулахад, тэр хэдэн секунд бодолхийлснээ``Чиний зөв ч байж магад `` гэлээ.
Түүний царай тайван байлаа гэхдээ бүүр дэндүү амгалан. Би бүүр эндээ үлдэж болно шүү дээ гэж хэлэх шахсан ч, шооч Эммэтийн талаар бодогдонгуут, ярианыхаа сэдвийг өөрчиллөө. ``Чи аль хэдийн өлчихсөн үү `` гэж түүнээсээ асуухдаа, нүднийх нь доогуур хөнгөхөн сүүдэр татсаныг анзаарлаа. Түүний нүдний солонгон бүрхэвч алтан шаргал хэвээр л байв.
Эдвард дурамжхан байдлаар ``Яг ч тийм биш л дээ`` гэж хариулсан нь намайг гайхшрууллаа. Би тайлбар хүлээж байв.

``Бид аль болохоор хүчтэй болохийг хичээж байгаа юм. Тоглоомонд ялахийн тулд бид дахинд ан гарах хэрэгтэй болох байх `` хэмээн дурамжхан хэвээр тайлбарлалаа.

``Энэ нь та нарийг хүчтэй болгодог тийм үү ?`` гэж намайг асуухад, тэр миний царайнаас ямар нэгэн зүйл хайх мэт харсан боловч царайнд минь зөвхөн сониуч зан л байлаа.

``Тиймээ. Хүний цус биднийг хамгийн хүчтэй болгодог юм. Жаспер хуурах талаар бодсоор л байгаа　ч тэр үүнийг хэзээ ч санал болгохгүй. Яагаад гэвэл, Карлислэгийн юу хэлэхийг мэдэж байгаа болохоор... ``

``Ингэх нь та нарт тус болно биздээ `` гэж намайг чимээгүйхэн асуухад, ``Бидэнд огт хамаагүй ээ. Бид хэн гэдгээ хэзээ ч өөрчилөхгүй. `` хэмээн Эдвард хэллээ.

Би хөмсөг зангидан, хэрвээ гайхамшигтай зүйл болж ямар нэгэн зүйл тус болох болохыг... түүнийгээ хамгаалахын тулд　хэн нэгэн танихгүй хүний амиа золиослуулахийг　хүсэж байгаагаа ухааран чичирлээ. Би өөрөөсөө айж байсан ч бас энэ бодлоо ч эсэргүүцэхгүй байв.
Тэр дахин ярианийхаа сэдвийг өөрчилж ``Мэдээж тэд маш хүчтэй. Шинэ төрсөн цус сорогчид хүн байх үеийнхээ цусаар дүүрэн байдаг бөгөөд тэдний цус нь өөрчлөлтөнд хариу үйлдэл үзүүлж байдаг юм. Тэдний эд эсэнд хүртэл үйлчилж, тэднийг хүчтэй болгодог юм. Яваандаа тэдний бие нь үүндээ дасан зохицож, Жасперын хэлсэнээр хүч чадал нь жил орчмын дараагаар суларч эхэлдэг гэсэн.`` гэлээ.
``Би хир хүчтэй болох вэ? ``гэж намайг асуухад,
Эдвард жуумалзан ``Надаас ч хүчтэй. `` гэв.
``Эммэтээс ч хүчтэй юу ?`` гэвэл, тэр улам жуумалзан `` Тиймээ. Чи надад тус болж, гар барилдаанаар түүнтэй хүч чадлаа туршаад үз л дээ. Энэ нь түүнд сайн туршлага болох байх `` гэлээ.
Маш инээдтэй сонсогдож байсан болохоор би инээлээ. Тэгээд би гүнзгий амьсгаа аван ширээнээс үсэрч буув яагаад гэвэл би маш шургуу хичээллэх хэрэгтэй байв. Азтай нь надад Эдвард байсан ба тэр бүхнийг мэддэг　маш　сайн багш байлаа. тестнийхээ хамгийн хэцүү зүйлүүдийг ойлгож чадсан юм. Хэрвээ би　өөрийгөө　хянаагүй　байсан　бол, өмнөдийн цус сорогчидын дайны тухай түүxийн хичээлийнхээ зохион бичлэг дээр биччихэж магадгүй л байлаа.

Би Жакоб руу залгахаар завсарлага авахад, Эдвард намайг Ренетэй утасаар яриж байсан шиг л тухтай харагдаж байлаа. Тэр дахиад л миний үсээр тоглож эхлэв. Хэдийгээр үдээс хойно байсан ч, миний дуудлага Жакобийг сэрээсэн байлаа. Тэр эхэндээ муухай ааштай байв. Харин маргааш тэднийд очиж болох үгүйгээ асуухад тэр сайхан ааштай боллоо. Quileute сургууль аль хэдийн амарсан байсан тул тэр намайг аль болохоор эрт ирэхийг хүсэв. Надад өөр сонголт байсандаа баяртай байв. Жакобтой өдрийг өнгөрүүлэх нь илүү амар байлаа.

МӨРИЙ
Бүлэг 15

Би түүн рүү удтал хараад толгойд юу ч орж ирээгүй учир юу хэлэхээ мэдсэнгүй.

Тэр миний мэгдсэн байдлыг хараад чухал төрх нь сарнин алга болов.

- За яахав ердөө л үүнийг хэлэх гэсэн юм гээд тэр инээмсэглэв.

- “Жейк...” Миний хоолойд нэг юм тээглэхэд би ханиалгахыг оролдлоо. “Би чадахгүй.. надад... би явах хэрэгтэй байна.”

Намайг явахаар завдахад тэр мөрнөөс бариад эргүүлэн харууллаа.

- Үгүй, хүлээгээч. Би бүгдийг мэднэ, Белла. Гэхдээ зүгээр л миний асуултанд хариулчих, за юу? Чи намайг яваад нүдэнд чинь хэзээ ч битгий харагдаасай гэж хүсч байна уу? Үнэнээ хэлээрэй.

Надад түүний асуултанд хариулахын тул анхаарлаа төвлөрүүлэх хэцүү байв. Би бараг бүтэн минутын турш бодлоо.

- Үгүй, би чамайг яваасай гэж хүсэхгүй байна.

- Тэр ахин инээмсэглэв. ”Харж байна уу.”

- Гэхдээ чи надтай хүссэн шигээ байгаасай гэж би хүсэхгүй байна гэж би эсэргүүцлээ.

- Тэгвэл чи яагаад намайг цуг байхыг хүссэнээ хэлээч.

- Би хариултаа бодож эхлэв. “Чамайг дэргэд минь байхгүй үед би санадаг. Чи баяртай байвал...” гээд би үгээ болгоомжтойгоор зөөв. ”Би ч гэсэн баяртай байдаг. Гэхдээ, Жейкоб би Чарлид хэлэх ёстой. Чи миний гэр бүл гэсэн үг. Би чамд хайртай хэдий ч дурлаж чадахгүй.”

- Тэр миний хэлсэн үг бүрийг сонсоод толгой дохив. ”Тэгсэн ч гэсэн чи намайг цуг байгаасай гэж хүсээд байгаа юм уу?”

- ”Тийм ээ”, би санаа алдав. Түүнийг эргэлзүүлэх нь боломжгүй хэрэг бололтой.

- Тэгвэл би чамтай цуг байна.

- Чи өөрийгөө зовоох хэрэггүй дээ.

- ”Аанхан”. Тэр хурууныхаа үзүүрийг миний хацарт хүргэлээ. Би түүний гарыг түлхэв.

- ”Чи ер нь биеэ зөв авч явж чадах нь уу?” гэж би уурсан асуулаа.

- Үгүй ээ, би чадахгүй. Чи шийдэх хэрэгтэй, Белла. Би чамтай цуг байх юм бол биеэ барьж чадахгүй нь.

- Би түүн рүү харав. ”Чи ямар хэрцгий юм бэ.”

- Чи ч гэсэн.

Түүний үгэнд би цохигдох шиг болж хойшоо алхам ухрав. Жейкобийн зөв байв. Би хэдийгээр хэрцгий биш байсан ч шуналтай байсан юм. Би зөвхөн түүнд найзууд байх хэрэггүй гэж хэлэхэд л тэр яваад өгнө. Би одоо юу хийхээ мэдэхгүй байсан ч гэнэтхэн муухай авирласан болохоо ойлгов.

- Чиний зөв гэж би шивнэлээ.

- Тэр инээмсэглэв. “Чамайг уучилж байна. Намайг хэтэрхий уурлуулахгүй байхыг хичээгээрэй дээ. Учир нь би бууж өгөхгүй байхаар шийдсэн.“

- “Жейкоб“. Би түүний бараан нүд рүү ширтэн өөртөө чухал хандуулахыг хичээв. ”Би түүнд хайртай, Жейкоб. Тэр миний бүхий л амьдрал.”

- Чи бас надад хайртай гэж тэр надад сануулав. Тэр намайг эсэргүүцэхийг оролдоход гараа өргөлөө. “Тийм бишийг би ойлгож байна. Гэхдээ тэр чиний бүхий л амьдрал биш. Байх ч боломжгүй. Магадгүй байсан хэдий ч тэр чамайг орхисон биз дээ. Одоо намайг сонгох нь чухал.”

- Би толгойгоо сэгсрэв. ”Чи боломжгүй зүйл ярьж байна.”

Тэр гэнэтхэн чухал төрхтэй боллоо. Тэгээд миний эрүүнээс барин өргөөд түүний харцнаас зугтах аргагүй болгов.

- Белла, чиний зүрх цохилж байгаа цагт би чамайг хүлээн чиний төлөө тэмцсээр л байх болно. Чамд үргэлж сонголт байгаа гэдгийг мартаж болохгүй.

- Үгүй ээ, надад сонголт байхгүй гэж би эсэргүүцээд эрүүгээ суллахаар оролдов. ”Тэгээд ч миний зүрхний цохилт удахгүй сүүлчийн удаа болон хувирна. Цаг бараг үлдсэнгүй.”

- Тэр нүдээ нарийсгав. ”Тэгэхээр надад тэмцэх хэрэг гарах нь ээ” гэж тэр шивнэлээ.

Түүний гар миний эрүүг хэтэрхий чанга барьж байсан хэдий ч бараг өвтгөхгүй байв. Би түүний нүд рүү хараад юу хийх гэж байгааг нь ойлголоо.

- “Үгүй ээ...“ би эсэргүүцсэн хэдий ч хэтэрхий хожимджээ.

Миний эсэргүүцлийг үл харгалзан түүний уруул надад хүрлээ. Тэр намайг ууртай ширүүнээр үнсэн баруун гараараа шилэн хүзүүнээс чанга барьж зугтах боломжгүй болгов. Би бүх хүчээ гарган түүнээс зайлсхийхийг хичээж цээжийг нь түлхсэн ч огт нөлөөлсөнгүй. Түүний уруул зөөлөн агаад дулаахан байв. ҮЕ
Арван зургадугаар бүлэг

- Өмсөх зүйл юу ч алга! хэмээн би өөртөө гомдоллов.

Шүүгээ бараг хоосорч миний бүх хувцас орон дээр энд тэндгүй овоорон хөглөрчээ. Би хоосон шүүгээг мөрөөдөнгүй харснаа ямар нэгэн материаллаг зүйл үлдсэн эсэхийг шалгав.

Миний дуртай ногоон өнгийн юбка хөдөлдөг сандлын түшлэг дээр тохоостой харагдана. Би өөрийгөө насанд хүрсэн гэж харагдуулахаар ямар нэгэн аятайхан хувцас хайлаа. Онцгой тохиолдолд хэрэглэх хувцас гэж хэлж болох ч надад тийм хувцас байсангүй.

Удахгүй явах цаг болчихсон байхад би хуучин спорт хүрэмтэйгээ зогссон хэвээр байв. Хэрвээ би эдгээр хувцаснаас үүнээс илүүг олж чадахгүй юм бол төгсөлтийн баяртаа үүнтэй явах хэрэг гарах нь. Би орон дээр овоолоостой хувцас руу муухай харлаа.

Асуудалын гол нь миний энд байгаа хувцасанд биш хулгайлагдсан улаан өнгийн цамцанд байгааг би мэдэж байв. Би эрүүл гараараа хана нүдлээ.

- Тэнэг хулгайч вампир! гэж би уурсан хэлэв.

- Би яасан юм бэ? гэж Алис асуулаа.

Тэр онгорхой цонхоор үргэлж тэнд байсан юм шиг хайхрамжгүй бөхийн зогсчээ.

- Түг түг гэж тэр инээн нэмэрлэв.

- Намайг хаалга онгойлгож өгөхийг хүлээхэд тийм хэцүү байна уу?

- Тэр цагаан өнгийн хавтгай хайрцаг орон дээр тавилаа. “Би үүгээр явж байсан юм. Тэгээд чамд хувцас хэрэгтэй байх гэж бодлоо.”

Би орон дээр хэвтэж байсан том хайрцаг руу хараад нүүрээ үрчийлгэв.

- Зөвшөөр л дөө. Би чиний аврагч биз дээ гэж Алис хэллээ.

- Чи миний аврагч гэж би бувтналаа. ”Баярлалаа.”

- “Ямар нэгэн зөв зүйл хийх нь таатай байдаг юм. Надад олон зүйлсийн талаарх дурсамж байдаггүй явдал нь намайг хичнээн их уурлуулдаг болохыг чи төсөөлөхгүй дээ. Өөрийгөө ямар ч ашиггүй амьтан гэж бодлоо. Нэг тийм... хэвийн.” гэж Алис энэ аймшигт үгүүдийг хэлээд атийв.

- Би хэзээ ч ийм аймшигтай мэдрэмжийг төсөөлж чадахгүй юм байна. Хэвийн гэнээ? гэж би элэглэн нэмэрлэв.

- Тэр инээмсэглэв. “Эдгээр өөдгүй хулгайчууд алга болсон бүх зүйлийн орыг төлөх болно доо. Харин би одоо Сиэтлийг харж чадахгүй байгаагийнхаа учрыг олох хэрэгтэй байна.”

Тэр надад болсон хоёр явдлын учрыг нэг өгүүлбэрээр ойлгомжтой тайлбарласан. Намайг бүтэн өдрийн турш зовоосон баригдашгүй зүйлийн учир гэнэтхэн ойлгомжтой болов. Би Алис руу харахад миний нүүрэнд хачирхалтай өнгө тодорлоо.

- Чи онгойлгож үзэхгүй юм уу? гэж тэр асуулаа. Тэр санаа алдахад би хайрцгийг түргэн онгойлгов. Түүнийг гартаа ямар нэгэн эргэлдүүлэхэд юу байсныг нь би мэдэж чадсангүй. ”Аятайхан байгаа биз? Би Эдвардад таалагддаг учир цэнхэр өнгө сонгосон юм.”

Би юу ч сонсохоо болив.

- Ердөө л энэ гэж үү хэмээн би шивнэлээ.

- Юу гэнээ? гэж тэр шаардан асуув. ”Чамд ямар ч төстэй зүйл алга. Ер нь чи хэтэрхий бага хувцастай юм ердөө л ганцхан юбка шүү.”

- Үгүй, Алис. Хувцасны тухай мартаад сонсооч!

- Чамд таалагдсангүй юу? гээд Алисийн царайд урам хугарсан шинж тодорлоо.

- Сонсооч, Алис чи үнэхээр мэдээгүй гэж үү? Энэ хамгийн гол нь. Сиэтэлд байгаа шинэ вампируудын хэн нь миний юмыг хулгайлсан гэж. Тэд цугтаа байгаа.

Хувцас түүний хуруунаас мултран хайрцаг дотор унав.

Тэр түргэн сэхээ авахад хоолой нь уурссан өнгөтэй болов.

- Чи яагаад тэгж бодсон юм бэ?

- Эдвардын юу гэж хэлснийг санаж байна уу? Хэн нэгэн чиний харалтийн нүхний цоорхойг ашиглаад байгаа тухай. Чи шинэ зүйл харж чадахгүй байгаа биз дээ? Бас чамайг урьд нь бүх юм зүгээр гэж хэлэх үед миний хулгайч хэнтэй ч тааралдалгүй хянамгай хөдөлснийг санаж байна уу. Тэр чамайг үүнийг харна гэж мэдэж байсан. Чиний зөв байжээ. Алис, түүнийг мэдэж байсан гэж би бодож байна. Тэр нүхийг ахин ашигласан байх. Ямар нэгэн тохиолдлоор хоёр өөр хүн нэг цагт шийдвэр гаргаж болохгүй биз дээ? Байж боломгүй юм. Тэр ганцаараа байжээ. Тэр өөрийн армидаа зориулан миний үнэрийг хулгайлсан байна.
Алис гайхаж сураагүй байв. Түүнийг удтал чимээгүй болоход би бодлогоширон хүлээж эхлэв. Тэр бараг хоёр минутын турш огт хөдөлсөнгүй. Дараа нь түүний нүд над дээр ахин туслаа.

- Чиний зөв гэж тэр хөндий хоолойгоор хэлэв. “Мэдээж чи үнэн хэлсэн. Чи бүгдийг...” ХОЛБОО
Арван долдугаар бүлэг


- Белла?

Эдвардын намуухан хоолой араас дуудах сонсдов. Би эргэн хараад түүнийг хэрхэн үсээ салхинд хийсгэн гүйж ирээд довжоон дээр хөнгөхөн харайн гарахыг нь харлаа. Тэр намайг тэвэрч аваад зогсоол дээр байсны адил ахин үнсэв.

Энэ үнсэлт намайг айлгав. Тэр сэтгэлийн зовнил дүүрэн бидэнд хэтэрхий бага цаг үлдэхээс айсан юм шиг миний уруулыг чанга үнсч байсан юм.

Би энэ тухай бодож ч чадсангүй. Би дараагийн хэдэн цагийн турш биеэ хэвийн хүн шиг авч явах хэрэгтэй байсан болохоор түүнийг түлхлээ.

- Алив энэ тэнэг үдэшлэгийг дуусгацгаая гэж би нүд буруулан бувтнав.

Тэр миний нүүрийг гараараа бариад намайг харахыг хүлээлээ.

- Би чамд ямар нэгэн юм тохиолдоход хүргэхгүй.

- Би эрүүл гарынхаа хурууг түүний уруулд хүргэв. “Би өөртөө санаа зовохгүй байна.”

- Яагаад энэ намайг гайхуулахгүй байна? гэж тэр хамар дороо бувтналаа. Тэгээд гүнзгий амьсгал аваад инээмсэглэв. “Баярлахад бэлэн үү?“

Би хариуд нь дуу алдан ёолов.

Тэр надад хаалга онгойлгож өгөөд миний бүсэлхийгээр тэвэрлээ. Хаалгаар оров уу үгүй юу би хөшин зогсоод гайхсандаа толгойгоо эргүүлэв.

- Итгэмээргүй юм.

- Эдвард мөрөө хавчлаа. “Алис бас дахин Алис.”

Калленыхны гэрийн дотоод засал бүрэн өөрчлөгдөн миний бодитоор биш зөвхөн зурагтаар харж байсан шөнийн клуб болон хувирсан байлаа.

- “Эдвард!” гэж аварга том өсгөгчийн хажууд зогсч байсан Алис дуудав. “Надад чиний зөвөлгөө хэрэгтэй байна” гээд тэр овоолоостой дискүүд рүү дохив. “Танил аялгуу тавих уу эсвэл тайван хөгжим тавих уу? Эсвэл” гээд тэр дараагийн овоо руу заалаа. “Тэдний хөгжмийн боловсролыг юу гэж бодож байна?”

- Тайвныг нь үлдээ гэж Эдвард зөвлөв.

Алис буурьтайгаар толгой дохиод сургалтын дискийг хайрцагнаас задалж эхлэв. Би түүнийг гялалзсан чимэглэл бүхий улаан арьсан өмд өмссөнийг ажиглалаа. Түүний арьс нь улаан ягаан өнгийн гэрэлд хачирхалтайгаар гялалзан туяарч харагдана.

- Би тохиромжгүй хувцасласан бололтой.

- Чи сайхан харагдаж байна гээд Эдвард зөвшөөрсөнгүй.

- Тийм шүү гэж Алис дэмжив.

- Баярлалаа гээд би санаа алдав. “Чи үнэхээр хүмүүсийг ирнэ гэж бодож байна уу?” Миний хоолойд өөр өнгийн найдлага сонсогдсон болохоор Алис нүүрээ үрчийлгэлээ.

- Бүгд ирнэ гэж Эдвард хариулав. “Бүгд л Калленыхны нууцлаг гэрийн доторхийг харахыг үхтлээ хүсч байгаа.”

- Гайхамшигтай би дуу алдлаа.

Миний тусламж хаана ч хэрэгтэй байсангүй. Гэсэн ч би Алисийн адил бүх зүйлийг түргэн хийж чадна гэдэгтээ эргэлзэж байсан юм.

Эдвард намайг нэг секунт ч орхисонгүй. Тэр намайг араасаа чирээд миний таамаглалыг хэлэхээр Жасперийг дараа нь Карлайлыг хайхаар явав. Би тэднийг хэрхэн Сиэтлийн армийг няцаах төлөвлөгөө зохиохыг айдаст автан сонслоо. Би Жаспер хүч хуваагдахыг дэмжихгүй байгаа юм байна гэж дүгнэв. Гэхдээ тэд туслахыг хүсээгүй Танягийн гэр бүлээс гадна өөр хэн нэгэнд хандахыг хүсэхгүй байв. Эдвардаас ялгаатай нь гэвэл Жаспер өөрийн цөхрөлөө нуухгүй байсан юм. Түүнд өндөр мөрий тавьсан тоглоом таалагдахгүй байгаа нь илэрхий харагдана.

Би тэднийг гэртээ эргэж ирнэ гэдэгт итгэн найдаж чадсангүй. Би бараг галзуурах шахлаа.
Хаалганы хонх дуугарав.

Гэнэтхэн бүгд жигтэйхэн хэвийн төрхтэй боллоо. Карлайлын хатуурсан царайд өө сэвгүй дулаахан инээмсэглэл тодров. Алис хөгжим чанга тавиад хаалга онгойлгохоор бүжиглэн явлаа.

Энд миний танил олон найзууд хэтэрхий айж зүрхшээсэн байдалтай зогсч харагдана. Хаалган дээр хамгийн эхэнд Жессика түүний ард Майк, Тайлер, Коннер, Остин, Ли, Саманта... тэр ч байтугай Лорен хүртэл таагүй харцанд нь сониучирхсан өнгө гялалзан зогсч байв. Тэд бүгд шуугилдан клуб адил чимэглэсэн аварга том өрөөгөөр гайхширан явцгаалаа. Өрөө хоосон байсангүй. Калленыхан ердийн өө сэвгүй хүмүүсийн дүрд тоглоход бэлхэн байраа эзэлцгээжээ. Тэр үдэш би тэдний адил жүжиглэж байв.
Би Жесс, Майк хоёртой мэндлэхээр очихдоо миний хоолой үдэшлэгэнд хөөрсөн маягтай байгаа гэж найдав. Намайг бусадтай мэндэлж амжихаас урьтаж ахин хонх дуугарлаа. Би Анжела, Бен хоёрыг угтан хаалга томоор нээж өгөв. Учир нь Эрик, Кэти хоёр довжоон дээр хэдийн өгсч байлаа.

Надад сэтгэл түгших цаг үлдсэнгүй. Би бүгдтэй нь ярилцан анхаарлаа хандуулж аятайхан зочломтгой эзэгтэйн дүрд тоглох хэрэгтэй байв. Үдэшлэгийг ерөнхийд нь Алис зохион байгуулж Эдвард болон ялангуяа надад баяр хүргэн талархахыг үгүйсгэхэд хэцүү байв. Магадгүй Калленыхан Алисийн үдэшлэгийн гэрэлд бага зэрэг хачирхалтай харагдаж байснаас болж мэднэ. Эсвэл өрөөний гэрэл манантан нууцлаг байдалтай харагдаж байснаас ч болж мэднэ. Гэхдээ уур амьсгал ердийн хүмүүсийг Эмметийн адил тайвширахад хүргэхгүй байв. Би түүнийг хэрхэн зууштай ширээний цаана зогсоод Майк руу инээж байхыг нь харлаа. Улаан гэрэл түүний шүдэн дээр гялсхийн тусахад Майк өөрийн мэдэлгүй алхам ухрав. 18. Заавар


“Саяных лав дэлхий дээрх хамгийн урт үдэшлэг байсан байхаа,” би гэртээ харих замдаа гомдоллоо.

Эдвард ч санал зөрсөнгүй. “Одоо дуусчихсан ш дээ,” тэр миний гарыг илэнгээ хэлэв.

Эдвардийн хувьд бүх юм зүгээр болсон – Күллэнийхэн бүгд хэвийн байгаа.

Тэд бүгд л намайг тайтгаруулж байсан: Алис намайг гарах замд миний толгойг илж, Жаспер руу харахад миний бие гэнэт маш ихээр тайвширсан юм. Эзмэ миний духыг үнсэж бүх юм зүгээр байгаа хэмээн хэлсэн. Эммэтт намайг шоолонгоо яагаад би ганцаарахнаа хүн чонотой зодолдох эрхтэйг асуусан юм...Жэйкобын төлөвлөгөө тэднийг бүгдийг нь тайвшруулсан байв.

Гэвч би тайвшрах болоогүй.

Күллэнийхэн миний төлөө тэд нартай дайтна гэдэг хэтэрхий аймшигтай бодол.

Гэтэл Жэйкоб ах дүү нэртэйгаа нэмэгдэх гээд байдаг – зарим нь надаас ч дүү хүүхдүүд ш дээ. Тэд бол зүгээр л том биетэй, булчинлаг хүүхдүүд. Бүгд л энэ дайныг тоглоом шиг бодоод байх юм. Үгүй ээ, би тэднийг аюулд оруулж болохгүй. Би үхтлээ санаа зовж байлаа. Чангаар хашгичихгүй байхын тулд миний хамаг тэсвэр тэвчээр шаардагдаж байсан юм.

Би уйлчихгүйн тулд шивнэлээ. “Чи намайг өнөөдөр авч явна тийм үү?”

“Белла, чи их ядарсан байна ш дээ.”

“Намайг унтаж чадна гэж бодож байна уу?”

Тэр хөмсгөө зангидлаа. “Энэ бол зүгээр л шалгаж үзэж байгаа явдал. Бид нар нэг талд орно гэдэг тийм ч бүтэлтэй асуудал биш байх болов уу. Би чамайг тэнд байлгахыг хүсэхгүй байна.”

Түүний хэлсэн бүхэн намайг улам явахыг хүсэхэд хүргэж байлаа. “Хэрвээ чи намайг авч явахгүй юм бол би Жэйкобыг дуудлаа.”

Тэр нүдээ онийлгов. Гомдсон нь мэдээж. Гэхдээ би яасан ч хойно хоцрохгүй.

Тэр хариу өгсөнгүй. Бид хоёр Чарлигийнд аль хэдийн ирчихсэн байлаа.

“Дээр уулзая,” би бувтнав.

Би урд талын хаалгаар өлмийн дээрээ алхаж ороход Чарли зочны өрөөнд унтчихсан харагдав.

Түүнийг сэрээхийн тулд би мөрийг нь барин бага зэрэг сэгсрэв.

“Аав! Чарли!”

Тэр нүдээ нээгээгүй ч сэрсэн гэдгээ мэдэгдлээ.

“Би гэртээ ирчихсэн – та ингэж унтаад нуруугаа өвтгөчихнө ш дээ. Босоо, орон дээр оч.”

Дахиад хэд хэдэн удаа сэгсрэх шаардлага гарч тэр нүдээ яг нээгээгүй ч би түүнийг буйдангаас босгож дөнгөсөн юм. Дээд давхрын ор луу хөргөж өгөөд хөнжил дээр нь хэвтүүллээ. Тэр секунд ч алгасалгүй хурхирч эхлэв.

Намайг өнөө шөнөдөө лав хайхгүй бололтой.

Намайг нүүрээ угаан жийнсээ өмсөх хүртэл Эдвард намайг хүлээн суусан юм. Алисыг өгсөн шинэ өмсгөлийг өлгөх зуур тэр намайг уйтгартайгаар дагуулан харж байв.

“Нааш ир,” би түүнийг гарнаас нь татан орон дээр аваачив.

Түүнийг хэвтүүлчихээд би өөрийгөө наан хэвтлээ. Эдвард намайг ядарсан гэж зөв таамагласан байлаа. Гэвч би түүнийг хааш нь ч ганцааранг нь явуулахгүй.

Тэр надад хөнжил нөмрүүлэн улам чанга тэвэрлээ.

“Тайвшир.”

“Тэгэлгүй яахав.”

“Энэ бүхэн бүтнэ ээ, Белла. Би зөнгөөрөө мэдэрч байна.”

Би шүдээ зуув.

Түүнээс тайван уур амьсгал мэдрэгдсээр байлаа. Жэйкоб болон түүний найз нөхөд шархдах талаар надаас бусад нь санаа зовохгүй байгаа бололтой. Жэйкоб өөрөө ч санаа зовохгүй байгаа. Тэр ялангуяа.

Тэр намайг галзуурах шахаж байгааг мэдэрсэн бололтой. “Намайг сонс, Белла. Энэ бүхэн амархан байх болно оо. Шинээр төрөгсөд бүгд шооконд орно. Хүн чоно байдаг гэдгийг ч мэддэггүй нөхдүүд шүү дээ. Жасперийн хэлснээр би тэднийг нэг багт яаж оршдгийг харсан. Хүн чононуудын агнах чадвар ямар ч асуудалгүй тэдний эсрэг ажилана. Тэднийг тэгж гайхширсан үед бол бүх юм дэндүү амархан болоод өнгөрнө. Хэн нэгэн явахгүй байсан ч болно шүү дээ,” төр өдөн хэлэв.

“Амархан л юм,” би сэтгэл хөдлөлгүйгээр түүнд бувтнав.

“Шш,” тэр миний хацрыг иллээ. “Чи харах болно оо. Битгий санаа зов.”

Тэр миний бүүвэйн дууг аялаж эхлэсэн ч би бас л тайвширч чадсангүй.

Миний хайртай хүмүс надаас болж ийм аюултай алхам хийх гэж байна ш дээ. Дахиад л. Миний бүтэлгүй, азгүй байдал ганцхан над дээр төвлөрвөл яасан юм бэ. Би хоосон тэнгэр өөд харж орилмоор санагдлаа. Би энд байна ш дээ. Хүсээд байгаа юм чинь би. Ганцхан би.

Би төлөвлөгөө гаргахыг оролдлоо. Яаж азгүй байдлаа өөр дээрээ төвлөрүүлэхүү. Амархан биш л байх болов уу. Хүлээх хэрэгтэй...
Би унтаж чадсангүй. Хэдэн минут өнгөрж, Эдвард намайг босгон суулгахад би маш сэргэг байсан юм.

“Чи үлдэж унтахгүй гэдэгтээ итгэлтэй байна уу?”

Би түүн рүү муухай харлаа.

Тэр санаа алдан намайг өргөн авч цонхоор үсрэв.

Эдвард харанхуй ойн дундуур намайг үүрэнгээ гүйж байлаа. Тэр надтай хамт байхдаа яаж гүйдэг тэрэн шигээ гүйж байсан юм. Сэтгэл сэргээх гүйлт. Хэрвээ би ингэж их сандраагүй байсан бол магадгүй бага зэрэг баярлах л байсан байх.

Онгорхой том талбай дээр хүрэхэд Күллэнийхэн хөгжилтэйгээр юм ярин зогсож байв. Эммэттийн чанга инээх ой дундуур сонсогдоно. Эдвард намайг буулган бид хоёр гар гараасаа барилцан тэдэн дээр очлоо.

Энэ газрыг би хэсэг хугацаан дараа таньж эхлэв. Түрүү жилийн бэйсболын талбай байв. Энд л Жэймс, Викториа, Лорент гурав биднийг саатуулсан. Дахин энд ирэх хачин санагдаж байлаа. Яагаад ч юм тэр гурав нэмэгдэж ирэх ёстой юм шиг. Гэвч Жэймс, Лорент хоёр эргэж ирэхгүй шүү дээ. Дахиж давтагдахгүй.

Гэвч хэн нэгэн одоо хүртэл амьд явж байгаа.

Викториа яг л байгалийн үзэгдэл шиг надад санагддаг байсан юм. Яг л эрэг рүү эгц чигээрээ дайрч байгаа хүчтэй давалгаа шиг – ирж байгааг нь мэдэвч зугтахын аргагүй. Аль эсвэл түүний чадварыг ингэж хязгаарлах нь буруу юм болов уу? Тэр өөрийгөө өөрчилж чаддаг байх.

“Миний юу бодож байгааг мэдэх үү?” би Эдвардаас асуулаа.

Тэр инээв. “Үгүй.”

Би бараг л инээмсэглэв.

“Чи юу бодож байгаан?”

“Би бүгдийг хоорондоо холбоотой гэж бодож байна. Энэ хоёр ч биш, харин гурвуулаа.”

“Би ойлгосонгүй.”

“Чамайг ирснээс хойш гурван юм буруугаар эргэсэн ш дээ.” Би хуруугааараа заалаа. “Сеатл дахь шинээр төрөгсөд. Миний өрөөнд орсон танихгүй вампир. Бас Викториа намайг хайж байна.”

Тэр бодож үзэнгээ нүдээ онийлгов. “Чи яагаад тэгж бодох болов?”

“Яагаад гэхээр би Жаспертэй санал нийлж байна - Волтуригийнхэнд өөрийн гэсэн дүрэм байгаа. Тэд өөрсдөө бараг илүү хийчих байх.” Тэд намайг алахыг хүсч байвал би аль хэдийн үхчихсэн байгаа, би дотроо нэмлээ. “Чи Викториаг түрүү жил мөрдсөнөө санаж байна уу?”

“Тийм ээ,” тэр хөмсгөө зангидав. “Би тийм ч сайн байгаагүй.”

“Алис чамайг Техасд байгаа гэсэн ш дээ. Чи түүнийг дагасан юмуу?”

Тэр хөмсгөө улам зангидлаа. “Тэр ч тийм шүү...Хммм...”

“Тэр энэ санаагаа тэнд байхдаа бодож олсон байх. Гэвч тэр юу хийж байгаагаа мэдэхгүй байгаа учраас л шинээр төрөгсөд дураараа дөрвөж байна.”

Тэр толгойгоо сэгсрэв. “Ганцхан Аро л Алисийг яг юу харах чадвартайг нь мэднэ.”

“Тэр хамгийн сайн мэдэх нь ойлгомжтой. Гэвч Таня, Ирина гээд л танай Деналид байдаг найзууд гадарлахгүй гэж үү? Лорент тэд нартай маш удаан амьдарсан ш дээ. Тэр Викториад хүсэлт биелүүлж явж байсныг бодвол тэр өөрийнхөө мэдэж байгаа бүхнийг түүнд бас хэлэхгүй гэж үү?”

Эдвард бодлогоширж байлаа. “Чиний өрөөнд байсан вампир Викториа биш байсан ш дээ.”

“Тэр шинэ найзуудтай болсон байх. Эдвард, хэрвээ Сеатлд вампир үүсгээд байгаа вампир Викториа мөн бол түүнд өчнөөн шинэ найзууд байгаа гэсэн үг ш дээ. Тэр тэднийг хувиргасан.”

Тэр духаа үрчийлгэн бодож үзэв.

“Хмм,” тэр эцэст нь хэлэв. “Байж болох л юм. Гэхдээ Волтуригийнхэн гэдэгт илүү итгэлтэй байна...Гэвч чиний таамаглалд нэг юм байна шүү...Викториагийн бодол...Чиний таамаглал түүний зан араншинтай яг зохицож байна. Тэр анхнаасаа л авхуулаад бултах чадвартай гэдгээ харуулсан – магадгүй түүний авъяас нь ч байж болох юм. Тэр хойшоо суугаад шинээр төрөгсдөөр ажлаа хийлгэх гэж байгаа байж магадгүй. Бас Волтуригийнхэн туслана гэдэгт найдаж байгаа байх.

“Тэр бас биднийг дийлнэ гэдэгт итгэлтэй байгаа байх, гэхдээ мэдээж бидний тооноос хасагдана гэж бодож байгаа. Эцэст нь түүнийг харсан гэх вампир ч үгүй болно. Үнэнийг хэлэхэд,” тэр бодонгоо үргэлжлүүлэв, “хэрвээ түүний талаас хэн нэгэн амьд үлдвэл тэр өөрөө алах төлөвлөгөөтэй ч байж болох юм...Хммм...Түүнд гэхдээ арай хөгшин нэг найз байх ёстой. Ямар ч шинэ вампир танай аавыг амьд үлдээхгүй байсан...”

Тэр хэсэг хоосон зай руу харан зогсоод над руу инээмсглэв. “Магадлал өндөртэй байна шүү. Гэхдээ юу ч байсан бид бүх юманд бэлэн байх хэрэгтэй. Викториа ч байсан, Волтуригийнхэн ч байсан. Чи өнөөдөр их юм бодож байх чинь,” тэр нэмэв. “Сайн байна шүү.”
Би санаа алдлаа. “Би энэ газраас болоод л ингээд байх шиг байна. Яагаад ч юм тэр намайг ойроос хараад байгаа юм шиг санагдаад байхын. Яг энд байгаа юм шиг...”

Түүнд энэ таалагдсангүй. “Тэр чамд хүрч чадахгүй, Белла.”

Тэр ингэж хэлсэн ч эргэн тойрныхоо ой модыг дахин нэг ажин харлаа. Түүнийг ойн сүүдэр болгоныг шалган зогсох зуур тэр гэнэт маш хачин царай гаргасан юм. Шүдээ ил гаргаж, нүдэнд нь найдлагын гэрэл асаж байлаа.

“Гэвч түүнийг энд ойр байгаасай гэж хүсэх юм,” тэр бувтнав. “Викториа болон өөр чамайг өвтгөе гэж бодсон хэн ч хамаагүй. Энэ бүхнийг өөрөө дуусгах боломж олдвол... Өөрийн гараар дуусгамаар байна.”

Түүний хоолойны өнгөнөөс болж дотор минь арзайлаа. Би түүнийг тайвшруулахын тулд түүний гарыг нь чанга базав. Үүрд ингээд гараараа холбоотой байлгах хүч надад байсан ч болоосой.

Бид хоёр бусадтай ойртож ирэхэд би Алисийг л ганцаараа инээмсэглэж хөгжилдөхгүй байгааг нь анзаарсан юм. Тэр бага зэрэг тусдаа зогсож Жасперийн суниалт хийж байгааг хошуугаа унжуулан харан зогсож байлаа.

“Алис яагаа вэ?” би асуув.

Эдвард бага зэрэг инээлээ. “Хүн чононууд ирж байгаа учраас тэр юм харах чадвараа бүр мөсөн алдсан. Тэр сохор байх дургүй.”
Алис бид нараас хол байсан ч бидний яриаг сонссон байсан юм. Тэр наашаа харан Эдвард руу хэлээ гаргахад Эдвард улам чанга инээв.

“Сайнуу, Эдвард,” Эммэтт мэндлэв. “Сайнуу, Белла, чи бас бэлдэх гэж байгаа юмуу?”

Эдвард ах руугаа муухай харлаа. “Битгий шинэ санаа толгойнд нь хийгээд байгаач.”

АМИНЧХАН ҮЗЭЛ
Арван есдүгээр бүлэг


Эдвард намайг гэр лүү аваачихаар зогсоход би түүний гараас барих хангалттай хүч байсангүй. Би замдаа өөрийн эрхгүй унтчихлаа.

Би өөрийнхөө оронд сэрлээ. Цонхоор үд дунд адил бүдэгхэн гэрэл гийгүүлнэ.

Би эвшээлгэн гараа сунгаад түүнийг хайн хуруугаараа тэмтэрлээ. Тэр хажууд алга байв.

- Эдвард? гэж би бувтналаа.

Миний хуруунд ямар нэгэн гөлгөр хүйтэн юм тааралдав. Түүний гар байх нь.

- Энэ удаад чи жинхэнээсээ сэрсэн үү? гэж тэр шивнэлээ.

- М-м, гэж хариу санаа алдав. “Тийм олон удаа хуурамчаар сэрсэн гэж үү?“

- Чи их тайван бус байсан өдрийн турш яриад л.

- Өдрийн турш гэнээ? би нүдээ анивчаад ахин цонх руу харлаа.

- Чиний хувьд урт шөнө байлаа гэж тэр намайг тайвшируулав. “Чи өдөржингөө орондоо унтсан.“

Би босч суухад миний толгой эргэлээ. Цонхоор гэрэл баруун зүгт тусжээ.

- Хөөх.

- Өлсөж байна уу? гэж тэр тааварлав. “Өглөөний хоолоо орондоо идэх үү?“

- Өөрөө бэлтгэчихнэ гэж би дуу алдлаа. “Би босч чилээгээ гаргах хэрэгтэй байна.“

Тэр намайг гал тогоо руу гар дээрээ тэврэн аваачаад унах гэж байгаа аятай болгоомжлон харлаа. Эсвэл зүүдлэсэн байгаа хэвээр гэж бодсон ч байж магадгүй.

Ямар ч өглөөний хоол бэлтгэсэнгүй би зүгээр л шарсан Поп-Тартс идлээ. Би тостер дээгүүрээ хяламхийн хараад дуу алдав.

- Өө, би хог тарьчихлаа.

- Урт шөнө байлаа гэж тэр ахин хэлэв. “Чи буцах замдаа унтчихсан.“

- Аан! Тэгээд л бүгдийг өнгөрөөсөн байх нь. Би одоо гэр бүлийн чинь нэг хэсэг болсонд дасах ёстой болсноо чи мэдсэн үү.

- Тэр инээмсэглэв. “Болох л юм, магадгүй би дасах байх.“

Би суугаад өглөөний хоолоо идэхэд Эдвард миний дэргэд зэрэгцэн суулаа. Би амаараа дүүрэн Поп-Тартс чихсэн хойноо тэр миний гарыг анхааралтай ажиглаж байхыг нь харлаа. Тэгэхэд л би Жейкобийн үдэшлэгэн дээр өгсөн бэлэг гарт зүүлтэй хэвээр байхыг харсан юм.

- Болох уу? гэж тэр асуугаад жижигхэн модон чоныг заалаа.

- Би чимээтэйгээр залгилав. “Мм, тэгэлгүй яахав.“

Тэр бугуйвчин дор өлгөөтэй байсан жижигхэн дүрсийг алган дээрээ тавин өргөлөө. Тэр агшинд би айдсыг мэдрэв. Нэг л энгийн хөдөлгөөнөөр тэр дүрсийг зомгол болгочих гэж байгаа юм шиг.

Гэсэн ч мэдээж хэрэг Эдвард үүнийг хийсэнгүй. Би өөрийн бодлоосоо ичих шиг болов. Тэр зөвхөн чоныг алган дээрээ тавьж хараад л орхичихлоо. Дүрс миний бугуйнд зүүлттэй хэвээр санжигнав.

Би түүний харцанд илэрсэн өнгийг ойлгохыг хичээлээ. Түүний энэ бодлогоширсон царайны ард ямар нэгэн юм нуугдаж байлаа.

- Жейкоб Блэк чамд бэлэг өгч болно.

Энэ асуулт байсан уу эсвэл зэмлэл байв уу. Зөвхөн баримт байлаа. Гэхдээ тэр бодолдоо миний сүүлчийн төрсөн өдөр лүү буцан очиж миний бэлэгний тухай хэлсэн үгийн талаар санаж байгаа гэдгийг би мэдэж байсан юм. Тэгэхэд би нэгийг ч хүсээгүй билээ. Онцгойлон Эдвардаас шүү. Энэ бол үнэхээр логик бус зүйл байсан. Мэдээж хэрэг миний хэний ч анхаарлыг татахгүй гэсэн гуйлтаас болоод...

- Чи надад бэлэг өгсөн гэж би түүнд сануулав. “Би гараар хийсэн зүйлд дуртай гэдгийг мэднэ биз дээ.“

- Тэр секунтын турш уруулаа жимийлээ. “Хуучин бэлгүүд чинь яасан бэ? Тэд чиний сэтгэлд нийцсэн биз дээ?“

- Чи юу гэж бодсон юм?

- Энэ бугуйвч гээд Эдвард хуруугаараа миний бугуй руу заалаа. “Чи түүнийг зүүж байх уу?“

Би мөрөө хавчив.

20. Буулт
БҮХ ЗҮЙЛ БЭЛЭН БАЙЛАА.

Би Алистай 2 хоног хамт байх нэрийдлээр явах аялалдаа бэлдэн, хувцсаа багласан байсан ба миний ачааны машины арын суудал дээр цүнх минь байж байв. Би Анжела, Бэн, Майкд тоглолтын билетүүдээ өгчихсөн. Миний бодож байснаар Майк Жессикаг аваад явахаар болсон юм.

Билли хөгшин Күйл Алтеррагийн завийг зээлээд, өдрийн тоглоом эхлэхээс өмнө Чарлитай задгай далайд загасчлахаар урьсан байв. Харахад дөнгөж 13 настай жаахан хүүхдүүд болох залуу хүн чононууд Коллин Брэди 2 Ла Пушийг хамгаалахаар үлдлээ.
Тэгсэн ч, Чарли л Форкст үлдсэн хүмүүсээс хамгийн аюулгүй болсон байсан юм.

Би “Би өөрийн хийх ёстой бүх зүйлсээ хийсэн.” Гэж өөртөө итгүүлэн, өнөө оройдоо миний хэрээс хэтэрсэн зүйлсийг бодохгүй байхыг хичээж байлаа. Яадаг ч байсан 48 цагийн дараа бүх зүйл дуусна. Энэ орой харин ч сэтгэл амар байв.

Эдвард намайг тайвшир гэж байсан ба би ч тайван байх гэж оролдож байсан юм.
Тэр над руу ширтээд, “Ядаж энэ орой бүгдийг мартаад, энэ хорвоо дээр чи бид хоёроос өөр хэн ч байхгүй гэж бодож болох уу?” гэж гуйлаа. “Би энэ шөнө шиг хэзээ ч чамтай удаан байж чадахгүй юм шиг санагдаад байна. Би чамтай л баймаар байна. Зөвхөн чамтай.”

Энэ ч биелүүлэхэд тийм ч хэцүү хүсэлт биш байсан ч, айдсаа мартах нь хэлж байгаагаас хэцүү зүйл гэдгийг мэдэж байсан юм. Харин миний толгойд өөр асуудлууд эргэлдэж эхэлсэн нь, өнөө шөнө түүнтэй хамт байхад шийдэгдэж болохоор байв.
Юмс өөрчлөгдсөн байлаа.

Жишээ нь, би бэлэн болсон байсан юм.

Би түүний ертөнц, түүний гэр бүлд нэгдэхэд бэлэн болсон байв.
Одоо миний мэдэрч байгаа айдас, гэмшил, шаналал намайг үүнд бэлдсэн гэхэд болно.
Үүлний цаад дахь сарыг хүн чононы хамт ажихдаа үүний талаар бодож байсан юм.

Дараачийн удаа ямар нэг юм тохиолдоход би бэлэн байна. Би хэрэггүй амьтан биш, үнэ цэнэтэй нэмэр болох нэгэн болж хувирна. Тэр минь дахиад өөрийн гэр бүл болон миний аль нэгийг сонгох хэрэггүй болно. Бид 2 Алис Жаспер 2 шиг хамтрагчид болно.

Дараачийн удаа, надад үүрэг оногдоно. Надад аюул тохиолдох магадлал багасах учир, Эдвард минь санаа амар байх болно. Гэхдээ би аль хэдийн бэлэн болсон байсан юм.
Харин нэг зүйл үлдээд байв.

Түүнийг хайрлах сэтгэл болон бусад цөөхөн зүйлс өөрчлөгдөөгүй байхад тэр нэгэн зүйлийг үзэх үзэл минь өөрчлөгдсөн.

Жаспер Эммет 2ын бооцоог бодож эргэцүүлж байхдаа би өөрийн хүмүүнлэг шинжээ алдаж, өөр мэдрэмжтэй нэгэн болно гэдгээ ойлгосон юм. Би хүн биш болохоосоо өмнө юу хийж үзэхийг хүсч байгаагаа мэдэж байна.

Тиймээс өнөөдөр энэ асуудлыг шийднэ ээ.
Сүүлийн 2 жил үзэж харсан зүйлээсээ болж би одоо боломжгүй зүйл байхгүй гэдэгт бат итгэсэн тул намайг зогсооход хэцүү л байна байх.

Үнэндээ бол жаахан түвэгтэй байх болов уу. Гэхдээ л би оролдоод үзнэ ээ.
Шийдчихсэн байсан болохоор ч тэр үү би түүний гэр лүү жолоо барин явж байхдаа жаахан сандарч байгаадаа гайхсангүй. Би хийхээр шийдчихсэн зүйлээ яг яаж хийхээ мэдэхгүй байсан учраас, сандрах нь аргагүй л дээ.

Тэр, миний удаан жолоодож байгааг шоолон инээмсэглэж суулаа. 21. Ул мөр

Шөнийн мөч нэг бүрийг дуг нойронд өгөхөөсөө хэчнээн харамлавч бүтэшгүй хэрэг ажээ. Намайг сэрэхэд тэнгэрт сэмжин үүлс хөврөн урсаж, хурц наран цонхоор гийж байлаа. Бүхэл ой мушгиран мурилзах адил салхи моддын оройгоор наадана.

Намайг өндийж хувцаслаг хэмээн ганцаар орхисонд эргэцүүлэх боломж олдож буйд дотроо баярлав. Юутай ч, өчигдөр шөнийн төлөвлөгөө үндсээрээ өөрчлөгдсөн, тэгэхээр үр уршгийг нь үлдээлгүй тооцох хэрэгтэй. Ямар ч байсан удам дамжсан энэ бөгжийг нь аль болох түүний сэтгэлийг сэвтээлгүй түрэгхэн буцаан өгье. Зүүн гар хүндрэх шиг, нүдэнд үл үзэгдэвч өнөөх байрандаа үлдчихсэн гэлтэй.

Зовох зүйлгүй баймаар юм хэмээн шалтаг эрэн суулаа. Вегасруу замын аялал хийх ердөөсөө ч хэцүү биш. Жийнсээс арай дээр хуучны юм олоод өмсчихнө. Ёслолын арга хэмжээ тийм ч удахгүй, арван таван минутаас хэтрэхгүй биз? Тэгэхээр зохицуулчихаж дөнгөнө.

Дараа нь, энэ бүхэн болж өнгөрсний ард, тэр тохиролцоондоо өөрийгөө бүрэн дайчлах болно. Би ч бүх анхаарлаа төвлөрүүлж, болж өнгөрснийг мартах биз.

Хүнд хэлэхгүй байсан ч болно гэсэн юм чинь барьж тогтоогоод байж болно. Мэдээж Алисыг мартвал тэнэг хэрэг болохсон.

Калленгийнх үдийн үед гэртээ ирлээ. Тэдний дэргэд ажил хэрэгч шинэ уур амьсгал мэдрэгдэхэд цааш юу болох бол гэхээс ахин бие тавгүйрхэв.

Алис урьд үзэгдээгүй муухай зантай харагдана. Түүнийг хэвийнээр мэдэрч чадахгүй байгааг нь ажиад шууд мэдсэн юм, учир нь Эдвардад хэлсэн эхний үг нь чонотой ажиллах болсондоо эгдүүцсэн янзтай байлаа.

- Миний бодлоор хэмээн лавтай биш үг хэлэхэд гаргадаг царайгаа гаргаж - Чи хүйтэн газар очино гэж бодоод тээшээ бэлтгэсэн нь дээр байх, Эдвард. Чамайг өнөө өдөр нэг нохойтой хамт явах болохоор хаана байгааг чинь сайн харж чадахгүй байна. Гэхдээ шуурга гарцаагүй тэр хавиар өнгөрөх юм байна хэмээв.

Эдвард толгой дохилоо.

- Ууланд цас орох нь байна шүү хэмээн тэр нэмж анхааруулав.

- Яанаа, цас хэмээн өөртөө шивнэлээ. Зургадугаар сар шүү дээ уйлмаар юм.

- Хүрмээ өмсөөрэй хэмээн Алис надад хэлэхдээ дууны өнгө нь найрсаг бус байсан нь намайг гайхшрууллаа. Би түүний царайг ажих гэсэн боловч тэр эргээд харчихав.
Би Эдвардлуу харахад тэр инээмсэглэж байлаа. Алисыг юу ч уурлуулсан бай тэр баясгалантай байдаг ажээ.

Эдвард энгийн хүний дүр эсгэх байтугай хангалттай их аялалын хэрэглэлтэй бөгөөд Каллэнгийнх Ньютоны дэлгүүрийн сайн үйлчлүүлэгч ажээ. Тэр аяны хөнжил, жижиг майхан шүүрч дээр нь хатаасан хүнсээс хэдэн уутыг авахад нь царайгаа урвайлгавал шүдээ яралзуулан мишээгээд бүгдийг аяны үүргэвчинд чихлээ.

Биднийг гараашд байх зуур Алис хэсүүчлэн орж ирээд Эдвардын бэлтгэлийг үг дуугүй харж зогслоо. Эдвард ч түүнийг тоосонгүй.

Боож баглаж дуусаад, Эдвард утсаа надад өгч – Жекобруу залгаад бид нар цаг орчмын дараа бэлэн байна гээд хэлчихгүй юу. Хаана уулзахаа тэр мэдэж байгаа гэв.

Жекоб гэртээ байсангүй, харин Билли мэдээг дамжуулах боломжтой хүн-чоно олдмогц даруй утасдана гэж хэллээ.

- Чарлид санаагаа зовоов доо, Бэлла минь хэмээн Билли хэлээд – Өөрийнхөө ажлаа ч би нэг мэднэ шүү гэв.

- Яалаа гэж, Чарли дажгүй байна гэдгийг мэднэ. Хүүгийнх нь аюулгүй байдал тийм ч найдвартай санагдахгүй байв ч нэмж хэлсэнгүй.

- Маргааш бусадтайгаа хамт явж чаддаг ч болоосой. Билли гашуунаар инээв. – Хөгшин эр байна гэдэг амаргүй эд дээ, Бэлла.

Тулалдаанд яарах нь Ү хромосомын ялгарах шинжийг илтгэдэг бизээ. Бүгд л ижил юм даа.

- Чарлитай хөгжилтэй байгаарай.

- Амжилт хүсье Бэлла, хэмээн хариулаад – Тэгээд . . . миний мэндийг дамжуулаарай, цаад, Каллэнгийнхэндээ.

Тэгэлгүй яахав гэж хэлэхдээ мэгдсэндээ биеэ савчив.

Эдвардад утсыг нь буцаан өгөхөд Алис тэр хоёр үг хэлгүй маргалдаж байгааг нь харлаа. Алис түүнрүү өршөөл эрсэн байртай ширтэнэ. Эдвард эргэж харахдаа түүний тэр хүсэлд дургүйлхэж баргар царайлсан байв.

- Билли чамд ‘амжилт хүсье’ гэж хэлсэн.

- Уужим сэтгэлтэй хүн юм гэж Эдвард хэлээд Алисаас дайжин холдов.

- Бэлла, чамтай ганцаарчлан ярьж болох уу? хэмээн Алис түргэн асуулаа.

- Миний амьдралыг хэрээс илүү хэцүү болгох нь байна шүү, Алис, хэмээн Эдвард шүд зуун анхааруулаад – Тэгэхгүй бол сайнсан.

- Чиний тухай биш ээ, Эдвард, хэмээн шулуухан хариуллаа.

Тэр инээд алдав. Алисын хариултын ямар нэг юм нь түүнд инээдтэй санагдсан бололтой.

- Тийм биш гэж Алис эрс хэлээд – Эмэгтэйчүүдийн хэрэг гэв.

Түүний дух үрчийж хөмсөг зангирав.

- Надтай яриулчих гэж би хэллээ. Сонин санагдаж байв.

- Чи асуусан шүү хэмээн тэр дотроосоо архирлаа. Ахиад л уурласан, бах нь ханасан хоёрын хооронд инээгээд том том алхлан гараашнаас гарч одов.

Би Алисруу эргэж харахдаа бага зэрэг эмээж байсан ч тэр надруу харсангүй. Түүний муухай зан хараахан арилаагүй байлаа.

Тэр Поршегийн хамар дээр суухаар явлаа, түүний царай гутранги байв. Би дагаж хамгаалагчийн эсрэг талд түүний дэргэд очиж налав.

- Бэлла? хэмээн Алис гунигтай дуугаар дуудаад, миний талруу аажим ойртож нугдайв. Түүний дууны өнгө гол харлам байсанд сэтгэлийг нь засахын тулд би гараа сунган мөрийг нь түшин тэвэрлээ.

- Юу болоо вэ, Алис?

- Чи надад хайртай биш гэж үү? хэмээн мөн гунигтай өнгөөр асуув.

- Яалаа гэж. Би хайртай. Чи мэднэ шүү дээ.

- Тэгвэл чи яагаад намайг урилгүй нууцаар Вегаст гэрлэх гэж байсан юм бэ?

- Өө хэмээн би дуу алдаж, хацар минь ягаарлаа. Түүнийг хэчнээн их гомдоосноо хараад яаралтай өөрийгөө өмөөрөх хэрэгтэй болов. – Намайг ийм зүйлд төвөг удахыг хүсдэггүйг чи мэднэ дээ. Угаасаа энэ Эдвардын санаа байсан юмаа.

- Хэний санаа байсан нь надад хамаагүй. Надад яаж ингэж хандаж чадаж байнаа? Эдвардыг тэгэх болов уу гэж бодож байсан харин чамайг гэж санасангүй. Би чамд төрсөн дүү шигээ хайртай.

- Миний хувьд, Алис, чи бол миний эгч мөн.

- Хоосон үг! хэмээн гиншив.

- За яахав, чи явж болно. Хараад байх юмгүй дээ.

Тэр эгдүүцсэн хэвээр л байв.

- Яав? хэмээн би шалгаав.

- Чи надад хэр их хайртай вэ, Бэлла?

- Яасан?

Тэр намайг царайчилсан харцаар ширтэж, урт хар хөмсөг нь тэхийгээрээ мушгирч хоорондоо нийлэх шахан, уруулных нь үзүүр үл ялиг чичигнэнэ. Сэтгэл өвдөм царай байлаа.

- Гуйя, гуйя, гуйя хэмээн тэр шивнэж. – Гуйя, Бэлла, гуйя – хэрэв чи надад үнэхээр хайртай сайн бол . . . Надаар хуримаа хийлгүүлээч.

- Аа, Алис! хэмээн би дуу алдан арагш ухарч босоод. – Үгүй ээ! Битгий л ингэж үзээрэй.

- Хэрэв чин сэтгэлээсээ хайртай бол, Бэлла.

Би энгэр дээрээ гараа зөрүүлж. – Шудрага бус байна. Эдвард ч бас нэг иймэрхүү юм над дээр аль хэдийнээ хэрэглэчихсэн.

- Эдвард чамд хэлэхгүй байгаа ч ёслол төгөлдөр гүйцэтгэх дуртай байгаа гэдэгт мөрийцөхөд ч бэлэн байна. Эсмэ ч гэсэн дотроо хүсч л байгаа!

Би ёолж – Шинээр бий бологсодтой нүүр тулахыг илүүд үзэх юм байна.

- Би чамд арван насаараа өртэй болно.

- Чи надад бүтэн зууны өртэй болно.

- Түүний нүд гялалзаж – Тийм гэсэн үг үү?

- Үгүй ээ! Би хийхийг хүсэхгүй байна!

- Чи хэдхэн ярд алхаад дараа нь санваартныг дагаж хэлэхээс өөр юу ч хийх хэрэггүй дээ.

- Ёо! Ёо, ёо!

- Тэг л дээ? Тэр байрандаа цовхорч эхлэв. – Тэг л дээ, тэг л дээ, тэгчих, тэгчих л дээ, тэгчих ээ?

- Ингэсний чинь төлөө би чамайг хэзээ ч, хэзээ ч уучилж өршөөхгүй дээ, Алис.

- Еэе! хэмээн хангинаж, алгаа ташиж гарав.

- Энэ чинь тийм гэсэн үг биш шүү дээ!

- Гэвч тийм байх болно хэмээн тэр дууллаа.

- Эдвард! хэмээн би орилж, гараашнаас том том алхлан гарч явлаа. – Би чамайг сонсч байгааг чинь мэдэж байна. Хүрээд ир наашаа. Алис миний ард алгаа ташсаар л явав.

- Маш их баярлалаа, Алис хэмээн Эдвард ёжтой хэлээд миний араас гарч ирэв. Би буцаад түүнд энэ асуудлыг тохох гэсэн ч түүний царай зовнисон шаналсан байхыг үзээд гомдлоо тоочиж зүрхлэсэнгүй. Харин оронд нь гараа явуулж түүнийг чанга тэврээд, нүүрээ нуусан нь уурласандаа чийгтсэн нүд уйлж байгаа юм шиг харагдана гэдгээс айсан хэрэг байлаа.

- Вегас хэмээн Эдвард миний чихэнд шивнэв.

- Тийм юм байхгүй шүү гэж Алис тавлаад – Бэлла хэзээ ч тийм юм надад хийхгүй. Эдвард, ахын хувьд, чи урам хугалж байна шүү.

- Больж үз хэмээн би бухимдан үглээд – Тэр намайг л аз жаргалтай байлгахыг хүссэн, чам шиг биш.

- Би ч гэсэн чамайг аз жаргалтай байхыг хүсч байна, Бэлла. Зүгээр л юу чамайг . . . урт удаан жаргалтай байлгахыг би илүү мэддэг гэсэн үг. Чи надад талархах болноо. Магадгүй ойрын тавин жилдээ биш ч гарцаагүй нэг өдөр талархана.

- Урьд нь хэзээ ч чиний эсрэг мөрийцөх өдөр ирнэ гэж төсөөлж явсангүй, Алис, тэгсэн цаг нь иржээ.

Тэр өөрийнхөө мөнгөлөг инээдээр инээгээд – Тэгэхээр надад бөгжөө үзүүлэхгүй юм уу?

Тэр зүүн гарыг минь шүүрэн аваад тэр даруй алдан унагахад миний царай барайлаа.

- Хм. Уг нь би түүнийг зүүж өгч байхыг нь харсан юмсан. . . .Би буруу харсан болж таарав уу? хэмээн асуув. Тэр хагас секунд бодолхийлснээ, хөмсгөө өргөн, өөрийнхөө асуултад хариулахаасаа өмнө – Үгүй шүү. Хуримаа хийнэ гэсэн бол хийнэ.

- Бэлла үнэт эдлэлийн тал дээр асуудалтай байгаа юмаа гэж Эдвард тайлан тавихад.

- Нэмээд нэг очир алмас юу л байв гэж? Бодвол, бөгж нь хэтэрхий их шигтгээтэй байсан байлгүй, гэхдээ миний санахын тэр чинь аль хэдийн нэгийг –

- Одоо болноо, Алис! гэж Эдвард огцом түүний яриаг тасаллаа. Түүнрүү ширүүн харц шидэхийг нь үзвэл . . . цус сорогч шиг л харагдаж байв. – Бид яарч яваа шүү дээ.

- Би ойлгосонгүй. Очир алмас яасан гэж? хэмээн би асуулаа.

- Хоёулаа дараа яринаа гэж Алис хэлээд – Эдвардын зөв – та хоёр ингээд хөдлөсөн нь дээр. Шуурга ойртохоос өмнө занга тавьж, майхнаа босгосон байх хэрэгтэй. Түүний хөмсөг зангирч, царай нь ноцтой бараг л айсан шинжтэй болоод – Хүрмээ битгий мартаарай, Бэлла. Энэ ч . . . цаг бусаар хүйтрэх нь байна шүү гэв.

- Би авчихсан гэж Эдвард түүнд батлан өгүүлэв.

- Шөнийг тавтай өнгөрүүлээрэй хэмээн Алис үдэж өгөхдөө хэллээ. ГАЛ БА МӨС
Хорин хоёрдугаар бүлэг


Би майхан хөвсөлзүүлэх салхин дор чичрэн сууж байлаа.

Температур огцом унав. Би дулаацахын тулд бүрэн хувцаслаж тэр ч байтугай үдээстэй аялалын гутлаа өмсөөд аяны хөнжилд шургалав. Гэсэн ч намайг юу ч аварсангүй хүйтэн ясанд хүртэл жиндэж байв. Яаж тийм хүйтэн байж болдог байна аа? Үүнээс илүү хүйтэн байж болно гэж үү? Температурын уналтан дор амьд үлдэх нь үү?

- Х-х-х-х-хэдэн ц-ц-аг б-олж байна? гэж би тачигнасан шүдэн завсраа арайхийн хэлэв.

- Хоёр цаг гэж Эдвард хариулав.

Тэр энэхүү давчуухан зайд амьсгалвал намайг хөлдөхөөс айсан мэт боломжийн хирээр хол байхыг хичээж байв. Түүний царай харанхуйд үзэгдэхгүй байсан ч хоолойд нь санаа зовсон эргэлзэнгүй байдал болон сэтгэлээр унасан өнгө тодров.

- Магадгүй...

- Үгүй, би х-х-х-хэвийн б-б-б-байна. Би г-г-гадагш гарахыг х-х-х-х-хүсэхгүй б-б-байна.

Тэр арван хоёр дахь удаагаа надтай эндээс явах талаар ярилцахыг оролдож байв. Гэсэн ч орогнох газраа орхих нь миний хувьд аймшигтай байлаа. Хэрвээ галзуурсан юм шиг үлээх салхинд хөлдөхгүйн тулд нуугдсан газраасаа ил гарвал илүү муу юм болохоор надад төсөөлөгдөж байсан юм.

Бидний өнөөдрийн хичээл зүтгэл дэмий зүйл боллоо. Бидэнд шуурга дууссан хойно бүгдийг давтахад хангалттай хугацаа байгаа болов уу? Хэрвээ шуурга дуусахгүй бол яана? Одоо ямар ч бодол байсангүй. Нэг шөнийг яаж өнгөрүүлэхээс илүү аймшигтай зүйл алга.

Миний үлдээсэн мөр бүдгэрэх вий гэдэгт би санаа зовж байв. Гэсэн ч Эдвард намайг тайвшируулан ойртон ирж буй мангасуудад мөр тодоор үзэгдэх болно гэдгийг тайлбарлаж өглөө.

- Белла, би чамд яаж туслах вэ? гэж тэр бараг гуйн хэллээ.

Би толгойгоо сэгсрэв.

Гаднах цасан дунд Жейкоб гунигтай гаслав.

- Э-э-э-э-эндээс з-з-з-з-зайл гэж би ахин тушаалаа.

- Тэр зүгээр л чамд санаа зовж байна гэж Эдвард хэллээ. ”Тэр сайн байна. Түүний бие шуурганд дасан зохицох чадвартай.”

- “Х-х-х...” Эндээс холдвол бүх зүйл хэвийн болно гэж би хэлэхийг хүсэв. Гэсэн ч хэлж чадсангүй. Би хэлээ мэдрэхээ болих шиг санагдлаа. За яахав Жейкоб цасан шуургатай цаг агаарын хувьд бэлтгэгдсэн байдаг юм бол бусад сүрэгт нь түүнийх шиг сахлаг зузаан урт улаан хүрэн өнгийн үс байхгүй шүү дээ. Тэр яагаад дагалдагч нараасаа ялгарахгүй байгаа юм бол?

Жейкоб чихэнд чийртэй хоолойгоор жингэнүүлэн гомдолтой улив.

- Намайг юу хийхийг чи хүсээд байгаа юм бэ? гэж Эдвард эелдэг байдлаа хадгалахад хэтэрхий сэтгэлээр унасан байсан болохоор түүнийг зандарлаа. “Түүнийг шуурган дундуур аваад явах уу? Чамд олон бодол байгаа болохоор би юу ч харахгүй байна. Яваад халаагуур юмуу эсвэл өөр ямар нэгэн дулаахан юм аваад ир.“

- ”Би з-з-з-зүгээр ээ” гэж би эсэргүүцлээ. Эдвард шүүмжилсэн байртай дуу алдахад гаднаас архирах чимээ гарсан ч би тэднийг болиулж чадсангүй. Салхи майхныг хүүгэн хөвсөлзүүлэхэд би адил хэмээр чичирэв.

Гэнэтхэн салхины шуурах чимээг даран улих дуу гарахад би чихээ дарлаа. Эдвард таагүйхэн хөмсөг зангидав.

- Заавал ингэх хэрэггүй гэж тэр бувтнав. “Энэ миний сонсож байсан хамгийн муу санаа байна“ гэж тэр чанга хэллээ.

- Тэгээд ч чиний төсөөлснөөс илүү шүү дээ гэж хэлэх Жейкобийн хоолой сонсогдов. “Халаагуур авчирлаа“ гэж тэр даажигнан нэмэрлэв.

Би майхны үүдний цахилгаан онгойх чимээг сонслоо.
Жейкоб арктикийн хүйтэн агаарыг оруулахгүйг хичээн жижигхэн зайгаар дотогшоо шургалан орж ирэхэд майхан дотор хэдэн цасан ширхэг унав. Би аймшигтай чичирч байлаа.

- Надад энэ таалагдахгүй байна гэж Эдвард, Жейкийг үүдний цахилгаан хаах үеэр хэллээ. “Түүнд хүрмээ өгөөд эндээс гар.“

Миний нүд харанхуйд дасан дүрснүүдийг ялган харж эхлэв. Жейкоб майхны хажуугийн мөчир дээр өлгөөтэй байсан өөрийнхөө хүрмийг авчирчээ.

- Тэд юуны тухай яриад байгааг би асуухыг хичээсэн ч ярих чадал байсангүй. “П-п-п-п” чичирэлт намайг ээрэхэд хүргэлээ.

- “Тэр одоо хүрмийг дулаацуулж чадахааргүй хэтэрхий их даарсан байна. Гэтэл хүрэм мөс шиг хүйтэн байдаг“ гээд тэр хүрмийг үүдэнд хаялаа. “Чи түүнд халаагуур хэрэгтэй гэсэн болохоор би энд байна.“ Жейкоб майхан дотор гуйх мэт гараа сунгалаа. Тэр чонын ердийн гүйдэг хувцас болох биеийн тамирын өмдтэй байв. Түүнд майк бас гутал байсангүй.

- Ж-ж-жейк чи хөлдөнө гэж би эсэргүүцэхийг оролдов.

- Зөвхөн би л биш шүү гэж тэр хөгжилтэйгээр хэлэв. “Миний биеийн температур дөчин хоёр градус байна. Бараг чамайг хөлөргөчих байх.“

Эдвард архирахад Жейкоб түүний зүг ядаж харсангүй. Тэр доош суугаад миний аяны хөнжлийн цахилгааныг татлаа.

Эдвард гэнэтхэн түүнийг зогсоохоор мөрөн дээр нь хатуу гараа тавилаа. Жейкоб эрүүгээ чангалан хамраа үрчийлгээд хүйтэн зүйл хүрснээс болж бие нь агзасхийв. Аварга том булчин түүний гарт зангиран үзэгдэв.

- Надаас гараа зайлуул гэж тэр шүднийхээ завсраар сийгүүлэн хэлэв.

- Түүнээс сарвуугаа холдуул гэж Эдвард баргар царайлан хэллээ.

- ”Б-б-б-битгий м-м-маргацгаа” гэж би гуйхад ахин чичирлээ. Шүдээ ялимгүй зуух болгонд бүр чангаар хавших шиг санагдана.

- Түүний хөлийн хурууны үзүүр харлаж эхлэх үед чамд баярлалаа гэж хэлнэ гэдэгт итгэлтэй байна уу гэж Жейкоб ширүүн дуугарав.

Эдвард тээнэгэлзээд дараа нь гараа авч өөрийн булан руугаа явлаа.

- Түүний хоолой хатуу агаад аймшигтай байв. “Биеэ аятайхан авч яваарай“ гэж тэр ширүүн хэллээ.
Жейкоб инээмсэглэв.

- За алив, Белла хөдөлж үз гээд тэр аяны хөнжлийн цахилгааныг бүр томоор нээлээ.

Би мэгдэн түүн рүү харлаа. Тэгэхээр Эдвард юуны учир тийм үйлдэл үзүүлээд байсан нь ойлгомжтой болов.

- Ү-ү-ү-үгүй гэж би эсэргүүцэхийг хичээлээ.

- Тийм тэнэг байх хэрэггүй дээ гэж тэр ууртайгаар бувтналаа. “Чи хөлийн арван хуруутайгаа үлдэхийг хүсэхгүй байна уу?“

Тэр аяны хөнжилд шурган ороод өөр дээгүүрээ цахилгааныг татлаа.
Дараа нь би эсэргүүцэхийг төдийлөн хүссэнгүй. Тэр их дулаахан байлаа. Түүний гар намайг барьж нүцгэн цээжиндээ аятайхнаар наав. Би түүний дулааныг эсэргүүцэж чадсангүй. Би түүний арьсанд тэвчээргүйхэн хүйтэн хуруугаа хүргэхэд тэр агзасхийв.

- Бурхан минь, чи яг мөс л гэсэн үг Белла гэж тэр халаглав.

- У-у-у-уучлаарай гэж би ээрэн хариулав.

- Тайвширах гээд оролдоод үз гэж намайг ахин нэг чичирлийн давалгаа нөмрөхөд хэллээ. “Минутын дараа гэхэд чи дулаацчихна. Хэрвээ хувцсаа тайлах юм бол илүү хурдан дулаацна шүү.“

Эдвард уурсан хүрхрэв.

- Тийм ээ, энэ зүгээр л бодит байдал шүү дээ гэж Жейк няцаалаа. ”Амьд үлдэхийн төлөөх.”

- Б-боль доо, Жейк гэж би уурсан хэлээд түүнийг биеэсээ түлхэн холдуулахыг оролдов. “Х-х-хөлийн а-а-арван х-хуруу үнэн хэрэгтээ хэнд хэрэгтэй юм.“

- Чи өөрийнхөө цус сорогчидоо санаа зовох хэрэггүй ээ гэж Жейкоб сэтгэл хангалуун хэлэв. “Тэр зүгээр л хардаж байна.“

- Мэдээж би хардаж байна гэж хэлэхэд Эдвардын хоолой ахин дур булаам төрхөндөө эргэн орсон байв. Түүний хоолой харанхуйд хөгжим адил уянгалав. “Би чиний оронд байхыг хичнээн их хүсч байгааг чи өчүүхэн төдий ч төсөөлөхгүй дээ, хоточ нохой минь.“

- Энэ л чамайг саатуулж байгаа юм гэж Жейкоб гашуунаар хэллээ. “Үнэн хэрэгтээ тэр ч бас чамайг миний байранд байхыг хүсэж байгаа гэдэгт итгэлтэй байна.“

- Мэдээж хэрэг гэж Эдвард зөвшөөрөв.

Тэднийг зөрөлдөж байх зуур миний чичирэлт ялимгүй намдлаа.

- Харж байна уу гэж Жейкоб сэтгэл хангалуун дуугарав. “Хамаагүй дээрдэж байгаа биз?“

- Эцэст нь би ээрэлгүй үг хэлж чадлаа. “Тийм.“

- Чиний уруул хөх өнгөтэй хэвээр байна. Дулаацахыг хүсч байна уу? Зүгээр надаас гуйхад л болно.
Эдвард хүндээр санаа алдав.

- ”Биеэ аятайхан авч яваач” гэж би хэлээд нүүрээ түүний мөрөнд наав. Миний хүйтэн арьс түүнд хүрэхэд ахин агзасхийхэд би өшөөгөө авсандаа баярлан инээмсэглэлээ.

Аяны хөнжил дотор дулаахан тухтай байв. Тэр жижигхэн зайд хэтэрхий томдож байсан болохоор Жейкобийн биенээс аварга том дулаахан илч цацарна. Би гутлаа тайлж тавхайгаа түүний хөлөнд наалаа. Тэр үл ялиг цочоод толгойгоо бөхийлгөн хацраа миний хүйтэн чихэнд наалаа.
Жейкобийн арьснаас ойн заарийн үнэр ханхлахад тэр энд ойн дунд байгаа юм шиг санагдлаа. Аятайхан үнэр юм. Би Калленыхан болон Квилетийнхэн өөрсдийн мухар сүсгийн дагуу бие биенийгээ өмхий үнэртэй гэж хэлдэг талаар гайхан бодлоо. Миний хувьд тэд бүгд л аятайхан үнэртэй байв.

МАНГАС
Хорин гуравдугаар бүлэг

Өглөө ер бусын нарлаг боллоо. Намайг сэрэх үед майханд хүртэл гэрэл гийжээ. Жейкобийн урьдчилан хэлсэн ёсоор би их хөлөрсөн байв. Тэр намайг тэвэрсэн хэвээрээ миний чих рүү аяархан хурхирна.
Би түүний халуун цээжийг түлхэхэд өглөөний сэрүүн агаарт хацар хүйт оргив. Жейкоб зүүдэндээ санаа алдаад намайг ахин илүү чанга тэвэрлээ.
Би түүний тэврэлтээс мултрах гээд чадсангүй. Би эргэн тойронд юу болсныг мэдэхээр толгойгоо өргөн харахыг хичээлээ...
Эдвардын тайван харцтай миний нүд тулгарав. Тэр үнэхээр тайван харагдаж байсан хэдий ч шаналсан өнгө нүдэнд нь тодхон байлаа.

- Гадаа дулаараа юу? гэж би шивнэн асуулаа.

- Тиймээ. Өнөөдөр чамд халаагуур хэрэг болно гэж бодохгүй л байна шүү.

Би цахилгааныг тайлахыг оролдсон ч унтаж буй Жейкийн чанга тэврэлтэн дороос гараа чөлөөлөж чадсангүй. Тэр сэрэлгүй ямар нэгэн юм бувтнаад ахин намайг тэвэрч авлаа.

- Туслаач? гэж би аяархан гуйлаа.

- Эдвард инээмсэглэв. ”Түүний гарыг холдуулах уу?”

- Үгүй, баярлалаа. Зүгээр л намайг чөлөөлөөч. Би дотроосоо дулаахан цохилтонд өртөх шиг болж байна.

Эдвард огцом хурдан хөдөлгөөнөөр цахилгааныг тайлан Жейкобийг аяны хөнжлөөс гаргаад нүцгэн нуруугаар нь майхны хүйтэн шалан дээр унагав.

- ”Хөөе!” гэж тэр гомдоллон нүдээ нээж агшин зуур хүйтэн шалан дээрээс өндийн суугаад ахин надад наалдлаа. Түүний бие намайг дээрээс дарахад би татвалзан санаа алдлаа.
Тэгтэл түүний биеийн жин алга болчихлоо. Би түүнийг майхны тулгуур модоор цохиулаад цочин агзасхийг нь мэдрэв.
Эргэн тойрон дүүрэн архиралт сонсогдов. Эдвард миний урд үсрэн зогссон болохоор би түүний нүүрийг харж чадсангүй. Гэсэн ч уурссан хүрхрэлт түүний цээжнээс гарч байлаа. Жейкоб ч мөн адил харайн зогсоход шүднийх нь завсраар хүрхрэлт сонсогдож хамаг бие нь чичигнэнэ. Майхны гадаа Сэт Клирвотерийн уурссан архиралт сонсогдож байв.

- “Болиоч, хангалттай!“ гэж би орлиод хөнжлөөсөө арай ядан сугарч тэдний дунд зогсохыг хичээлээ.

Зай бага байсан болохоор тэдний хооронд гараа сунган холдуулах хэрэг байсангүй. Эдвард миний бүсэлхийгээр тэврээд намайг замаасаа холдуулав.

- Боль, одоохон гэж би түүнд анхаарууллаа.

Миний оролцооны дараа Жейкоб тайвширч эхлэв. Чичрэх нь намдсан ч тэр шүдээ зуусан хэвээр ууртайгаар Эдвардыг харна. Сэт удаанаар үргэлжлүүлэн архирч майхны гэнэтийн нам гүмийг эвдлээ.

- Жейкоб? гэж би асуухад тэр над руу харлаа. ”Чи гэмтээгүй биз дээ?”

- Мэдээж, үгүй! гэж тэр шивнэлээ.

Би Эдвард руу эргэн харав. Тэр над руу ууртай хэрцгийгээр харж байв.

- Тэгж болохгүй. Чи уучлал гуйх ёстой.

- Түүний нүд нь бүлтийлээ. ”Чи тоглож байна уу, тэр чамайг дээрээс чинь дарсан биз дээ!”

- Яагаад гэвэл чи түүнийг шалан дээр унагасан! Тэр санаатайгаар надад гэмтэл учруулах гээгүй.

- Эдвард эсэргүүцэн дуу алдаад тайвширлаа. Тэр Жейкобийн нүд руу ширтэв. ”Уучлаарай, нохой минь.”

- Зүгээр дээ гэж Жейкоб егөөдөн хариулав.

Би даарсандаа дулаацахын тулд биеэ тэвэрлээ.

- “Энэ байна“ гэж Эдвард тайвнаар хэлэв. Тэр шалан дээр миний хүрмийн хамтаар хэвтэж байсан Жейкобийн хүрмийг авлаа.

- Энэ чинь Жейкобийнх гэж би эсэргүүцэв.

- Жейкобийн ангийн арьсан хүрэм гэж Эдвард тодруулав.

- Хэрвээ чи эсэргүүцэхгүй бол би ахин хөнжилд хэвтлээ гэж Жейкоб хэлээд Эдвард руу анхаарлаа хандуулалгүй бидний дунд байсан хөнжил руу тэмүүлэн зүтгэв. ”Би жаахан л унтах хэрэгтэй. Энэ оргил шөнө биш байлаа.”

- Энэ бол чиний л бодол гэж Эдвард хайхрамжгүй хэлэв.

- Жейкоб цагариглан хэвтээд нүдээ анин эвшээлээ. ”Аятайхан шөнө байсан гэж хэлж чадахгүй нь. Зүгээр л надад унтах боломж өгсөнгүй. Би Беллаг хэзээ ч амаа хамхихгүй нь гэж бодож байна.”
Би өөрийгөө зүүдэндээ юу ярьснаа бодоод цочирдлоо. Өөр илүү муу хувилбарууд бодогдов.

- Чамд таалагдсанд би баяртай байна гэж Эдвард бувтнав.

- Жейкобийн хар нүд нээгдэхэд тэр сэтгэл хангалуун асуув. ”Тэгэхээр чамд ч гэсэн таалагдсан хэрэг үү?”

- Миний амьдралд тохиолдсон хамгийн муу шөнө биш л дээ.

- Гэхдээ, арав дахин илүү юу? гэж Жейкоб зөрүүдлэн зүтгэлээ.

- Болох л юм.

Жейкоб инээмсэглээд нүдээ анив.

- Гэхдээ хэмээн Эдвард үргэлжлүүлэв. ”Хэрвээ би өнгөрсөн шөнө чиний оронд байсан бол миний амьдралд тохиолдсон хамгийн сайхан шөнө болохгүй л байлаа.”

Жейкоб нүдээ нээгээд түүнийг ууртайгаар ажиглав. Тэр огцом өндийн суухад мөр нь чангарлаа.

- Чи юу мэднэ гэж? Ер нь энд хэтэрхий олон хүн байна гэж бодож байна.

- Зөвшөөрч чадахгүй нь.

Би тохойгоороо Эдвардыг ёворлоо. Магадгүй миний гар хөхөрсөн байх.

- Би дараа унтсан нь дээр байх гээд Жейкоб нүүрээ ярвайлгав. ”Би Сэмтэй ярилцах хэрэгтэй байна.”

Тэр өвдөг дээрээ сөгдөн суугаад үүдний цахилгааныг татлаа.
Нурууны гол руу цохисон мэт гэдэс өвдөхөд би гэнэтхэн сүүлчийн удаа түүнийг харж байгаа болохоо ойлгов. Тэр Сэм руу буцах гэж байна. Шинэ вампируудтай хийх цуст тулааны өмнөхөн шүү.

- Жейк, хүлээгээч... би түүний зүг гар сунган мөрнөөс нь татлаа.

Тэр гараа татан авахад миний хуруунууд юу ч барьж амжсангүй.

- Гуйя, Жейк? Чи үлдэж болно шүү дээ?

- Түүний хариулт хүйтэн хатуу байв. ”Үгүй.”

- Тэр миний царайд илэрсэн шаналсан төрхийг хараад үгээ арай зөөлрүүлэн санаа алдаад инээмсэглэлээ. ”Надад санаа зовох хэрэггүй, Беллс. Миний бүх зүйл ердийнхөөрөө сайн байна.” Тэр хүчлэн инээмсэглэв. ”Чи үнэхээр намайг Сэтэд байраа тавин өгч бүх хөгжилтэй алдрыг алдана гэж бодоо юу? Юу гэж дээ” хэмээн тэр тургилав.

- Болгоомжтой байгаарай...

Тэр намайг яриагаа дуусгаж амжихаас урьтаж майхнаас үсрэн гарлаа.

- За боль доо, чи Белла гэж тэр майхны үүдийг эргэн цахилгаандах зуураа үглэх чимээ надад сонсогдов.

Түүний холдон одох чимээ сонсогдсоноо гадаа чимээгүй болов. Салхи ч салхилсангүй. Зөвхөн өглөөний шувууд алсын ууланд жиргэх чимээ л сонсогдоно. Жейкоб чимээгүйхэн явчихлаа.

Би хүрмээ өмсөөд Эдвардын мөрийг түшин суув. Хэсэг хугацааны туршид бид чимээгүй суулаа.

- Хэр их хугацаа үлдсэн байна? гэж би асуулаа.

- Алис, Сэмд хэлэхдээ бүх зүйл ойролцоогоор цагийн дараа эхлэнэ гэсэн хэмээн Эдвард аяархан өнгөөр хариулав.

- Бид хамтдаа үлдэнэ. Юу ч харахгүй.

- Юу ч харахгүй гэж тэр зөвшөөрөөд нүдээ анив.

- Мэднэ ээ гэж би хэллээ. Бас тэдний төлөө айж байна.

- Тэд өөрсдийгөө яахаа мэднэ гэж Эдвард намайг тайвшируулав. ”Би зүгээр л бүх зүйл хөгжилтэй болоосой гэж бодож байна.”

Намайг олвол ч хөгжилтэй болно доо гэж би ууртайгаар бодлоо.

- Тэр гараа миний мөрөн дээр тавив. ”Санаа зовох хэрэггүй” гэж шаргуу гуйгаад миний духан дээр үнслээ.

- Би санаа зовохоо болив. ”Мэдээж тэгэлгүй яахав.”

- Би чамайг ямар нэг зүйлээр саатуулахыг хүсч байна уу? тэр амьсгаа аваад хүйтэн хуруугаа миний шанаанд хүрлээ.

Өглөө хүйтэн хэвээр байсан болохоор би өөрийн эрхгүй чичирэв.

- Магадгүй одоо биш байх гэж тэр өөртөө хариулаад гараа холдуулав.

- Намайг саатуулах өөр арга байгаа юм уу?

- Чи юу хийхийг хүсч байна?

- Магадгүй чи надад арав дахин илүү шөнийхөө талаар ярьж болох юм. Надад сонирхолтой байна.

- Тэр инээд алдав. ”Таахыг оролдоод үз дээ.”

- Би үгүйсгэн толгойгоо сэгсэрлээ. ”Хичнээн шөнө өнгөрсөн ч би юу ч мэдэхгүй юм байна. Бүтэн зуун өнгөрсөн ч гэсэн адил.”

- Би чамайг бодоход илүү хязгаарлагдмал. Миний бүх хамгийн сайхан шөнө чамтай учирсанаас хойш болсон.

- Үнэн гэж үү?

- Тиймээ, үнэн хэтрүүлээгүй шүү.

- Минутын турш би зөвхөн түүний хэлсэн үгний талаар бодлоо. ”Би зөвхөн өөрийнхөө тухай бодсон” гэж би хүлээн зөвшөөрлөө.

- Тэд адилхан байж болох юм гэж тэр урамшууллаа.

- Тэгвэл чиний үлдсэн анхны шөнө болог.

- Тиймээ минийх ч гэсэн адил. Хэдийгээр миний хамгийн дуртай мөч байсан ч гэлээ чи ухаангүй байсан.

- Ойлгомжтой. Тэгэхээр бас зүүдэндээ ярьсан уу.

- Тийм гэж тэр батлан өгүүлэв.

Миний хацар ахин улайхад би Жейкобийн тэврэлтэн дор унтахдаа юу ярьснаа саналаа. Надад юу зүүдлэгдсэнийг би санахгүй байсан ч үлгэр лав биш байсан.

- Өнгөрсөн шөнө би юу ярьсан юм бэ? гэж би илүү аяархан шивнэлээ.

Тэр мөрөө хавчихад би цочирдлоо.

- Тийм муу юм уу?

- Ямар ч аймаар зүйл байхгүй гэж тэр санаа алдав.

- Гуйя, надад хэлээч.

- Ер нь бол чи ердийнхөөрөө миний нэрийг хэлсэн.

- Энэ ч муу биш л байна гэж би сэжигтэйгээр хэллээ.

- Гэсэн ч төгсгөлд нь Жейкобийн тухай дэмий юм бувтнаж эхэлсэн. <<Жейкоб, миний Жейкоб>> гэж шивнэхэд түүнд хичнээн хэцүү байгаа нь шивнэхэд хүртэл мэдэгдэж байлаа. “Чиний Жейкобт энэ их таалагдсан шүү.“

Би хүзүүгээ эргүүлэн Эдвардыг үнсэхийг хичээв. Түүний нүдийг би харахгүй байв. Тэр дээшээ харан майхны адар ширтэнэ. - Уучлаарай. Би тэдний учрыг олно.

- Хэний учрыг олно гэж?

- Доктор Жекила, ноён Хайда хоёрын. Жейкобийн ярьсан ярианаас надад энэ их таалагдсан юм гэж би түүнд тайлбарлалаа.

- “Үүнд л учир нь байжээ.“ Түүний хоолойд тайвширсан өнгө сонсогдов. “Дараагийн шөнийг тааварлаад үз дээ.“

- Италиас гэр лүүгээ ниссэн өдөр.

Тэр барайлаа.

- Тэр чамд таалагдсангүй юу? гэж би гайхлаа.

- Үгүй, энэ чиний жагсаалтанд багтсанд гайхаж байна. Би онгоц газардтал буруутайгаа мэдэрч байсан. Би чамаас зугтсан биз дээ?

- Тиймээ, би инээмсэглэв. “Гэхдээ чи тэнд миний дэргэд байсан.“

- Тэр миний үсийг үнслээ. “Чи миний хүртэх ёстойгоос ч илүү надад хайртай.“

- Би энэхүү бодолд нь инээд алдлаа. “Шөнө Италаас ирсэн жагсаалтын дараа“ гэж би үргэлжлүүлэв.

- Тийм ээ, энэ миний жагсаалтанд байгаа. Чи их инээдтэй байлаа.

- Инээдтэй гэнээ? хэмээн би гоморхов.

- Чиний мөрөөдөл сайхан байдаг гэж төсөөлж ч чадахгүйнээ. Чамайг зүүдлээгүй гэж итгэтэл чинь би үүрд үнсэнэ.

- Гэхдээ би үүнд итгэлгүй байна гэж би хэллээ. Чи үргэлж л надад бодит байдал биш мөрөөдөл шиг санагддаг. Харин одоо өөрийнхөө тухай яриач. Би анхны шөнийг таасан уу?

- Үгүй. Анхны шөнө хоёр өдрийн өмнө болсон. Чамайг надтай гэрлэхийг зөвшөөрөхөд чинь.
Би ярвайлаа.

- Чиний жагсаалтанд тэд ороогүй юм уу?

- Би түүнийг надад хэрхэн амалж үнссэнийг санаад өөрийн бодлоо өөрчлөв. “Тиймээ... тэр шөнө ч гэсэн миний дуртай байсан. Гэхдээ амлалтын тухайд. Би тэр яагаад чиний хувьд тийм чухал байдгийг ойлгосонгүй. Чи надтай хэдийн үүрд цуг байгаа биз дээ.“

- Зуун жилийн нас чамд миний хариултыг ойлгоход хангалттай туршлага өгнө. Би чамд бүгдийг тайлбарлаад өгье.

- Чиний тайлбарыг зуун жилийн турш санаж явъя.

- Чи дулаацав уу? гэж тэр сэдвийг огцом өөрчлөн асуулаа.

- Би дулаахан байна. Харин чи яагаад асуусан юм бэ?

Түүнийг хариулж амжихаас урьтаж майхны гадаах нам гүм байдлыг зүрх зүсэм шаналсан улилт эвдлээ. Чимээ нүцгэн хадтай уулны зүгээс гаран эргэн тойронд цуурайтахад бүхий л газар сонсогдож байгаа юм шиг санагдав.
Улилт миний тархинд хар салхи шиг үйлчилж танил хачирхалтай зүйлийг сануулав. Хачирхалтай нь би хэзээ ч тийм тарчилсан уйлах дууг сонсож байсангүй. Хоолой танил байсан учир би улилтийн учрыг олохыг хичээв. Ямар ч ялгаа байсангүй Жейкоб хүн байсан бол тэгж хашгирах байсан биз. Надад үүнд орчуулагч хэрэггүй байлаа.
Жейкоб ойрхон байжээ. Тэр бидний хэлсэн үг бүрийг сонсоод одоо зовон тарчилж байна.
Улилт уйлагнасан хүрхрэлт болоод эцэст нь бүх зүйл нам гүм боллоо.
Би анирдан сонссон ч тэр чимээгүй гүйдэг болохоороо юу ч мэдрэгдсэнгүй. Түүнийг явсан хойно хоосныг би тодоор мэдэрлээ.

- Чиний дулаацуулагчын тэвчээр нь алдагджээ гэж Эдвард тайлбарлав. ”Найрамдал төгслөө” гэж тэр чимээгүйхэн нэмэрлэв.

- “Жейкоб сонссон уу“ гэж би шивнэлээ. Энэ бол асуулт байсангүй.

- Тийм.

- Чи үүнийг мэдэж байсан.

- Тийм.

Би хаа нэг тийш ширтээд эргэн тойрондоо юу ч ажигласангүй.

- Би хэзээ ч шударгаар тэмцэнэ гэж амлаагүй хэмээн тэр надад сануулав. “Тэр үнэнийг мэдэх хэрэгтэй.“

Би гараараа толгойгоо барилаа.

- Чи надад уурлаж байна уу?

ГЭНЭТИЙН ШИЙДВЭР
Хорин дөрөвдүгээр бүлэг

Би аяны хөнжилд хамраа шургуулан хэвтээд шударга ёсыг хүлээж байв. Магадгүй над дээр цасан хунгар овоорч болох юм. Тэгвэл ямар азтай хэрэг болно гээч. Би хэзээ ч толинд тусах өөрийнхөө дүрсийг харахгүй.

Эдвард хаа нэгтэйгээс чимээгүйхэн гарч ирээд хүйтэн гараараа миний үсийг аяархан илэв. Түүнийг хүрэхэд би гэмшсэндээ чичирлээ.

- Чи зүгээр үү? гэж тэр санаа зовнин асуув.

- Миний бүх юм муу байна. Үхмээр байна.

- Хэзээ ч тийм юм болохгүй. Би үүнийг зөвшөөрөхгүй.

- Би ёолон шивнэлээ. ”Чи магадгүй бодлоо өөрчилж болох юм.”

- Жейкоб хаана байна?

- Зодолдохоор явсан гэж би майхны шалан дээрээс бувтналаа.

Жейкоб манай жижигхэн лагерийг баяр хөөртэйгээр орхин явсан юм. “Би удахгүй ирнэ” гэж тэр надад хөгжилтэйгээр хэлээд тулааны талбарыг чиглэн гүйхдээ бие нь чичирхийлж бүдгэрэн өөрийнхөө хоёр дахь хэсэг болон хувирав. Сэт Клирвотер майхны гадуур явж байхдаа миний шударга бус явдлын гэрч болсон болохоор одоо бүхий л сүрэг мэдэж байгаа.

- Эдвард агшин зуур чимээгүй болов. ”Өө,” гэж тэр эцэст нь хэллээ.

Түүний хоолойны санаа зовсон өнгө намайг цасан уруйнаас ч хурдан босгоход хүргэв. Би түүн рүү анхааралтай харахад нүд нь хаа нэгтээ алсад ширтэж намайг үхсэн ч мэдэхээргүй байдалтай харагдана. Би нүүрээ ахин шаланд наалаа.

Тэгтэл Эдвардын дурамжхан инээд сонсогдож намайг гайхуулав.

- Би үүнийг шударга тэмцэл гэж бодохгүй байна хэмээн тэр бараг атаархангуй байдалтай хэллээ. ”Түүнтэй харьцуулахад би ёс суртахууны хувьд хамаагүй ариун.” Тэр миний хацрыг илэв. ”Хайрт минь би чамд уурлаагүй. Жейкоб миний бодсоноос ч илүү зальжин юм. Чи түүнээс гуйгаагүй бол дээр байлаа.”

- Эдвард гэж би нейлонон хөнжил дотроос толгой өргөлгүй шивнэлээ. ”Би... би... би...”

- Чимээгүй чимээгүй гэж тэр анхааруулаад хуруугаараа миний хацрыг энхрийлэн илэв. ”Би тэгж хэлэхийг хүсээгүй юм. Зүгээр л чамайг уналтанд ороогүй байхад тэр үнссэн. Одоо би түүний царайг гэмтээх хэрэггүй боллоо. Би болсон явдалд сэтгэл хангалуун байна.”

- Уналтанд орох оо? гэж би бувтнахдаа түүний үгийг ойлгосонгүй.

- Белла, чи үнэхээр түүнийг талархал хүлээм гэж итгэж байна уу? Тэр надад зай тавьж өгөхийн тулд алдрын дөлөнд шатсан болж байна уу?
Би түүний тэвчээртэй харцтай тулгарахын тулд толгойгоо удаанаар өргөлөө. Түүний харц намуухан ойлгосон төрхтэй агаад миний хүртэх ёстой ямар ч жигшил зэвүүцэл байсангүй.

- “Тиймээ, би үнэхээр тэгж итгэсэн юм“ гэж би аяархан хэлээд харцаа буруулав. Гэсэн ч би Жейкобт намайг мэхэлсэн гэж уурламааргүй байв. Өрөөнд намайг багтаж шингээх зай байхгүй байсан болохоор би өөрийгөө үзэн ядаж байлаа.

- Эдвард ахин аяархан инээд алдав. ”Чи ямар өөдгүй худалч юм бэ. Жаахан худал хэлсэн хэнд ч гэсэн итгэхэд бэлэн байх юм.”

- Чи яагаад надад уурлахгүй байгаа юм? гэж би шивнэлээ. ”Яагаад намайг үзэн ядахгүй байгаа юм? Эсвэл бүх түүхийг сонсоогүй юм уу?”

- Надад төрсөн сэтгэгдэл хангалттай гэж бодож байна. Жейкоб маш их хурц тодоор төсөөлөн боддог. Би түүний сүргийн адил өөрийгөө мэдэрсэн. Хөөрхий Сэтийн бөөлжис цутгасан байх даа. Гэхдээ одоо Сэм Жейкобтой уулзана.
Миний дотор давчидахад би нүдээ анин толгойгоо сэгсэрлээ. Хурц мяндсан утсаар оёсон майхны шаланд миний арьс хүрэв.

- Тэр миний үсийг илээд шивнэв. “Чи ердөө л хүн шүү дээ.”

- Энэ бол миний сонсч байсан хамгийн өрөвдөлтэй цагаатал байна.

- Гэхдээ чи хүн, Белла. Хэдийгээр би өөр зүйл бодохыг хүсч байгаа ч гэлээ, тэр ч гэсэн... Чиний амьдрал миний дүүргэж чадахааргүй хоосон зайгаар дүүрэн. Би үүнийг ойлгож байна.

- Үгүй энэ чинь худал. Би өөрийгөө аймшигтай гэдгийг мэдэж байна. Миний амьдралд ямар ч хоосон зай байхгүй.

- Чи түүнийг хайрладаг гэж тэр аяархан хэлэв.

Миний биеийн хэсэг болгон үүнийг эсэргүүцэн янгинан өвдлөө.

- Гэхдээ би чамд илүү их хайртай гэж би татгалзав. “Энэ миний хэлж байгаагаас хамаагүй илүү.“

- Тиймээ, би мэднэ. Гэхдээ... би чамаас явсан, Белла. Би чамайг урсаж буй цустай чинь үлдээсэн. Харин Жейкоб чиний шархыг анагааж чамайг амьдралд эргүүлэн авчирсан. Энэ бол та нарын холбоо. Би үүнийг уусган алга болгож чадна гэдэгтээ итгэлгүй байна. Би хэнийг ч буруутгаж чадахгүй. Учир нь бүх зүйл надаас болсон. Магадгүй би өршөөл гуйсан бол тийм зүйл болохгүй 
Эмхэтгэж бичсэн Чингис-од
Татах:
http://share.gogo.mn/pzLkHyJLN585801311594043/Eclipse Z.Egshigt.docx